บทที่ 4

"วันนี้มารับกันถึงที่หน้ามอเลยนะ" พอจันทร์ฉายเห็นรถสปอร์ตคันหรู ของใครบางคนมาจอดเทียบ ตรงริมฟุตบาทที่เธอและธันวายืนอยู่หญิงสาวก็หันไปแซวเพื่อน

"ก็คนเขาคิดถึงกันนี่ยะ คนไม่มีความรักอย่างแก ไม่รู้หรอก" ธันวาพูดกระตุ้งกระติ้งแล้วเปิดประตูรถคันนั้นขึ้นไปนั่ง

"เชิญแกมีความรักคนเดียวเถอะย๊ะ" แล้วจันทร์ฉายก็ปิดประตูรถคันนั้นให้เพื่อน

"คิดถึงจังเลย" พอพูดจบธันวาก็โน้มใบหน้าไปพิงที่ไหล่ของชายคนรัก

"คิดถึงเหมือนกันแต่เราพบกันบ่อยๆไม่ได้เดี๋ยวพ่อนายก็รู้"

"นายไม่โกรธเรานะที่เราหาทางออกด้วยการแต่งงานกับเพื่อนสาว"

"ก็มันจำเป็นนี่ แบบไหนก็ได้ขอแค่อย่าให้ใครมาแย่งนายไปจากเราเท่านั้นพอ"

"เรารักนายนะเสกสรร" แล้วธันวาก็หอมแก้มเสกสรรเข้าไปฟอดใหญ่

จันทร์ฉายขึ้นรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัยมาลงที่หน้าปากซอยบ้านของเธอ แล้วเดินเข้ามาอีกประมาณ เกือบ2 กิโลก็ถึงบ้าน

ที่จันทร์ฉายเลือกวิธีเดินก็เพราะจะได้เซฟเงิน ไว้ใช้เรื่องที่จำเป็นมากกว่า

#คฤหาสน์หลังใหญ่โตของตระกูลทวีทรัพย์

พอไชยเชษฐ์วางโทรศัพท์ทางไกลจากใครบางคนแล้วเขาก็มายืนอยู่ที่ริมหน้าต่างคิดถึงเรื่องในอดีต เขาไม่น่าจะทำพลาดเลยถ้าไม่งั้นชีวิตครอบครัวของเขาคงจะสมบูรณ์มากกว่านี้

"ผมผิดไปแล้วทำไมคุณถึงไม่อภัยให้ผม ผมสำนึกผิดมา 20 ปีมันยังไม่พออีกเหรอ"

อีกสถานที่หนึ่งในเวลาต่อมา

"ถึงแล้วครับ" เสกสรรรีบวิ่งไปเปิดประตูรถให้ชายคนรัก

"พี่พาผมมาที่นี่ทำไม" พอธันวาลงจากรถก็มองดูบ้านหลังหนึ่ง มันเป็นบ้านใหม่ที่สวยมาก

"พี่อยากจะได้บ้านหลังนี้แต่เงินไม่พอ"

เป็นอย่างที่ธันวาคิดไว้ทุกอย่างที่เสกสรรมีมันมาจากเงินของเขาทั้งนั้น และครั้งนี้สิ่งที่เสกสรรอยากจะได้มันใหญ่มาก แต่มันก็ไม่เกินกำลังของธันวาเลย

"ถ้าพี่อยากจะได้ก็จองไว้ก่อนเลยครับ ผมขอดูเงินก่อนว่าจะพอไหม แต่ผมจะพยายามหามาให้"

พอได้ยินคำพูดของชายคนรักเสกสรรรีบดึงเขาเข้ามากอดไว้ทันที

ที่จริงความรักที่เสกสรรมอบให้ธันวามันคือความจริงแต่เขาเป็นเด็กกำพร้า พอมีธันวาเข้ามาในชีวิตเขาก็เลยคว้าทุกอย่างที่จะได้จากผู้ชายคนนี้ไว้ก่อนเผื่อว่าสักวันธันวาจะทิ้งเขาไป