บทที่ 3 ปลุกพี่เพชร

หลายวันต่อมางานแต่งงานของพงศ์เพชรและพลอยฟ้าถูกกำหนดขึ้นอย่างรวดเร็วสายฟ้าแล่บ มีเวลาเตรียมตัวไม่ถึงเดือนแต่ก็ไม่ยากเกินอำนาจเงินของคุณนภาจะบันดาลให้มันเกิดขึ้นได้

เช้านี้ที่โต๊ะอาหารของบ้านเศวตฉัตร คุณนภากล่าวกับพลอยฟ้าหลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว โดยไม่มีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมานั่งทานด้วยเหมือนเช่นเคยเพราะกว่าจะตื่นก็เลยสิบนาฬิกาแทบทุกวัน

" วันนี้หนูพลอยต้องไปปลุกพี่เค้าให้พาไปลองชุดแต่งงานด้วยนะ ป้าให้เลขาโทรไปนัดทางร้านเขาไว้แล้ว รวมทั้งถ่ายพรีเวดดิ้งด้วย ป้าบอกหนูไว้ตั้งแต่เมื่อวานก่อนจำได้ไหม "

พลอยฟ้าสะดุ้งกับคำว่า ' ต้องไปปลุกพี่เค้า '

เพราะล่าสุดเด็กรับใช้ต้องหัวโนวิ่งออกมาจากห้องแทบไม่ทันเพราะไปกวนใจเขาเวลานอน

" เอ่อ ค่ะ คุณป้า " เธอรับคำด้วยความหวั่นใจ ตั้งแต่วันที่รู้ว่าต้องแต่งงานกับเธอเพชรก็พยายามหาเรื่องหล่อนทุกวัน พลอยฟ้าก็พยายามหลบเลี่ยงอย่างสุดความสามารถเช่นกัน แล้วหล่อนต้องไปปลุกเขาถึงห้องนอนเนี่ยนะ จะรอดมั้ยเนี่ยเรา เห้อ

เมื่อคล้อยหลังคุณนภา หล่อนก็นั่งเหม่อหวนนึกถึงเมื่อครั้งยังเด็กที่เข้ามาอยู่ในบ้านเศวตฉัตรใหม่ๆ พี่ชายแสนดีคนนั้นเห็นเธอนั่งเศร้าเพราะเสียครอบครัวไป เขาเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องช็อคโกแลตรูปทรงหมีพูห์น่ารักยื่นให้กับเธอพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หล่อนประทับใจจนถึงทุกวันนี้

" เขาว่าช็อกโกแลตจะช่วยให้ผ่อนคลายได้ น้องลองชิมดูสิครับพี่ให้ "

และเหตุการณ์ที่ทำให้หล่อนแอบหลงรักเขาหมดหัวใจคือตอนที่ไปเที่ยวพักผ่อนที่ทะเลเมื่อครั้งที่คุณลุงพงศกรยังมีชีวิตอยู่ หล่อนวิ่งเล่นบนหาดทรายจนพลาดข้อเท้าพลิก พงศ์เพชรสังเกตเห็นเข้าพอดี จึงให้หล่อนขี่หลังกลับมายังที่พักตอนนั้นเขาอยู่ในวัยเพียงสิบแปดปีส่วนเธออายุเพียงสิบสองเท่านั้นเอง เป็นความแอบปลื้มที่ฝังอยู่ในใจตลอดมา

แต่พอคุณลุงพงศกรเสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจ ป้านภาก็มุ่งมั่นทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้กับลูกนางให้ทุกอย่างกับพงศ์เพชรได้หมดยกเว้นเวลา แล้วพอเขาไปเรียนต่อต่างประเทศกลับมา พี่เพชรคนเดิมที่อบอุ่นแสนดีของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ความรู้สึกของเธอยังไม่เคยเปลี่ยนไป ถึงแม้จะกลัวๆเขาอยู่บ้างก็ตาม

" เห้อ สาธุขอให้ไม่โดนพี่เพชรปาของใส่หัว เจ้าที่เจ้าทางผีบ้านผีเรือนโปรดคุ้มครองลูกด้วยเถิด เพี้ยง" หล่อนถึงกับยกมือไหว้ท่วมหัวอ้อนวอนเจ้าที่เจ้าทางให้ช่วยเลยทีเดียว ก่อนจะเดินขึ้นไปปลุกว่าที่สามีในอนาคตของเธอตามคำสั่งของป้านภา

พลอยฟ้าเปิดประตูห้องนอนของเพชรเดินเข้าไปด้วยฝีเท้าแผ่วเบา เธอไปหยุดยืนมองเขาอยู่ข้างเตียง ใบหน้าเขายามหลับใหลมันช่างมีเสน่ห์น่ามองคิ้วหนาเข้ม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนาดูเซ็กซี่ หล่อนชอบเคราครึ้มที่อยู่บนสองข้างแก้มของเขาจัง อยากจะรู้นักหากได้เอามือไปลูบสัมผัสมันจะให้ความรู้สึกยังไง

" พี่เพชรคะ ตื่นได้แล้วค่ะสายมากแล้ว " หล่อนตัดสินใจเรียกเขาออกไป เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก หล่อนคิดอย่างติดตลก ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเขย่าแขนเขาเบาๆ เป็นการปลุก

" พี่เพชร ตื่นค่ะ " เพชรรู้สึกตัวตั้งแต่ได้ยินเสียงหล่อนเรียกแล้วแต่ทำเนียนนอนนิ่งดูว่าหล่อนจะทำยังไงต่อไป พอเห็นว่าหล่อนจับแขนเขาเขย่าก็ยังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม คราวนี้คนตัวเล็กใช้สองมือดึงแขนเขาขึ้นสุดแรงแต่เขากลับดึงร่างของเธอปลิวลงมานอนทับบนตัวเขาเสียอย่างนั้น

" อุ๊ย ! พี่เพชร ปล่อยค่ะ "

หล่อนดิ้นไปมาบนอกกว้างที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม แต่เขากลับกอดรัดเอวกิ่วของเธอไว้แน่นกว่าเดิม ยิ่งดิ้นอกนุ่มหยุ่นและเนินเนื้อสาวก็ยิ่งเสียดสีเข้ากับร่างกายของเขาโดยที่หล่อนไม่ได้เจตนา เล่นเอาแก่นกลางลำตัวเขาพองตัวแข็งขึงขึ้นทันที

" ได้ ปล่อยก็ปล่อย " แต่การปล่อยของเขาคือการพลิกตัวหล่อนลงไปนอนอยู่ใต้ร่างเขาแทน ร่างกายหนาหนักสูงใหญ่ของเขาทับร่างน้อยบอบบางของเธอเอาไว้จนสิ้นแรงต้านทาน โดยที่เขาไม่ได้ใช้มือจับเธอไว้ด้วยซ้ำ

" แต่พี่กำลังทับพลอยอยู่นะคะ "

" แล้วไง เธอก็ต้องการอย่างนี้อยู่แล้วนี่ ไม่งั้นจะเป่าหูแม่จนได้แต่งงานกับพี่รึ จริงมั้ย แล้วนี่ยังไง อยากได้ผัวจนตัวสั่น อยากจะได้สมบัติจนต้องเอาตัวเข้าแลกเลยอย่างนั้นรึ "

เขาก้มหน้าลงมาพูดจนชิดกับใบหน้าของเธอ ลมหายใจร้อน ๆ เป่ารดลงที่ข้างแก้มจนหล่อนอดที่จะสะท้านกายไม่ได้