บทที่ 3

"ทุกอย่างเกือบจะดีแล้วเชียวแม่ ตกลงพ่อของธันวาจะเชื่อฉายไหมเนี่ย" พอหญิงสาวกลับมาถึงบ้านเธอก็เดินไปหาแม่ที่อยู่ในห้องนอน เพราะเธอต้องได้ขังแม่ของตัวเองไว้ในห้องนั้นตลอดเวลาที่เธอไม่อยู่บ้าน แต่หญิงสาวก็ฝากเพื่อนบ้านไว้

เพราะเมื่อ 3 เดือนที่แล้วแม่ของเธอออกจากบ้าน แล้วกลับบ้านไม่ถูก ตอนนั้นหญิงสาวกระวนกระวายใจมากจนต้องได้ให้ตำรวจช่วยตามแต่โชคดีผ่านไปสองวันก็เจอแม่ของเธอ

"สวย" นางนั่งมองดูหน้าลูกสาวพร้อมกับพูดคำนี้เพราะนางจะเรียกลูกสาวว่าสวยตลอด

"สวยก็สวยค่ะแม่" แล้วจันทร์ฉายก็นอนลงหนุนตักแม่ของเธอ หญิงสาวจะทำแบบนี้ประจำเมื่อเวลาที่เธอเหนื่อยล้า

"สวยหายไปไหนมา แม่หิวแล้ว"

"ไหนป้าบอกว่าแม่กินข้าวไปเมื่อชั่วโมงกว่านี้ไงคะ ทำไมหิวเร็วจังเลย"

"แม่ยังไม่ได้กินเลย"

"ก็ได้ค่ะถ้างั้นสวยไปหาอะไรมาให้แม่กินดีกว่า"

แล้วจันทร์ฉายก็รีบออกไปเปิดตู้เย็นดู

"โชคดีนะที่ยังเหลือไข่" หญิงสาวก็หยิบไข่นั้นออกมาทอด ให้แม่ของเธอทานแบบง่ายๆ

พอหญิงสาวทำกับข้าวเสร็จเธอก็เอามาให้มณีจันทร์ผู้เป็นแม่

"ค่อยๆทานค่ะแม่"

พอมณีจันทร์ได้ข้าวจานนั้นจากลูกสาวเธอก็รีบตักใส่ปากแล้วเคี้ยวเอาๆ

"อร่อย"

#วันต่อมา ที่มหาวิทยาลัย

"แกเป็นอะไรทำไมหน้าบอกบุญไม่รับแบบนั้นวะ"

พอจันทร์ฉายเดินเข้ามาในห้องเรียนเธอก็ฟุบลงที่โต๊ะเรียนของเธอทันที

"เหนื่อยใจ ช่วงหลังมาเนี่ยแม่เป็นเอามากเลยกินข้าวแล้วก็บอกว่ายังไม่กิน"

"เรากำลังติดต่อหมอที่เก่งทางด้านนี้แกรออีกหน่อยนะ"

"อะไรนะ!!" หญิงสาวรีบลุกขึ้นมา เธอถึงกับเปิดตาโต

"แกไม่รอให้พ่อของแกอนุมัติ งานแต่งก่อนเหรอวะ"

"แกใช้คำว่าอนุมัติเลยเหรอ5555 เรื่องนั้นแกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกถึงพ่อจะไม่อนุญาตยังไงฉันก็จะช่วยแม่ของแกอยู่แล้ว"

"ขอบใจนะเพื่อนรัก" แล้วจันทร์ฉายก็กระโดดกอดคอของธันวาต่อหน้าเพื่อนๆในห้องเรียน

"เฮ๊ยย!! ตกลงแกสองคนเป็นอะไรกันแน่วะ" กุ๊กไก่ถามเพื่อนๆทั้งสองคน

"เป็นแฟน" ธันวาและจันทร์ฉายตอบขึ้นมาพร้อมกัน

"ตอแหล.." เพราะเพื่อนๆในห้องรู้ดีว่าธันวาเป็นอะไร