อุบัติเหตุ

17 อุบัติเหตุ

นกยูง...

พอฉันรู้ว่าพี่วายุมารับฉันก็เลยหาข้ออ้างที่จะไม่กลับกับเขาโดยการชวนอัสออกมาหาอะไรกินนอกโรงเรียน ที่จริงฉันชวนยังกิ๋มกับยัยหงส์แต่สองคนนั้นรีบกลับบ้านฉันก็ไม่รู้จะชวนใครก็เลยชวนอัสมาแทนซึ่งเขาก็คงงงๆ ที่จู่ๆ ฉันชวนเขาเพราะปกติฉันไม่ค่อยสนิทอะไรกับอัสเท่าไหร่ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันก็ตามแต่ตอนนั้นฉันไม่รู้จะชวนใคร กรรมก็เลยตกมาที่เขา ฉันพาอัสมานั่งคาเฟ่หน้าโรงเรียนเพราะไม่รู้จะไปไหนหรือกินอะไรดีเพราะจริงๆ แล้วฉันไม่ได้หิวเลยสักนิด

"เป็นอะไรของเธอวันนี้แปลกๆ นะ ปกติไม่เคยช่วยฉันออกมา"

"ก็นายเคยเลี้ยงข้าวเช้าฉันไงฉันก็เลยอยากเลี้ยงตอบแทนนายบ้างก็แค่นั้นเอง เอ๊ะหรือนายกลัวแฟนนายจะว่าจะเข้าใจผิดใช่ไหมที่ออกมากับฉัน" ฉันแซวเขาทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีแฟนเพราะถ้าเขามีฉันคงไม่กล้าชวนเขามาแบบนี้แน่

"ฉันบอกเธอเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะว่าฉันไม่มีแฟน"

"เค เคฉันเชื่อนายก็ได้ ว่าแต่นายอยากกินอะไรฉันเลี้ยง^^"

"แน่ใจนะว่าจะเลี้ยงอ่ะ ฉันกินจุนะ"

"จะซักเท่าไหร่กันเชียว"

หลังจากนั้นอัสก็สั่งอาหารเครื่องดื่มมาจนเต็มโต๊ะ จนฉันคิดว่าเขาจะกินหมดเหรอ สรุปเขากินหมดทุกอย่างส่วนฉันแค่โกโก้ปั่นแก้วเดียวยังไม่หมดเลย

"นายหิวขนาดนี้เลยเหรออัส" ฉันมองจานเปล่าบนโต๊ะที่ก่อนหน้านี้มันมีอาหารอยู่พูนจานทุกจานแต่ตอนนี้เหลือแค่ผักตกแต่งจานเท่านั้น

"ไม่หิวหรอกแต่เพราะเธอเลี้ยงฉันก็กลัวเสียน้ำใจก็เลยซัดซะเต็มคราบเป็นไงคราวหลังจะชวนฉันมาอีกไหม"

"ไม่แล้วอ่ะ ถ้านายกินขนาดนี้มีหวังทั้งอาทิตย์ฉันคงต้องห่อข้าวมาจากบ้านเพราะไม่มีเงินซื้อข้าวโรงเรียนกิน"

"5555ฉันจะออกเองเธอไม่ต้องหรอก"

"ไม่ได้ฉันบอกว่าจะเลี้ยงก็คือเลี้ยง"

"ไว้คราวหน้าละกัน ฉันจะให้เธอเลี้ยงอาหารที่แพงกว่านี้ตกลงไหม"

"เอางั้นเหรอ"

"อืมดิ"

"โอเค๊^^" ฉันรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะก่อนหน้านี้ฉันเครียดและคิดมากเรื่องพี่วายุ ฉันไม่รู้เหตุผลว่าทำไมพ่อรุจถึงต้องบังคับให้พี่วายุหมั้นกับฉันทั้งที่ฉันก็บอกความจริงไปหมดแล้วว่าฉันกับพี่วายุเราไม่ได้ถึงขั้นลึกซึ้งกันเพราะฉันนั้นฉันไม่มีทางท้องอย่างแน่นอนแต่ท่านก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ จนในที่สุดฉันกับพี่วายุก็ได้หมั้นกัน ฉันก้มมองดูแหวนเพชรวงเล็กๆ ที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ราคามันหลักล้านเลยเท่าที่ฉันรู้มามันคือแหวนหมั้นที่พี่วายุสวมให้ฉันในวันหมั้นด้วยความไม่เต็มใจ ฉันถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ฉันไม่รู้และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำกับฉันแบบนี้เขามาหลอกฉันทำไมตั้งแต่ต้นตั้งแต่วันที่เขากลับมาตั้งแต่วันที่เราเจอหน้ากันครั้งแรก เขาหลอกให้ฉันไว้ใจเชื่อใจ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้รู้สึกดีกับฉันแม้แต่น้อย ที่ผ่านมาที่เขาเอาใจเขาเสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้นเลย ฉันอยากด่าตัวเองที่โง่ยอมให้เขาทำอะไรกับร่างกายของฉัน ฉันไม่น่ารักเขาเลย

"เป็นอะไรทำไมถึงเงียบไปยัยนกแก้ว"

"หื้มม นายว่าอะไรนะ"

"ฉันถามว่าเธอเป็นอะไรเห็นเงียบไป"

"อ่อ เปล่าหรอกฉันคิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"

"ว่าแต่นี่ก็ค่ำแล้วเธอจะกลับยังไง" นั่นสินะ นี่มันเกือบทุ่มแล้ว แต่แปลกทำไมวันนี้แม่ไม่โทรหาฉันเลยเพราะปกติถ้าฉันกลับไม่ตรงเวลาแม่ต้องโทรตามแล้ว ฉันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหาแม่ แต่ไม่มีใครรับ ฉันก็เลยโทรกลับไปที่บ้าน ปรากฏว่าแม่บ้านบอกว่าพ่อรุจกับแม่ไปทำบุญยังไม่กลับกันมาเลย ฉันคิดว่าสัญญาณมือถือคงไม่มี

"ฉันคงนั่งแท็กซี่กลับน่ะ" ฉันตอบอัสไป

"อันตรายนะน่ะ เอางี้เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"หื้ม นายขับรถเป็นเหรอ"

"รถยนต์ขับยังไม่คล่องเท่าไหร่ แต่ขับรถมอเตอร์ไซค์คล่องกว่าว่าแต่เธอเหอะกล้าซ้อนป่ะ"

"ถ้านายไม่ซิ่งฉันก็กล้าซ้อน"

"โอเคงั้นเราเดินกลับโรงเรียนกันไปเอารถที่บ้าน"

ฉันยืนรออัสที่เดินไปเอารถที่จอดอยู่ในบ้าน ส่วนฉันก็คอยโทรหาแม่ที่จนถึงป่านนี้ฉันก็ยังโทรหาท่านไม่ติด ฉันก็เลยโทรหาพ่อรุจแทน แต่ก็เหมือนกันโทรหาไม่ติด ฉันไม่รู้เป็นอะไรมันรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงบอกไม่ถูก ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

อัสพาฉันซ้อนมอเตอร์ไซค์จนกระทั่งมาถึงที่บ้าน แต่ทำไมวันนี้มีรถหลานคันจอดเต็มไปหมด ฉันเริ่มใจไม่ดีรีบวิ่งเข้าบ้าน

"นกยูงเธอลืมกระเป๋า" อัสตะโกนบอกฉันแต่ฉันไม่ได้วิ่งกลับไปเอาเพราะตอนนี้ฉันรีบเข้าบ้านเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ฮือออ ฮือออ ฮือออ" และพอฉันเข้ามาในบ้านก็เห็นคนในบ้านพากันนั่งร้องไห้

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"คุณนกยูง อือออ ทำใจดีๆ ไว้นะคะ"

"ทำไมคะทำไมต้องทำใจดีๆ มันเกิดอะไรขึ้น" ฉันเริ่มใจไม่ดีเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่จะได้ยินมันเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากได้ยิน

"หนูนกยูงฟังลุงนะลูก รถของพ่อรุจกับแม่ดาวเรืองประสบอุบัติเหตุ" คุณลุงที่เป็นเพื่อนของคุณพ่อรุจเป็นคนบอกฉัน

"ไม่จริงค่ะ แม่กับพ่อรุจไปทำบุญ ท่านยังไม่กลับมา"

"กู้ภัยนำพ่อกับแม่ของหนูไปส่งโรงพยาบาล แม่ของหนูอาการสาหัสคุณหมอช่วยไว้ไม่ได้ แม่ของหนูเสียแล้วนะลูก ส่วนพ่อรุจตอนนี้ยังอยู่ในอาการโคม่า"

"กรี๊ดดดด ไม่จริง ฮืออออ ไม่จริง ไม่จริง ฮือออออ"

"เห้ย!!!นกยูง!!!" เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงเรียกของอัสก่อนที่ฉันจะไม่ได้สติรับรู้อะไรอีกเลย

วายุ.....

"ฮะ!!!พ่อว่าไงนะ เอ่อมันอยู่กับผมนี่แล่ะ ครับๆ ผมจะบอกมันให้ ครับๆ" เสียงไอ้บิวมันคุยกับพ่อมันแต่ทำไมมันต้องมองมาทางผมด้วย สายตามันอีก เหมือนมีเรื่องอะไรสักอย่าง

"อะไรของมึง" ผมถามมันเพราะตอนนี้มันเอาแต่มองหน้าผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"ไอ้วายุ มึงฟังกูดีๆ ตอนนี้พ่อมึงกับแม่เลี้ยงมึงประสบอุบัติเหตุ แม่เลี้ยงมึงเสียแล้วส่วนพ่อมึงอาการโคม่าตอนนี้อยู่โรงพยาบาล"

"มึงว่าไงนะไอ้บิว มึงพูดใหม่ดิ๊"

"พ่อกูโทรมาบอกว่าพ่อกับแม่เลี้ยงมึงประสบอุบัติเหตุ เค้าโทรตามมึงแต่มึงไม่รับ" ผมตัวชาไปทั่วร่างหูอื้อตาลายก่อนจะหยิบมือถือตัวเองออกมาดู ปรากฏว่าผมปิดเครื่องเอาไว้เพราะไม่อยากให้ใครโทรตาม

ผมรีบออกจากร้านโดยมีเพื่อนผมทั้งสามคนวิ่งตามออกมาด้วยมันอาสาขับรถให้เพราะมันเห็นว่าผมเมา

"มึงจะให้กูไปส่งมึงที่ไหน"

"โรงพยาบาล" ผมบอกไอ้ธรมันไปโดยที่ยังไม่รู้เลยว่าโรงพยาบาลที่พ่อผมอยู่มันคือที่ไหนแต่ไอ้บิวมันคงถามพ่อมัน เพราะตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร ผมอยากให้ตอนนี้ผมหายตัวได้แล้วอยู่โรงพยาบาล

"นกยูง!!" ผมเอ่ยชื่อเธอออกมาเพราะเธอคือคนที่ผมคิดถึงตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าเธอจะรู้เรื่องหรือยังเรื่องแม่ของเธอ

"นกยูงพ่อกูบอกว่าเป็นลมไปแล้วตอนนี้แม่บ้านกำลังดูแลอยู่" ไอ้บิวมันหันมาตอบผม

ตอนนี้ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้ว ผมวิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อถามว่าพ่อผมอยู่ไหน พอได้ข้อมูลผมก็รีบวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต

"คุณหมอครับพ่อผมเป็นยังไงบ้าง" พอวิ่งมาถึงหน้าห้องไอซียูที่พยาบาลบอกว่าพ่อผมอยู่ข้างในห้องนั้นคุณหมอหลายท่านก็เดินออกมาพอดี

"คุณคือลูกชายคุณรุจใช่ไหม"

"ใช่ครับ"

"ตอนนี้อาการพ่อคุณยังอยู่ในขั้นโคม่าโอกาสรอดห้าสิบห้าสิบ แต่หมอจะพยายามอย่าเต็มที่ส่วนคุณดาวเรืองหมอทุกท่านช่วยอย่างเต็มที่สุดความสามารถแล้วแต่เธอเสียชีวิตระหว่างมาที่โรงพยาบาล ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ"