บทที่ 3

16 : 00 น.

"ปลายว่ายายกลับไปนอนที่บ้านดีกว่าค่ะ เดี๋ยวต้นหนาวปลายจะดูแลเอง"

"ถ้างั้นหนูก็พักผ่อนเยอะๆ นะ โชคดีที่มีห้องพิเศษแบบนี้หนูจะได้พักผ่อนได้เต็มที่"

พอยายกลับไปปลายฝนก็มานั่งที่ข้างเตียงน้องชาย แล้วกอดน้องชายร้องไห้เพราะเธอสมเพชในโชคชะตาของตัวเอง จนหลับไปแบบนั้น

...เช้าวันต่อมา...

"เดี๋ยวสายๆ ผมจะตามเข้าไปที่โรงพยาบาล แม่ไปก่อนเลยนะ"

"ทิวาอย่าผิดนัดแม่นะ วันนี้แม่เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว" ธิมาภรณ์พูดย้ำกับลูกชายอีกครั้ง

"ผมไม่ผิดนัดแม่หรอก ผมแค่ติดธุระนิดหน่อยเดี๋ยวผมจะตามไป"

[ โรงพยาบาล ]

"หนูต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยเหรอคะ" ตอนนี้ปลายฝนอยู่ในชุดวิวาห์ พร้อมที่จะถ่ายพรีเวดดิ้งในห้องวีไอพีของน้องชาย

พอแต่งหน้าทำผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จปลายฝนก็ยืนมองตัวเองในกระจก

"พอจดทะเบียนเสร็จเราก็จะถ่ายรูป ไม่กี่รูปเองจ้ะเพื่อเป็นการตบตาเราต้องมีรูปแต่งงานไว้ที่ห้องนอนบ้าง"

"ค่ะ"

ชีวิตนี้เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ใส่ชุดนี้.. ด้วยเหตุการณ์แบบนี้ เจ้าบ่าวก็ยังไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้ว่านิสัยหน้าตาจะเป็นยังไง แต่เธอก็จะดิ้นรนต่อสู้กับโชคชะตาอันอาภัพนี้ให้ได้

ตอนนี้ทุกคนมาพร้อมที่ห้องแล้ว ขาดแต่เจ้าบ่าวคนเดียว

"เจ้าทิวามันมัวทำอะไรอยู่เธอได้กำชับมันดีแล้วใช่ไหม" ลุงของทิวาพี่ชายธิมาภรณ์ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้

"เดี๋ยวเขาคงจะมาค่ะ โทรไปก็ไม่รับสาย.." พอพูดมาถึงตรงนี้นางก็มองไปเห็นลูกชายเดินเข้ามาพอดี "นั่นไงมาแล้ว"

ปลายฝนก็มองไปดูผู้ชายคนที่เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เขาหล่อมากหน้าตาผิวพรรณก็ดี

"ผมขอโทษด้วยที่ไม่ได้รับโทรศัพท์แม่ ผมจอดรถได้ก็รีบมาเลย" พอพูดจบชายหนุ่มก็มองไปดูผู้หญิงคนหนึ่ง เธอหน้าตาสะสวยอยู่ในชุดวิวาห์ แต่เขาก็มองแค่แวบเดียว ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากมาย

"เรามาจดทะเบียนก่อนเลยดีกว่าจะได้รีบถ่ายรูป"

"ผมขอดูสัญญาก่อนได้ไหม ว่าแม่ทำไว้รัดกุมมากแค่ไหน เผื่อถึงเวลาเซ็นต์ใบหย่า ผู้หญิงคนนี้เรียกร้องอะไรเราจะได้ไม่เสียหายมาก" ชายหนุ่มพูดไปโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนที่เขากำลังกล่าวหาเลย

"คุณไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ฉันจะไม่เอาอะไรของคุณเลยนอกจาก.. ที่เราทำสัญญากันไว้ เมื่อถึงเวลาฉันก็จะเซ็นต์ใบหย่าให้คุณทันที" หญิงสาวพยายามอดกลั้นอารมณ์ของเธอไว้

"ตอนที่พูดใครๆ ก็พูดได้ แต่พอได้ไปอยู่ตรงนั้นจริงๆ กลัวว่าไม่อยากจะทิ้งมันไปน่ะสิ" เขาหมายถึงว่าถ้าเธอไปเห็นในสิ่งที่เขามีทุกอย่าง กลัวว่าเธอจะไม่ยอมทำตามที่คุยกันไว้

"ถ้าอย่างงั้นคุณก็รีบอ่านเถอะค่ะ เพราะฉันไม่อยากจะเสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว"

"มันเสียเวลาของเธอมากเลยเหรอ?? " เขาเปิดอ่านเอกสารพร้อมกับหันมาพูดเหน็บแนม

"ใช่ค่ะเพราะเวลาของฉันมีค่ามาก"

เพราะว่าตอนนี้น้องชายเธอนอนรอการผ่าตัดอยู่ในห้องผ่าตัดใหญ่รอแค่คำสั่งจากผู้บริหาร

พอทิวาได้ยินคำตอบจากปลายฝนแบบนั้นเขาก็ชำเลืองมามองหน้าเธอ แบบไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของเธอนัก

"พอได้แล้วทั้งสองคน แม่เป็นคนร่างสัญญาขึ้นมาเอง ลูกรีบเซ็นต์เถอะ เพราะหนูปลายฝนเขาเซ็นต์ไว้ทั้ง 2 ฉบับเรียบร้อยแล้ว

แล้วทิวาก็เซ็นต์เอกสาร ทั้งเอกสารสัญญาและ ทะเบียนสมรส

..........

"ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยนะทิวา จะได้ถ่ายรูป"

ชายหนุ่มก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำของแม่เพราะเขาก็อยากจะให้มันจบเร็ว ๆ เหมือนกัน

พอทั้งสองพร้อมช่างภาพก็เข้ามาเตรียมฉากสำหรับถ่ายพรีเวดดิ้ง ทุกอย่างคือทำในห้องวีไอพีของโรงพยาบาลนั้นเลย

"เจ้าบ่าวช่วยเข้าใกล้เจ้าสาวกว่านี้หน่อยครับ" มันคือเสียงช่างภาพ

ช่างภาพต่างก็งงว่าทำไมต้องมาถ่ายพรีเวดดิ้งกันในห้องผู้ป่วยแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม เพราะค่าจ้างที่ได้รับเป็นเงินมากมายหลายเท่านัก

"ฉันไม่กัดคุณหรอกค่ะช่วยขยับเข้ามาอีกนิดนึงจะได้รีบถ่ายรีบจบ"

มั่บ!!

พอเขาได้ยินเธอพูดแบบนั้นเขาก็ขยับเข้ามาแล้วดึงร่างบางเข้ามากอดไว้อย่างเร็วและแรง

แชะ แชะ ตากล้องรีบกดชัตเตอร์รัวเลย

"รูปพอยังคะช่าง คุณก็ปล่อยได้แล้ว ฉันจะหายใจจะไม่ออกแล้ว" หญิงสาวหันไปพูดกับช่างถ่ายภาพ 2 มือของเธอพยายาม ผลักเขาออก

"เอาหลายๆ รูปเลยครับเผื่อเลือก เปลี่ยนท่าหน่อยดีไหม" ตอนนี้เหมือนกับชายหนุ่มกำลังสนุกที่ได้แกล้งเธอ

"ดีครับ"

แล้วทิวาก็โน้มหน้าลงมาประกบปากจูบ

แชะ แชะ แชะ ชัตเตอร์รัวกว่าตอนแรกอีก