ตอนที่ 3

“แล้วนายพีรวิทย์ ลูกชายของคุณหญิงผกาเค้าจะชอบหนูผู้หญิงอย่างหนูหรือคะ”

ดาราวดีถามออกไปด้วยน้ำเสียงซึ่งปราศจากความมั่นใจโดยสิ้นเชิง เธอรู้ตัวว่าไม่ได้สวยเซ็กซี่เหมือนบรรดาสาวๆ มากมายที่พีรวิทย์เคยคบหา

“ถามอะไรอย่างนั้น ลูกแม่ไม่ได้ด้อยกว่าใครเลยนะจ๊ะ ทั้งรูปร่างหน้าตา ทั้งการศึกษา ถ้าลูกสาวของแม่ไม่เพียบพร้อมจริงๆ แล้วละก็ มีหรือที่คุณหญิงผกาท่านจะมาทาบทาบกับแม่ด้วยตัวเองถึงบ้าน อ้อ… แม่อยากให้หนูเรียกพี่เค้าว่า ‘พี่พีร์’ ฟังดูดีกว่าเรียกนายนั่นนายนี่นะจ๊ะ”

มารดาหันมามองหน้าลูกสาวอย่างให้กำลังใจ เหมือนรู้ว่าดาราวดีไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวเองสักเท่าไร ซ้ำยังบอกให้เธอเริ่มนับญาติกับผู้คนในตระกูลนี้ ทั้งที่ตอนนั้นดาราวดีก็ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรลงไป

หญิงสาวเคยเอ่ยถามกับมารดา ถึงเหตุผลที่คุณหญิงผกาอยากได้เธอไปเป็นลูกสะใภ้ แล้วก็ได้คำตอบว่าคุณหญิงเป็นเพื่อนรักกับมารดาของเธอมานาน อีกทั้งท่านนายพลพิศาลซึ่งเป็นสามีของคุณหญิงผกาก็เป็นผู้บังคับบัญชาของพ่อ เคยไปมาหาสู่กันจนรู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี

อันที่จริงคุณหญิงผกาท่านเคยเห็นดาราวดีมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เรียกได้ว่าเห็นกันมาตั้งแต่ตอนตีนเท่าฝาหอยเลยก็ว่าได้ และด้วยความที่คุณหญิงอยากมีลูกสาวมาแต่ไหนแต่ไร ทำให้ท่านรักและเอ็นดูดาราวดีมาโดยตลอด ด้วยรู้ว่าเธอเป็นหญิงสาวที่ได้รับการอบรมบ่มเพาะนิสัยใจคอและกิริยามารยาทมาเป็นอย่างดี ภายใต้กฎระเบียบซึ่งค่อนข้างเข้มงวดของครอบครับที่มีผู้นำเป็นทหาร ตอนไปเรียนที่มหาวิทยาลัยก็มีคนคอยขับรถรับส่ง

ดาราวดีแทบจะไม่เคยได้เที่ยวเตร่เฮฮาสังสรรค์เหมือนเพื่อนฝูงในรุ่นราวคราวเดียวกัน หลังเจอหน้าดาราวดีในงานการกุศลครั้งล่าสุดที่มารดาของเธอพยายามคะยั้นคะยอให้ไปออกงานด้วยกัน คุณหญิงผกาก็มาทาบทามกับพ่อแม่ของหญิงสาวอย่างเป็นจริงเป็นจังจนเธอเองก็รู้สึกตกใจ ตั้งตัวไม่ทันกับความเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญในชีวิต

ภายในห้องนอนกว้างใหญ่ ต้องเรียกว่า ‘ห้องหอ’ สินะ มันช่างกว้างขวางเสียจนหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนประกอบเล็กๆ ของความเลิศหรูอลังการภายในห้องแห่งนี้

ดาราวดีจ้องมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง หมุนตัวไปมาเหมือนไม่แน่ใจว่าผู้หญิงที่กำลังเห็นอยู่ในกระจกนั้นคือตัวเธอ ชุดวิวาห์สีขาวพิสุทธิ์ ใบหน้าหมดจดงดงาม ริมฝีปาก ดวงตา และคิ้วที่ได้รับการตกแต่งจนคมขำ ดูงดงามขึ้นมาจากเค้าโครงเดิม ทำให้เธอดูแปลกตาจนเกือบจำตัวเองไม่ได้

หญิงสาวคลายมุ่นมวยของก้อนผมที่ขมวดเอาไว้หลังท้ายทอย เส้นผมสีดำราวแพรไหมคลี่คลายลงมาสู่ลาดไหล่สล้าง

ขณะที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำ ในคืนวิวาห์ที่ไร้เงาของเจ้าบ่าว บางครั้งเธอก็อดคิดไม่ได้ว่ากำลังพาตัวเองมาอยู่ผิดที่ผิดทางหรือเปล่า

ดาราวดีนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า ตอนที่เจ้าบ่าวของเธอยังอยู่ในห้อง

ร่างสูงใหญ่ของพีรวิทย์นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง ดวงตารียาวรูปทรงคล้ายผลอัลมอนด์กำลังพริ้มสนิท ประสานฝ่ามือเอาไว้ใต้แผงอกกว้างที่ขยับยกขึ้นลงเป็นจังหวะ และเสียงระบายลมหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอนั่นเอง ที่ช่วยยืนยันว่าเขากำลังหลับสนิท

ไม่แปลกถ้าพีรวิทย์จะเหนื่อย หญิงสาวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เพราะต้องยืนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมเป็นสักขีพยานรักกันอย่างล้นหลาม แน่นขนัดไปทั้งห้องโถงของโรงแรมหรู ตอนนั้นเธอกับเขาต้องเดินทักทายแขกเหรื่อในงานจนรู้สึกอ่อนล้าอย่างที่เห็น

“พี่พีร์จะเอาน้ำเย็นมั้ยคะ ดาวจะไปเอามาให้”

เธอเลียบๆ เคียงๆ เข้าไปถาม ด้วยกลัวว่าความห่วงใยนั้นอาจจะเป็นการรบกวนการนอนของเขา

“ไม่ต้อง…”

เขาตอบสั้นๆ ทั้งที่ยังหลับตา

ครู่สั้นๆ ต่อมา ชายหนุ่มก็ลืมตาตื่น จากนั้นก็ผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียง ก้าวยาวๆ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องซึ่งเชื่อมต่อกับ