NC หลอกล่อ

นกยูง...

"โอเคพี่ไม่แกล้งละแต่พี่พูดจริงๆ นะมันมีจริงๆ นะนกยูงไม่อยากรู้จริงๆ เหรอพี่อยากบอกนะ"

"ผีอะไรคะบอกมาเลยค่ะนกยูงจะได้นอนสักที"

"ผีจับหัว เคยได้ยินป่ะ"

"งื้อแค่ชื่อก็น่ากลัวแล้วค่ะ" เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แล่ะ ผีจับหัวแล้วมันทำไมต้องจับหัวด้วยล่ะมันน่ากลัวมากเลยนะถ้านอนๆ อยู่ดีๆ แล้วมันมาจับหัวเราแล้วกระชากหัวเราจนหลุดไปจากร่างเลยล่ะ หื้อออ ฉันไม่อยากคิดภาพตามเลยมันต้องสยดสยองและน่ากลัวมากแน่ๆ

"เป็นไงได้ยินชื่อแล้วกลัวมั้ย"

"อื้อออ น่ากลัวค่ะ พี่วายุช่วยดูด้วยนะคะเผื่อมันมาจับหัวนกยูง" ฉันพูดพร้อมกับเอาหน้าซุกเข้าหาอกพี่วายุด้วยความกลัว พรุ่งนี้ฉันต้องไปถามเพื่อนแล้วล่ะว่าเคยเจอผีจับหัวมั้ย แต่ตอนนี้ฉันขอนอนก่อนแต่ก็ไม่ลืมยกมือไหว้พระสวดมนต์แผ่เมตตา

"บ่นอะไรงึมงัมงึมงัม"

"นกยูงกำลังไหว้พระสวดมนต์แผ่เมตตาอยู่ค่ะ" ฉันไหว้พระสวดมนต์แผ่เมตตาเสร็จก็บอกพี่วายุไป

"หึ พระก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกผีตัวนี้มันไม่กลัวพระ"

"พอเลยค่ะพี่วายุนกยูงจะนอนแล้วนกยูงสวดมนต์แล้วไม่มีอะไรแล้วค่ะ พี่วายุเองก็นอนได้แล้วนะคะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก"

หลังจากนั้นฉันก็ข่มตาหลับ แต่สักพักทำไมฉันรู้สึกมีอะไรมายุกยิกยุกยิกใกล้ๆ หน้าใกล้หูของฉัน

"อื้อออ อื้อออ" ฉันพยายามเอามือปัดแต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล

"นกยูงจ๋า นกยูง" เสียงพี่วายุ?? ฉันรีบลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงไฟในห้องที่มันมีแค่แสงไฟสลัวเท่านั้น

"พี่วายุเป็นอะไรคะ"

"พี่เป็นอะไรไม่รู้ มันปวดไปหมดเลย"

"ปวดอะไรคะ ปวดตรงไหน" ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันทีแล้วมองหาว่าเขาปวดตรงไหน

"ตรงนี้ครับ ช่วยพี่ที" พี่วายุจับมือฉันเข้าไปในผ้าห่ม ก่อนจะให้ฉันจับอะไรบางอย่างที่มันอุ่นๆ เป็นแท่งๆ ยาวๆ จะแข็งก็ไม่แข็งจะนิ่มก็ไม่นิ่ม

"อะไรคะนกยูงไม่เห็นเลยขอนกยูงดูหน่อยค่ะ" ว่าแล้วพี่วายุก็กระชากผ้าห่มออกทำให้ฉันเห็นว่าตอนนี้มือข้างนั้นของฉันกำลังจับอะไรอยู่ มันกำลังจับไปที่น้องชายของพี่วายะที่มันตั้งโด่ขึ้นมาทั้งที่่ฉันจับมันอยู่ ฉันรีบคลายมือออกทันทีแต่เหมือนพี่วายุจะรู้ทันเขาจับมือฉันไว้แน่นไม่ยอมให้ฉันปล่อย

"พะ พี่วายะปล่อยมือนกยูงเลยนะคะ ไม่งั้นนกยูงจะตะโกนแล้วร้องดังๆ ให้คนทั้งบ้านตื่นมาเลย" ฉันขู่เขาแต่ถามว่าฉันจะกล้าตะโกนร้องดังๆ ไหมก็คงไม่เพราะฉันมาอยู่ในห้องพี่วายุเอง

"นกยูงจ๋า พี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ นกยูงช่วยพี่หน่อยได้มั้ยครับ นะครับคนดีของพี่" คนดีของพี่งั้นเหรอ ทำไมได้ยินคำนี้แล้วใจฉันมันอ่อนระทวยยังไงไม่รู้แต่พอคิดอีกทีสิ่งที่เขาขอให้ทำมันไม่เหมาะไม่สมควรเลยสักนิดฉันกับเขาเราเป็นพี่น้องกันถึงจะคนละพ่อคนละแม่ก็เถอะ

"พี่วายุอย่าให้นกยูงทำอะไรแบบนี้เลยนะคะเราเป็นพี่น้องกันนะคะ"

"เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ ซะหน่อย หรือว่านกยูงไม่ได้ชอบพี่"

"พี่วายุ" ฉันยอมรับว่าตกใจมากที่เขารู้ว่าฉันชอบเขา แล้วเขารู้ได้ยังไงหรือฉันแสดงออกมากเกินไปว่าชอบเขา

"นกยูงแอบชอบพี่พี่รู้"

"ไม่จริงค่ะนกยูงไม่ได้แอบรักแอบชอบพี่ซะหน่อยพี่อย่ามาโมเม" ฉันรีบปฏิเสธไปก่อนเพราะไม่อยากนอมรับความจริง

"จริงอ่ะ"

"อื้มจริงค่ะ" ฉันรีบพยักหน้าทันที

"นกยูงจะไม่ช่วยพี่จริงๆ ใช่มั้ย"

"ค่ะ"

"โอเคครับพี่เข้าใจละ นกยูงคงไม่ได้ชอบพี่จริงๆ ถ้าอย่างงั้นพี่ไม่กวนนกยูงละก็ได้ งั้นนกยูงนอนต่อเถอะ" พูดจบพี่วายุก็ลุกออกจากที่นอน

"พี่จะไปไหนคะ"

"ไปข้างนอก"

"ไปข้างนอกตอนนี้น่ะเหรอคะ"

"อืมมม"

"ไปไหนคะนี่ดึกมากแล้วนะคะ"

"ไปหาที่ระบายไม่งั้นพี่คงทรมาน"

"ไปหาที่ระบายหมายถึงอะไรคะ.."

"ก็ไปให้ใครก็ได้ช่วยพี่ไง"

"หมายถึงพี่จะไปหาผู้หญิงเพื่อให้ช่วยพี่เหรอคะ"

"อืม นกยูงนอนต่อเถอะ หรือจะกลับไปนอนที่ห้องก็ได้นะเพราะพี่คงจะกลับมาอีกทีพรุ่งนี้เย็นๆ" ฉันมองพี่วายุที่เดินไปเปิดไฟแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หน้าตู้เสื้อผ้า ฉันมองเขาที่กำลังติดกระดุมเสื้อแล้วก็กำลังจะเดินไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงิน ไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรฉันรีบไปกอดเอวพี่เขาไว้ ฉันไม่อยากให้เขาไปหาผู้หญิงคนอื่น ถ้าฉันบอกว่าฉันหวงเขาจะได้มั้ยถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ก็ชอบเขาไม่อยากให้เขาไปทำอะไรกับใครโดยเฉพาะทำเรื่องแบบนี้ ถึงฉันจะไม่รู้อะไรมากแต่ก็พอรู้ว่าผู้ชายกับผู้หญิงเค้าทำอะไรกัน

"พี่วายุอย่าไปนะคะนกยูงขอร้อง"

"พี่ว่านกยูงกลับไปนอนที่ห้องนกยูงเถอะ พี่รีบ"

"หื้อออ ไม่เอาค่ะนกยูงไม่ยอมให้พี่ไป นกยูงยอมรับก็ได้ว่านกยูงชอบพี่วายุนกยูงหวงพี่วายุไม่อยากให้พี่ไปทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่น"

"หมายความว่านกยูงจะ..."

"นกยูงจะยอมทำให้พี่ก็ได้ค่ะ" ฉันตัดสินใจพูดแบบนั้นเออกไปเพราะฉันหวงเขา ฉันรู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ถูกแต่ฉันไม่อยากให้เขาไปมีอะไรกับใคร

"แต่..."

"แต่อะไร"

"แต่พี่วายุห้ามทำอะไรนกยูงนะคะนกยูงไม่อยากเป็นผู้หญิงใจง่ายถึงนกยูงจะชอบพี่มากแค่ไหนก็ตาม"

"โอเคครับพี่สัญญา"

"คำสัญญาของพี่นกยูงไม่อยากจะเชื่อแล้วค่ะ"

"แต่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรนกยูงเลยนะ" อืมนะสินะพี่วายุก็ยังไม่ได้ทำอะไรฉันนี่นาก็แค่...จับมือฉันไปจับ...ตรงนั้นของเขาแค่นั้นเอง

"ป่ะไปที่เตียงกัน"

"ว๊ายยพี่วายุ" ฉันถูกพี่วายุอุ้มไปที่เตียงเขาจับฉันโยนลงไปบนเตียงแม้จะไม่ได้โยนแรงแต่ก็ทำเอาฉันจุกเหมือนกัน พี่วายุก้าวขาขึ้นเตียงค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้นสายตาก็เอาแต่จ้องฉันไม่กะพริบ ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเขาถอดทุกอย่างออกจากตัวเหลือเพียงชั้นในสีดำที่ปกปิดเจ้าตัวปัญหาของเขาเอาไว้ ฉันไม่อยากที่จะมองมันเลยสักนิดแต่ไม่รู้ทำไมฉันละสายตาไปจากตรงนั้นไม่ได้เลยเหมือนต้องมนสะกด พี่วายุขยับเข้ามาใกล้ฉันจนทำให้ตรงนั้นของเขาอยู่ตรงหน้าฉันแค่คืบ

"นกยูงจับมันหน่อยสิ"

"จะ..จับ เอ่อจับตรงไหนเหรอคะ"

"ก็ตรงนี้ไง" พี่วายุจับมือฉันไปจับมันอีกรอบแม้จะมีกางเกงชั้นในกั้นไว้แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความใหญ่โตของมัน เกิดมาอายุสิบแปดปีฉันไม่เคยจับอะไรของใครหรือเห็นของใครมาก่อน

"ค่อยๆ จับค่อยลูบมัน" ฉันค่อยๆ เอามือลุบมันอย่างช้าๆ ตามที่พี่วายุบอก

"จากนั้นก็ถอดกางเกงพี่ออกครับ"

"ถะ ถอดตอนนี้เลยเหรอคะ" ฉันเงยหน้ามองพี่วายุเพื่อถามอีกรอบ

"ครับ ถอดมันเร็วๆ มันอยากให้นกยูงสัมผัสมันจะแย่แล้ว" ฉันถอนหายใจหลับตาเพื่อทำใจก่อนจะค่อยๆ ลืมตาแล้วเอานิ้วเกี่ยวขอบชั้นในของเขาออกอย่างช้าๆ จนกระทั่งบางสิ่งบางอย่างมันดีดเด้งออกมาจนเข้ากับปากของฉันได้พอดีพอดี มันทั้งใหญ่แล้วก็ยาวมากๆ เกิดมาเพิ่งเห็นของผู้ชายครั้งแรก ฉันจ้องมันตาไม่กะพริบพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่

"มองนานขนาดนี้หิวเหรอครับ"

"หะ หิว เอ่อ นกยูงไม่ได้หิวนะคะ"

"นกยูงเอามือชักมันหน่อยชักเข้าชักออกรูดขึ้นรูดลงให้มันแข็งตัวกว่านี้"

"แบบนี้เหรอคะ" ฉันทำตามที่เขาพูดจนกระทั่งฉันรู้สึกว่ามันขยายตัวใหญ่และยาวขึ้นกว่าเดิมอย่างน่าอัศจรรย์

"เลียเลยครับคนดี พี่ไม่ไหวแล้ว"

"เลียเหรอคะ"

"ครับ เหมือนนกยูงกินไปติมเลียไอติมแบบนั้นเลย" ฉันหลับตาและจินตนาการว่าตัวเองกำลังกินไอศครีม

แผล่บ แผล่บ ฉันกลั้นใจทำเพราะมันไม่ได้อร่อยเหมือนไอศครีมที่ชอบกิน

"อ่าาา ซี๊ดดด อืมมม แบบนั้นครับคนดีเลียไปรอบๆ ตรงหัวด้วย อ่าาแบบนั้นครับคนดีของพี่ ซี๊ดดดด" ฉันทำตามที่พี่วายุบอกทุกอย่างให้เลียก็เลีย

"อ่าา นกยูงจ๋า อมให้พี่ที่ครับเอามันเข้าปากนกยูงเลยครับ"