กาฝาก

20 กาฝาก

นกยูง...

"สิบล้านบาท"

"ว่าไงนะ"

"สิบล้านค่าซิงของนกยูงถ้าพี่มีปัญญาจ่ายก็จ่ายมา"

"เหอะ คิดว่าตัวเองสูงส่งมาจากไหนเหรอถึงกล้าเรียกเงินเยอะขนาดนี้ อย่างเธอมากสุดก็ให้ได้แค่...ห้าหมื่น"

"ห้าหมื่นก็ห้าหมื่นค่ะ รีบจ่ายมาเลยค่ะเดี๋ยวนกยูงจะได้เอาเงินไปทำบุญเกิดชาติหน้าจะได้ไม่ต้องมาเจอคนเลวๆ แบบพี่อีก"

"เลว?? กล้าด่าว่าผัวตัวเองเลวงั้นเหรอ"

"ผัว?? ใครเหรอคะ พี่เหรอ เหอะนกยูงไม่สิ้นคิดเอาพี่มาเป็นผัวหรอกค่ะเลวขนาดนี้"

"หึ คำก็เลวสองคำก็เลว งั้นลองให้ผัวเลวๆ คนนี้จัดเธออีกสักยกสองยกก่อนจะกินยาดีไหมมันจะได้คุ้มหน่อย" เขาเดินมากระชากแขนฉันให้นอนราบไปกับโต๊ะอาหารเอาขาเอาแขนล็อคฉันไว้ไม่ให้ฉันขยับหนี

"กรี๊ดดด ปล่อยนะ"

"ปล่อยอะไร ปล่อยในเหรอได้ดิไม่มีปัญหา" แต่ก่อนที่ฉันจะถูกเขารังแกโชคดีที่อัสเข้ามพอดี

"พี่วายุพี่จะทำอะไรนกยูง" เขารีบปล่อยตัวฉันแล้วแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันรีบเดินไปหาอัสมือขาสั่น ถ้าอัสไม่เข้ามาฉันคงถูกเขารังแกอีก ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะลองไปของหลวงพ่อว่าถ้าฉันจะขอย้ายออกมาอยู่ข้างนอกกับเพื่อนท่านจะอนุญาตไหม

"นกยูงเธอเป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าไม่เป็นอะไรเราไปกันเถอะสายแล้ว" ฉันรีบดึงแขนอัสออกมาจากบ้านโดยไม่หันไปมองคนใจร้ายคนนั้นอีก ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาไม่อยากได้ยินเสียงเขาฉันเกลียดเขา เกลียดที่เขาใจร้ายกับฉันเกลียดที่เขาดูถูกฉัน

"เมื่อกี้พี่ว่ายุจะทำอะไรเธอ" พอขึ้นมาบนรถอัสก็ถามฉันทันทีสีหน้าเขาจริงจังมาก เขาคงดูออกว่าพี่วายุกำลังจะทำอะไรฉันเพราะลักษณะมันล่อแหลมมาก ฉันทำได้แค่เงียบไม่รู้จะตอบอัสยังไง สิ่งที่พี่วายุทำกับฉันที่โต๊ะอาหารเขาไม่คิดสักนิดเลยเหรอว่าจะมีใครมาเห็นเขาไม่ให้เกรียติฉันเลยเขาเห็นฉันเป็นผู้หญิงไร้ค่าสินะที่อยากจะทำอะไรตรงไหนก็ทำโดยไม่แคร์ว่าฉันจะรู้สึกยังไง แต่ก็นั่นแล่ะเขาจะมาแคร์ฉันทำไมเขาเกลียดฉันนี่นา เกลียดตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ากันหรืออาจจะเกลียดตั้งแต่ยังไม่เจอหน้าก็ได้แค่เขาเก็บความรู้สึกไม่ใช้ฉันรู้ในตอนแรก เขาเกลียดที่ฉันกับแม่เข้ามาแย่งความรักของพ่อรุจไปจากแม่ของเขา สิ่งที่ฉันได้ยินวันนั้นวันที่เขาทะเลาะกับคุณพ่อรุจก่อนที่ท่านจะไปบวชมันทำให้ฉันรู้ได้ว่าเขาโกรธและไม่พอใจที่ฉันกับแม่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เพราะเขาคิดว่าพ่อรุจรักแม่ฉันมากกว่าแม่ของเขา ฉันไม่โทษเขาหรอกนะที่่เขาจะคิดแบบนั้นเพราะมันเป็นสิทธิ์ของเขาแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้ ฉันก็มีหัวใจมีความรู้สึกเหมือนกัน ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันโกรธหัวใจตัวเองโกรธความรู้สึกของตัวเองที่ยังรู้สึกกับเขาอยู่ ฉันไม่น่าไปรักเขาเลยตั้งแต่แรก รักทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้าฉันไม่น่าเลยจริงๆ แต่มันก็รักไปแล้ว ถึงแม้ปากจะบอกว่าเกลียดเขามากแค่ไหนแต่เพราะฉันเคยรักเขามาก่อนมันก็เลยทำให้ความรู้สึกของฉันมันสับสนจนถึงทุกวันนี้

หลังจากที่ฉันถวายอาหารให้หลวงพ่อท่านเสร็จฉันก็บอกความต้องการของตัวเองให้ท่านทราบ

"หลวงพ่อคะ ถ้านกยูงจะขอย้ายออกมาอยู่หอพักกับเพื่อนหลวงพ่อจะว่าอะไรมั้ยคะ"

"ทำไมล่ะลูกอยู่ที่บ้านมันไม่สะดวกสบายอย่างงั้นเหรอ"

"คือ...นกยูง"

"เพราะวายุใช่ไหมบอกหลวงพ่อมาตามตรงห้ามโกหก" ถ้าฉันไม่โกหกท่านแต่ฉันบอกไม่หมดฉันจะผิดไหม

"ว่าไงหลวงพ่อรอฟังคำตอบอยู่"

"คือ...นกยูงยอมรับก็ได้ค่ะว่าที่อยากออกมาอยู่ข้างนอกก็เพราะพี่วายุ คือนกยูงเหมือนเป็นภาระพี่วายุนกยูงก็เลยอยากออกมาอยู่ข้างนอกจะได้หัดดูแลตัวเองให้เป็นเพราะอีกหน่อยถ้านกยูงเรียนจบนกยูงก็ต้องย้ายออกมาอยู่คนเดียวอยู่ดี" ขอโทษนะคะหลวงพ่อที่นกยูงพูดความจริงไม่หมด ฉันขอโทษท่านในใจ

"ถ้าไม่สบายใจที่จะอยู่ที่นั่นหลวงพ่อก็จะไม่บังคับ แต่นกยูงมั่นใจหรือเปล่าว่าการที่หนูอยู่ข้างนอกจะปลอดภัยนกยูงเป็นผู้หญิงนะลูก หนูตัวคนเดียวไม่มีแม่ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ถ้าเกิดอะไรขึ้นหลวงพ่อจะทำยังไง คงรู้สึกผิดกับแม่ของนกยูงไปตลอดชีวิตที่ไม่สามารถดูแลนกยูงได้"

ฉันพูดอะไรไม่ออกเมื่อหลวงพ่อท่านพูดมาแบบนี้ ท่านเป็นห่วงฉันฉันรู้ดีท่านคงไม่อยากให้ฉันย้ายไปอยู่ข้างนอก

"เอาไว้กลับไปคิดให้ถี่ถ้วนอีกรอบนะลูกแล้วกลับมาบอกหลวงพ่อใหม่"

"ค่ะหลวงพ่อ"

สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ย้ายออกไปไหนเพราะห่วงความรู้สึกของหลวงพ่อ ท่านคงเป็นกังวลถ้าฉันไม่อยู่ที่บ้านหลังนั้น ฉันจะอดทนอีกแค่สองปีเท่านั้น

ฉันกลับมาถึงบ้านในตอนบ่ายก็เห็นมีรถตู้หลายคันจอดอยู่ตรงโรงจอด อาจจะเป็นรถของเพื่อนพี่วายุฉันก็เลยไม่ได้สนใจอะไร แต่พอเข้ามาในบ้านก็เจอกับคนแปลกหน้าหลายสิบคนที่ฉันไม่รู้จัก บางคนกำลังจัดเสื้อผ้าใส่ราว บางคนก็กำลังจัดฉากจัดไฟลักษณะเหมือนกองถ่ายละครที่ฉันเคยเห็นที่มหาลัยเวลาที่กองละครมาขอถ่าย

"ป้าคะทำไมคนเต็มบ้านเลยคะเค้ามาทำอะไรกันเหรอ" ฉันเดินเข้ามาในครัวแล้วถามป้าแม่ครัวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร

"อ่อวันนี้คุณแซนดี้เพื่อนคุณวายุมาขอใช้สถานที่บ้านเราถ่ายแบบค่ะ นี่ก็ถ่ายกันตั้งแต่เช้าแล้วป้ากำลังจะทำของว่างไปให้คุณแซนดี้"

"คุณแซนดี้ที่เป็นนางแบบเหรอคะ"

"ใช่ค่ะกำลังดังเลยนะคะ ป้าก็เพิ่งทราบว่าเธอเป็นเพื่อนคุณวายุ"

ฉันเดินออกมาจากในครัวเห็นคนหลายคนกำลังง่วนอยู่กับการทำงานแต่ฉันไม่เห็นคุณแซนดี้ ถามว่าฉันรู้จักไหมก็พอรู้จักค่ะเธอสวยมากแล้วก็ดังมาด้วย ฉันเดินเลี่ยงขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านยังดีที่เขาถ่ายกันแค่ชั้นล่าง และในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่ห้องตัวเองซึ่งต้องผ่านห้องของพี่วายุก่อน เสียงบางอย่างก็เล็ดลอดออกมา มันเป็นเสียงของผู้ชายกับผู้หญิงกำลัง....

"อื้อออ ยุอย่าทำรอยที่คอแซนสิคะเดี๋ยวมันจะเป็นรอยน๊า"

"งั้นทำรอยตรงนี้แทนได้ไหม"

"อื้อตรงหน้าอกนี้ก็ไม่ได้ค่ะเพราะพรุ่งนี้แซนต้องถ่ายชุดว่ายน้ำอีก"

"ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ??"

"ใช่ค่ะชุดว่ายน้ำ"

"โป๊มากไหม"

"ก็ชุดว่ายน้ำมันก็ต้องโป๊มั้ยอ่ะ"

"งั้นก็ไม่ต้องถ่าย"

"อ๊ายยยย ยุ ไม่เอาหยุดเลย 5555 ยุไม่เอา อื้ออออ ยุขายุไม่เอา อ๊าาา ยุ แซนเสียว ฮืออออ" ฉันมองไปที่ประตูก็เห็นว่าประตูห้องนอนของเขาปิดไม่สนิทมันแง้มอยู่ฉันที่ต้องเดินผ่านพยาบามที่จะไม่หันไปมองแต่สายตาเจ้ากรรมมันดันไม่รักดี ฉันมองเข้าไปตรงช่องประตูที่เปิดแง้มเอาไว้ ทำให้ฉันเห็นภาพบนเตียง พี่วายุกำลังใช้ปากดูดหน้าอกของผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาเรื่อยๆ ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองเพราะกลัวตัวเองจะร้องไห้เสียงดังออกมา ถึงฉันจะพยายามเกลียดเขามากแค่ไหนแต่พอเห็นแบบนี้มันก็ทำให้ฉันเจ็บ ฉันรีบวิ่งกลับเข้าห้องตัวเองล้มตัวลงนอนเอาหมอนปิดหน้าแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ทำไมมันเจ็บแบบนี้ล่ะ ฉันต้องไม่รู้สึกอะไรสิ เขาทำฉันเจ็บฉันต้องเกลียดเขาสิทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วย

"ฮึก ฮึก ฮึก ฮืออออ ฮือออออ"

"ร้องไห้ทำไม"

"พี่วายุ!! พี่เข้ามาได้ยังไง" ฉันเปิดหน้าออกมาก็เจอเขายืนกอดอกมองฉันอยู่ที่ปลายเตียง

"ประตูไม่ได้ล็อคก็เข้ามาได้ดิ"

"พี่ออกไปเลยนะ ออกไป" ฉันปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วฉุดกระชากลากถูเขาเพื่อให้ออกไปจากห้องแต่เขาก็ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับ

"บอกให้ออกไปไง"

"ไม่ออก เมื่อเช้าเธอไปพูดอะไรกับพ่อ"

"เปล่า"

"อย่ามาโกหก ท่านโทรมาถามฉันว่าฉันทำอะไรให้เธอเธอถึงจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เธอไปพูดอะไร"

"ไม่ต้องกลัวว่านกยูงจะเอาเรื่องที่พี่ทำกับนกยูงไปพูดให้ท่านฟังหรอกเพราะนกยูงสงสารท่านที่มีลูกแบบพี่"

"หึ ถ้าแน่จริงก็พูดไปเลยดิท่านจะได้รู้ว่าคิดผิดที่ฝากเธอไว้กับฉัน"

"พี่จะเกลียดนกยูงทำไมนักหนา นกยูงไปทำอะไรให้ ฮือออ ฮืออออ เสียแรงที่นกยูงเลยรู้สึกดีกับพี่เคยรักพี่ ฮืออออ"

"แล้วฉันได้ขอให้เธอมารักหรือเปล่าล่ะ" ฉันจุกมากเลยกับคำพูดนี้ของเขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้แค่เงียบไม่ตอบโต้

"ตอนแรกฉันก็อยากให้เธอไปไกลๆ แต่พอฉันรู้ว่าเธออยากไปจากฉันถึงขนาดไปขอร้องพ่อฉันถึงวัดฉันคิดว่าฉันคงไม่ให้เธอสมหวังได้ง่ายๆ หรอก เธอต้องทนอยู่ที่นี่จนกว่าฉันจะไล่ให้เธอไปเอง เธอต้องชดใช้ทุกอย่างทุกอย่างที่พ่อฉันให้เธอไม่ว่าจะเป็นเงินหรือความรัก โดยเฉพาะเงินทุกบาททุกสตางค์ที่เธอใช้ทุกวันนี้อย่างสุขสบายมันควรเป็นของฉันคนเดียว เธอมันก็แค่กาฝากที่เข้ามาเกาะพ่อฉันกิน ทำตัวสุขสบายเป็นลูกคุณหนูมีเงินใช้เรียนมหาลัยแพง ถ้าฉันจะคิดดอกเบี้ยเธอคงไม่ติดใช่ไหม"