บทที่ 14

จางเทียนกับจางเหลี่ยงต้องเข้าเมืองเพื่อไปจัดการเรื่องทาสและสำนักศึกษา จึงต้องรีบออกเดินทางกัน

"คุณชายมู่ท่านจะเข้าเมืองพร้อมข้าเลยหรือไม่" จางเทียนเอ่ยถามมู่หยาง

"ข้ายังไปไม่ได้ขอรับ แต่ฝากท่านนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งที่สำนักศึกษาให้อาจารย์หูขอรับ"

มู่หยางที่ยังไม่อยากปรากฏตัว เพราะอาจจะเกิดอันตรายได้ เขาจึงได้แต่ส่งข่าวเรื่องที่เขาอยู่ที่หมู่บ้านฟาตงให้คนของเขารู้เท่านั้น จางเทียนก็ไม่ได้เอ่ยถามเขารับจดหมายมาเก็บไว้อย่างไรก็ต้องไปที่สำนักศึกษาอยู่แล้ว

"หากท่านยังกลัวมือสังหาร ข้าไปส่งท่านได้นะเจ้าค่ะ" ซินหยานเขยิบตาให้มู่หยางอย่างซุกซน

"ไม่รบกวนคุณหนูจาง" มู่หยางถลึงตามองซินหยาน เพราะรู้ทันเรื่องที่นางคิดว่าตัวเขาไม่เอาไหน

"ท่านพ่อท่านอย่าลืมของของข้าเล่าเจ้าค่ะ" ซินหยานเอ่ยเตือนบิดาเรื่องเมล็ดผักของนาง

"ได้ได้" จางเทียนลูบหัวบุตรสาวก่อนจะเดินไปที่รถม้าที่จางเหลี่ยงนำมาจอดรอตนอยู่ที่หน้าเรือนแล้ว

"คุณชายมู่ท่านพักผ่อนตามสบายเลยนะเจ้าค่ะ" ชุยเหมยดึงตัวบุตรสาวเข้าไปห้องเพื่อสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น

"เจ้าบอกแม่มาประเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าไปช่วยชีวิตคุณชายมู่ไว้ได้อย่างไร" ชุยเหมยมองบุตรสาวอย่างคาดคั้น

ซินหยานจึงเล่าเรื่องภารกิจที่นางได้รับจากเชาชื่อให้ไปช่วยเหลือมู่หยาง แต่เรื่องที่นางสังหารมือสังหารนางไม่ได้พูดออกไป

"เจ้าทำแม่ตกใจเสียหมด แล้วนี่ได้ส่องกระจกหรือยัง" ชุยเหมยดันตัวซินหยานไปที่กระจก

กระจกที่ซินหยานนำออกมาจากเชาชื่อไม่เหมือนกระจกที่ใช้กันทั่วไปที่เป็นสีเหลืองขุ่น แต่กระจกของนางใสเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน ซินหยานเมื่อเห็นตัวนางในตอนนี้ในกระจกก็อดจะอ้าปากค้างไม่ได้

นางไม่คิดว่าผลลัพธ์ของน้ำวิเศษจะทำให้ผิวพรรณรวมถึงรูปร่างของนางเปลี่ยนไปเช่นนี้ ซินหยานในตอนนี้เพียงแค่สิบสองใกล้จะสิบสามหนาวเท่านั้น แต่รูปร่างของนางราวกับสตรีวัยสิบหกสิบเจ็ดปี

"ท่านแม่ ข้าก็ว่าทำไมข้าอึดอัดยิ่งนัก" ซินหยานสำรวจหน้าอกกับความสูงที่เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมก็อดจะตะลึงไม่ได้ ถึงว่าทำไมทุกคนมองนางแปลกๆ ที่โต๊ะอาหาร

"เจ้าจะบอกว่าเป็นน้ำวิเศษของเชาชื่อหรือ" ชุยเหมยในยามนี้สติของนางเตลิดไปแล้ว หากคนอื่นมาล่วงรู้จะไม่เกิดอันตรายหรือ

"เจ้าค่ะ ไว้คุณชายมู่กลับไปแล้ว ข้าจะให้ท่านลงไปแช่นะเจ้าค่ะ" ซินหยานอดเย้ามารดาไม่ได้ ความสวยความงามสตรีที่ไหนจะอดใจได

"หึ เจ้าเด็กคนนี้ เจ้าพักเสียเถิดแม่จะออกไปดูคุณชายมู่" ชุยเหมยปล่อยให้ซินหยานได้พักผ่อนอีกหน่อย

ซินหยานดึงมีดสั้นขึ้นมาเล่นในมือ ก่อนจะปาไปที่หน้าต่างห้องของนาง

"แอบฟังผู้อื่นไม่ดีเลยเจ้าค่ะ" นางเอ่ยเสียงเย็นออกมา

"ขออภัย" มู่หยางเปิดหน้าต่างออกก่อนจะดึงมีดสั้นที่เมื่อครู่เกือบจะปักเข้าใบหน้าของตน

"ท่านได้ยินเรื่องใดบ้าง" ซินหยานจ้องมองไปที่มู่หยางอย่างดุดัน พร้อมทั้งปล่อยรังสีแห่งการสังหารออกมาด้วย

"ซินหยาน อย่าได้ทำอันใดท่านผู้นั้น" เสียงของเชาชื่อเอ่ยห้าม

"เหอะ เขาเป็นบิดาเจ้าหรือไง"

"เชื่อข้า เรื่องของเจ้าเขาไม่มีทางพูดออกไป"

"เช่นนั้น เจ้าต้องให้ค่าปิดปากข้า"

"หึ เจ้าจะเอาสิ่งใด"

"พื้นที่เก็บของข้าชั่งเล็กนัก ข้าอยากได้เพิ่ม" เพราะนางไปอาจเก็บสิ่งของทั้งหมดในเรือนเข้าไปในช่องเก็บของของนางได้ หากต่อไปมีผู้อื่นมาที่เรือนอีกนางจะได้เก็บของที่แปลกตาเข้าไปไว้ในช่องเก็บของก่อน

"ได้"

ช่องเก็บของของซินหยานในเวลานี้สามารถเก็บได้อย่างไม่จำกัด นางจึงพอจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง มู่หยางมองซินหยานที่อยู่ดีดีนางก็เงียบไป ประเดี๋ยวขมวดคิ้ว ประเดี๋ยวก็ยิ้มออกมาราวกับเสียสติ

"เจ้าเป็นอันใดหรือไม่" มู่หยางเอ่ยขึ้น

"ไม่"

"แล้วท่านจะกลับเมื่อใดเจ้าคะ" ซินหยานผายมือเชิญให้มู่หยางเข้ามาในห้องของนาง

"ข้ากำลังรอองครักษ์มารับ" มู่หยางกระโดดเข้ามานั่งที่โต๊ะในห้อง

"นี่คือสิ่งใด" เขาชี้ไปที่โซฟา

"เก้าอี้นั่งเจ้าค่ะ ท่านลองนั่งดู" ซินหยานตบลงที่นั่งข้างๆ นาง

"ให้ข้านั่งข้างเจ้าหรือ"

"เหอะ ข้าไม่ทำอันใดท่านหรอกเจ้าค่ะ"

"มิใช่ เจ้าเป็นสตรี จะเสียหายได้"

"แล้วท่านเข้ามาอยู่ในห้องข้า ข้าไม่เสียหายหรือเจ้าคะ" ซินหยานมองมู่หยางเหมือนมองคนโง่

"เอ่อ ขออภัย"

"พอ พอ เจ้าค่ะ จะลองนั่งหรือไม่"

มู่หยางเดินเข้าไปนั่งข้างซินหยาน เพียงเขาทิ้งตัวลงไป เบาะที่นั่งก็ยวบตัวลง มู่หยางเด้งตัวขึ้นอย่างตกใจ

"ฮ่า ฮ่า" ซินหยานกุมท้องหัวเราะ

"เพียงเท่านี้ท่านก็ตกใจเสียแล้ว"

"เหอะ" มู่หยางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าต่างแทน เขาทำสีหน้าดุดันเพราะเพิ่งเสียหน้าไป

"ขอหวังว่าสิ่งที่ท่านล่วงรู้เมื่อออกจากเรือนของข้าไปท่านจะทิ้งทั้งหมดไว้ข้างหลัง" ซินหยานเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

"ขอเข้าใจแล้ว เพียงแต่เรื่องยาเจ้ายังมีอีกหรือไม่" ยาที่นางให้เขาเพื่อรักษาบาดแผลช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก

เขารู้ได้ทันทีเมื่อดื่มยาของนางลงไป สิ่งที่เขาตามหาต้องอยู่ที่นางเป็นแน่ จึงได้ตามกลับมาที่เรือนของนางในคืนนั้น

"ท่านต้องการไปเพื่อสิ่งใด"

"มารดาข้าป่วยหนัก ที่ข้าเดินทางมาเมืองโจวหนานเพราะมีคนบอกว่าข้าจะหายารักษามารดาได้"