บทที่ 5

หลายวันต่อมา

>>{"ผมกลับมาแล้วครับพ่อ"} พอเท้าของชายคนนี้แตะลงที่ผืนแผ่นดินไทยเขาก็รีบโทรศัพท์ไปหาผู้เป็นพ่อทันที

{"ทำไมไม่บอกว่าจะมาวันนี้.. พ่อจะได้ไปรอรับที่สนามบิน"} ไชยเชษฐ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง แล้วเขารีบคว้าเอาเสื้อสูทที่แขวนไว้ด้านหลังขึ้นมาสวมใส่แต่ก็ไม่ได้วางโทรศัพท์จากบุคคลที่กำลังคุยด้วย

>>{"พ่อไม่ต้องมาหรอกครับเดี๋ยวผมจะไปตามที่อยู่ที่พ่อทิ้งไว้ให้เลย"}

{"ทำไมล่ะลูก"} ไชยเชษฐ์คิดถึงลูกชายคนนี้มาก ตั้งแต่เขาแยกทางกับภรรยาเธอก็หอบลูกไปด้วยคนหนึ่ง ทีแรกเขาไม่รู้ว่าเธอพาลูกไปที่ไหน เขาพยายามสืบอยู่เป็นปีจึงรู้ที่อยู่ของคนทั้งสอง และเขาก็แอบติดต่อกับลูกชายคนนี้แบบลับๆ มาโดยตลอด

>>{"แค่นี้ก่อนนะครับพ่อเดี๋ยวผมจะนั่งแท็กซี่ไปเอง"} ตุ๊ดดดด~ แล้วชายหนุ่มก็ตัดสายพ่อไป

"ชินวา!! จะรีบวางสายไปไหน.." แต่เขาไม่ได้ฟังที่ลูกชายพูดเขารีบออกมาจากห้องทำงาน

"วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทแล้วนะ" ก่อนที่เขาจะลงมาข้างล่างเขาได้สั่งเลขาหน้าห้องไว้

"ค่ะท่าน.. ว่าแต่ท่านจะไปไหนคะ"

ไชยเชษฐ์ไม่ตอบคำถามนี้ของเลขาเขารีบตรงดิ่งลงมาข้างล่างทันที

#คอนโดหรูย่านใจกลางเมือง

"ถึงแล้วครับ" พอแท็กซี่ขับรถมาจอดที่คอนโด เขาก็หันไปบอกกับผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลัง

"ขอบคุณครับ" ชินวาควักเงินออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้คนขับแท็กซี่ "ไม่ต้องทอนนะครับ"

พอแท็กซี่ได้เงินแบงค์นั้นไปก็ดีใจมากเพราะมันคือแบงค์พัน "ขอบคุณครับ"

"พ่อ?" พอชายหนุ่มลงจากรถแท็กซี่ก็เจอผู้ชายวัยกลางคนที่เพิ่งจะลงจากรถอีกคัน

"จะไม่ให้พ่อมารับได้ยังไง" ไชยเชษฐ์รีบเดินเข้ามาสวมกอดลูกชายไว้ นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เขาไม่ได้กอดลูกแบบนี้ ครั้งสุดท้ายเขาแอบไปหาลูกชายที่ต่างประเทศ

"ตอนนี้พ่อกอดธันวาหรือชินวาเนี่ยถ้าไม่ใช่ทรงผมพ่อแยกไม่ออกเลยนะว่าใครเป็นใคร"

ใช่แล้วธันวากับชินวาทั้งสองเป็นฝาแฝดกัน