บทที่ 4 ข้าไม่อยากหายป่วย

หลังจากช่วยโจวเจ้าเว่ยล้างคำสาปสำเร็จ ดูเหมือนว่าวันเวลาจะผ่านไปราวกับติดปีก โจวเจี๋ยหลุนยังใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังพยายามออกห่างเจ้าอี้เฟยเท่าที่จะทำได้

แต่ดูเหมือนหลานสาวของเขาเพ่ยเพ่ยจะเป็นกาวสองหน้าติดหนึบระหว่างเขาและเจ้าอี้เฟยนัก ไม่ว่าไปที่ใดหากไม่มีท่านน้าเฟยเพ่ยเพ่ยก็หาได้ยอม เป็นเพราะรักและตามใจหลานสาวมากโจวเจี๋ยหลุนจึงไม่อาจขัดใจเพ่ยเพ่ยได้

ภาพของเขาและเจ้าอี้เฟยที่คอยดูแลเพ่ยเพ่ยยิ่งกว่าพ่อแม่ที่แท้จริง จึงเป็นที่ชินตาในจวนชินอ๋องนัก

จวบจนไทเฮามีกระแสดำรัสให้นำตัวเพ่ยเพ่ยเข้าไปอยู่ในวังหลวง โจวเจี๋ยหลุนจึงได้ปลีกตนออกมาจากเจ้าอี้เฟยได้ เขาคอยหลบหน้าเจ้าอี้เฟยมาแรมเดือนจนกระทั่งในวันหนึ่งสาวใช้คนสนิทของเจ้าอี้เฟยหน้าตาตื่นมาขอพบเขา

“ทูลท่านอ๋องคุณหนูไม่สบายเพคะ”

ในใจจะร้อนรนนักด้วยเป็นห่วงนาง แต่เพราะตั้งใจแล้วว่าจะออกห่างเจ้าอี้เฟยให้มากด้วยในใจรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง ฝันประหลาดว่าสุดท้ายเป็นเขาที่ต้องจากโลกนี้ไปทิ้งน้องสาวไว้ที่นี่กับศิษย์พี่ของเขา

ความฝันนี้โจวเจี๋ยหลุนไม่อาจละเลยได้ มันช่างเหมือนจริงจนเขาหวั่นใจ ปกติโจวเจี๋ยหลุนมักมีลางสังหรณ์ประหลาดที่แม่นยำอยู่เสมอ ด้วยเรื่องนี้ทำให้เขาไม่อาจวางใจที่จะรับเจ้าอี้เฟยมาเป็นภรรยาและไม่อาจใกล้ชิดกับนางไปมากกว่านี้ได้

เจ้าอี้เฟยบัดนี้เป็นสาวงามประดุจบุปผาที่กำลังบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมยั่วยวนบุรุษให้หลงใหลขึ้นทุกวันหากใกล้ชิดนางต่อไปเขาไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะทนไหวอีกต่อไป

แม้เขาจะปวดใจเมื่อได้รับรู้ว่ามีขบวนขันหมากจากจวนต่างๆ รวมทั้งบรรดาแม่สื่อเดินเข้าจวนท่านแม่ทัพเจ้าเพื่อสู่ขอเจ้าอี้เฟยไม่เว้นแต่ละวันแต่เขาก็หาได้ขัดขวางไม่ เป็นเพราะเรื่องนี้จึงทำให้เจ้าอี้เฟยเจ็บปวดและล้มป่วยลง

“หากคุณหนูไม่สบายเจ้าควรไปตามท่านหมอ หมอหลวงเกาเก่งกาจนักข้าจะส่งให้คนไปตามเพื่อดูคุณหนูของเจ้า”

“คุณหนูยืนกรานว่าหากไม่ใช่ท่านอ๋องไปรักษาก็จะยอมตายเพคะ ท่านอ๋องได้โปรดช่วยคุณหนูด้วย นางดื้อรั้นเพียงนั้นท่านอ๋องย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด”

ใช่นางดื้อรั้นเพียงใดเขาย่อมรู้ดี เจ้าอี้เฟยความจริงแล้วนิสัยนั้นถอดแบบมาจากน้องสาวของเขาไม่มีผิดเพี้ยน เช่นนี้แล้วเขาควรทำโทษโจวเจ้าเว่ยที่เลี้ยงดูเจ้าอี้เฟยให้โตมาดื้อรั้นเช่นนี้ โจวเจี๋ยหลุนถอนหายใจเขาจะทำเช่นใดได้เล่า เรื่องที่บ่าวรับใช้เอ่ยมาย่อมเป็นความจริง

“เห็นแก่หน้าท่านอาทั้งสองข้าจะตามไป” กระนั้นเขาก็ยังไว้ตัวไม่อยากให้ผู้ใดครหาและเอาเขาและนางไปพูดกันผิดๆ ได้

ยังไม่ทันที่รถม้าของสาวใช้จะกลับถึงจวน ท่านอ๋องผู้ปั้นใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมผู้นั้นก็ไปถึงจวนแม่ทัพเสียแล้ว สาวใช้อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงท่าทางเมื่อสักครู่ที่จวนชินอ๋องดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะไม่ใส่ใจในอาการของคุณหนูแม้แต่น้อย

แต่เหตุใดจึงได้มาไวนัก ความจริงเป็นเช่นนั้นแม้ท่านอ๋องจะปากแข็งว่าไม่ได้มีใจให้คุณหนูแต่ความอ่อนโยนทั้งหมดที่ท่านอ๋องมีดูเหมือนว่ามีเพียงคุณหนูของนางที่ได้รับ

แม้จะมีสตรีจากจวนต่าง ๆ มากมายคอยทอดสะพานท่านอ๋องก็หาได้ใส่ใจเหลียวมอง คงมีเพียงคุณหนูของนางเท่านั้นที่ได้รับสิทธิพิเศษนี้แต่เพียงผู้เดียว กระนั้นสาวใช้คนสนิทก็ไม่เข้าใจท่านอ๋องนัก

ในเมื่อเห็นชัดว่าห่วงใยมากเช่นนี้เหตุใดจึงยังรั้งรอที่จะมาสู่ขอคุณหนูกันนะ

“เฟยเอ๋อหากเจ้ายังไม่ยอมกินยาเช่นนี้เมื่อใดจะหายป่วยกันเล่า อย่าดื้อกับพี่ได้หรือไม่” เสียงของท่านอ๋องนุ่มนวลประดุจเสียงเพลงพิณยามเมื่อเอ่ยกับคนตัวเล็กที่นอนใบหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียง

“หากข้าหายป่วยท่านพี่ก็จะหลบหน้าข้าอีก ไม่เอาเฟยเอ๋อไม่อยากหาย”