ตอนที่ 2

ตรีนาฎส่งยายเข้ามุ้งแล้วกลับห้องตัวเอง กวาดตามองรอบๆ แล้วถอนหายใจ ทุกอย่างที่ทำเพื่อให้บ้านหลังนี้คงอยู่ เพราะมันคือสถานที่เดียวที่ยังเหลือความทรงจำของแม่ ที่ยังอยู่กับเธอในวัยเยาว์

ร่างบางในชุดนักศึกษา ยืนสำรวจตนเองหน้ากระจก แว่นสายตาถูกนำมาใส่ ผมถูกเกล้าไว้กลางกระหม่อมเพื่อสะดวกในการเรียน ตรีนาฎเดินออกมาจากห้องนอน เห็นยายกำลังตระเตรียมอาหารไว้ให้ ข้าวต้มหมูส่งกลิ่นหอมกรุ่น เดินเข้าครัวตักใส่ชามแล้วทานอย่างรวดเร็ว โดยมียายนั่งมอง

“ยายหนูไปเรียนก่อนนะ วันนี้คงกลับไม่เกินสามทุ่ม”

“สามทุ่มก็ยังดึกนะ” สีหน้าหญิงชรากังวล

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ หนูบอกเวลาเผื่อไว้เฉยๆ อาจไม่ถึงสามทุ่มก็ได้ ยังไงหนูจะโทรหานะยาย” พยายามทำให้พูดให้ท่านไม่ต้องห่วงมาก

“เออๆ เอ็งไปเรียนเถอะเดี๋ยวจะสาย”

เธอวางช้อนแล้วสะพายกระเป๋า หอบหนังสือ

“ไปก่อนนะยาย”

เธอออกมาจากบ้าน ต้องเดินอีกราวกิโลหนึ่งเพื่อไปยังหน้าปากซอย ตรงนั้นมีป้ายรถเมล์ ตรีนาฎมองนาฬิกาข้อมือเที่ยงครึ่งยังมีเวลาอยู่ รถเมล์สายที่ต้องการกำลังมา รีบยกมือโบก หากไม่ทันคันนี้เธอคงไปเรียนสายแน่ แต่ไม่ทันรถจอด

ซ่า!

รถบีเอ็มสีขาวเหยียบน้ำฝนซึ่งขังอยู่เมื่อคืน สาดใส่ชุดนักศึกษาเธอจนเปียกปอน ดวงตาเรียวตวัดมองจดจำรถคันนั้นได้อย่างแม่นยำ กัดฟันข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ภายใน ไอ้บ้าที่ไหนมันขับ ไม่เห็นหรือไงว่าคนยืน อย่าให้เจอก็แล้วกัน

โชคร้ายหรือโชคดีกันแน่ ป้ายรถเมล์นี้ดันมีเธอคนเดียว

เสียงประตูบ้านเปิดออก เจ้าของบ้านชะงักรีบลงจากเรือนมาดู ยายทองสร้อยมองหลานแล้วขมวดคิ้ว

“เอ็งไปโดนอะไรมาดอกหญ้า!”

“ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหนมันขับรถ ขับอย่างกับบ้านมันไฟไหม้ ดูสิยายสาดหนูเปียกหมดเลย ไปเรียนสายแล้ววันนี้!” หญิงสาวบ่นอุบ

“ไปเปลี่ยนชุดสิไป จะได้ไปเรียนต่อ ใกล้จบแล้วอย่าขาดเลย”

“จ้ายาย” รับคำยาย แล้วเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้อง

เดินออกมากลางบ้านเหลือบมองนาฬิกาตรงผนัง เกือบบ่ายโมงแล้ว คนตัวเล็กระบายลมหายใจ แล้วเดินลงบันไดเร่งฝีเท้าอย่างน้อยก็ให้ทันสักชั่วโมงก็ยังดี

มาถึงมหาวิทยาลัย หน้าห้องเรียน ตรีนาฎยืนสูดลมหายใจเข้าท้อง แล้วค่อยๆ แอบย่องเข้าไป กวาดสายตามองหาเพื่อนแล้วรีบนั่งลงข้างๆ

“ทำไมมาสายล่ะดอกหญ้า” เสียงไหมฟ้าเพื่อนสนิทเอ่ยทัก

ดอกหญ้ายิ้มกว้าง มองใบหน้าเพื่อน ไหมฟ้าเรียนเอกเดียวกับเธอ เพราะนิสัยค่อนข้างคล้าย เพื่อนไม่ชอบแต่งตัวเท่าไหร่ ไหมฟ้าหน้าตาออกไปทางจีน ดวงตาเรียวยาว ขนตางอน ผิวขาวอมชมพู ร่างเล็ก ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู แต่ฝีปากเพื่อนไม่ได้เล็กเหมือนรูปร่างแม้แต่น้อย

“มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ ขับรถเหยียบจนน้ำกระเด็นใส่ฉันเต็มไปหมดน่ะสิ!” บ่นให้เพื่อนฟังแล้วหยิบหนังสือออกมาวางไว้ด้านหน้าตัวเอง

“ถึงว่ามาสายเชียว เดี๋ยวค่อยยืมแลคเชอร์ฉันก็แล้วกันนะ”

“ขอบใจมากจ้ะเพื่อนรัก” ดอกหญ้าอมยิ้ม

จบคาบเรียนสองสาวเดินออกมาด้านนอก

“ไปโรงอาหารกันไหม” ไหมฟ้าเอ่ยชวน

“ไปสิ”

สองร่างเดินเคียงกัน พูดคุยเรื่องทั่วไป จนกระทั่งเกือบถึงโรงอาหาร เสียงฮือฮาส่งผลให้ตรีนาฎชะงักแล้วชะเง้อมอง

“เขามุงอะไรกันอะไหมฟ้า” เธอเปรย

“ไม่รู้สิ เข้าไปดูไหม”