ไม่เหลือใคร

18 ไม่เหลือใคร

นกยูง....

หนึ่งปีแล้วที่แม่จากฉันไปจนถึงป่านนี้ฉันก็ยังทำใจไม่ได้ฉันร้องไห้คิดถึงท่านทุกวัน ทุกวันพระฉันจะไปทำบุญให้ท่านกับน้องของฉัน ส่วนคุณพ่อรุจพอท่านฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าแม่กับน้องไม่อยู่แล้วท่านเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ท่านบอกท่านทำใจไม่ได้ท่านเอาแต่โทษตัวเองว่าเพราะท่านถึงทำให้แม่ตาย ถ้าวันนั้นท่านไม่ชวนแม่ไปทำบุญแม่ก็จะไม่จากไปแบบนี้ ท่านบอกอยากตายตามแม่ฉันไปฉันพยายามปลอบใจท่านแม้ตัวเองจะไม่ไหวก็ตามที ส่วนพี่วายุพอเห็นคุณพ่อเป็นแบบนี้เขาก็ดูเงียบไปไม่พูดไม่จากับใคร ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และเมื่อไม่นานมานี้คุณพ่อท่านก็บอกกับฉันว่าท่านจะบวชให้แม่กับน้องที่อยู่ในท้อง และอาจจะบวชไม่สึกตลอดชีวิต ฉันทำได้แค่อนุโมทนาบุญกับท่าน ส่วนพี่วายุพอรู้ว่าคุณพ่อจะบวชแบบไม่สึกเขาก็รู้สึกไม่พอใจ ฉันแอบได้ยินเขาทะเลาะกับคุณพ่ออย่างรุนแรง

"ตอนแม่ผมตายพ่อเคยคิดที่จะบวชให้แม่บ้างไหมผมถามหน่อย พอมาตอนนี้เมียใหม่พ่อตายพ่อก็จะมาขอบวชตลอดชีวิต แล้วทิ้งลูกสาวคนดีของพ่อไว้เป็นภาระไว้ให้ผมรับผิดชอบเหอะ พ่อจะให้ผมรู้สึกยังไง ดีใจที่พ่อจะบวชงั้นเหรอ ผมต้องดีใจใช่ไหม"

"วายุทำไมแกพูดแบบนี้ ถ้าน้องได้ยินน้องจะรู้สึกยังไงห๊ะ"

"แล้วทำไมผมต้องสนใจ ยัยนั่นจะรู้สึกยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องใส่ใจ ยัยนั่นเป็นแค่กาฝากในบ้านที่ต่อไปนี้ผมต้องรับผิดชอบเพราะพ่อจะหนีไปบวช"

"วายุ แก"

"แต่ก็เอาเถอะ ถ้าพ่อจะบวชให้เมียรักของพ่อก็แล้วแต่พ่อก็แล้วกัน ผมมันไม่เคยมีความสำคัญกับพ่ออยู่แล้วนี่"

วายุ...

ผมรู้ว่าที่ผมพูดกับพ่อมันอาจจะดูแรงไปแต่มันคือความรู้สึกของผม ตอนที่แม่ผมตายผมไม่เห็นว่าพ่อจะเสียใจขนาดนี้ พ่อยังทำตัวปกติยังทำงานปกติ แต่กับเมียใหม่ของพ่อที่ตายไปพ่อถึงกับเคยคิดจะตายตามไป แล้วผมที่เป็นลูกเมียเก่าผมจะต้องรู้สึกยังไงกับสิ่งที่พ่อทำอยู่ตอนนี้ แม่ผมคงมีความสำคัญน้อยกว่าเมียใหม่ของพ่อสินะ ถ้าไม่อย่างงั้นพ่อคงไม่คิดจะบวชตลอดชีวิตแบบนี้

แต่ก็เอาเถอะถ้ามันคือความสุขสุดท้ายของพ่อที่จำเพื่อคนที่พ่อรักผมก็จะไม่ขัด ต่อให้ผมจะรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่พ่อทำก็ตาม

หลายเดือนต่อมา....

หลายเดือนแล้วที่พ่อทิ้งผมไปบวช ทิ้งทุกอย่างให้ผมรับผิดชอบซึ่งผมก็เต็มใจที่จะทำเพราะถึงยังไงท่านก็คือพ่อของผม แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่อยากรับผิดชอบนั่นก็คือลูกเลี้ยงของพ่อที่ตอนนี้ก็ยังเป็นกาฝากเป็นภาระที่ผมต้องจัดการดูแล พ่อบอกว่าถ้ายัยนั่นเรียนจบเมื่อไหร่ผมก็ไม่ต้องดูแลเธอต่อไปแล้ว นี่ผมก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้นสักทีเพราะตอนนี้ยัยนั่นอยู่ปีสองแล้วอีกแค่สองปีผมก็จะไม่ต้องเห็นหน้ายัยนี่ให้รำคาญลูกกะตาแล้ว

หลังจากประชุมเสร็จผมมาหาแซนดี้ที่คอนโดแซนดี้เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ที่ไทยเธอเป็นนางแบบดาวรุ่งที่ดังที่สุดในตอนนี้แซนดี้เป็นทั้งเพื่อนคุยและเพื่อนนอนผมรู้จักเธอตอนที่ผมไปเรียนอยู่อเมริกาเธอเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมคบนานที่สุดแซนดี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าเธอเป็นคนมีเหตุผลและให้คำปรึกษากับผมได้ทุกเรื่อง เธอรู้ว่าผมเป็นยังไงเธอรับได้ทุกอย่างต่อให้ผมไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมาแล้วกลับมานอนกับเธอเธอก็ไม่เคยว่าหรือหาเรื่องทะเลาะเพราะแบบนี้ผมถึงคบกับเธอได้นานกว่าผู้หญิงคนอื่น ตอนที่ผมกลับมาที่ไทยเธอก็บอกแล้วว่าเธอจะตามมาซึ่งตอนแรกผมคิดว่าเธอพูดเล่นแต่สุดท้ายเธอก็มาจริงๆ ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีกับแซนดี้มากเธอเป็นคนทำให้ผมลืมอิงอรลืมความทุกข์ความเจ็บปวดที่เคยได้รับ จะว่าไปแล้วเราจะออกแนวเป็นเพื่อนกันมากกว่ามีอะไรผมก็จะเล่าให้ฟังทุกอย่างไม่เคยปิดบัง ส่วนอิงอรตอนนี้ผมก็ยังติดต่อกับเธออยู่เธอไม่รู้ว่าผมมีแซนดี้ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดที่จะบอกเพราะตอนที่เธอกับผมคบกันแล้วเธอแอบไปคบกับผู้ชายคนอื่นเธอก็ยังไม่เคยบอกผมเลย เธอคิดว่าผมโง่ผมก็จะทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

"เหนื่อยมากเหรอยุ"

"อื้มม"

"งั้นเดี๋ยวแซนจะนวดให้นะ"

"ขอบคุณ"

"ไม่เป็นไรค่ะแซนดี้เต็มใจทำให้คุณ^^" แซนดี้ยิ้มก่อนจะจูงมือพาผมไปนอนที่เตียงจากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมดสายตาที่เธอมองร่างกายผมผมรู้ว่าเธอไม่ได้แค่อยากนวดอย่างเดียว

ตั่บ!!!! ตั่บ!!!!! ตั่บ!!!!! ตั่บ!!!!!

"อ๊าาาา ยุไหนบอกเหนื่อยไงคะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ"

"ก็แซนยั่วผมก่อนทำไม ซี๊ดด อ่าาาา" ผมโหมกระหน่ำกระแทกท่อนเอ็นเข้าใส่ร่องรักคับแน่นของแซนดี้ที่ไม่ว่าจะเอากันมากี่ปีกี่ครั้งเธอก็ยังแน่นจนผมอยากจะแตกทุกครั้ง เธอดูแลรูปร่างของตัวเองดีมากๆ ผมไม่เคยเบื่อร่างกายของเธอเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่มีโอกาสเราจะจัดหนักกันทุกครั้ง และทุกครั้งผมก็จะป้องกันตลอด

หลังจากปรนเปรอความต้องการให้กันและกันจนพอใจแล้วผมก็อาบน้ำกลับบ้าน เพราะมันคือคำขอร้องขอพ่อก่อนที่ท่านจะไปบวชว่าขอให้ผมกลับมานอนที่บ้านไม่ให้ไปนอนที่ไหนเพราะทั้งบ้านมีแต่ผู้หญิง ท่านเป็นห่วงนกยูงมาก เหอะ ผมคิดในใจจะห่วงทำไมโตจนป่านนี้แล้ว แต่ก็นั่นแล่ะครับในเมื่อผมสัญญากับพ่อแล้วผมก็ไม่อยากผิดคำสัญญาหรือขัดคำสั่ง

"อัสพรุ่งนี้นายจะมารับฉันกี่โมง"

"อ่อได้ได้ยังไงฉันจะรอนายนะ"

"อื้มมม ฝันดีนะ"

"หึ เนี่ยนะเหรอลูกสาวที่พ่อห่วงนักห่วงหนา ดึกดื่นค่ำคืนมายืนคุยโทรศัพท์กับผู้ชาย" พอหันมาเจอหน้าผมยัยนั่นก็เดินหนีซึ่งเป็นอะไรที่ผมโคตรไม่ชอบเลย

นกยูง...

ฉันโทรคุยกับอัสเรื่องที่พรุ่งนี้เขาจะมารับฉันไปทำบุญให้แม่กับน้องที่วัดที่พ่อรุจบวชอยู่ พอวางโทรศัพท์ปุ๊บเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพอเห็นว่าเป็นเขาฉันก็รีบเดินหนีทันทีเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขา ทุกวันนี้ฉันพยายามหลบหน้าเขาฉันไม่อยากเจอหน้าไม่อยากพูดด้วยถ้าไม่จำเป็นเพราะทุกครั้งที่เผชิญหน้ากันเขาต้องคอยว่าคอยพูดประชดประชันฉันอยู่ตลอดว่าเป็นภาระบ้างกาฝากบ้างแต่ฉันต้องทนจนกว่าจะเรียนจบถ้าถึงวันนั้นฉันก็จะไปจากที่นี่ไปอยู่ในที่ๆ ฉันควรจะอยู่ ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ซึ่งฉันก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน ในเมื่อไม่มีแม่ไม่มีพ่อรุจฉันก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป แต่เพราะพ่อรุจขอร้องไว้ก่อนที่ท่านจะไปบวช ท่านบอกว่าตอนนี้สิ่งที่ท่านห่วงมากที่สุดก็คือฉันเพราะท่านรู้ว่าฉันไม่เหลือใครแล้วถ้าฉันจะไปอยู่ที่อื่นท่านกลัวว่าจะเป็นอันตราย ท่านขอให้ฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้จนกว่าจะเรียนจบถ้าถึงตอนนั้นท่านจะไม่ห้ามฉันเลย ฉันคิดวางแผนอนาคตเอาไว้แล้วว่าฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านแม่ที่เชียงใหม่ บ้านที่แม่รักมากที่สุดก่อนที่แม่จะจากไปแม่บอกกับฉันว่าพ่อรุจได้ไถ่บ้านกลับคืนมาแล้ว ท่านบอกเป็นของรับขวัญน้องในท้องแต่สุดท้ายทั้งน้องทั้งแม่ก็จากฉันไปชีวิตของฉันตอนนี้เหมือนฉันอยู่คนเดียวบนโลก

"ฉันพูดกับเธอเดินหนีทำไม" เขากระชากแขนฉันแรงมากจนตัวฉันปลิวไปชนหน้าอกของเขา

"นกยูงไม่มีอะไรต้องคุยกับพี่ ปล่อยนกยูง"

"คิดว่าฉันอยากแตะต้องตัวเธอมากงั้นดิ" เขาพูดพร้อมกับผลักฉันออกราวกับรังเกียจ

"ต่อไปก็อย่ามาใกล้สิคะเพราะนกยูงเองก็ไม่ได้อยากให้พี่มาแตะตัวนกยูงเหมือนกัน"

"ปากดี จำเอาไว้ด้วยว่าฉันเป็นผู้ปกครองเธอ จะพูดจะทำอะไรกับใครก็หัดไว้หน้ากันบ้างไม่ใช่อยากไปอะไรกับใครก็ไป"

"ถ้าหมายถึงอัสพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะเพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะไม่ฉวยโอกาสเหมือนใครบางคน"

"เธอว่าใครฉวยโอกาส"

"ถ้าพี่ร้อนตัวก็จะรับว่าเป็นตัวเองก็ไม่ว่าค่ะ"

"เหอะ ก่อนที่จะว่าฉันฉวยโอกาสกับเธอเธอก็หัดย้อนดูตัวเองบ้างว่าตัวเธอก็ใช่ย่อยเล่นเอาซะฉันฟินจนน้ำแตกคาปาก"

เพี๊ยะ!!!