บทที่ 11 สัญญาบ้าบอที่สุด

บทที่ 11 สัญญาบ้าบอที่สุด

สีหน้าของชายชรายังคงนิ่ง เสียงร้องตะโกนของโห้หานทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นเขาก็จุดไฟเผาเช็คใบนั้น สุดท้ายก็เหลือเพียงขี้เถ้า

กลิ่นของการเผาไหม้ยังคงลอยอบอวลอยู่ภายในห้อง

ทะลุเข้าจมูก

“คุณโห้ หนึ่งล้านนี้จะว่าไปก็ไม่น้อย แต่ต่อไปคุณจะมีมากกว่านี้อีกอย่างที่ไม่ต้องใส่ใจเลย

ชายชราโน้มตัวลงหยิบของจากบนโต๊ะ แล้วเดินมาตรงหน้าเธอ เธอถูกชายชุดดำจับไว้อยู่ จึงไม่สามารถขยับไปไหนได้

“คุณโห้ ขอฉันแนะนำตัวเองก่อนฉันเป็นพ่อบ้านโม่ คือคุณท่านโม่ส่งฉันมาพบคุณ”

“คุณท่านโม่ของคุณคือใคร โม่...” โห้หานเหมือนจะรู้จักคนนามสกุลนี้อยู่บ้าง

ถ้าเธอจำไม่ผิด ชายหนุ่มคนนั้นก็นามสกุลโม่

พ่อบ้านโม่ยิ้มขึ้นมาในทันที แต่ก้ไม่ได้ตอบอะไรเธอ แต่กลับเปลี่ยนเรื่องแทน “คุณโห้ รู้จักผู้จัดการจูใช่ไหมครับ”

สายตาของนิ่งไปเพราะคำถาม

เธอรู้จักอย่างแน่นอน แต่ว่าผู้จัดการจูเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้

เธอลาออกไปแล้วนี่

ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ความคิดบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ผุดขึ้นมาให้หัวของเธอทำให้เธอตัวสั่นไปทั้งตัว

สายตาของเธอก้มมองต่ำและความเจ็บปวดก็กระจายไปอย่างรวดเร็ว “หมายความว่าอย่างไร คุณรู้จักผู้จัดการจูได้อย่างไร หรือว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นพวกคุณ...”

และสิ่งที่เธอคิดก็ถูกต้อง

พ่อบ้านโม่ปรบมือให้เธอพร้อมกับกล่าวชมเธอ “คุณโห้ฉลาดมาก ดูท่าคุณท่านสายตาเฉียบแหลม ถูกแล้วครับ ที่คุณคิดทั้งหมด และสิ่งที่ผู้จัดการจูทำ เป็นคำสั่งของคุณท่านโม่ทั้งหมด

เขาเน้นที่ประโยคสุดท้าย

โห้หานพยายามที่จะผลักชายชุดดำออก หนาวเหน็บไปทั้งร่างกาย เธอทรุดตัวลงที่พื้นเลือดในกายไหลเวียน

คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตรงนี้คือคนที่ทำลายเธอ

แม้ว่าครั้งแรกของเธอจะเสียไปเมื่อปีที่แล้ว แต่วิธีสกปรกขนาดนี้ ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน

“พวกคุณยังเป็นคนอยู่ใช่ไหม วิธีที่ผิดกฎหมายแบบนี้ ฉันจะฟ้องพวกคุณ”

โห้หานหยิบโทรศัพท์ออกมา พ่อบ้านแห่งตระกูลโม่ยิ้มเย็นอย่างไม่ใส่ใจสักนิด “คุณไม่รู้ว่าสถานะของตระกูลโม่ในเมืองเอชเป็นอย่างไรหรือ คุณถึงจะฟ้อง”

โห้หานรู้สึกได้ถึงคำดูถูกเหยียดหยามจากความนัยของประโยคนั้น เหมือนกลับพูดว่า ก็ฟ้องสิ ถ้าคิดว่าจะชนะ

เธอโมโหแทบบ้า ตอนนี้เธอเหมือนจนตรอก

เงินไม่มีแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงหมดแล้ว

โทรศัพท์หล่นลงที่พื้น เธอเหนื่อยจนแทบล้มลงไปบนพื้น

ตอนนั้นเองที่พ่อบ้านโม่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา แล้วบีบสิ่งที่อยู่ในมือของเขา “คุณโม่ แค่คุณเซ็น ฉันสัญญาว่า คุณจะไม่มีทางเสียใจในภายหลัง

เธอรับกระดาษแผ่นนั้นมา อักษรตัวใหญ่ทะลุเข้าตาเธอ ริมฝีปากบางของเธอสั่นระริก

“สัญญา”

“ใช่แล้วครับ คุณท่านโม่บอกว่า ถ้าคุณเซ็นสัญญาฉบับนี้ ภายในสองปีถ้าหากคุณคลอดลูกออกมา สืบทอดเชื้อสายของตระกูลโม่ ถึงตอนนั้น คุณต้องการอะไร ไม่ว่าจะเป็นค่ารักษาพยาบาลของคุณพ่อของคุณ ค่าใช้จ่ายของคุณ ก็รวมอยู่ในนี้ โอ๊ะ คุณท่านโม่ยังบอกอีกว่า ถ้าเกิดว่าเป็นฝาแฝด ยิ่งเป็นแฝดผู้ชาย เขาจะให้เงินตอบแทนคุณสิบเท่า แล้วแต่ดวงของคุณแล้ว

“เฮอะ แล้วถ้าเป็นแฝดสาม แฝดสี่ล่ะ คิดอย่างไร

โห้หานยิ้มเย็น บอกได้คำเดียวเลยว่าเป็นสัญญาบ้าบอที่สุด

พ่อบ้านโม่มองเธออย่างใจดี แล้วก็ตบมือ “นั่นยิ่งดีเลยครับ เงินร้อยเท่า พันเท่า ยังไงก็ตามสิ่งที่ตระกูลโม่มีเยอะก็คือเงิน

“คุณโห้ยังมีเรื่องที่จะต้องบอกคุณอีกเรื่อง” พ่อบ้านโม่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

……

ไม่นานปลายนิ้วเล็กๆของเธอก็จรดปากกา