3

Chapter 3

รัชวินทร์วิจารณ์ตามที่คิด เด็กๆ เดี๋ยวนี้แก่แดดแก่ลมนัก แม้เขาจะไม่ถือเรื่องพวกนี้ แต่ผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ด้วยก็ล้วนผ่านผู้ชายมาแล้วทั้งนั้น ไม่เห็นใครมัวแต่กระมิดกระเมี้ยน หรือบริสุทธิ์ผุดผ่องเลยสักคน แม้แต่พิมพ์สิริที่เขาถูกตาต้องใจและคิดเรื่องการมีครอบครัวเป็นครั้งแรก เธอก็ลีลาเด็ดใช่ย่อย ทำให้เขาหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น

“แต่ไม่ใช่หนูแก้วของยายแน่นอน น้องน่ะอยู่แต่กับคนเฒ่าคนแก่ ไปวัดไปวา ไม่รู้จักความเจ้าเล่ห์ของผู้ชายหรือรู้เท่าทันใครหรอก แถมยังซื่อๆ อีกด้วย ยายละห่วงเหลือเกิน”

ยายกิ่งแก้วพูดตามจริง แก้วกัลยาเป็นเด็กเรียบร้อย เก็บเนื้อเก็บตัว หัวอ่อน ทำงานบ้านงานเรือน ปรนนิบัติคนเฒ่าคนแก่ แล้วก็ทำบุญ เป็นชีวิตที่เรียบง่ายและติดจะสมถะ เด็กในอุปการะของนางคนนี้ไม่ได้ทันสมัย รับรู้เรื่องเทคโนโลยีหรือติดโลกโซเชี่ยลเน็ตเวิร์กเหมือนเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ หลายครั้งที่นึกห่วงว่าหากไม่มีท่านแล้ว เด็กคนนี้จะอยู่ได้อย่างไรกัน ท่านจึงทั้งหวงทั้งห่วงมาก หากมีผู้ชายดีๆ ที่คิดว่าเหมาะสม ท่านก็อยากฝากฝังให้ดูแลเด็กแสนดีคนนี้

“เอาเถอะครับคุณยาย เดี๋ยวผมจะหาให้แล้วกัน แต่ไม่รู้จะมีใครเอาเด็กในอุปการคุณยายทำเมียบ้างนะครับ เพราะเพื่อนผมโปรไฟล์ดีทั้งนั้น คงไม่เอาเฉิ่มๆ เชยๆ หน้าตาจืดชืดหรอกครับ”

รัชวินทร์พูดตามจริง และแบ่งรับแบ่งสู้ ทั้งๆ ที่อยากพูดออกไปตรงๆ ว่าเพื่อนๆ ของเขาคงไม่เอาสาวบ้านป่าเมืองเถื่อน การศึกษาน้อยไปเป็นภรรยาเชิดหน้าชูตาหรอก

“โปรไฟล์ดี แต่ถ้านิสัยไม่ดี ยายไม่ยกหลานให้หรอกนะ แก้วกัลยาน่ะยายหวงยิ่งกว่าอะไร นี่ก็กะว่าจะยกมรดกให้เสียให้หมด เพราะหลานชายตัวดีไม่เคยมาเยี่ยมยายเลย” ยายกิ่งแก้วพูดอย่างหมั่นไส้หลานชายคนโต

“คุณยายไม่รวมผมนะครับ ผมไม่เกี่ยว” ชัชวินทร์พูดติดตลก รู้ว่าผู้เป็นยายประชดพี่ชาย ยายกิ่งแก้วค้อนให้หลานชายคนเล็กที่กลั้นหัวเราะจนท้องแข็ง

“โธ่... คุณยายก็อย่างอนสิครับ ผมไม่ได้มาก็โทร.มาหาอยู่ออกบ่อย ตอบจดหมายทุกฉบับ ส่งคุณแม่มาเป็นตัวแทนแล้วนี่ครับ” รัชวินทร์โอดครวญทันที

“พ่อคนปากหวาน ชอบส่งของฝากมาให้คิดถึงยิ่งกว่าเก่า”

ยายกิ่งแก้วที่ยังแข็งแรงเพราะรักษาสุขภาพลูบศีรษะหลานชายที่นั่งลงใกล้ๆ กับท่านซบหน้าออดอ้อนอยู่บนตัก ชัชวินทร์เห็นอาการของพี่ชายก็อมยิ้ม เขาอ้อนตากับยายบ่อยเพราะอาศัยอยู่กับท่านหลายปี ก่อนจะไปเรียนต่อระดับปริญญาตรีและปริญญาโทที่ต่างประเทศ ไม่เหมือนพี่ชายที่ไปจากบ้านสวนตั้งแต่เด็ก เขาจึงเข้าใจว่าพี่ชายคงอยากออดอ้อนท่านเหมือนกัน

“อ้าว... หนูแก้ว กลับมาแล้วเหรอลูก” เสียงของมารดาทำให้รัชวินทร์หันกลับไปมอง ก่อนที่เขาจะนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเห็นร่างอ้อนแอ้นที่เขาเจอก่อนหน้านี้ประคองถาดน้ำเย็นๆ มาเสิร์ฟ ดูเหมือนเธอเองก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าคลานเข่าเข้ามาอย่างเรียบร้อย

“ตาราร์ด ตาราร์ด ตาราร์ด!”

“ครับคุณยาย” รัชวินทร์สะดุ้งรับคำเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นยายเรียกเสียงดัง คุณยายกิ่งแก้วกับการะเกดผู้เป็นบุตรสาวลอบมองสบตากันอย่างสาสมใจถ้าบอกว่าให้แต่งงานกัน พ่อตัวดีจะปฏิเสธหัวชนฝา แต่ถ้าวางแผนมาให้เจอกันแบบเนียนๆ ละตะลึงเชียว มันน่าหยิกให้เนื้อเขียวนัก

“ยายเรียกตั้งนานทำไมไม่ขานหึเรา มัวแต่นั่งใจลอยไปไหน”

คนเป็นยายถามแล้วแอบยิ้มขำเมื่อเห็นหลานชายตัวดีมองแต่ร่างบอบบางที่เลี่ยงออกไปจนสุดตา หลังจากขอโทษขอโพยที่ไม่ได้เอาน้ำมารับรองแขก เพราะมัวแต่ไปเก็บผักเก็บหญ้าอยู่หลังบ้าน ส่วนแม่บ้านประจำนั้นเข้าเมืองไปตลาดกับคนขับรถ

“เปล่าครับ เอ่อ... นั่นใครครับ” รัชวินทร์เอ่ยถามผู้เป็นยายทันทีอย่างอยากรู้ แม้ในใจจะได้คำตอบอยู่แล้ว บ้านนี้ไม่มีใครอีกที่อายุน้อยกว่าน้องชายของเขา... นอกเสียจาก เด็กในอุปการะขอบคุณยาย

“แก้วกัลยาไงตาราร์ด เราคงจำน้องไม่ได้ เพราะไม่ได้มาเยี่ยมยายหลายปี มัวแต่เรียนแล้วก็ทำงาน” ยายกิ่งแก้วเฉลย น้ำเสียงนั้นเรียบเรื่อยเหมือนพูดเรื่องไม่สลักสำคัญอะไร แต่แววตานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

ชัชวินทร์เห็นอาการพี่ชายแล้วแทบหลุดขำ เขาเองยังเห็นว่าแก้วกัลยาสวยหยาดหยดยิ่งกว่านางในวรรณคดีเล่มไหนๆ ถ้าพี่ชายของเขามองว่าแก้วกัลยาไม่สวยแสดงว่ามีความผิดปกติทางเพศอย่างแน่นอน เพราะไม่ว่าผู้ชายคนไหนที่ได้เห็นแก้วกัลยา ถึงกับมองค้างอยากจะสานสัมพันธ์กับเธอแทบทั้งนั้น

“แก้วกัลยา... เหรอครับ”

รัชวินทร์อยากจะบอกว่าเขาขอถอนคำพูดที่พูดออกไปทุกคำ เธอไม่ได้อัปลักษณ์สักนิด ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือห่างไกลจากคำว่าอัปลักษณ์เหลือเกิน เธอเหมือนนางฟ้ากลางดงเสียมากกว่า กิริยามารยาทงดงามอ่อนช้อย แถมยังสวย... เขาเห็นผู้หญิงสวยมามาก แต่ผู้หญิงสวยที่เห็นแล้วเย็นตาอยากมองอยู่แบบนี้ เขาไม่เคยเจอมาก่อน แม้แต่อดีตแฟนเก่าที่นอกใจไปมีผู้ชายคนอื่นอย่างพิมพ์สิริ เขาก็ยอมรับว่าสวย เธอเอาใจเก่ง แต่กลับเทียบไม่ได้กับแก้วกัลยาเลยสักนิด

“ใช่ คนนี้แหละหลานสาวที่ยายหวง อยากจะหาคนมาดูแลแล้วล่ะ ปีนี้ก็เรียนจบปริญญาตรีแล้ว” ยายกิ่งแก้วพูดอย่างชื่นชมไม่ปิดบัง

“เรียนจบปริญญาตรีแล้วเหรอครับ หน้าตายังเด็กอยู่เลย”

รัชวินทร์คิดว่าเธอเหมือนเด็กสาวมัธยมปลายเสียมากกว่า ตอนนั้นเมื่อหลายปีก่อนเขาก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเธอนัก แต่รู้ว่าเธอเป็นยายเด็กตัวผอมที่ชอบหลบหน้าหลบตา ไม่ก็หลบอยู่กับต้นขาของคุณยาย ไม่ชอบสบตาหรือมองตาใคร แถมยังขี้ตื่น ไม่มีปากเสียงอะไรกับใครทั้งนั้น ใครสั่งให้ทำอะไรก็ทำ จนเขานึกรำคาญแทน

“เรียนจบแล้วจ้ะลูก น้องจบคหกรรมจากมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชจ้ะ เรียนทางไกล น้องเรียนอยู่บ้านแล้วก็ไปสอบ ไม่เคยพบเจอสังคมเมืองกรุง นี่ยายก็กลัวว่าจะโดนหลอก คิดกับแม่เราว่าจะหาคู่ครองดีๆ ให้น้องสักคน ตอนเรียนก็ไปรับส่ง แล้วก็ขลุกตัวอยู่แต่กับบ้าน น้องไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่มีเพื่อนเลยนอกจากเราซึ่งเป็นครอบครัวของน้องเท่านั้น”

ยายกิ่งแก้วพูดด้วยความวิตกกังวลจริงๆ แก้วกัลยาไม่ชอบขัดใจใคร ไม่ชอบมีปากเสียง เธอชอบอยู่อย่างสงบ แถมยังใสซื่อไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอันใด ท่านจึงทั้งหวงทั้งห่วงกลัวว่าจะโดนหลอกหากเจอคนไม่ดี และต่อไปถ้าท่านตายไป แก้วกัลยาจะทำเช่นไร จะฝากการะเกดไว้ก็ไม่เหมือนให้ออกเรือน อนาคต แก้วกัลยาจะอยู่ที่นี่มิวายโดยคนไม่ดีคิดรังแกเอาไว้ หากเด็กแสนดีคนนั้นได้แต่งงานมีสามีที่พร้อมจะดูแลกันได้ ท่านคงเบาใจ และคนที่จะฝากฝังเอาไว้ได้นั้น ก็ต้องเป็นคนที่รู้จักนิสัยใจคอกันดี แม้จะมีชายหนุ่มมากมายมาชอบพอเด็กสาว แต่ท่านก็ยังอยากให้คนที่ดูแลแก้วกัลยาเป็นหลานชายคนโตอย่างที่หมายมั่นเอาไว้แต่แรก เพราะท่านเองก็รักหลานชายคนโตมาก อยากจะให้รัชวินทร์มีผู้หญิงดีๆ อยู่เคียงข้าง ดูแลกันไปจนแก่เฒ่า ส่วนชัชวินทร์นั้นเอ็นดูแก้วกัลยาเหมือนน้องสาว ท่านเคยลุ้นๆ เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็แห้วเช่นกัน

รัชวินทร์เริ่มคิดถึงคำพูดของผู้เป็นยาย แก้วกัลยาสวยหวานน่ารักขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ และทุกคนจะหาผู้ชายคนอื่นไง พอที... เขาไม่เอาละ มันบังคับกันเกินไป แล้วไหนพวกท่านถึงเปลี่ยนใจได้เล่า ในเมื่อคราแรกจะยกเด็กคนนั้นให้เป็นเมียเขา