บทที่3.แหวนแทนใจพร้อมกับคำสัญญา......

ชายหนุ่มเดินกระโผกกระเผกออกมาจากห้องนอน หลังแต่งกายเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงโปร่งเดินเกาะกำแพงห้องออกมาอย่างยากลำบากเมื่อฝืนร่างกายโดยไม่ใช้ไม้ค้ำยันเหมือนเคย ใบหน้าซีดเซียวเพราะความเจ็บปวดที่ต้องลงน้ำหนักตัวทั้งหมดเวลาก้าวเดินบนขาข้างที่ยังไม่หายดี

“เออ…คุณหายเจ็บแผลแล้วหรือครับ” เบทเทอร์เอ่ยถามเจ้านายเมื่อมองเห็นความเจ็บปวดบาดแผลบนใบหน้าชายหนุ่ม

“อืมม์…” เขากัดฟันแน่น ข่มกลั้นความเจ็บแปล๊บ!! ที่วิ่งจากปลายนิ้วเท้าขึ้นไปถึงหัวใจ ใบหน้าคร้ามคมขึงเครียด กัดฟันก้าวเดินต่อก่อนจะถลาล้มเพราะทนความเจ็บไม่ไหว

“โอ๊ะ…” โปรถลาเข้าไปเอาตัวกันไว้ ประคองร่างของเจ้านายที่ทรุดลงไปต่อหน้าต่อตา

“คุณจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมกับเบทเทอร์ทำแทนให้ แผลคุณยังไม่หายดี จนทำให้เดินได้ไม่ถนัด” โปรเอ่ยขึ้นอย่างหวังดี ทั้งที่อยากจะต่อว่าเมื่อเจ้านายขยันเดินตะลอนๆ ไปทั่วจนแผลหายช้าลงกว่ากำหนดเดิม

ชายหนุ่มอยากตะโกนดังๆ เมื่อร่างกายไม่เป็นอย่างที่หวังมันหงุดหงิดไปหมด แค่ก้าวเดินระยะสั้นๆ ยังไม่สามารถทำได้ อย่างนี้เมื่อไรจะได้บอกความในใจที่เกือบล้นทะลักออกมาให้มนต์มีนารับรู้เสียที

“ผมไปตามคุณมีนาให้ก็แล้วกันครับ เวลานี้เธอน่าจะเลิกเรียนแล้ว คุณไม่ต้องออกไปหรอกครับ รอให้แผลมันดีขึ้นกว่านี้ก่อน คุณคอยออกไปตะลอนๆ เหมือนเดิม” เบทเทอร์อาสาอย่างเต็มใจ เมื่อมองเห็นคาร์โลวเจ้านายกำลังรู้สึกไม่พอใจ ที่ร่างกายไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจต้องการ

โปรมองเบทเทอร์อย่างไม่เข้าใจ เมื่อเพื่อนรักทำเหมือนสนับสนุนให้เจ้านายถลำลึกลงไปมากยิ่งขึ้น ความรู้สึกของหนุ่มสาวมันเหมือนดาบสองคม...เหมือนเปลวไฟลุกโพลง ยิ่งห้ามมากเท่าไรไฟ ก็ยิ่งลุกไหม้มากขึ้นกว่าเดิม แต่ถ้ายิ่งส่งเสริมหัวใจรักก็จะเจ็บปวดหนักเมื่อมันไม่มีความเป็นไปได้ เพราะอุปสรรคมากมายกำลังรออยู่ ในอนาคต!!

เบทเทอร์เดินจากไปทำหน้าที่ เมื่อประคองเจ้านายกลับเข้าไปนั่งพักภายในห้องเรียบร้อย โปรมองใบหน้าคร้ามคมของนายน้อย ก่อนจะลอบถอนลมหายใจเฮือกๆ วงหน้าซีดเซียวเพราะฝืนร่างกายจนอาการกำเริบขึ้นมา เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลซึมออกมาตามไรผม โปรจึงเดินไปหาผ้าเช็ดหน้ามาส่งให้เจ้านาย ก่อนจะถอยออกยืนอารักขาอยู่ด้านนอก ปล่อยให้คาร์โลวเจ้านายนอนพักร่างกายอยู่ด้านในเพียงลำพัง

“เมื่อไรจะหายซักทีว่ะ น่ารำคาญชะมัด ทำอย่างที่ต้องการไม่ได้ซักอย่าง” เสียงกู่ร้อง ตะโกนดังก้องห้องอย่างขัดใจ เมื่อความหวังพังทลายลง เพียงเพราะร่างกายไม่รักดี อยากจะก้าวเดินอย่างองอาจเหมือนเดิม เพื่อให้วันที่สำคัญประทับอยู่ในความทรงจำของมนต์มีนาอย่างไม่มีวันลืม แต่ความไม่พร้อมของร่างกายทำให้สิ่งที่หวังไว้ไม่เป็นตามแรงปรารถนา จึงรู้ซึกขัดใจและโมโหที่ร่างกายไม่สมบรูณ์พร้อมเหมือนเมื่อเก่าก่อน แค่เดินตรงๆ ไปบอกรักสาวยังไม่สามารถทำได้ เพราะแค่วางอุปกรณ์ช่วยเดินออกมายังไม่พ้นห้องตัวเอง ก็ต้องยอมแพ้เสียฉิบ!! เมื่อมันเจ็บปวดเกินกว่าจะทนไหว จึงได้แต่นั่งทอดถอนใจรอให้มนต์มีนามาหาที่บ้านพักเองตามเวลาเดิมที่สาวน้อยแวะเวียนมาไม่ขาดเพื่อเรียนภาษาที่คาร์โลวสอนให้ฟรีๆ โดยไม่คิดค่าจ้าง เป็นตัวช่วยให้ได้ใกล้ชิดกับมนต์มีนาทุกวัน

คาร์โลวนั่งทอดอาลัยหน้าบริเวณห้องพัก หลังจากที่ยอมให้โปรประคองออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มเหม่อมองท้องทะเลกว้างเบื้องหน้า เค้นคิดคำพูดดีๆ เพื่อบอกกล่าวกับมนต์มีนาสาวน้อยในดวงใจ ใบหน้าคมคายจึงพอกระจ่างใส เมื่อนึกถึงสาวเจ้าขึ้นมาได้ วงหน้าหวานกับดวงตากระจ่างตาทำให้อารมณ์ขุ่นมัวจางหายไป

“พี่ชาร์ลให้คนไปตามมีนามาที่นี่ มีธุระสำคัญมากเลยเหรอ??? มีนารีบมาสุดชีวิตเลยนะคะ กลัวพี่ชาร์ลจะรอนาน” มนต์มีนาเอ่ยขึ้นเสียงสดใส เมื่อรีบร้อนมาทันทีที่มีชายแปลกหน้าไปหาถึงบ้านหลังน้อย แจ้งธุระสำคัญของพี่ชายที่มนต์มีนาพึงใจ

คาร์โลวมองใบหน้าหวานของมนต์มีนาก่อนจะเปิดยิ้มกว้าง สาวน้อยยังอยู่ในชุดนักเรียนคงพึ่งจะเลิกเรียนจริงๆ เพราะเวลายังไม่เย็นค่ำมากนัก “คิดถึง...” คำพูดหวานๆ หลุดออกไปจากปากหนาหยัก แต่ก็นึกชอบใจเมื่อใบหน้าหวานกระจ่างใสเบื้องหน้าซับสีชมพูระเรื่อขึ้นมาทันตา