3 มองถึงอนาตค

หลังจากส่งพลอยลินณ์ที่คอนโดมิเนียมของเธอแล้วภาคินก็ขับรถกลับมาที่คอนโดมีเนียมของตัวเองซึ่งคอนโดแห่งนี้เขามักจะใช้เป็นที่หลบภัยเวลาเครียดๆ จากงานหรือเวลาที่ไม่ต้องการจะกลับบ้าน

วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยและอยากจะพัก ภาคินอยากจะอยู่เงียบๆ โดยไม่มีใครมารบกวนแต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ทำให้เขาต้องวางแก้วเครื่องดื่มในมือลงก่อนจะกดรับ

“สวัสดีค่ะภาคิน คุณยังประชุมไม่เสร็จอีกเหรอคะ”

“ผมประชุมเสร็จแล้ว”

“ว่านรอคุณอยู่ที่ผับนะคะเมื่อไหร่คุณจะตามมาสักทีหรือว่ามัดหมี่ลืมบอกคุณคะ เลขาคุณนี่ใช้ไม่ได้เลยนะคะแทนที่จะรีบบอกคุณเราจะได้เจอกัน”

“อย่าไปโทษมัดหมี่เลยเธอบอกผมแล้ว แต่วันนี้ผมเพลียไม่ค่อยอยากออกไปไหน”

“ได้ยังไงคะ ว่านนัดเพื่อนๆ มาแล้วเรากำลังสนุกกันอยู่และเพื่อนของว่านก็อยากจะเจอคุณมาก”

“คืนนี้ผมคงไม่ออกไปแล้ว เหนื่อยมากอยากพักสักนิด”

“ว่านไม่ยอมนะคะถ้าคุณไม่มาว่านจะงอนจริงๆ ด้วย”

“ว่านเข้าใจผมหน่อย ผมทำงานเหนื่อยเดี๋ยวผมจะโอนเงินให้แล้วกันนะคุณจะได้สนุกกับเพื่อนอย่างเต็มที่”

“ภาคินขา ที่ว่านโทรหาคุณไม่ใช่เรื่องเงินนะคะ ว่านอยากเจอคุณจริงๆ เราไม่ได้เจอกันมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะคะ คุณบอกว่าเหนื่อยออกมาคลายเครียดกับว่านสิคะ ให้ว่านไปรอที่ห้องก็ได้นะคะ ตอนนี้ว่านออกมาคุยโทรศัพท์ในรถพอดี”

“ไม่เป็นไรหรอกว่านสนุกกับเพื่อนเถอะ”

“ถ้าคุณมาหาว่าน ว่านจะนวดให้นะคะ”

คำว่านวดของหญิงสาวมีนัยแอบแฝงซึ่งภาคินเองก็รู้ดี แต่คืนนี้เขาไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด

“ไม่ดีกว่าครับผมอยากอยู่คนเดียว”

“คุณเปลี่ยนไปนะคะภาคินหรือคุณมีคนอื่น”

“ผมไม่มีใครทั้งนั้นแหละว่าน ถึงผมจะเจ้าชู้แต่ผมก็คบทีละคนและผมก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับผม” เขาตอบไปอย่างหัวเสีย

“ว่านขอโทษค่ะ ว่านก็แค่กลัวว่าคุณจะทิ้งว่านไปหาคนอื่น”

“ผมจะไม่ทิ้งคุณถ้าคุณทำตามสัญญาที่เราคุยกันไว้”

“ว่านรู้ค่ะว่าการคบกันของเราเป็นการคบกันที่ไม่มีข้อผูกมัด แต่เราก็คบกันมาครึ่งปีแล้วนะคะ คุณไม่คิดถึงอนาคตของเราบ้างเหรอ”

“ผมยังไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย ไม่ว่าจะกับคุณหรือกับผู้หญิงคนไหน คืนนี้ผมขอตัวพักผ่อนก่อนแล้วค่อยนัดเจอกันนะว่าน”

“เมื่อไหร่ล่ะคะพรุ่งนี้ดีไหมคะ ว่านมีงานแค่ช่วงเช้า”

“ผมมีงานต้องทำต่ออีกเยอะ”

“แล้วที่คุณสัญญาว่าจะพาว่านไปเที่ยวล่ะคะ วันหยุดยาวสี่วันคุณพาว่านไปเที่ยวได้ไหม เราไม่ได้ไปเที่ยวกันเดือนหนึ่งแล้วนะคะ”

“ได้สิคุณอยากไปที่ไหนล่ะ”

“จริงว่านอยากไปยุโรปแต่มีเวลาแค่สี่วันเองว่านว่าไปแค่ญี่ปุ่นดีไหมคะ ไม่เสียเวลาเดินทางเท่าไหร่ช่วงนี้หิมะกำลังตกเลยค่ะ”

“อือ ญี่ปุ่นก็ได้เดี๋ยวผมจะให้มัดหมี่จัดการจองตั๋วและที่พักให้นะ”

“ขอบคุณค่ะ ภาคินน่ารักที่สุดเลยคุณพักผ่อนนะคะแล้ววันมะรืนเราค่อยเจอกัน แต่คุณจะมารับว่านที่คอนโดหรือให้ว่านไปรอที่สนามบินเลยล่ะ”

“ไปรอที่สนามบินเลยก็ได้ผมจะให้มัดหมี่ส่งรายละเอียดไปให้นะ”

“ได้ค่ะฝันดีนะคะว่านขอตัวไปสนุกกับเพื่อนก่อน”

ภาคินวางโทรศัพท์ลงจากนั้นเขาก็นั่งดื่มต่อ ชายหนุ่มกำลังคิดว่าจะอีกนานแค่ไหนที่เขาจะต้องใช้ชีวิตแบบนี้คำพูดของวาริสาทำให้เขาเริ่มมองไปถึงอนาคตถ้าหากยังรักสนุกอยู่แบบนี้แล้วเมื่อไหร่เขาจะมีครอบครัว

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้แต่ภาคินยังไม่เจอใครที่ถูกใจถึงขั้นจะสร้างครอบครัวด้วยกัน แม้ว่าผู้หญิงที่มารดาของเขาหามาจะมีคุณสมบัติเพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติทรัพย์สมบัติและการศึกษาแต่ก็ยังไม่มีใครถูกใจเขาเลยสักคน

ตอนนี้บรรดาเพื่อนๆ ของเขาต่างก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วการจะออกมานั่งดื่มกับเพื่อนๆ ก็ลดน้อยลงจากแต่ก่อนนัดดื่มกันอาทิตย์ละครั้งเดี๋ยวนี้ก็เปลี่ยนมาเดือนละครั้งเพราะเพื่อนๆ ต่างพากันเกรงใจภรรยาและไม่มีใครโสดเหมือนกับเขาเลยสักคน

ภาคินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเขามองโปรไฟล์ผู้หญิงที่มารดาส่งมาให้อย่างช้าๆ ผู้หญิงที่มารดาส่งมาให้เลือกนั้นมีทั้งหมดห้าคนและภายในห้าคนนี้มีคนหนึ่งสวยถูกใจเขา

เธอชื่ออัจจิมาหรือแก้วเป็นลูกสาวของนักธุรกิจส่งออก เรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศมีความรู้ทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศสโปรไฟล์ของเธอค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่รู้ว่านิสัยใจคอจะเป็นแบบไหนมารดาของเขาบอกว่าอยากให้เขาลองเลือกผู้หญิงสักคนที่ส่งมา แล้วนัดไปทานข้าวจะได้ศึกษานิสัยใจคอกัน ถ้าคุยกันแล้วไม่โอเคเธอก็จะไม่บังคับ

ชายหนุ่มมองโปรไฟล์เธออีกครั้งและตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้เขาจะบอกมารดาให้นัดผู้หญิงที่ฉันชื่ออัจจิมาออกมาทานข้าวด้วยก่อนที่ตนเองจะบินไปเที่ยวญี่ปุ่นกับวาริสา ถ้าหากเขากับอัจจิมาและคุยกันรู้เรื่องการไปเที่ยวญี่ปุ่นครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขากับวาริสาจะได้เที่ยวด้วยกัน แต่ถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นเขาก็ยังจะคบกับวาริสาไปเรื่อยๆ เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขามีความสุขเวลาอยู่บนเตียง ซึ่งชีวิตชายโสดวัย 31 ปีอย่างเขาก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากนอกจากการได้ปลดปล่อยกับใครสักคนโดยมีอะไรผูกมัด