บทที่ 2

"ทานเยอะๆนะจ๊ะที่รัก" ธันวาตักอาหารที่อยู่ตรงหน้าแล้ววางใส่จานให้กับจันทร์ฉาย

"ขอบคุณจ้าที่รัก" แล้วจันทร์ฉายก็ยิ้มหวานให้กับธันวา พร้อมกับตัดอาหารนั้นเข้าปาก

ส่วนไชยเชษฐ์พ่อของธันวา ก็ได้แค่แอบนั่งมองแต่ก็ไม่พูดอะไรเขาแค่สงสัย

"เรามาคุยเรื่องแต่งงานกันเลยดีกว่าครับพ่อ" พอทานข้าวไปได้สักพักธันวาก็เริ่มเข้าเรื่อง

"แล้วผู้ปกครองของหนูจันทร์ฉายล่ะ ทำไมไม่มาคุยพร้อมกัน"

"ฉายมีแค่แม่คนเดียวค่ะตอนนี้แม่ก็ไม่ค่อยสบาย" หญิงสาวตอบพ่อของเพื่อนแบบเบาๆ

"หนูจันทร์ฉายสะดวกจะแต่งงานในระหว่างที่กำลัง ศึกษาอยู่หรือเปล่า"

"ยังไงก็ได้ค่ะแล้วแต่ธันวา" หญิงสาวหันไปยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้าง

"แล้วทั้งสองคนคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว"

"1 ปีค่ะ" "3 ปีครับ" ทั้งสองตอบขึ้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน พอตอบมาคนละอย่างต่างก็มองดูหน้ากันแบบตกใจ

"ตกลงกี่ปีกันแน่"

"3 ปีค่ะ" "1 ปีครับ" ต่างก็คิดว่าจะตอบให้เหมือนที่อีกฝ่ายตอบ แต่ทั้งสองก็คิดเหมือนกันอีกครั้ง มันก็เลยเป็นสลับกัน

ไชยเชษฐ์ไม่ใช่คนโง่ถ้าอย่างนั้นเขาคงไม่เป็นนักธุรกิจพันล้านมาจนถึงทุกวันนี้ เขาคิดอยู่แล้วว่าลูกชายของเขา ต้องโกหกอะไรสักอย่างถ้า ไม่งั้นก็ผู้หญิงคนนี้ที่เป็นคนเสี้ยมสอนลูกชายเขา

"เอาไงดี" จันทร์ฉายกระซิบที่หูของธันวาเบาๆ

"พอดีว่าเราจำผิดนะครับพ่อ ตอนแรกเราคบกันเป็นเพื่อนก่อน หลังๆมาเราถึงตกลงเป็นแฟนกัน"

ไชยเชษฐ์วางช้อนที่อยู่ในมือแล้วก็นั่งพิงเก้าอี้ พร้อมกับใช้สายตามองมาสำรวจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้