บทที่3.แหวนแทนใจพร้อมกับคำสัญญา.........

“พี่ชาร์ลมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ มีนายังไม่เปลี่ยนชุดเลย กลัวพี่ชาร์ลรอนาน” มนต์มีนาตอบอุ๊บอิ๊บ เสก้มใบหน้าหลบแววตาคมกล้าที่กำลังมองจ้องมายังตัวเอง

“เปล่าแค่คิดถึงจริงๆ...พี่ไม่เห็นมีนานานเกือบ15ชั่วโมงแล้วนี่ อีกอย่างขาพี่เป็นแบบนี้ ออกไปหามีนาก็ลำบาก เลยขอร้องให้พี่เขาไปตามให้ ถ้ามีนาลำบากใจก็ไม่ต้องสนใจคนพิการแบบพี่ก็ได้ครับ” คาร์โลวตัดพ้อเสียงแผ่วๆ เมื่อมองเห็นความอึดอัดบนใบหน้าหวานของสาวน้อยในดวงใจ

“เปล่านะคะ!! มีนาแค่นึกว่าพี่ชาร์ลมีเรื่องสำคัญ มีนาไม่ได้รังเกียจพี่ชาร์ลนะ อีกอย่างพี่ชาร์ลก็ไม่ได้พิการค่ะ แค่อยู่ในช่วงพักฟื้น อย่าพูดแบบนี้นะคะ มีนาเสียใจที่ทำให้พี่ชาร์ลคิดแบบนั้น มีนาขอโทษค่ะ” มนต์มีนารีบร้อนกล่าวแก้เสียงลุกลน ร่างบอบบางถลาขึ้นมายืนใกล้ๆ กล่าวแก้ความเข้าใจผิดของพี่ชายอย่างเร่งรีบ ลืมความเอียงอายก่อนหน้านี้เสียสนิท

“มีนาไม่รังเกียจพี่ แล้วชอบพี่มั่งไหมล่ะครับ?” คาร์โลวฉวยโอกาสเอ่ยความในใจเสียเลย เมื่อสาวน้อยเปิดทางให้

“เอ่อ...” ใบหน้าหวานซับสีระเรื่อ รีบก้มใบหน้าหลบอย่างเอียงอาย เมื่อเจอคำถามคลุมเครือ ชวนหัวใจสั่นไหว

“หืมม์...ว่าไงมีนา...ชอบพี่เหมือนที่พี่ชอบมีนาบ้างไหมครับ? บอกให้พี่สบายใจหน่อยได้ไหมล่ะ อย่าให้พี่คิดไปเองคนเดียว” ชายหนุ่มรุกหนักเมื่อโอกาสมาถึง ดวงตาคมกล้าแพรวพราวระยิบระยับ จ้องมองใบหน้าหวานของมนต์มีนาที่ซับสีแดงก่ำทั้งใบหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน

“เอ่อ...” มนต์มีนาขัดเขินเอียงอายที่สุดในชีวิต หัวใจเต้นรัวจนแทบจะกระดอนออกมานอกอก ก้มมองมือเรียวบางอย่างเขินอาย ใบหน้าหวานใสแดงซ่าน

“มีนา...ตอบพี่หน่อย อย่าให้พี่ทรมานด้วยความอยากรู้ เราสองคนเปลี่ยนสถานะกันใหม่ได้ไหมครับ พี่ไม่อยากเป็นแค่พี่กับน้อง พี่อยากเป็นมากกว่านั้น... อยากเป็นคนพิเศษที่สามารถดูแลปกป้องมีนาได้ ไม่ใช่คอยเป็นห่วงอยู่ข้างๆ แต่ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยเหลืออะไรได้เลย เวลาที่มีนาเดือนร้อนหรือทุกข์ใจ” เสียงของชายหนุ่มเว้าวอนอ่อนหวานกระแสเสียงหวานเชื่อม จนสาวน้อยเอียงอายมากว่าเดิมหลายเท่าตัว

“...” มนต์มีนาพยักใบหน้ารับคำเบาๆ หน้าหวานใสแดงจัดมากขึ้นกว่าเดิม รู้สึกร้อนวูบ!! ใบหน้าเห่อร้อนเพราะอุณหภูมิในร่างกายแทบจะเดือดกลายเป็นไอ

“หืมม์...หมายความว่าไงอะมีนา พี่ไม่เข้าใจ”คาร์โลวเอ่ยย้ำอีกครั้ง อยากได้ยินเสียงหวานๆ เอ่ยบอกความในใจให้ชัดเจน

“ค่ะ...พี่ชาร์ล...”

“ค่ะไรอะ...ขอชัดๆ พี่ไม่อยากเข้าใจผิด”

“พี่ชาร์ลบ้า...ทำเป็นไม่เข้าใจ มีนากลับบ้านดีกว่า วันนี้มีนาไม่ย้อนกลับมาที่หาดอีกแล้วนะคะ” หญิงสาวตอบเสียงสะบัด ใบหน้าหวานใสงอง้ำ รีบสะบัดใบหน้าหนี เมื่อเอียงอายเกินกว่าจะทนมองนัยน์ตาหวานฉ่ำของพี่ชายที่กำลังขอเปลี่ยนแปลงสถานะของตัวเอง เป็นคน ‘พิเศษ’

“มีนา...เดี๋ยวก่อนซิ...แหมทำเป็นใจน้อยไปได้ พี่แค่ล้อเล่นน่า พี่พอจะรู้หรอกนะว่ามีนาหมายถึงอะไร ก็ในเมื่อหัวใจเราสองคนตรงกันนี่นา”เขาเอื้อมมือคว้าเรียวแขนผอมบางของมนต์มีนาไว้ ออกแรงยื้อไว้สุดกำลังเมื่อสาวน้อยกำลังจะเดินหนีจากไปอย่างแสนงอน

“ปล่อยค่ะ...” หล่อนขอร้องเสียงอ่อนเบา ใบหน้าหวานซับสีเลือดแดงก่ำจนจรดใบหู

“พี่ล้อเล่นครับ...พี่ขอโทษ พี่มีของอยากให้มีนาน่ะ ไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรมากมาย แต่มันเป็นของสำคัญที่พี่อยากให้มีนาด้วยตัวเอง ของเก่าโบราณของคุณยายพี่นะครับ”คาร์โลวละล่ำละลักกล่าวแก้ เมื่อสาวน้อยดึงดันจะหนีกลับ เพราะเอียงอายชายหนุ่มรูปงามที่หยอกเหย้า

“ค่ะ...แต่มีนาต้องกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ ได้ไหมคะ”มนต์มีนาวอนขอเสียงอ่อย ก่อนจะค่อยๆ แกะฝ่ามือใหญ่ที่กุมเรียวแขนของตัวเองออกช้าๆ

“พี่กวนใจมีนาหรือไงครับ ทำไมถึงอยากหนีพี่ไปจังเลย” ชายหนุ่มตัดพ้อเสียงอ่อนเศร้า ใบหน้าคมสลดลงเพราะรู้สึกน้อยใจ