บทที่2.ความสัมพันธ์คืบหน้าจากพี่ชายกับน้องสาวเริ่มเปลี่ยนไป......

“มีนา...อย่าลืมว่ามีนายังมีพี่อยู่อีกทั้งคนนะ พี่พร้อมที่จะช่วยมีนาด้วยความเต็มใจ”

“เราไปกันดีกว่าพี่ชาร์ล มีนามาชวนคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องจนทำให้พี่ชาร์ลพลอยเป็นกังวลใจไปด้วย อย่ามาสนใจอะไรกับเด็กมากปัญหาแบบมีนาเลย แค่พี่ไม่รังเกลียดที่มีนายากจนก็พอแล้ว แค่นี้มีนาก็ดีใจที่สุดแล้วล่ะค่ะ” มนต์มีนาแย้มยิ้มอย่างอ่อนล้า ริมฝีปากสั่นระริกกลั้นความเสียใจไว้ภายในใจ เก็บซ่อนไว้ไม่อยากให้คนอื่นพลอยเป็นทุกข์ไปกับตัวเองด้วย

“ไปซิพี่อยากเห็นแล้วว่าสถานที่นั่นจะสวยสมราคาคุยของมีนาหรือเปล่า” คาร์โลวเอ่ยเสียงสดชื่นเพื่อให้มนต์มีนาสบายใจลืมความทุกข์ความกังวลใจ

“ไปค่ะ มีนาจะช่วยพยุงพี่ชาร์ลเอง จะได้ไม่ต้องลงน้ำหนักไปที่ขาข้างที่เจ็บมากเกินไป” มนต์มีนาตรงเข้าไปพยุงร่างสูงของคาร์โลวอย่างเต็มใจอาสา เรือนกายบอบบางเล็กจ้อยเมื่อเทียบกับร่างสูงเก้งกางของคาร์โลว กลิ่นแป้งฝุ่นหอมอ่อนๆ รวยรินออกมาจากร่างบาง จนทำให้เลือดลมหนุ่มพลุ่งพล่านจนต้องขยับลำตัวอย่างอึดอัดเพราะร่างกายเกิดปฏิกิริยาอย่างฉับพลันจนคาร์โลวเองยังตกใจ

ชายหนุ่มแอบมองพวงแก้มใสของมนต์มีนาที่ซับสีระเรื่อขึ้นเนื่องจากออกแรงพยุงร่างกายของเขาเอง ดวงตากลมโตมองตรงไปข้างหน้าคอยระมัดระวังอันตรายแทนที่เขาที่ไม่ค่อยจะสมประกอบเพราะความไม่สมบรูณ์พร้อมของร่างกาย คาร์โลวสูดกลิ่นหอมๆ ที่รวยรินออกมาจากกายสาว จนเผลอสูดดมเข้าไปในปอดหลายต่อหลายครั้ง แอบติดใจและอยากจะครอบครองมนต์มีนาอย่างปัจจุบันทันด่วน ติดแต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลา เพราะมนต์มีนายังเป็นเด็กเหลือเกิน จนหล่อนไม่รู้จักระวังตัวยามอยู่ใกล้ชิดกับชายหนุ่มเลือดร้อนแบบเขาเอง

“ข้างหน้านี่เองพี่ชาร์ล เราค่อยๆ เลาะไปด้านข้างเดี๋ยวก็เจอทางเข้า มีนาทำพรางตาเอาไว้จนถ้าไม่สังเกตจริงๆ จะมองไม่รู้”

“อืมม์...” คาร์โลวพยักใบหน้ารับคำ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลซึมออกมาตามด้านข้างของขมับ จนไปรวมตัวกันที่ตีนผม จนเส้นผมเปียกชุ่มชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อชื้นๆ

“มีนาเตรียมของมาหลายอย่างเลยล่ะ เข้าไปข้างในพี่ชาร์ลใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดผมได้เลย มีนาเคยนึกจะหนีมานอนตอนกลางคืนด้วยนะ ถ้าไม่กลัวว่าแม่จะเป็นห่วงมีนาคงมานอนที่นี่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสเพราะต้องคอยเปิดประตูให้แม่ตอนกลางคืน แม่ต้องอยู่เวรดึกๆเพราะโหมทำงานหนักจนตอนนี้แม่ผอมลงมากกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยค่ะ”

คาร์โลวฟังเสียงหวานๆ ของมนต์มีนาที่บ่นไปเรื่อยๆ ระบายความเครียดของตัวเอง สาวน้อยสงสารมารดาที่ต้องแบกภาระในตัวหล่อนไว้ เมื่อตัวเองกำลังอยู่ในวัยเรียน ค่าใช้จ่ายที่ทวีเพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้คุณฤทัยเร่งทำงานมากขึ้น จนร่างกายทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว ไม่เหลือเค้าโครงเดิมของนางพยาบาลสุดแสนจะใจดีเหมือนสมัยก่อน

“พี่ว่าจะถามมีนาหลายครั้งแล้ว คุณแม่ของมีนาทำงานอะไรละทำไมถึงเลิกงานดึกๆ ดื่นๆ ปล่อยให้ลูกสาวอยู่บ้านเพียงคนเดียว”

“แม่มีนาเป็นนางพยาบาลค่ะพี่ชาร์ล”

“อืมม์… งานหนักเนอะรายได้ก็ไม่เยอะเท่าไร พี่จะหาทางช่วยมีนาก็แล้วกันนะ” คาร์โลวเอ่ยขึ้นอย่างหวังดี มองสบนัยน์ตาของมนต์มีนาอย่างจริงใจ แววตากระจ่างใสไร้จริตมารยา มีเพียงดวงตาสุกใสมองโลกในแง่ดีของมนต์มีนาที่มองกลับ หัวใจหนุ่มเต้นรัวรู้สึกแปลกๆ เมื่อดวงตาสาวน้อยเบื้องหน้าดูเหมือนจะดึงดูดตัวเขาเองให้หลงมัวเมา เขาสะบัดใบหน้ารีบเสหลบจากการสบสายตากับมนต์มีนา เมื่อรู้สึกแปลกๆ อยากรวบเรือนกายบอบบบางเข้ามาสู่อ้อมแขน และมันไม่เหมาะสมเพราะมนต์มีนายังอยู่ในวัยเด็กน้อย ไม่ประสีประสาเรื่องความสัมพันธ์ทางกาย ชายหนุ่มเสแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามเกือบพบค่ำ ก่อนจะเอนกายลงนอนมองกลุ่มก้อนเมฆที่ลอยร่องเรียงรายบนฟ้ากว้าง เมื่อเข้าไปในโถงถ้ำไม่แคบเท่าไร สามารถเข้าไปนั่งขดตัวได้สบายๆ โดยไม่ต้องเบียดกัน ปากถ้ำหันหน้าออกทะเล มีวิวเป็นทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา กับสายลมเย็นๆ พัดโชยเข้ามาจนรู้สึกเย็นสบาย เหนือถ้ำมีช่องว่างพอให้มองเห็นท้องฟ้าสีสดสวยไกลหูไกลตา พร้อมทั้งเอ่ยชักชวนสาวน้อยใกล้ตัวให้หันไปสนใจฟ้ากว้างเหนือศีรษะจะได้ไม่ตื่นเต้นแปลกๆ ยามร่างกายแนบชิดติดกัน