บทที่ 5 ไม่ยอมพรากจาก

นางจับมือเขาแน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะหายไปที่ใดอีก หลายวันที่ไม่ได้พบหน้านางคิดถึงเขามากจริงๆ คิดถึงมากจนนอนไม่หลับออกไปนั่งตากน้ำค้างในคืนเหน็บหนาวมองดวงดาวต่างใบหน้าของเขา

นานวันเข้าจึงได้จับไข้แต่ป่วยเช่นนี้ก็ดีแล้วอย่างน้อยก็เป็นข้ออ้างให้ได้พบหน้าเขาเพื่อคลายคิดถึง ได้รู้ว่าเขายังคงห่วงใยนางเพียงเท่านี้เจ้าอี้เฟยก็ดีใจนักหนาแล้ว

“พี่ไม่ได้หลบหน้าเจ้าแต่งานของพี่ค่อนข้างเยอะ อีกทั้งยังต้องคอยช่วยเสด็จพ่ออีก” โจวเจี๋ยหลุนถอนหายใจพลางเป่ายาที่ร้อนระอุในชามให้อุ่นลงก่อนจะพยายามป้อนนาง ดูเหมือนเจ้าอี้เฟยยังคงดื้อรั้น เมื่อนางเม้มปากแน่นไม่ยอมกินท่าเดียว

“ท่านพี่ว่าข้าโง่หรือหากข้าไม่ล้มป่วยไม่มีทางที่จะได้พบท่าน”

“เจ้าอย่างอแงจะได้หรือไม่ ตอนนี้ต้องรีบรักษาตัวให้หาย เจ้าเป็นไข้หวัดใหญ่รู้ตัวหรือเปล่า”

“หากข้าตายท่านพี่จะเสียใจหรือไม่”

โจวเจี๋ยหลุนตกใจในสิ่งที่เจ้าอี้เฟยเอ่ยจนแทบจะทำถ้วยยาหก เขาส่ายหน้าแล้วมองใบหน้างดงามซีดเซียวของคนป่วยจริงจัง

“เฟยเอ๋อเป็นน้องของพี่ พี่ไม่ยอมให้ตายหรอก”

“ท่านพี่ใจร้าย”

เจ้าอี้เฟยร้องไห้หนักขึ้นเดือดร้อนโจวเจี๋ยหลุนต้องวางถ้วยยาแล้วดึงนางออกมากอดเบาๆ เป็นนางที่ทำใจไม่ได้เจ็บปวดทุกครั้งที่เขาตอกย้ำว่าเห็นนางเป็นเพียงน้องสาว

ท่านพี่ที่นางรักนักหนา ท่านพี่ที่ใจดีและอบอุ่นไม่ได้รักนางอย่างที่นางรักท่านพี่อย่างนั้นหรือ เจ้าอี้เฟยพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้เขายอมรับนางในฐานะสตรีผู้หนึ่ง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพยายามเขาก็ยิ่งถอยห่างออกไปทุกที เช่นนี้ไม่ให้นางปวดใจจนป่วยไข้ได้อย่างไร

กว่าเจ้าอี้เฟยจะยอมกินยาก็ต้องหลอกล่อกันอยู่นาน ในที่สุดเพราะพิษไข้และฤทธิ์ยาก็ทำให้เจ้าอี้เฟยหลับไป โจวเจี๋ยหลุนเฝ้าไข้นางอยู่เช่นนั้นจนเกือบรุ่งสาง ลูบศีรษะของนางแผ่วเบา

เขารู้ว่านางเจ็บปวดและเขาก็เจ็บปวดเพียงใดแต่ลางสังหรณ์ของเขาในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาและนางจะใกล้ถึงวันเวลาที่ต้องจากกันเข้าไปทุกทีแล้ว ความรักที่เขามีให้นางจะมีค่าอันใดเมื่อในที่สุดก็ต้องย้อนกลับมาทำร้ายนางอยู่ดี

เจ้าอี้เฟยละเมอออกมาหลายประโยค ทุกประโยคล้วนมีแต่ชื่อของเขาที่หลุดออกมา โจวเจี๋ยหลุนยิ้มขมขื่น เขาไม่อาจรับรักของนางได้ เขาไม่อาจทำร้ายนางได้เมื่อวันที่เขาจากไป

หนึ่งเดือนต่อมา

กลางดึกสงัดคืนหนึ่งเจ้าอี้เฟยนอนกระสับกระส่ายไปมา เหงื่อของนางท่วมกายนางกำลังฝันร้าย ฝันว่าในขณะที่นางกำลังออกไปชมดอกไม้กลางป่ากับโจวเจี๋ยหลุน จู่ๆ ร่างกายของโจวเจี๋ยหลุนก็ค่อยๆ เลือนหายไป เจ้าอี้เฟยไม่อาจไขว่คว้าเขาเอาไว้ได้ เขาเพียงแต่ยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและบอกให้นางรักษาตัวให้ดี

“กรี๊ดดดดด”

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” เสียงกรีดร้องของเจ้าอี้เฟยดังขึ้นพร้อมแรงเขย่าของสาวใช้คนสนิท เจ้าอี้เฟยลืมตาน้ำตาไหลอาบสองแก้มราวกับทำนบพัง

“ข้าจะไปจวนท่านอ๋อง” นางกล่าวเช่นนี้แล้วไม่รอแม้กระทั่งจะผลัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย เพียงแต่คว้าเสื้อคลุมตัวหนาแล้วทะยานออกทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว สาวใช้ที่เพิ่งตั้งสติได้จึงร้องตะโกนออกมา

“คุณหนูไปจวนชินอ๋องแล้ว เร็วอารักขาคุณหนู”

เจ้าอี้เฟยร้อนรนนัก เหตุการณ์ในฝันประดุจภาพแห่งความจริง นางพุ่งทะยานตนอย่างว่องไวมายังคอกม้าแล้วควบม้าประดุจพายุพัดตรงมายังจวนชินอ๋อง อย่างไรเสียวันนี้นางต้องเห็นกับตาว่าทุกสิ่งเป็นเพียงความฝัน

ท่านพี่ของนางยังอยู่ยังไม่ได้จากไปไหน นางขอเพียงเท่านี้ขอเพียงเห็นเขาในทุกวัน แม้เขาจะเห็นนางเป็นเพียงน้องสาวนางก็จะไม่รบกวนเขาแล้ว ขอเพียงท่านพี่ของนางยังอยู่ที่นี่ เพียงเท่านั้นนางก็ยินดีรอเขาไปตลอดชีวิต

เจ้าอี้เฟยทิ้งม้าไว้ด้านหน้าจวน ทหารรักษาจวนคุ้นเคยกับนางเป็นอย่างดีจึงรีบเปิดประตูให้โดยไม่รอช้า เจ้าอี้เฟยวิ่งจนมาถึงลานกลางจวนบัดนี้นางพบว่าโจวเจ้าเว่ยกำลังยืนนิ่งเหมือนตกในภวังค์ลักษณะมือที่ยกขึ้นและมุมปากที่ขยับคล้ายกำลังเป่าขลุ่ยอยู่ตรงนั้น ในมือของโจวเจ้าเว่ยว่างเปล่าอีกทั้งยังไร้เสียงอันใดหลุดออกมา

แต่กลับเกิดเหตุการณ์ที่เจ้าอี้เฟยคุ้นเคยนักตรงหน้า พายุพัดหมุนรอบร่างของโจวเจี๋ยหลุน เจ้าอี้เฟยกรีดร้องเมื่อรู้ว่ากำลังเกิดสิ่งใดขึ้น นางพยายามเข้าไปหาเขากลับถูกแรงพายุพัดให้กระเด็นออกมา

“ท่านพี่ ไม่ท่านอย่าได้จากเฟยเอ๋อไป ข้าจะมีชีวิตอยู่เช่นไร”

ดูเหมือนว่าโจวเจี๋ยหลุนจะตกตะลึงเมื่อเห็นนาง เขาเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน

“เฟยเอ๋อพี่เคยบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าต้องรักษาตัวเองให้ดีในวันที่ไม่มีพี่ ทำได้หรือไม่ ใช้ชีวิตให้ดีเพื่อพี่จะได้หรือไม่”

“ไม่มีท่านพี่เฟยเอ๋อไม่อาจอยู่ได้ ท่านพี่ต้องรับผิดชอบข้าอย่าทิ้งข้าไป ไม่ข้าจะไม่ทำตามที่ท่านต้องการ หากไม่มีท่านอยู่ข้าจะทำเช่นไร”

เจ้าอี้เฟยร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียงของนางที่กรีดร้องประสานกับเสียงของโจวเจ้าเว่ยที่บัดนี้อยู่ในอ้อมกอดของฝูจื่อหรงผู้เป็นสามี เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนัก

เจ้าอี้เฟยเห็นโจวเจี๋ยหลุนหายไปต่อหน้าดั่งเช่นความฝัน ในที่สุดสิ่งที่โจวเจี๋ยหลุนกลัวก็เกิดขึ้นจริงๆ เขาจากไปแล้วจากไปยังดินแดนที่เจ้าอี้เฟยไม่อาจติดตามไปได้อีก ต่อไปนางจะไม่เห็นท่านพี่ของนางอีกแล้วใช่หรือไม่

“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันยอมต่อให้เป็นชาติภพไหนข้าก็จะติดตามหาท่านให้เจอ ท่านพี่รอข้านะได้โปรด”

เจ้าอี้เฟยร้องไห้คร่ำครวญตั้งจิตมั่นเด็ดเดี่ยว นางจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาพรากโจวเจี๋ยหลุนจากนางเด็ดขาด