ตอนที่ 1

แชะ แชะ แชะ

เจ้าของทรวดทรงน่ามอง ในชุดบิกินี่สีเหลืองอ่อน กำลังขยับกายให้กับช่างภาพได้ถ่ายรูปตนเอง ใบหน้าสวยคม ดวงตาเรียว ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม สายตาจดจ้องไปยังกล้อง เพื่อให้ภาพออกมาสมใจ

“เรียบร้อยครับ” ช่างภาพบอก แล้วยิ้มให้กับนางแบบ

ตรีนาฎรีบหยิบเสื้อคลุมมาห่มกาย เพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตาของใคร บางครั้งการทำงานแบบนี้ก็หลีกเลี่ยงการพบเจอผู้คนหลากหลายนิสัยไม่ได้

ร่างบางเดินเข้าสู่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้มีหลายอย่างต้องทำ ตรีนาฎไม่รับรู้เลยว่าทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาใครบางคน ในห้องเธอถอดผ้าคลุมออก แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินออกต้องชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนกอดอกรออยู่

“ผู้กำกับ” หญิงสาวระบายลมหายใจ แสดงสีหน้าไม่พอใจให้อีกฝ่ายได้รู้

“เหนื่อยไหมวันนี้ดอกหญ้า” เขาถามแล้วเดินเข้ามาหา คนตัวเล็กถอยหลัง จ้องมองระแวดระวัง

“เหนื่อยค่ะ แล้วตอนนี้ฉันก็อยากกลับบ้านมากด้วย!”

ผู้กำกับยิ้มกว้าง กวาดตามองเรือนร่างเย้ายวนตรงหน้า ลมหายใจหอบหนัก

“พี่ว่าดอกหญ้ารู้นะว่าพี่มาหาทำไม” คำพูดส่อเจตนาทำเอาคนฟังรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา

“ดอกหญ้าไม่รู้ และไม่ต้องการรับรู้ด้วยค่ะ!”

ร่างสูงกระโจนเข้าหาคว้าเรียวแขน คนที่ตนพึงพอใจไว้ ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้ยินยอมดิ้นรนสุดกำลัง ก่อนคว้าไดร์เป่าผมแล้วกดสวิตซ์ให้มันทำงาน พ่นไปบนหน้าผู้กำกับขาหื่น

“โอ้ย!” เขาร้องลั่นยกมือป้องหน้าตนเอง

สองมือดันเข้าออกห่าง กัดฟันข่มความกลัวไว้ ผู้ชายที่มองผู้หญิงเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ทางเพศเช่นเขา ต้องได้รับบทเรียน

ผลั่ก!

ไดร์เป่าผมทุบลงบนศีรษะอีกฝ่ายเต็มแรง จนเลือดสีแดงสดไหล่ออกมา เขายกมือลูบแล้วมองเลือดตนเอง อ้าปากค้างสีหน้าตื่นตระหนก

“นี่เธอกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ!”

“แค่นี้มันยังน้อยไป แกมันโรคจิต!” ตรีนาฎด่าทอ

“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาทำงานกับฉันอีกแล้ว ไสหัวไปให้พ้น!”

คนตกงานเบ้ปาก แล้วหยิบกระเป๋าตนเองเดินออกมาจากห้อง ด้านนอกมีคนยืนรอฟังอยู่ หญิงสาวตวัดสายตามอง แววตาขุ่นเคือง กัดฟันแน่น

“พวกคุณก็คงทุเรศไม่ต่างจากเจ้านายตัวเอง!” ตวาดลั่นแล้วเดินหนีออกไปทันที

ห้าทุ่มสิบนาที

ประตูบ้านไม้สองชั้นเปิดออก ตรีนาฎถอดรองเท้าตนเองแล้วเดินเข้าด้านใน ก่อนหยุดเท้ายืนมองร่างผอมบางของหญิงชรากำลังหลับใหลบนโซฟาไม้ เธอก้าวเข้าใกล้แล้วย่อกายลง

“ยายจ๋ามานอนทำไมตรงนี้ ไปนอนในห้องสิ” บอกยายเสียงเบา หญิงชรางัวเงียแล้วลุกนั่ง มองดูนาฬิกาแล้วขมวดคิ้ว

“ทำไมเอ็งกลับดึกนักล่ะดอกหญ้า”

“พอดีมีงานติดกันน่ะยาย ฉันอยากได้เงินเลยรับไว้หมด ขอโทษนะยายที่ไม่ได้บอกก่อน”

“ทีหลังเอ็งต้องบอกยายก่อนนะ” หญิงชราลุกจากโซฟาแล้วเดินไปยังครัว

นางหยิบกับข้าวในตู้ออกมาแล้วอุ่นให้ร้อน หญิงสาวมองยายแล้วน้ำตาซึม ยายหันมามองหลานสาวแล้วนิ่วหน้า

“ดอกหญ้าทำไมเอ็งไม่ไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อน จะได้มากินข้าว”

“จ้ายาย” เธอรับแล้วเข้าห้องตัวเองเพื่อจัดการธุระส่วนตัว

อาบน้ำเสร็จเธอเดินออกมา บนโต๊ะมีกับข้าววางไว้ พร้อมข้าวสวยร้อนๆ นั่งลงแล้วตักพวกมันเข้าปากด้วยความหิว ยายทองสร้อยหย่อนกายลงบนเก้าอี้แล้วมองหลานสาว

“ทำงานกลับดึกแบบนี้ยายเป็นห่วงนะดอกหญ้า”

เธอช้อนสายตามอง “มันได้เงินดีจ้ะยาย หนูเลยรับงาน” พุดจบหยิบซองสีขาวใส่เงินยื่นให้ยาย

หญิงชรามองน้ำตาเอ่อคลอ นางไม่อยากให้หลายต้องมาลำบากแบบนี้เลย

“แต่มันอันตราย เอ็งก็รู้แถวบ้านเรามันเปลี่ยวตอนกลางคืน” สีหน้ายายเคร่งเครียด กลัวหลานเกิดอันตราย หากดอกหญ้าเป็นอะไรไป นางคงทำใจไม่ได้

คนเป็นหลานยิ้มปลอบ เธอจำต้องทำเพราะญาติเพียงคนเดียวที่เหลือคือยาย ยายป่วยเป็นหลายโรคต้องใช้เงินรักษา มันคือความสุขที่ได้ทำเพื่อคนที่เรารัก ต่อให้ต้องเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม

“จ้ายาย หนูรู้แล้ว เอาไว้หนูจะรับงานกลางวันอย่างเดียวนะ” ความจริงเธอปกปิดเรื่องงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเอาไว้ และยายคิดว่าเธอทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟตามร้านธรรมดาเท่านั้น

“พรุ่งนี้เอ็งมีเรียนหรือเปล่าล่ะ”

“มีจ้ะ พรุ่งนี้มีตอนบ่าย” ตอบยายแล้ววางช้อน ยกจานเข้าไปล้างในครัว

ตรีนาฎเดินออกมา แล้วพยุงยาย

“ยายไปนอนเถอะ หนูจะนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียน”

“เออๆ” ยายรับคำหลายสาว แล้วเดินตามแรงพยุง