บทที่2.ความสัมพันธ์คืบหน้าจากพี่ชายกับน้องสาวเริ่มเปลี่ยนไป...

ฝ่ามือหนาของคาร์โลวยกขึ้นขยี้กลุ่มผมนุ่มสลวยอย่างเอื้อเอ็นดู กระแสไฟอ่อนๆ แล่นจากปลายนิ้วที่สัมผัสเส้นผมนุ่มๆ วิ่งไปกระทบหัวใจเข้มแข็งจนสั่นไหว คาร์โลวยกฝ่ามือผละห่างจากกลุ่มผมของมนต์มีนาอย่างตกใจ!! ชายหนุ่มมองฝ่ามือตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ถึงปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน

“พี่ชาร์ลพอจะเดินไหวไหมคะ มีนาอยากพาพี่ชาร์ลไปดูที่ประจำของมีนา มันอยู่เป็นที่ลับๆ ของมีนาเอง เวลาไม่สบายใจหรือมีเรื่องกังวลใจมีนาจะไปนั่งตรงนั้นเป็นประจำ มันจะทำให้มีนารู้สึกดีขึ้นเพราะความสวยงามของธรรมชาติรอบๆ ตัว แต่พี่ชาร์ลต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่บอกใคร? ที่นั่นเราจะรู้กันแค่สองคนเท่านั้น มีนาไม่อยากให้มีใครรู้เพิ่มขึ้นอยากเก็บไว้เป็นที่ส่วนตัวสำหรับเราสองคนแค่นั้นค่ะ”

“อืมม์…” ชายหนุ่มพยักใบหน้าตอบไปอย่างเหม่อลอย หัวสมองยังขาวโพลนเพราะยังตกใจปฏิกิริยาของตัวเองที่มีให้กับมนต์มีนา นับวันยิ่งจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ

“ตกลงพี่ชาร์ลจะไปกับมีนาไหมคะ สวยมากเลยนา.. แต่พี่ชาร์ลจะเดินไปไหวหรือเปล่านี่สิ หรือจะรอให้อาการดีกว่านี้ไหมคะ”

“ได้พอเดินได้จ้ะ แตมันไกลไหมที่ลึกลับของมีนา” คาร์โลวสลัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไป เอาไว้ค่อยคิดทีหลังตอนที่มีสมาธิมากกว่านี้ ตอนนี้ขอสนใจเรื่องตรงหน้าก่อน ความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองค่อยมาพิจารณากันตอนหลัง

“ไม่ไกลนะพี่ชาร์ล ออกไปจากหาดตรงนี้นิดหน่อย จะมีหนาผายื่นออกไปในอากาศแถวๆ นั้นล่ะค่ะ มันมีโพรงเล็กๆ พอให้เข้าไปนั่งซุกตัวได้ มีนาเจอโดยบังเอิญก็เลยยึดเป็นที่ส่วนตัวของตัวเองเลยค่ะ”

“มีนาไม่กลัวอันตรายหรือ มันอาจจะมีงูหรือสัตว์มีพิษเข้าไปอาศัยอยู่ก็ได้นะ”

“ไม่หรอกพี่ชาร์ล มีนาทำที่ปิดไว้ จนแมลงหรือสัตว์มีพิษไม่สามารถหลุดรอดเข้าไปได้ แต่ว่าพี่ชาร์ลไหวแน่นะ ถ้าไม่ไหวเอาไว้วันหลังก็ได้รอให้พี่ชาร์ลเดินได้แข็งแรงกว่านี้ เราค่อยไปกันสองคน”

คาร์โลวหัวใจพองฟูเต็มอกด้านซ้ายเมื่อมนต์มีนาให้ความสำคัญกับตัวเองเป็นคนพิเศษ โดยมีความลับกันแค่สองคน ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นทำให้คาร์โลวเริ่มพิจารณามนต์มีนามากขึ้น มันเป็นเพราะเหตุใดเด็กสาววัยแค่นี้ ถึงมีอิทธิพลทำให้หัวใจของตัวเองจนมันสั่นกระตุกได้บ่อยๆ

“ไหวพี่เดินไหว มีนาจะพาพี่ไปไหนก็ได้ พี่ก็อยากเห็นที่ลับๆ ของมีนาเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะสวยสมราคาคุยของมีนาหรือเปล่า มันจะคุ้มไหมที่พี่จะต้องโขยกเขยกเดินไปไกลๆ”

“พี่ชาร์ลไปถึงก่อนเถอะ แล้วจะบอกว่าสวย มีนาเจอครั้งแรกยังไม่อยากเชื่อสายตาเลย มันยังมีทิวทัศน์สวยงามแบบนี้หลงเหลืออยู่บนโลก มีนาชอบไปนอนมองวิวรับไอเย็นๆ ของลมทะเล เอาหนังสือไปนอนอ่านบางทีเผลอหลับไปจนเย็นค่ำเลยค่ะ พอกลับไปถึงบ้านแม่ก็มักจะบ่นทุกที”มนต์มีนาย่นปลายจมูกอย่างแสนงอนเมื่อเอ่ยถึงมารดาที่มักจะอารมณ์เสียเป็นประจำ เป็นเพราะภาวะฝืดเคืองเรื่องค่าใช้จ่าย หลังสูญเสียบิดาไปจนทำให้รายได้หลักลดลง

“มีนาไม่สบายใจเรื่องอะไร เล่าระบายให้พี่ฟังก็ได้นะ พี่อยากช่วยมีนาอยากให้มีนายิ้มมากกว่าทำหน้าตาไม่สบายใจแบบนี้”

“ไม่มีอะไรหรอกพี่ชาร์ล มีนาบ่นไปตามเรื่องตามราวแค่นั้นเอง มีนาสงสารแม่น่ะ มีนาอยากเรียนจบเร็วๆ จะได้ช่วยแม่ทำงาน แม่จะได้ไม่เหนื่อยมากเหมือนตอนนี้”

“อืมม์...มีนาอยากให้พี่ช่วยอะไรก็บอกได้เลย พี่เต็มใจช่วยมีนาทุกเรื่อง” คาร์โลวอาสาช่วยด้วยความเต็มใจ เมื่อความรู้สึกภายในย้ำเตือนว่าเด็กผู้หญิงเบื้องหน้ามีความสำคัญกับตัวเองเกินกว่าคนรู้จักธรรมดาทั่วๆ ไป

“ขอบคุณค่ะ แค่พี่ชาร์ลยอมเป็นเพื่อนคุยกับมีนา แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว มีนามีเพื่อนไม่เยอะค่ะ เพราะพึ่งจะย้ายตามคุณพ่อมาได้ไม่นาน แต่ท่านก็มาด่วนจากไปเสียก่อน อีกอย่างมีนาไม่อยากฟังคำพูดเหน็บแหนมจากคนอื่นๆ น่ะ แม่ต้องตรากตรำทำงานหนักเพราะมีมีนาเป็นภาระ มีนาเลยไม่อยากทำให้แม่ร้อนใจเพิ่มขึ้น อะไรที่มีนาทนได้มีนาก็จะทนเก็บเอาไว้เอง มีนามีแต่แม่แค่นั้น สิ่งไหนที่ทำให้แม่สบายใจได้ มีนาก็พร้อมที่จะทำ”