4 ผู้ชายแบบที่ไม่ชอบ

พลอยลลินณ์มาทำงานก่อนเจ้านายเหมือนทุกวัน ขณะที่เข้าในลิฟต์ก็เจอกับเพื่อนร่วมงานอยู่หลายคน เธอยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตรจนกระทั่งภายในลิฟต์เหลือแค่ตนเองกับชลธรพนักงานฝ่ายไอทีซึ่งเธอกับเขาก็รู้จักกันเป็นอย่างดี

“พี่ธรมาเช้าเหมือนกันนะคะ”

“แต่ก็ไม่เช้าทุกวันเหมือนมัดหมี่หรอก เมื่อวานกว่าจะเลิกประชุมก็ดึกเช้านี้ก็ยังมาแต่เช้า”

“พี่ก็เหมือนกันแหละค่ะ ถ้าการประชุมไม่มีพี่อยู่ด้วยพวกเราแย่”

ในการประชุมใหญ่มักจะติดขัดอยู่บ้างเพราะผู้บริหารระดับสูงบางคนก็ไม่ค่อยถนัดใช้งานเทคโนโลยีใหม่ๆ เจ้าหน้าที่ฝ่ายไอทีจึงต้องรออยู่หน้าห้องจนกว่าการประชุมจะจบลง เมื่อคืนชลธรก็อยู่รอจบการประชุมจบเหมือนอย่างทุกครั้ง

“แต่มันก็ดีกับคนโสดอย่างเรานะ”

“ดียังไงคะ” หญิงสาวเดินตามเขาออกมานอกลิฟต์เมื่อถึงชั้นที่ตัวเองทำงาน

“เราเลิกงานดึกได้โดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครรออยู่ที่บ้าน”

“ข้อนี้มัดหมี่เห็นด้วยค่ะ อีกข้อที่พี่ธรลืมพูดก็คือเงินโอทีที่จะเข้ากระเป๋าเราด้วยนะคะ”

“นั่นเป็นข้อที่สำคัญที่สุดเลย”

พลอยลลินณ์และชลธรหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันจากนั้นทั้งสองก็แยกไปทำงาน

โต๊ะทำงานของหญิงสาวตั้งอยู่หน้าห้องของภาคิน ข้างๆ กันเป็นของพี่สุรีย์ผู้ช่วยเรื่องเอกสารซึ่งทำงานที่นี่มาก่อนเธอหลายปี

เธอนั่งทำงานไม่ทำงานไปได้ไม่นานพี่สุรีย์ก็ขึ้นมาพร้อมกับกล่องอาหารว่างของเจ้านาย ที่หญิงสาวรุ่นพี่แวะเอามาจากร้านที่อยู่ข้างๆ ตึก

“สวัสดีค่ะพี่สุ” พลอยลลินณ์ยกมือไหวรุ่นพี่ก่อนจะลุกไปช่วยถือของแล้วเอาไปเก็บที่ห้องพักเบรกที่ด้านในสุด เธอดูนาฬิกาเมื่อเห็นว่าเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงเจ้านายจึงจะมาทำงานเลยยังไม่ชงกาแฟให้เขา

“มัดหมี่มาชงกาแฟให้บอสเหรอ”

“เปล่าจ้ะ เราเอาของว่างมาเก็บ แล้วฝ้ายล่ะคงไม่มาชงกาแฟคุณสุวิจักขณ์แต่เช้าหรอกนะ เขาคงยังไม่มาทำงาน” เพราะรู้นิสัยของคุณสุวิจักขณ์ว่ากว่าจะเข้างานก็เกือบจะถึงเวลาพักเที่ยงพลอยลลินณ์เลยอดถามไม่ได้

“เดาผิดแล้วแหละมัดหมี่ วันนี้คุณสุวิจักขณ์เข้ามาบริษัทก่อนที่ฝ้ายจะมาอีกนะ” ฝ้ายหรือพรนภาเลขาของคุณสุวิจักขณ์ตอบอีกฝ่าย

“โอ้โหเป็นไปได้ยังไงนี่ปกติเขาไม่เคยมาเวลานี้”

“ฝ้ายเองก็แปลกใจเหมือนกันช่วงนี้เขามาบริษัทแต่เช้าแล้วยังดูอารมณ์ดีกว่าปกติด้วยนะ”

“เหมือนได้เจ้านายใหม่เลยนะ” พลอยลลินณ์เคยได้ยินมาคุณสุวิจักขณ์มักจะหงุดหงิดใส่ลูกน้องอยู่บ่อยๆ

“ฝ้ายก็คิดเหมือนมัดหมี่นั่นแหละ ตอนกลางวันเขาก็สั่งอาหารมาเลี้ยงลูกน้องบางครั้งก็ยังให้เงินพวกฝ้ายไปกินข้าวด้วยกันตอนเย็นอีกไม่รู้ว่าไปรวยมาจากไหน”

คำพูดของพรนภาสะกิดใจพลอยลลินณ์เพราะคิดว่าที่เขาอารมณ์ดีแบบนั้นอาจจะมาจากเรื่องเธอและภาคินสงสัยเมื่อคืนก็เป็นได้

“ฝ้ายไปก่อนนะ มีอะไรเดี๋ยวจะมาเม้าท์ต่อ”

“จ้ะ”

เมื่อฝ้ายเดินออกไปแล้วพลอยลลินณ์ก็คิดหนักเธอไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้จะให้เจ้านายของตนเองฟังหรือเปล่า ขณะกำลังลังเลอยู่นั้นพี่สุรีย์เดินมาตาม

“บอสมาแล้วนะมัดหมี่”

“มาเร็วจัง” พลอยลลินณ์รีบชงกาแฟและจัดแซนด์วิชใส่จานก่อนจะนำไปให้กับเจ้านายเหมือนกับทุกวัน

“กาแฟมาแล้วบอสค่ะบอส” พลอยลลินณ์วางกาแฟและของว่างลงบนหน้าบอสหนุ่มจากนั้นก็หยิบแฟ้มเอกสารและเตรียมจะเดินออกจากห้อง

“เดี๋ยวสิมัดหมี่ผมมีเรื่องให้คุณช่วยหน่อย”

“จะให้มัดหมี่ทำอะไรคะ”

“ช่วยจองตั๋วเครื่องบินไปญี่ปุ่นแล้วก็จองที่พักให้ผมกับว่านด้วยนะ”

“บอสจะไปเมืองไหนแล้วเดินทางเมื่อไหร่คะ"

“วันมะรืน ค้างที่นั่นสามคืนผม ส่วนไปเมืองไหนคุณลองโทรถามว่านอีกทีก็แล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

“อ้อแล้วยังไงเย็นนี้ช่วยจองร้านอาหารที่บรรยากาศดีๆ ให้หน่อยนะ”

“ได้ค่ะให้มัดหมี่เตรียมดอกไม้ให้คุณว่านด้วยไหมคะ”

“ผมไม่ได้จะไปกับว่านแล้วก็ห้ามบอกว่าเรื่องนี้กับว่าน ส่วนเรื่องดอกไม้คุณก็เตรียมให้ช่อหนึ่งก็ดีเหมือนกัน”

“ขอโทษนะคะบอส มัดหมี่ต้องถามว่าบอสจะไปกับใครอายุเท่าไหร่จะได้เตรียมดอกไม้ถูกค่ะ”

“ผมจะไปกับผู้หญิงที่แม่แนะนำให้น่ะ อายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับคุณละมั้ง ยังไงฝากมัดหมี่ช่วยจัดการให้หน่อยได้ไหม"

“ได้ค่ะบอส เดี๋ยวมัดหมี่จะจัดการให้ค่ะ” พลอยลลิลณ์รับปากบอสหนุ่มก่อนจะออกมาจากห้องและจัดการตามที่เขาสั่ง หญิงสาวรู้สึกว่าบอสของตนเองแปลกไป เพราะปกติแล้วภาคินจะคบผู้หญิงทีละคน แต่ครั้งนี้เขาพาผู้หญิงคนหนึ่งไปทานอาหารเย็นแต่กลับจองตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวไปเที่ยวกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

พลอยลลินณ์ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้เลยเธอรู้สึกผิดหวังกับเจ้านายหนุ่มเป็นอย่างมาก ที่เห็นเขาคบผู้หญิงทีละสองคนแบบนี้ แต่ในเมื่อเธอเป็นลูกน้องเธอก็ต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย หวังก็แต่ว่าเรื่องนี้คุณว่านจะไม่รู้และมาอาละวาดถึงที่บริษัท เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคนที่จะอยู่รับหน้าไม่ใช่บอสหนุ่มแต่มันเป็นตัวเธอเองที่ต้องคอยตามแก้ปัญหาให้