บทที่1ค่ำคืนที่เลือนหายไป

บทที่1ค่ำคืนที่เลือนหายไป

ร้อน

ความต้องการอย่างเปี่ยมล้นในตัวเขา ช่างทรมานเหลือเกิน มวลความร้อนที่อยู่ในร่างราวกับโดนยาพิษจนทำให้แทบจะเป็นลม

เตียงขนาดคิงไซส์ตามหน่วยวัดอังกฤษ ฉันยาวของผู้หญิงจะกระจัดกระจายคล้ายกับดอกป๊อปปี้ที่อวดช่อดึงดูดผู้คน

“ร้อนมาก ทําไม... ทําไมมันร้อนมากขนาดนี้”

เธอช่างเจ็บปวดและหายใจก็ไม่ออก

แววตาพร่ามัวและไร้สติ เธอต้องการที่จะหาสถานที่เย็นๆเธอจะแตะต้องสัมผัสมันเพื่อดับร้อน

ตอนนั้นเองเธอรู้ว่ายาแก้พิษมาแล้ว!

ผิวเย็นเฉียบของผู้ชายอยู่แนบตัวลงบนร่างเธอ ริมฝีปากบางราวพายุระดมจูบลงไปทั่วบริเวณลำคอของหญิงสาว ริมฝีปากเย็นราวกับน้ำแข็งประทับรอยจูบบนริมฝีปากร้อนของเธอราวกับน้ำผึ้ง ปฏิกิริยาของน้ำแข็งที่โดนไฟก็ละลายทุกอย่างน่าประหลาดใจ

เธอรู้สึกถึงการหายไปของมวลความร้อนในตัว ร่างกายของหญิงสาวรู้สึกสดชื่นกระปี้กระเป่า มือสองข้างของเธอกอดไหล่ที่แข็งแรงบนร่างของเธอแน่น

เธอหายใจแรงขึ้น ฮอร์โมนพุ่งสูง

ค่ำคืนแห่ว หยาดเหงื่อที่หอมหวาน

เมืองเอช

หลังจากที่ผ่านพ้นฤดูฝน ลมอ่อน ๆ พัดพากลิ่นของฤดูใบไม้ผลิผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง

ภายใต้ม่านสีเทา ปลายผ้าสะบัดเบาตรงมุม ทำให้ห้องดูสวยงาม

หญิงสาวค่อยๆหลับตาลง ฉันยาวสลวยราวกับสาหร่ายทะเลร่วงลงจากเตียง มองอย่างพินิจพิเคราะห์ก็จะเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนและบริสุทธิ์

ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาแปดชั่วโมงแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืน

โห้หานตื่นขึ้นมาแล้ว แต่เธอยังไม่อยากลืมตา

ร่างกายที่ยังคงมีอาการปวดอยู่จากการฉีกขาดของเยื่อพรรมจรรย์ทำให้เธออายเหลือเกิน!

เธอเจอพายุแบบไหนกันเมื่อคืน

ความอัปยศนี้ทำให้เธอแทบคลั่ง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอกลับรู้สึกคุ้นเคย ทั้งๆที่นี่คือครั้งแรกของเธอ

ในเวลานั้นเองเสียงของประตูห้องน้ำ

ภาพที่ปรากฏในสายตาเธอเป็นภาพของผู้ชายที่มีเรือนร่างงดงาม

ผิวขาว กล้ามเนื้อชัดอย่างคนที่มีสุขภาพดี หยดน้ำบนผิวที่ค่อยหยดลงตามแนวสามเหลี่ยมคว่ำ เรียวขายาว ซิกแพ็คแน่น เซ็กซีอย่างไร้ที่ติ

บริเวณเอวที่เป็นตรงจุดนั้น

ชายหนุ่มถือผ้าเช็ดตัวเช็ดไปที่ฉันสั้นของเขา ท่วงท่าการขยับของเขาช่างดูสง่างาม

แต่เมื่อสายตาของเขามองเห็นคนที่อยู่บนเตียงท่าทางของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

โม่ถิงเชียนเดินไปเตียงใหญ่ที่โห้หานกำลังนอนและยืนค้ำหัวเธอ

“เมื่อคืนคุณที่วางยาฉันใช่ไหม?” เสียงเย็นชาราวกับปีศาจที่พร้อมจะปลิดชีพคน

โห้หานลืมตาและขยับตัวขึ้นมา

เธอเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเป็นผลจากเมื่อคืนที่อ่อนเพลียมาก “ไม่ใช่ฉัน”

เธอตอบง่ายๆ

นาทีนั้นคางคมของเธอถูกจับขึ้นมา ทั้งคู่สบตากัน

“ไม่ใช่เธองั้นเหรอ” โถ่ ผู้หญิง ข้ออ้างของเธอเยี่ยมยอด

“คุณคะ ฉันจะบอกคุณอีกครั้ง เมื่อคืนไม่ใช่ฉัน คุณไม่รู้สึกเลยเหรอว่าฉันทรมานขนาดไหน”

โห้หานยังจำได้ดีว่าเมื่อคืนถูกผู้จัดการส่งขึ้นมาให้เอาไวน์มาให้ห้อง 2408 ซึ่งก็คือห้องนี้

ผู้จัดการจูให้เธอดื่มเครื่องดื่มแก้วหนึ่ง แล้วบอกให้เธอพักก่อน เพราะว่าเธอใจดีแท้ๆ และผู้จัดการจูก็ดูแลเธอเป็นอย่างดี ใครจะรู้หลังจากที่ดื่มเสร็จ โดยเฉพาะเมื่อเธอมาถึงห้องนี้...

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ก็เกินไปกว่าที่คนทั้งคู่จะคาดคิด...

“ยังจะโกหกอีก เครื่องดื่มของฉันก็เป็นเธอที่เป็นคนดูแล คนที่มีอะไรกับฉันเมื่อคืนก็คือเธอ เธอไม่ได้คิดว่าจะเอาวิธีนี้มาจับฉันหรอกนะ”

โห้หานถลึงตาใส่เขาด้วยสายตาที่เจ็บช้ำ