บทที่ 4

พอทุกอย่างผ่านไปช่างภาพทุกคนก็เก็บของออกจากห้อง ทิ้งไว้แค่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเพื่อจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

"คุณทำอะไร!! มันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ? " เธอหมายถึงตอนที่เขาจูบปากเธอ เพราะตอนนั้นเธอก็ไม่ได้ตั้งตัวเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าโวยวายอะไร

"ได้ข่าวว่าเงินที่ได้รับไปไม่ใช่น้อยน้อยเลยหนิ ช่วยทำให้มันสมบทบาทหน่อยได้ไหม"

"แต่สิ่งที่ฉันแลกกับเงินของคุณ มันก็มีค่ามากเหมือนกัน คุณจะมาดูถูกฉันแบบนี้ไม่ได้! "

"ถ้าเธอไม่ต้องการ ก็ยกเลิกได้เลยนะ เพราะมีคนอีกตั้งมากที่ต้องการทำแบบเธอ จะยกเลิกเลยดีไหม"

"ไม่ค่ะ!! " หญิงสาวได้ยินเขาพูดแบบนั้นเธอถึงกับตกใจเพราะคนที่ร่ำรวยเหมือนพวกเขาจะหาคนมาเปลี่ยนไตให้พ่อคงไม่ยาก แต่เธอสิมีแค่ทางนี้ทางเดียวที่จะช่วยน้องชายของเธอได้

"ถ้าไม่ก็ช่วยหุบปาก! พูดอะไรนักหนาเบื่อจะฟัง" พอเขาพูดจบประโยคก็เดินออกจากห้องวีไอพีไป

ปลายฝนได้แต่มองตามหลังเขาไป

"ก็คุณรวยล้นฟ้า คุณไม่รู้หรอกว่าชีวิตคนจนแบบฉันต้องทุกข์ใจขนาดไหน น้องชายฉันก็นอนรอผ่าตัดอยู่ในห้องถ้ายกเลิกตอนนี้ทุกอย่างก็จบ" เธอพูดคนเดียวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมา

แล้วหญิงสาวก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออก เพื่อที่จะไปหายายที่หน้าห้องผ่าตัดของน้องชาย

...ห้องผ่าตัด...

"น้องเริ่มผ่าตัดนานหรือยังคะยาย"

"ชั่วโมงกว่าได้แล้วล่ะลูก"

"แล้วคุณหมอบอกว่ายังไงคะน้องมีสิทธิ์จะหายใช่ไหมจ๊ะยาย"

"หมอบอกว่าจะออกมาบอกผลหลังผ่าตัด หนูทำใจดีๆ ไว้นะลูกยังไงน้องก็ต้องหายแล้วกลับไปเรียนต่อ"

ต้นหนาวเรียนอยู่ม.5 วันที่ประสบอุบัติเหตุ น้องไปดื่มฉลองวันเกิดของเพื่อน มอเตอร์ไซค์คันที่ขับก็ยืมเพื่อนขับออกมาคนเดียว

ตอนนี้ปลายฝนภาวนาให้พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์ช่วยให้การผ่าตัดนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เพราะเธอแลกมันมาด้วยชีวิตของเธอเหมือนกัน

หกชั่วโมงผ่านไป~

ไฟที่ห้องผ่าตัดของน้องชายเธอถูกปิดลง สักพักก็มีหมอและพยาบาลเดินออกมา

"คุณหมอคะ น้องชายฉันเป็นยังไงบ้าง" หญิงสาวรีบเดินเข้าไปหา

"การผ่าตัดเป็นไปได้ด้วยดีครับ ต้องอยู่ที่คนป่วยแล้วครับ ถ้าเขาตั้งใจกายภาพบำบัดไม่นานก็จะหาย"

"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ" หญิงสาวดีใจมากเธอรีบหันมากอดผู้เป็นยายที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง

"สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม" ยายพูดพร้อมกับใช้มือลูบที่ผมของหลานสาวเบาๆ

"ใช่จ๊ะยาย ปลายดีใจมาก"

19 : 00 น.

"คุณผู้หญิงให้มารับคุณไปที่บ้าน"

"ต้องไปวันนี้เลยเหรอคะ น้องชายฉันเพิ่งผ่าตัดเสร็จฉันขออยู่ดูแลเขาสักคืนก่อนได้ไหม"

"เดี๋ยวยายจะเป็นคนดูแลต้นหนาวเอง ปลายฝนไปเถอะลูก"

"ยายก็ต้องพักผ่อนด้วยนะคะ เดี๋ยวไม่สบายอีกคนแย่เลย"

ปลายฝนไม่อาจจะปฏิเสธได้เธอก็เลยต้องได้ไปตามคำสั่งนั้น

[ คฤหาสน์หรูของตระกูลอัครเมธี ]

แล้วรถก็มาจอดที่หน้าบ้านของผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วย เธอมองดูบ้านหลังใหญ่โตเนื้อที่กว้างขวาง ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มาสัมผัสอะไรแบบนี้ เพราะมันคนละชนชั้นกับเธอเลยเธอถึงไม่เคยใฝ่ฝันหา

"สวัสดีค่ะคุณป้า" พอเธอเดินเข้ามาก็พบธิมาภรณ์นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก

"ต่อไปไม่ต้องเรียกป้าแล้วนะ ให้เรียกแม่ให้ชินปากเข้าไว้"

"ค่ะคุณแม่"

"แม่ให้คนเตรียมเสื้อผ้าและข้าวของที่หนูต้องใช้ ไว้บนห้องนอนแล้วนะ หนูใช้ได้ทุกอย่าง เพราะหนูคือสะใภ้ของบ้านหลังนี้ต้องทำให้สมฐานะหน่อย"

พอคุยกันเสร็จปลายฝนก็ขอตัวขึ้นห้อง เพราะเธอไม่กล้าจะร่วมโต๊ะอาหารกับท่าน

พอขึ้นมาถึงบนห้อง มันก็ทำให้เธอตะลึงยิ่งกว่าเดิมเพราะรูปภาพแต่งงานของเธอ ติดอยู่เกือบทุกมุมของห้อง หัวโต๊ะหัวเตียงมีทุกจุด

แล้วหญิงสาวก็หยิบใบทะเบียนสมรสที่เข้ากรอบวางไว้ตรงมุมตู้โชว์ของห้องขึ้นมาดู

นายทิวา อัครเมธี

นางปลายฝน อัครเมธี

"มันก็เป็นแค่วิวาห์จำแลงทำไมต้องตื่นเต้นด้วย และสิ่งของในห้องนี้มันก็เป็นเพียงแค่ฉากหนึ่งของเรื่องเท่านั้นเอง" น้ำเสียงของหญิงสาวดูเศร้ามาก เธอไม่ได้ตื่นเต้นกับทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเลย เพราะเธอรู้ว่ามันคือฉากที่พวกเขาจัดขึ้นมา

หญิงสาวลืมสังเกตว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเธออยู่แค่คนเดียว

แต่มีอีกคนที่นั่งอยู่อีกมุมนึง และได้ยินที่เธอพูดทุกอย่าง

"ดีแล้วล่ะที่เธอคิดได้แบบนั้น วิวาห์จำแลงงั้นเหรอ ฉันชอบนะชื่อนี้น่ะ"

"คุณ!! "

ใบทะเบียนสมรสที่อยู่ในมือของเธอเกือบจะหล่นลงพื้นถ้าทิวาไม่รีบมารับไว้ก่อน

"จะตกใจอะไรนักหนา! "

"ทำไมคุณอยู่ในห้องนี้??"

"ก็ห้องนี้เป็นห้องนอนของฉัน"

"เราแค่แต่งงานกันหลอกๆ ไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องอยู่ห้องเดียวกันด้วย"

"หึ!! ใครเขาอยากจะอยู่ห้องเดียวกับเธอถ้าฉันไม่ถูกบังคับ เธอห้ามยุ่งเกี่ยวกับเตียงนอนของฉันรวมทั้งข้าวของทุกชิ้นของฉันในห้องนี้"

"แล้วจะให้ฉันนอนยังไง"

"ก็โซฟาไง ถ้างั้นก็นอนพื้นไปสิ"

"สุภาพบุรุษจังเลยนะ" เธอพูดเบา ๆ เพราะไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว