3 ความทรมาน

ท่านอ๋องหรอกหรือ ในหัวของอิงหลานประมวลผลเรื่องราว ตัวละครท่านอ๋องนางแต่งออกมากเป็นสิบ ๆ เรื่อง กี่เรื่องกี่เรื่องก็มีตัวละครชายที่เป็นอ๋องกันทั้งนั้น คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าคนผู้นี้จะเป็นตัวละครจากเรื่องไหนกันแน่

นอกจากความสับสนในสมองเล็ก ๆ ของนางแล้วยังมีอาการร้อนหนาววูบวาบแล่นไปทั่วร่างกายของนางอีกด้วย อิงหลานไม่เข้าใจความรู้สึกนี่เท่าใดนัก เวลานี้นางอยากกลับบ้าน นางอยากหนีไปให้พ้นจากที่นี่

ส่วนเมิ่งจินหยวนก็มองนางด้วยสายตายากจะหยั่งถึง เขาได้ยินเรื่องคำสาปของราชวงศ์มานิดหน่อย ว่ากันว่าเชื้อพระวงศ์หญิงของแคว้นเหยา หากผู้ใดที่มีตราสัญลักษณ์นี่ เมื่อเติบใหญ่จนล่วงเข้าสู่วัยปักปิ่นจะ ในทุก ๆ เดือนจะต้องปลดปล่อยความทุกข์ทรมานนั่นหนึ่งครั้ง

และดูเหมือนว่าคนตัวเล็กนี่จะไม่รู้ว่าตนเองมีอาการเช่นนั้น กลิ่นกายของนางเวลานี้รุนแรงขึ้นกว่าเดิม

“องค์หญิง ทรมานหรือไม่” เมิ่งจินหยวนก้มลงถามคนตัวเล็กที่ทรุดอยู่กับพื้นหิน

“ขะ ข้า...” อิงหลานทั้งตกใจทั้งหวั่นใจที่คนผู้นั้นรู้ว่าตนเองเป็นองค์หญิง

“อยากให้ข้าช่วยหรือไม่”

สายตาของเมิ่งจินหยวนเจ้าเล่ห์นัก อิงหลานนึกหวั่นใจ เวลานี้เกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย ตัวเองนางก็มิอาจรู้ได้ แล้วคนผู้นั้นมีความสามารถแค่ไหนจึงอาสามาช่วยนาง

“เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของข้า....” อิงหลานมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

เวลานี้ในหัวนางนึกถึงแต่ว่าคนผู้นี้ช่างมีเสน่ห์นัก หล่อเหลางดงาม อิงหลานกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะโน้มคอเกี่ยวรั้งใบหน้าหล่อเหลานั่นลงมาจูบ

จูบของอิงหลานมั่วซั่วไม่ประสีประสา นางทำไปตามสัญชาตญาณและความต้องการของร่างกายในเวลานี้

ก่อนที่เมิ่งจินหยวนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาถอนจูบจากคนตัวเล็ก มองใบหน้าแดงก่ำที่ออดอ้อนราวกับลูกแมว ดวงตาของนางเวลานี้เปลี่ยนเป็นสีเทา คนตัวสูงมองร่างนุ่มนิ่มนั่นด้วยสายตามีเลศนัย ก่อนจะช้อนร่างเล็ก ๆ เข้าแนบอกกลับจวนอ๋องทันที

ตอนอยู่โลกเดิมนางไม่เคยเข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ของชายหญิงเพราะอยู่แต่ในบ้าน แต่งนิยายไปวัน ๆ อาศัยเงินรายได้จากการเขียนบทความประทังชีวิต วันทั้งวันก็ต้องออกไปทำงานพาร์ทไทม์ มืดขึ้นมาก็เหนื่อยมากแล้ว ไหนเลยจะไปมีแฟนได้

เมื่อถึงจวนอ๋องเมิ่งจินหยวนก็มุ่งหน้ากลับห้องนอนของตนทันที คนตัวสูงวางนางไว้บนเตียงนอนของตน

สายตาของอิงหลานมองเขาอย่างขอความช่วยเหลือ

“ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่” เมิ่งจินหยวนถามนางอีกครั้ง

อิงหลานหลับตาตั้งสติ คนงามพยักหน้าสองสามที

“แน่ใจว่าเจ้าจะไม่เสียใจภายหลัง” เขาพูดกับนางให้แน่ใจ

มือเรียวเล็กของเหยาอิงหลาน คว้ามือบุรุษผู้นั้นเอาไว้เป็นคำตอบ ก่อนจะดึงร่างของเขาให้นอนลงกับเตียง เวลานี้นางจึงเป็นฝ่ายนั่งอยู่บนเรือนร่างแข็งแกร่ง

“ช่วยข้า” นางย้ำกับเขา ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ใบหน้าของนางแดงก่ำทั้งเขินที่ตนเองเป็นฝ่ายฉุดรั้งและร้องขอเขาก่อน และรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถฝ่าฝืนอาการเช่นนี้ของร่างกายตัวเองได้

เมื่อเป็นเช่นนั้นเมิ่งจินหยวนจึงหยัดตัวขึ้นนั่ง เริ่มประกบริมฝีปากอวบอิ่มที่เป็นฝ่ายเอ่ยเชื้อเชิญเขาก่อนเป็นอันดับแรก กลิ่นกล้วยไม้ป่าบนร่างกายนางเวลานี้รุนแรงขึ้นมาก จนทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และไม่สามารถจะหยุดได้อีกต่อไปแล้ว

ลิ้นลวกร้อนสอดใส่เข้าไปในโพรงปาก ควานหาความหอมหวานจากตัวนางอย่างไม่รู้จบสิ้น หัวสมองของอิงหลานพร่าเบลอคิดอะไรไม่ออก เวลานี้นางคิดถึงแต่เรื่องที่จะทำอย่างไรให้หลุดพ้นจากความทรมานครั้งนี้ดี

มือหยาบของเมิ่งจินหยวนก็ค่อย ๆ ฉีกรั้งดึงเสื้อผ้าของนางออก ปลดปล่อยสัดส่วนอวบอิ่มเปิดเผยออกมา เสื้อผ้าแบบผู้ชายของอิงหลานถูกโยนออกไปนอกห้อง เรือนร่างของนางสวยงามขนาดนี้จะใส่เสื้อผ้าแบบผู้ชายไปทำไมกัน

สะโพกของคนตัวเล็กบดเบียดเคล้นคลึงอยู่ตรงส่วนล่างของเขา ความรู้สึกคับแน่นจู่โจมไปทั่วร่าง จนเกือบทนไม่ไหว

เมิ่งจินหยวนผลัดเปลี่ยนให้นางนอนราบลงกับพื้น ก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตนออกแท่งมังกรยาวใหญ่ปรากฏต่อสายตาของอิงหลาน

อิงหลานเวลานี้หากอยากจะถอยก็ถอยไม่ทันแล้ว ต้องโทษอาการประหลาดนี่ต่างหากที่ทำให้นางเกิดความรู้สึกเช่นนี้

คนตัวสูงโน้มกายประกบขบเม้มริมฝีปากนางอีกครั้ง ครั้งนี้เร่าร้อนรุนแรงขึ้นกว่าเดิมมาก หัวสมองของคนตัวเล็กว่างเปล่า มือข้างหนึ่งของคนตัวสูงวนก็วนเวียนอยู่หยอกล้ออยู่กับยอดอกอิ่มของนาง

“อา...เสียว” นางหลุดปากครางกระเซ่า “อา...พอได้แล้ว” อิงหลานรู้สึกทรมานจนอยากให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนว่าเปลวเพลิงที่ถูกจุดติดแล้วของเขาจะไม่มีวันมอดดับหากไม่ได้รับการปลดปล่อย

“อยากให้ข้าหยุดจริง ๆ หรือ” เขาลองถามหยั่งเชิงนางอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็เลื่อนลงไปเขี่ยติ่งเกสรบอบบางที่ไว้ต่อความรู้สึกของนาง

“เสียว....” คำตอบที่นางให้มีแต่เสียงร้องคราง เมิ่งจินหยวนยิ้มอย่างพอใจ

อิงหลานหนีบขาเข้าหากันเพราะความเสียว คนตัวเล็กยกแอ่นสะโพกไปตามมือของชายผู้นั้นอย่างลืมตัว ยิ่งเขาถอยหนีนางยิ่งเข้าหา

เมิ่งจินหยวนสอดนิ้วเข้าไปในสำรวจช่องทางรักของนาง พบว่ามันยังปิดสนิท นางยังเป็นสตรีบริสุทธิ์สินะ งั้นเขาควรจะทะนุถนอมนางเสียหน่อย

นิ้วมือเขาขยับเข้าออกไปมา อิงหลานมองคนผู้นั้นอย่างไม่เข้าใจเมื่อไหร่กันที่เขาจะช่วยให้ความทรมานเช่นนี้จบไปเสียที ยิ่งเขาเร่งเร้าขยับรุนแรงขึ้นมากเท่าไหร่ร่างกายของอิงหลานก็ยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้นเท่านั้น จนกระทั่งร่างกายของนางสั่นระริกบิดเร่า อิงหลานจึงรู้ตัวว่านี่คือการถึงจุดสุดยอดของสตรี

“พะ พอได้แล้วมั้ง” คนตัวเล็กนอนนิ่งหอบหายใจถี่

“อย่าเอาเปรียบกันสิ” เขาโวยวาย มันจะได้อย่างไรกันที่นางจะสุขสมไปเพียงลำพัง

เขายังรู้สึกไม่อิ่มอยากกลืนกินความหอมหวานจากกายนางให้มากกว่านี้ จึงจับกระชับเอวบางเอาไว้ ค่อย ๆ เลื่อนกายจูบไล่ลงมาจากปทุมถันคู่สวย ถึงเอวบางคอดกิ่ว

“ตรงนั้นไม่ได้” อิงหลานห้ามปราม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟัง

ลมหายใจอุ่นร้อนของเมิ่งจินหยวนจดจ่ออยู่ตรงปากถ้ำ ก่อนจะตวัดลิ้นลวกร้อนควานหาความหวาน

“โอ๊ย คุณชาย ท่าน...” อิงหลานพูดอะไรแทบไม่ออก คนผู้นั้นดูดกลืนเก็บเล็มแทบทุกหยาดหยดร่างกายของอิงหลานบิดเร่า นางร้องครวญครางไม่เป็นภาษา แถมคนผู้นั้นยังหยอกล้อจุดกระสันราวกับต้องการกลั่นแกล้งนางให้ทรมานมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

อิงหลานถึงฝั่งฝันอีกครั้ง ความร้อนในร่างกายของนางลดลงเรื่อย ๆ ความทรมานก่อนหน้าหายไป นางมีแรงต่อต้านเขามากขึ้น

“บอกว่าอย่าเอาเปรียบกัน”

ถึงเวลาความสุขของเขาบ้างแล้ว..