บทที่ 6 ข้าจะไปหาเขา
30 ปีต่อมา
"แม่ชีเจ้าอี้เฟย ตายเพราะถูกโจรป่าปล้นขณะกำลังเดินทางไปบำเพ็ญเพียรที่หุบเขาหลิงซาน การบำเพ็ญเพียรอย่างยากลำบากของเจ้าบัดนี้ส่งผลแล้ว สวรรค์เมตตามอบตบะเซียนให้เจ้า เพื่อเตรียมตัวกลายเป็นเซียนและขึ้นไปเสพสุขบนสวรรค์จงดื่มน้ำแกงลืมทุกข์นี่เสีย หลังจากนี้จึงเข้าไปรับการสถาปนากลายเป็นเซียนในขั้นตอนต่อไป"
สิ้นคำประกาศของยมทูตขาว ยมทูตดำก็ยื่นสิ่งหนึ่งให้นางดื่ม
"ท่านยมทูตข้ามีคำขอ พวกท่านจะรับฟังได้หรือไม่" เจ้าอี้เฟยไม่ยอมดื่มน้ำแกงลืมทุกข์จนกว่านางจะได้พูดคุยในสิ่งที่นางต้องการเสียก่อน
“คำขอของเจ้าคือการได้พบเทพกาลเวลาใช่หรือไม่ คำขอนี้จะได้รับหลังจากเจ้าดื่มน้ำแกงลืมทุกข์แล้ว” เสียงต่ำน่ากลัวของยมทูตดำเอ่ยขึ้น
เจ้าอี้เฟยมองน้ำแกงที่ยมทูตดำยื่นให้แล้วยื่นมือรับถ้วยน้ำแกงสีดำที่ทำจากดินเผาเคลือบเงาวาววับ
นางดื่มน้ำแกงโดยไม่เอ่ยวาจาใดๆ ความร้อนกระจายกัดกร่อนไปทั่วโพรงปากทันทีที่สัมผัส มันทำให้นางทรมานจนอยากจะพ่นออกมา
แต่กระนั้นเจ้าอี้เฟยก็ยังวางใบหน้านิ่งเฉยราวกับได้กลืนน้ำแกงลงคอไปแล้ว
การตายของนางในครั้งนี้น่าแปลกที่นางกลับสามารถปล่อยวางได้อย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะการศึกษาพระธรรมจึงทำให้จิตใจสงบนิ่งได้เพียงนี้
"ข้าจะส่งเจ้าไปยังหมู่บ้านวิญญาณ เพื่อพบผู้นำทางของเจ้า นางผู้นั้นมีนามว่าซินหรง คนผู้นั้นจะเป็นผู้นำทางเจ้าไปพบกับท่านเทพกาลเวลา แต่ข้าก็อดสมเพชเจ้าไม่น้อย ในยามนี้ดื่มน้ำแกงไปแล้วเจ้าคงลืมเรื่องที่จะขอร้องท่านเทพกาลเวลาไปแล้ว การพบซ่างเสินจะมีประโยชน์อันใดอีกกันเล่า"
ยมทูตขาวกล่าวพลางร่ายมนตร์ออกมาสองสามประโยค สิ้นเสียงของยมทูตขาว นางก็พบว่าวิญญาณลอยละลิ่วเหมือนถูกพายุพัดกระหน่ำ
ครั้นรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าตนเองได้ปรากฏกายอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ชุดแม่ชีที่ติดกายมาในตอนตายหายไปแล้ว
ตอนนี้เจ้าอี้เฟยอยู่ในชุดขาวสะอาดตาเฉกเช่นวิญญาณอื่นๆ นางมองผ่านประตูทางเข้าไปด้านในพบว่าในหมู่บ้านแห่งนี้คลาคล่ำด้วยวิญญาณนับร้อย
เจ้าอี้เฟยถุยน้ำแกงที่อยู่ในปากทิ้งอย่างรวดเร็วความร้อนและความทรมานยังกระจายอยู่เต็มปาก เลือดสดๆ ไหลออกมาเจ้าอี้เฟยบ้วนเลือดทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดเลือดในปากก็หยุดไหล
นางไม่อยากลืมท่านพี่เจี๋ยหลุน นางต้องตามหาเขาให้พบ นางต้องได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาแม้ความตายก็ไม่อาจพรากเขาไปได้
เมื่อครั้นยังมีชีวิตในขณะที่นางกำลังทำความสะอาดหอคัมภีร์เก่าแก่อยู่นั้น เจ้าอี้เฟยบังเอิญพบตำราโบราณโดยบังเอิญ เรื่องราวในหนังสือเป็นเหมือนคำตอบที่นางเฝ้าหามานาน
นางรับรู้ถึงโลกหลังความตายและโลกอนาคต สิ่งที่นางใฝ่ฝันและเป็นความหวังคือนางจะไปหาโจวเจี๋ยหลุนที่นั่น
คัมภีร์เล่นนั้นเหมือนเป็นตะเกียงส่องทางสำหรับนาง ตั้งแต่นั้นมาเจ้าอี้เฟยจึงทุ่มเทกายใจอย่างสุดกำลังเพื่อช่วยเหลือผู้คน แม้สิ้นเนื้อประดาตัว ถูกสุนัขกัด คนไล่ฟัน นางก็ไม่หยุดที่จะทำความดีและบำเพ็ญเพียรตนตามวิถีเซียนโดยไม่มีสักครั้งที่คิดจะถอดใจ
ในเมื่อท่านพี่เจี๋ยหลุนมาหานางได้ แน่นอนว่าย่อมมีวิธีไปหาท่านพี่ได้เช่นกัน ต่อให้นางตกลงไปในนรกนางก็จะตะกายขึ้นมาเพื่อตามหาเขาคนที่นางรักให้ได้