ตอนที่ 4

ถนนในรั้วมหาวิทยาลัย แม้แต่ที่นี่รถยังวิ่งกันขวักไขว่ พวกนักศึกษามีอันจะกินก็แบบนี้แหละ สาวเท้าเดินตรงไปยังป้ายรถเมล์ สายตาสะดุดกับรถบีเอ็มคันสีขาว คนตัวเล็กชะงักขยับแว่นตาเพ่งมองให้แน่ใจ

นี่มันรถคันเมื่อเช้า

เดินตรงไปยังรถ ทว่ากลับมีเสียงสัญญาณซึ่งบ่งบอกว่าเจ้าของรถกำลังมา ตรีนาฎหยุดมอง ชายหนุ่มรูปร่างสูงเดินเข้ามาเปิดแล้วหยิบบางอย่าง ก่อนปิดมันลงตามเดิม คนตัวเล็กกัดฟันด้วยความขุ่นเคือง ทำให้เธอต้องมาเรียนสายแถมยังขับหนีไม่สนใจไยดี คนประเภทนี้ถ้าไม่ตำหนิคงไม่มีวันสำนึก

สองเท้าก้าวตามเพื่อให้ทัน แต่อีกคนกลับเดินเสียไว ชายเจ้าของรถหายไปในช่วงตึกเก่าของมหาวิทยาลัย หันรีหันขวางคิ้วขมวดด้วยความมึนงง หายไปไหนกันคนหรือผีกันแน่

“เธอตามฉันมาทำไม!” เสียงเข้มดังขึ้น ร่างบางสะดุ้งหันไปเผชิญหน้า

ใบหน้านี้คุ้นตา คลับคล้ายคลับคลาเห็นที่ไหน นึกขึ้นได้ ชายที่สาวตบตีแย่งกัน

“ฉันมีเรื่องจะถามคุณ”

หัสดินทร์ขมวดคิ้ว “เราเคยรู้จักกันหรือไง”

“ไม่เคยรู้จักหรอก แต่คุณเคยทำให้ฉันลำบาก!” ดวงตาเรียวสวยจ้องอย่างไม่ลดละ อย่างน้อย ผู้ชายคนนี้ควรอ้าปากเอ่ยคำว่าขอโทษ

“ผมทำอะไร?” สีหน้าครุ่นคิดหนัก ปกติคนอย่างเขาไม่คัวผู้หญิงใส่แว่น สาวประเภทนี้มักจริงจังกับการคบหา เขาเลยพยายามเลี่ยง แล้วอีกอย่างเขานึกไม่ออกว่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“วันนี้ตอนเช้า คุณจำได้ไหมว่าขับรถจนน้ำสาดใส่ฉันที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์!”

สีหน้าชายหนุ่มยังคงเรียบนิ่ง หรือเธอต้องการเรียกร้องความสนใจจากเขา

“ฉันจำไม่ได้!” เขาตอบเสียงห้วน

คำตอบทำเอาคนฟังควันออกหู

“นี่คุณ! หัดรับผิดชอบซะบ้างนะ”

“ทำไมผมต้องรับผิดชอบ ไม่ได้ทำคุณท้องสักหน่อย!” เขาเริ่มหงุดหงิด

มือบางข้างตัวกำแน่น ไอ้หมอนี่พูดอะไรออกมา ทุเรศสิ้นดี

“หยุดพูดจาอุบาทว์สักที ฉันแค่บอกให้คุณรับผิดที่ขับรถจนน้ำสาดใส่ฉัน ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมาพูดแบบนี้กับฉันได้!” หญิงสาวเริ่มหงุดหงิด

เขายักไหล่ “แล้วยังไง ผมไม่สนใจหรอกนะ เอาไว้คุณเป็นเมียเพื่อน เมียพ่อ หรือไม่ก็เมียญาติผมก่อน ผมจะไม่พูดลาปาม”

สุดทน คนตัวเล็กง้างฝ่ามือขึ้นทันที ทว่าเข้ากลับคว้าข้อมือเธอไว้ ตรีนาฎพยายามสะบัดออกจากการเหนี่ยวรั้ง แต่เขากลับแข็งแรง

“ปล่อยนะ ไอ้ทุเรศ!”

“ผมไม่ชอบถูกตบ” เขาตอบหน้าตาย

มีอีกข้างที่ว่างอยู่ ง้างขึ้นแล้วฟาดลงไปเป้าหมายคือใบหน้าหล่อเหลา แต่เขากลับรู้ทัน หลบได้อย่างว่องไว ปลายเล็บเลยเฉี่ยวผิวแก้มขึ้นเป็นรอย ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดระงับโทสะ

“อยากได้ผมนักเหรอ ถึงลงทุนทำตัวแบบนี้!” ชายหนุ่มไม่รอ ผลักร่างบางแล้วเท้าท่อนแขนไว้บนกำแพง คนตัวเล็กตระหนกเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกพันธนาการ

“คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันไปนะ!”

“ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไง!”

“ฉันแค่ต้องการให้คุณรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง ฉันไม่ได้แยแสไอ้หน้าตาของคุณสักนิด อย่าสำคัญตัวผิดนักเลย!” ทรวงอกเคลื่อนไหวตามแรงโทสะ

หัสดินทร์กระตุกยิ้มมุมปาก โน้มใบหน้าเข้าหา เธอรีบเบือนหนี แล้วยกมือดันแผงอก

“ออกไปให้พ้น อย่ามาทำทุเรศ!”

มือข้างหนึ่งจับปลายคางให้คนในอ้อมแขนหันหน้ามา คนตัวเล็กพยายามขัดขืน แต่มือเขาเหมือนคีมเหล็ก ยิ่งดิ้นรนเท่าไหร่ยิ่งเจ็บ ดวงตาสองคู่ผสานกัน ตรีนาฎนิ่งงัน ดวงตาคู่นั้นเหมือนมีมนต์สะกด ชายหนุ่มยิ้มเยาะ อยากได้รางวัลจากเขา จะสนองให้ก็ได้ หวังว่าคงไม่ตามมาวอแวกันอีก

ใบหน้าเรียวคมโน้ม ที่หมายคือริมฝีปากอวบอิ่ม ตรีนาฎกระพริบตาถี่ๆ คืนสติให้ตนเอง ออกแรงผลักจนคนตัวใหญ่ผงะถอยหลัง ตัดสินใจกระโจนหนีจากออกแขน ทว่าเธอกลับผิดพลาดเมื่อขาดันพันกันจนสะดุดล้มลงกองกับพื้น หนังสือกระจาย แว่นที่สวมอยู่หลุดจากใบหน้า ข้าวของในกระเป๋าตกเกลื่อนพื้น

คนล้มหน้าแดงจัดเพราะความโกรธ ตวัดสายตามองคนนิสัยไม่ดี

“ไอ้คนเฮงซวย ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย!” บริภาษแล้วรวบข้าวของวิ่งหนีไปทันที

หัสดินทร์นิ่งงัน คิ้วขมวดสีหน้าตื่นตระหนก ที่เห็นเมื่อครู่มันอะไรกัน หัวใจกำลังสั่นไหวไม่หยุด ผู้หญิงคนนั้นเหมาะกับงานเขาเสียเหลือเกิน ใบหน้างดงามถูกซ่อนไว้ ไม่คิดว่าจะหาเจอ ดูท่าคงต้องกัดไม่ปล่อยแล้ว โปรเจคสุดท้ายที่จะทำ อาจารย์ต้องทึ่งแน่นอน