บทที่ 8 เวลาไม่เคยคอยผู้ใด

"ข้ารู้ดีว่าเจ้าก็ไม่ต่างจากฝูจื่อหรงผู้นั้น ยอมแลกทุกสิ่งเพื่อคนที่รัก แต่ฝูจื่อหรงเขาโชคดียิ่งนักที่ไม่สูญเสียสิ่งใดเลย เรื่องที่โง่เขลาเช่นนี้หากไม่ใช่บุรุษบ้าที่มีของวิเศษอยู่ในมือผู้นั้นแล้วข้าไม่คิดว่าจะมีผู้ใดยอมมาแลกกับข้าอีก"

“เขาคือพี่เขยของข้าเจ้าค่ะ การมาที่นี่ก็ได้เขาเป็นผู้ชี้แนะในคราที่ข้ายังมีชีวิตอยู่”

เจ้าอี้เฟยเอ่ย

“พวกเจ้านี่สืบเชื้อสายโง่กันมาหรืออย่างไร ความรักแท้จริงแล้วสำคัญเพียงนี้หรือ ตบะเซียนไม่สำคัญกว่าหรือเสวยสุขลืมทุกสิ่งบนสวรรค์อยู่อีกหลายหมื่นปี หากบำเพ็ญตบะมากพอก็กลายเป็นเทพอยู่อีกสักห้าหมื่นปีหากขยันก็บำเพ็ญตบะเพิ่มมากหน่อยอยู่ค้ำฟ้าไปจนกว่าเจ้าจะเบื่อไม่ดีกว่าหรือ”

เจ้าอี้เฟยเพียงแต่ยิ้ม สำหรับนางแล้วทั้งชีวิตมีเพื่อเขาคนเดียวเท่านั้น บุรุษที่นางรักมั่นกระทั่งสามารถสละวิญญาณเพื่อได้พบเขาและมีโอกาสอีกสักคราหนึ่ง

“ผู้น้อยยอมแลกทุกสิ่งเพื่อเขาเจ้าค่ะ”

นางกล่าวอย่างมั่นคงดวงตากลมโตนั้นช่างมุ่งมั่นจนเทพกาลเวลารู้สึกหมั่นไส้ยิ่งนัก

“เอาเถิดความจริงเจ้ายังไม่สิ้นไร้วาสนาเท่าใดนัก ความจริงข้ารู้สิ่งที่เจ้าอธิษฐานมาตั้งแต่เจ้ายังเป็นมนุษย์แล้ว และคิดว่าเจ้าต้องมาหาข้าแน่นอน ผู้เป็นซ่างเสินสูงส่งนิสัยดียิ่งเช่นข้าจึงคิดแล้วว่าจะส่งเจ้าไปยึดร่างของผู้ใด”

“เป็นผู้ใดหรือเจ้าคะ ข้าไปเบียดเบียนคนผู้นั้นหรือไม่”

เทพกาลเวลามองเจ้าอี้เฟยเพียงผ่านตา เขายิ้มสดใสแล้วกลายร่างมาเป็นบุรุษรูปงามจนฟ้าดินสะเทือนผู้หนึ่ง กระทั่งรัศมีที่เปล่งประกายออกมารอบกายยังทำให้คนตาพร่าได้จนเจ้าอี้เฟยต้องหันหน้าหนีด้วยกลัวตาจะต้องแสงจนบอดเข้า

“ไม่ต้องห่วง ความจริงสตรีผู้นั้นมีวาสนากับโจวเจี๋ยหลุนบุรุษของเจ้าอยู่ เสียดายที่อายุขัยน้อยเกินไป เจ้าไปพบแล้วจะรู้เองแต่ข้าบอกเจ้าก่อนว่า แม้จะใช้พลังคืนชีพยืมร่างกับนางแล้ว หากจิตของพวกเจ้าไม่สอดประสานและนางไม่ยินยอมเจ้าก็จะถูกขับออกจากร่าง หากไม่สามารถหาร่างใหม่ได้ทันวิญญาณก็จะสลายไปทันใด”

เจ้าอี้เฟยกลืนน้ำลายลงคอ นางหวาดกลัวยิ่งนักแต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วนับว่าคือครึ่งทางสำหรับนางดังนั้นไม่อาจถอยได้อีก

“เพียงแต่ได้พบหน้าบุรุษผู้นั้นแม้จะวิญญาณสลายข้าก็ยอมเจ้าค่ะ”

หากไม่ได้ครองคู่นางก็ไม่อาจรับไหวอยู่แล้ว เพียงแต่คิดว่าหากวิญญาณสลายไปก็คงจะดีกว่าเฝ้าคิดถึงเขาทุกวันคืนคล้ายจะตายแต่มิได้ตายอย่างทุกข์ทรมานเหมือนดังที่ผ่านมา

เช่นนี้แล้วบางทีการหายไปจากโลกที่ไม่มีเขา ก็คงดีเสียกว่าอีก

เทพกาลเวลาจึงกล่าวว่า

“เวลาไม่คอยผู้ใด นอกจากข้าผู้ยิ่งใหญ่เช่นนั้นจงหลับตาเสียเถิดบัดนี้ความต้องการของเจ้าเป็นจริงแล้ว