บทที่ 14 กลับบ้านกับท่านพี่

ชายหนุ่มเพียงยิ้มบางๆ ให้เธอ

“คุณเฉียนอย่าสงสัยในการตรวจของผมสิครับ คุณสบายดีแล้วจริงๆ ครับ”

เขากล่าวเบาๆ ก่อนค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกมาอย่างสุภาพอีกครั้ง

“ไม่ได้สงสัยในการตรวจของพี่เจี๋ยหลุนแม้แต่นิดค่ะ แต่เฟยเอ๋อยังเจ็บอยู่จริงๆ นะคะ”

หญิงสาวโอดครวญต่อพยายามอ้อนเขา จนพยาบาลที่อยู่ข้างๆ อดยิ้มไม่ได้

“เดี๋ยวผมจะจัดยาแก้ปวดแล้วกันครับ คุณหมออี้ท่านนี้เป็นมือหนึ่งของโรงพยาบาลที่จะมาดูแลคุณ หากเจ็บปวดตรงไหนก็ให้บอกให้ละเอียดเลยนะครับ จะได้รีบรักษาตรงจุด แต่เท่าที่ผมดูมาหลายวันก็ไม่มีอะไรแล้ว”

เขาเขียนบางอย่างลงบนชาร์ทคนไข้ แล้วยื่นให้หมออีกคนที่คอยดูแลต่อจากเขา

“ได้ค่ะ” เจ้าอี้เฟยพ่นลมหายใจออกมาอย่างขัดใจ

“เธอใจกล้ามากเลยเฟยเอ๋อ ไปจับมือเขาแบบนั้นได้ยังไง” เฉียนเฟยเฟยกอดอกมอง แค่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้เธอก็กลัวจนหัวหดแล้ว

แน่นอนว่าเจ้าอี้เฟยไม่ตอบคำถามของเฉียนเฟยเฟยให้คนอื่นสงสัย เธอเอาแต่ส่งยิ้มสดใสไปให้คุณหมอหนุ่ม

ชายหนุ่มมองใบหน้าเล็กที่มีเลือดฝาดอย่างพึงพอใจ คนไข้ของเขาอีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้

เวลา 01.30 น. ในคืนวันหนึ่ง

“เจ้าอี้เฟย ตื่น ตื่น เร็ว ตื่นเดี๋ยวนี้”

เสียงปลุกของเฉียนเฟยเฟยทำให้เจ้าอี้เฟยรีบลืมตาขึ้น จนกระทั่งเห็นเงาตะคุ่มของใครบางคนในชุดของพยาบาลกำลังฉีดบางสิ่งเข้าที่สายน้ำเกลือ

“คุณทำอะไรคะ”

หญิงสาวถามเสียงเบาทำให้พยาบาลคนนั้นสะดุ้งทันที

“คุณนอนต่อเถอะค่ะ ฉันแค่มาฉีดยาให้เท่านั้น”

พยาบาลคนนั้นตอบตะกุกตะกัก ท่าทางมีพิรุธของเธอทำให้เจ้าอี้เฟยไม่วางใจ หญิงสาวกระชากสายน้ำเกลือออกจากมือทันที

“รู้ตัวแล้วสินะ”

พยาบาลคนนั้นกล่าวเสียงเย็น ก่อนดึงหมอนที่อยู่ด้านข้างมากดปิดลงไปที่ใบหน้าของเธออย่างรวดเร็วโดยที่เจ้าอี้เฟยไม่ทันระวังตัว

เจ้าอี้เฟยตกใจในขณะที่เฉียนเฟยเฟยกรีดร้องออกมา เป็นเพราะเธอเป็นเพียงวิญญาณไม่สามารถช่วยเจ้าอี้เฟยได้

“คนร้าย คนร้าย”

วิญญาณของเฉียนเฟยเฟยวิ่งวุ่นไปมา เธอพยายามช่วยดึงมือคนร้ายออกแต่ร่างกายเหมือนอากาศของเธอก็ไม่สามารถทำได้

เจ้าอี้เฟยตั้งสติก่อนรวบรวมกำลังสุดแรงจนสามารถดึงมือนางพยาบาลคนนั้นออกไปได้

หญิงสาวใช้ฝ่ามือตีเข้าที่จุดสลบจนคนร้ายจนร่วงลงไปกองกับพื้น แม้พลังภายในยังไม่ฟื้นครบสมบูรณ์ แต่เรี่ยวแรงของเธอก็กลับมาไม่น้อย พลังทิพย์ของเทพก็สูงส่งปานนี้

เจ้าอี้เฟยยังไม่กล้าเสี่ยงกับร่างกายในตอนนี้เท่าใด เธอจึงลงจากเตียงแล้ววิ่งออกมาข้างนอก คิดขอความช่วยเหลือ

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นผู้ชายสองคนหน้าตาไม่คุ้นเคยเฝ้าที่หน้าห้อง โชคดีที่สองคนนั้นมัวแต่สนใจมองด้านอื่น พวกเขาจึงไม่เห็นเธอ

เจ้าอี้เฟยจึงกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“เธอรู้จักพวกเขาไหมเฟยเฟย?”

“ไม่รู้ ไม่เคยเห็น มีคนจะฆ่าฉันจริงๆ ด้วยแย่แล้ว ๆ ”

เฉียนเฟยเฟยยกมือทาบอก เมื่อเข้าใจในสิ่งที่ยมทูตขาวบอก หาตัวคนร้ายให้เจอเธอจะได้หลุดพ้นเสียที เธอมองไปที่สายกดเรียกขอความช่วยเหลือ ก็พบว่ามันขาดจนใช้งานไม่ได้

คนที่กำลังปลอมตัวเป็นพยาบาลที่ถูกเธอทำร้ายังหมดสติอยู่

เจ้าอี้เฟยมองไปยังคนร้ายคนนั้น เธอกดจุดนอนหลับของคนร้ายซ้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ตื่น

หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพยาบาลอย่างว่องไว เจ้าอี้เฟยคว้าแมสมาสวมทับเอาไว้

หญิงสาวสูดหายใจลึก ๆ เฉียนเฟยเฟยในตอนนี้ไม่กล้าจะพูดกับเจ้าอี้เฟย กลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยินเมื่อเจ้าอี้เฟยพยักหน้าเธอจึงลอยเจ้าอี้เฟยออกมาข้างนอกช้า ๆ

ผู้ชายร่างสูงในชุดสูทสองคนมองมายังพยาบาลที่ปิดบังใบหน้าด้วยผ้าสีขาวตามแบบฉบับพยาบาลทั่วไปเดินออกมา พวกเขามองหญิงชั่วครู่แล้วถามเสียงเบาๆ ออกมา

“เรียบร้อยใช่มั๊ย”

พยาบาลสาวพยักหน้า ก่อนที่คนทั้งสามจะแยกย้ายกันเดินเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต

เฉียนเฟยเฟยลอยนำหน้า เธอตกใจจึงจิกเล็บเข้าที่นิ้วจนห้อเลือดด้วยความเคยชิน

คนพวกนี้กำลังจ้องฆ่าเฉียนเฟยเฟยให้ตายอย่างไม่มีใครสงสัยเหมือนอย่างที่เคยทำมา คราวนี้เธอต้องกระชากหน้ากากของพวกมันออกมาให้ได้ ตอนแรกยังกลัวอยู่เลยว่าจะหาคนร้ายได้ยังไง

ในเมื่อพวกมันปรากฏออกมาให้เห็นเธอต้องอาศัยจังหวะนี้กระชากหน้ากากของมันออกมาให้ได้

“ทางนี้เฟยเอ๋อ รีบลงลิฟต์”

เจ้าอี้เฟยทำตามที่วิญญาณสาวแนะนำเธอกดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง

“เราจะไปที่ไหนเฟยเฟย”

“ไม่รู้เหมือนกัน มีคนอยากฆ่าฉัน มีคนอยากฆ่าฉัน ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วไม่รู้ใครเป็นใคร ต้องออกไปก่อนนะฉันขอร้อง”

“ได้สิเรารีบไปเถอะ”