2

Chapter 2

“คิดถึงเหลือเกินพ่อคุณพ่อทูนหัว กว่าจะโผล่หน้ามาได้ เห็นแต่จดหมาย” คนเป็นยายกอดหอมอย่างแสนคิดถึง ตัดพ้อตามประสาอยากให้ลูกหลานอยู่ใกล้ๆ

ก่อนที่คุณตาจะเดินมาสมทบอีกคน… “คุณตา” รัชวินทร์กอดยายแล้วไปกอดตาอย่างแสนคิดถึง

“ตาเพิ่งไปพรวนดินมา เหงื่อเต็มเลย” ตารุ่งหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นหลานชายกลับมาเยี่ยม

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าไม่กอดเดี๋ยวคุณตาน้อยใจแย่”

“เสียงใครมาคะคุณแม่ ตายแล้วตาราร์ดนั่นเอง ลมอะไรหอบมาจ๊ะนี่ ไหนบอกจะอยู่นิวยอร์กอีกหลายวัน” การะเกดยิ้มกว้างเมื่อเห็นบุตรชายยืนอยู่กับบิดามารดา

“ผมเคลียร์งานเสร็จเร็วครับ ที่เหลือเดรกจัดการครับมัม” เดรกซึ่ง ลูกพี่ลูกน้องของเขาที่กำเนิดจากผู้เป็นอากับอาสะใภ้ซึ่งเป็นคนไทย อาสะใภ้ของเขาก็เป็นหลานของคุณยายกิ่งแก้ว และเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมารดาของเขาอีกทีหนึ่ง

“ดีเลย พักผ่อนซะบ้างเถอะเรา ทำงานหนักเสียจริง” การะเกดว่าให้

“โธ่... มัมครับ ผมสนุกกับงานที่ทำนี่ครับ” เขาโอดครวญตามประสา

“สนุกกับงานหรือว่าจะแต่งกับงานล่ะเรา มัมกับแด๊ดอยากอุ้มหลานเต็มแก่ ก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะได้อุ้ม” การะเกดค้อนให้ลูก รัชวินทร์หน้าเครียดทันทีที่มารดาพูดแบบนั้น ทำให้ทุกคนหน้าเสีย ยกเว้นผู้เป็นสามีที่เพิ่งเดินมากับลูกชายคนเล็ก

“จริงจ้ะที่รัก” ลูคัสที่เดินมาสมทบโอบภรรยาเอาไว้แล้วเออออห่อหมก รัชวินทร์พยายามปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด เรื่องที่เขาคบหาดูใจกับพิมพ์สิริ ครอบครัวเขาไม่ได้รับรู้อย่างเป็นทางการ เขาจึงไม่อยากพูดเรื่องนี้ให้ใครต้องเป็นกังวล

“นี่จะรุมผมเรื่องนี้อีกแล้วเหรอครับ ผมบอกแล้วไงว่ายังไม่เจอผู้หญิงถูกใจเลยสักคนเดียว อย่าบอกนะครับว่าผมมาที่นี่แล้วจะหาผู้หญิงเอาไว้ให้ผม ไม่มีทางหรอกครับ”

เขาปฏิเสธหัวชนฝา แว๊บหนึ่งนึกไปถึงเด็กในอุปการะของตายาย และมารดา ท่านชอบหาผู้หญิงให้เขานัก เรื่องพิมพ์สิริจึงเป็นเรื่องที่ครอบครัวยังไม่ยอมรับและเขาเองก็ยังไม่เปิดตัวเธอกับครอบครัวอย่างเป็นทางการ แค่ควงกันไปไหนมาไหนเท่านั้น

“ย่ะ! พ่อคุณ ใครจะไปบังคับได้ มาเหนื่อยๆ ขึ้นบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวกระเป๋าให้นายปลั่งไปช่วยขนขึ้นมาบนเรือน” การะเกดสะบัดหน้าให้ลูกชาย เรื่องนี้รัชวินทร์ไม่ได้ดั่งใจท่านที่สุด

“ครับมัม” รัชวินทร์รับคำบุพการี ในระหว่างที่ชัชวินทร์แทรกตัวเข้ามากอดพี่ชายอย่างแสนคิดถึง สองพี่น้องทักทายกันก่อนจะกอดคอกันเข้าบ้าน

“นี่หนูแก้วไปไหนคะคุณแม่ เกดยังไม่เห็นเลย” การะเกดเอ่ยถามถึงแก้วกัลยา เด็กในอุปการะของมารดาที่นางหมายตาเอาไว้ว่าอยากได้มาเป็นสะใภ้ แต่พ่อลูกชายตัวดี ชิ่งหนีไปทันทีที่รับรู้ความต้องการของผู้ใหญ่ แถมยังไม่กลับมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ที่บ้านสวนอีกเลย

“คงออกไปหาอะไรมาทำกับข้าวแถวนี้แหละ เด็กคนนี้ขยันเสียจริง” ยายกิ่งแก้วพูดแล้วยิ้มอ่อนโยน จนคนรอบข้างรับรู้ถึงความรักที่ผู้เป็นยายมีให้แก่เด็กสาวในอุปการะ

“แก้วไหนครับมัม อ้อ... ยายเด็กที่ชอบก้มหน้าก้มตาคนนั้นนะเหรอครับ”

รัชวินทร์เอ่ยถาม ก่อนจะนึกถึงแก้วกัลยา เด็กสาวที่ผู้เป็นตาและยายอุปการะเอาไว้ เขาจำได้ว่าเธอชอบหลบหน้าหลบตา เวลาเขามาก็หายจ้อยไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ นับๆ แล้วก็หลายปีที่เขาไม่ได้เจอเด็กหญิงผอมบางคนนั้น ยิ่งมารู้ตอนหลังว่าถูกหมายตาเอาไว้ให้มารับตำแหน่งเมียเขา ทำให้เขาแทบไม่อยากเสวนากับเจ้าหล่อน และโชคดีที่เจ้าหล่อนเองก็คงรู้ว่าเขาไม่ชอบ เลยไม่พยายามมาอ่อย หรือทำตัวสนิทสนมเกินขอบเขต

“จำน้องได้ด้วยเหรอ” การะเกดเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย เพราะปกติไม่เห็นทั้งสองปฏิสัมพันธ์กันเลย แต่รัชวินทร์กลับจำได้ แต่พอคิดดู ลูกชายคงจะจำได้เพราะว่าถูกจับคู่เมื่อหลายปีก่อน

“จำได้สิครับ เวลาเจอผมชอบหลบ บางทีก็มุดหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ ทำเหมือนผมเป็นยักษ์เป็นมาร นี่ก็คงไปมุดอยู่ในถ้ำที่ไหนสักแห่ง”

รัชวินทร์พูดแล้วหัวเราะร่วนเมื่อนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเหมือนหวาดกลัวคนอื่น แถมยังไม่ค่อยโผล่หน้ามาให้ใครได้เห็น เธอค่อนข้างจะตื่นคนเสียด้วยซ้ำ แขกไปใครมาก็หลบไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ไม่มีใครหาเจอ และเขาก็ไม่คิดจะใส่ใจว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน เธออยู่นอกสายตาของเขาอย่างสิ้นเชิง

“แน่ะ... ไปว่าน้องแบบนั้นได้ยังไง น้องขี้อาย แล้วมีมารยาท ไม่ค่อยกล้าออกมารับแขกหรอกถ้ายายไม่เรียก” ยายกิ่งแก้วค้อนให้หลานชายคนเดียว

“อ้าว... ก็จริงนี่ครับ” รัชวินทร์พูดแล้วขำอีก

“เดี๋ยวเห็นน้องแล้วจะตะลึง”

“ทำไมล่ะครับ”

“ยายไม่บอกหรอก แต่หนุ่มๆ ในหมู่บ้านและในตัวเมืองอยากหาเรื่องมาบ้านยายแบบหัวกะไดบ้านไม่แห้งเชียวล่ะ”

ยายกิ่งแก้วพูดยิ้มๆ เพราะหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ อยากจะมาซื้อผักที่สวนของท่านกันทั้งนั้น เนื่องจากอยากมาเกี้ยวแม่ค้าขายผักอย่างแก้วกัลยา

“ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ แต่คงไม่ใช่ผม อย่าคิดมาจับคู่ให้ผมอีกเด็ดขาดนะครับ” เขาพูดดักคออย่างรู้ทัน

“ถ้าพี่ราร์ดเห็นน้องแก้ว พี่ราร์ดอาจจะไม่พูดแบบนี้” ชัชวินทร์พูดแล้วอมยิ้ม แม้หลายปีมานี้จะไม่ค่อยเห็นพี่ชายโผล่หน้ากลับมา ตอนนั้นแก้วกัลยาอาจจะเป็นเด็ก แต่ตอนนี้เธอเป็นสาวสวยสะพรั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัว พี่ชายของเขาอาจจะไม่ปฏิเสธเหมือนหลายปีก่อนก็เป็นได้

“พี่เจอผู้หญิงสวยมาเยอะเจ้าชาร์ล อย่ามาโม้ไปหน่อยเลย และพี่ก็ไม่นิยมการโดนจับคู่ด้วย”

“ใครจะกล้ามาจับคู่ให้เรากันล่ะ น้องน่ะเหมือนญาติเรา เรื่องเมื่อหลายปีก่อนก็ลืมๆ มันไปเถอะ ยายก็แค่เปรยๆ เท่านั้น ไม่ได้คิดบังคับลูกหลานขนาดนั้น ยายน่ะ จะให้เราช่วยหาคู่ให้น้องต่างหาก น้องเป็นเด็กหัวอ่อน แถมยังซื่อๆยายเป็นห่วง กลัวจะโดนหลอก นี่ถ้าตากับยายไม่อยู่ กลัวไม่มีใครช่วยดูแล ถ้าพ่อราร์ดมีเพื่อนนิสัยดีๆ ก็แนะนำให้ยายรู้จักบ้างสิ เผื่อยายจะทาบทามมาให้น้องดูตัว” ยายกิ่งแก้วพูดออกตัวทันที จะไม่ทำให้หลานชายคิดว่าท่านอยากจะจับคู่เขากับแก้วกัลยาอีก เพราะพาลจะมองหน้ากันไม่ติด ดีไม่ดีรัชวินทร์ที่เพิ่งโผล่หน้ามาอาจจะหายหน้าหายตาไปอีกหลายปี คราวนี้ก็หมดหวังกันพอดี เรียกว่าไม่ควรแหวกหญ้าให้งูตื่น

รัชวินทร์หัวเราะก๊าออกมาเต็มๆ จนท้องคัดท้องแข็ง ทำยังกับว่า แก้วกัลยาเป็นผู้ชายแล้วอยากจะหาเมียถึงต้องหาคนมาดูตัว จริงๆ มันต้องให้ผู้ชายดูตัวไม่ใช่เหรอ แต่สมัยนี้หมดสมัยคลุมถุงชนกันแล้ว เขาเองก็ไม่ชอบ แก้วกัลยาเองก็คงไม่ชอบด้วยมั้ง เขาคิดตามประสาคนรุ่นใหม่ แต่ก็โล่งใจที่พวกท่านเลิกจับคู่กับเด็กนั่นสักที ไม่อย่างนั้นการพักผ่อนของเขาคงต้องเปลี่ยนสถานที่กะทันหัน ทั้งๆ ที่เขาอยากอยู่ที่นี่มากกว่าที่ไหนสักแห่งบนโลก

“หัวเราะอะไรกันเรา” คนเป็นยายค้อนให้หลานชาย ดูเอาเถอะ ถ้าเห็นหลานอีกคนของยาย จะหัวเราะแบบนี้อีกไหม ไว้ถึงตอนนั้นยายนี่แหละจะหัวเราะให้ดังกว่าราร์ด หัวเราะทีหลังดังกว่าเป็นไหนๆ คุณยายคิดในใจอย่างกระหยิ่ม

“คุณยายพูดตลกน่ะครับ สงสัยยายแก้วคงจะอัปลักษณ์มากจนหาสามีไม่ได้คุณยายเลยอยากหาให้ซะเอง ผมว่าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เด็กสมัยนี้เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว หรือป่านนี้อาจจะมีฟงมีแฟนไปแล้วครับ แค่อาจไม่บอกให้พวกเราๆ รู้เท่านั้นเอง”