บทที่๔...เบื้องหลังความรัก (๑)

เครื่องปรับอากาศยังทำงานปกติ ชายหญิงที่ซุกตัวใต้ผ้าห่มก็อยู่ในห้วงนิทรา แต่ไม่นานร่างหนาก็รู้สึกตัวก่อนจะลงจากเตียงอย่างเงียบเฉียบ หยิบเสื้อผ้ามาสวมก่อนถือของสำคัญค่อยออกจากห้องนอนที่เรียกว่าสนามรบชั่วคราว

ด้านหน้ามีชายร่างใหญ่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ยืนอยู่ด้านนอก หลายคนอาจคุ้นตากับบอดี้การ์ดใส่สูท ทว่าอยู่เมืองไทยถ้าสวมชุดนั้นตลอดเวลาได้เหงื่อไหลท่วมกายไม่เป็นอันทำอะไรแน่ เจ้านายจึงบอกให้เปลี่ยนการแต่งกาย

อีกอย่างก็เพื่อพรางตัวให้เข้ากับผู้อื่น ไม่เป็นจุดสังเกตเพราะแค่ความสูงก็ทำให้คนหันมามองด้วยความสนใจแล้ว

ผิวปากมีความสุขขณะมองเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์ แผนการเขาเป็นไปด้วยดีตั้งแต่ต้น ของหายมันก็แค่ข้ออ้างเพื่อเข้าใกล้อลิสาเท่านั้น มือถือของเขายังอยู่ดีและตอนนี้ก็อยู่ในมือเจ้าของเรียบร้อยแล้ว

“สวัสดีครับ จำผมได้หรือเปล่า” เข้ามาในห้องนอนของตนเองก็โทรหาคนที่นัดกันไว้ทันที เธอให้เบอร์โทรศัพท์กับเขาเอาไว้เพื่อติดต่อ

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง เล่นเอามือหนาที่กำลังปลดเสื้อตัวเองออกถึงกับชะงัก หรือว่าเธอจำเขาไม่ได้ แต่เสียงก็ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ทำไมถึงลืม

“คุณลืมผมเหรอ” แล้วหล่อนก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาทันที

‘ไม่ลืมค่ะ ฉันแค่แกล้งคุณเล่นเท่านั้นเอง’ รอยยิ้มแต้มริมฝีปากเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาเดินเข้าห้องน้ำพร้อมเปิดลำโพงเพื่อพูดคุย

น้ำจากฝักบัวเปิดเต็มแรงก่อนที่เขาจะเริ่มชำระร่างกาย น้ำพรม ทั่วกายหนา ไหลลงมายังหน้าท้องเป็นลอนที่คนปั้นตั้งใจและมีระเบียบวินัยในการกินเป็นอย่างมาก เขาต้องการดูดีในสายตาของหญิงอื่น และทำเพื่อสุขภาพของตัวเอง

“ผมตกใจรู้ไหม” บีบยาสระผมที่เป็นยี่ห้อประจำมาทำความสะอาดกลุ่มผมสั้น กลิ่นหอมละมุนฟุ้งไปทั่วห้องน้ำ

‘คุณจะมาหาฉันที่บ้านใช่ไหมคะ นั่งรถมาถูกใช่ไหม’ ถามด้วยความเป็นห่วง

“ผมเรียนได้ท็อปทรีของมหา’ลัยนะ เรื่องแค่นี้สบายมาก” โอ้อวดจนสาวธนาคารส่ายหน้า คุยกันเพียงครู่เดียวก็วางสายปล่อยให้มาเฟียหนุ่มได้อาบน้ำสมใจ

เมื่อเสร็จแล้วก็เดินมาเลือกเสื้อผ้าเพื่อไปเที่ยวเมืองหลวงแห่งนี้ เลือกใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวคอจีนสีน้ำเงิน และกางเกงยีนส์พร้อมรองเท้าผ้าใบ ถึงจะร้อนแต่ก็กลัวตัวเองผิวไหม้ ต้องใส่เสื้อปกปิดจากแสงแดด

จัดแต่งทรงผมแล้วทาครีมบำรุง ปิดท้ายด้วยฉีดน้ำหอมแล้วสวมนาฬิกาเป็นอันเสร็จ ทุกอย่างถูกคิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าต้องไม่ราคาแพงจนเกินไป เขาไม่อยากให้หล่อนสงสัยในฐานะ กลัวว่าแผนที่วางไว้จะพังไม่เป็นท่า

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินออกไปข้างนอก บอดี้การ์ดยื่นกุญแจรถให้เขาก็รับมาถือไว้ ก่อนชะงักเพราะมันคือโรลส์-รอยซ์ราคาสามสิบล้านบาท หันไปมองอย่างไม่ชอบใจก่อนสั่งเสียงเข้ม

“เปลี่ยนเป็นเบนซ์หรือบีเอ็มก็ได้” รับคำพลางไปเปลี่ยนรถยนต์ให้ทันที พอเขาได้รับรถคันใหม่ก็พึงพอใจ เดินไปยังลานจอดแล้วขับออกอย่างรวดเร็ว

ถึงไม่ชินทางแต่มีแผนที่ดิจิตอลจึงไม่กังวลว่าจะหลง ปักหมุดปลายทางเรียบร้อยก็ขับตามที่สาวไอทีบอก จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังน้อยที่คุ้นเคย ชายหนุ่มลงจากรถเรียกสายตาของลูกค้าหลายคน

ความหล่อราวนายแบบหรือนักแสดงชื่อดังทำให้สาวน้อยแทบกรี๊ด ดีที่ปิดปากเอาไว้ได้จึงทำเพียงยกโทรศัพท์มากดถ่ายไว้เท่านั้น

“ซาหวัดดีคับ โผมมา เอ่อ หา อลิส” เตรียมภาษาไทยมาอย่างดีเพื่อพูดกับคุณแสนดี ท่านเห็นก็อมยิ้ม ทั้งที่เพิ่งจากกันเมื่อวานแต่วันนี้ก็มาหาแต่เช้าตรู่ซะแล้ว ดูท่าลูกสาวหล่อนจะขายออกก็คราวนี้แหละ แถมท่าทางการแต่งตัวไม่ขี้ริ้วขี้เหร่ คงไม่ใช่คนเที่ยวเตร่อย่างนึกกลัว

มีงานเป็นหลักเป็นแหล่งทำสามารถเลี้ยงดูอลิสาได้ ค่อนข้าง พึงพอใจไม่น้อยขณะสำรวจร่างสูงที่ยืนยิ้มแสนซื่อให้ตน

“รอก่อนนะ เดี๋ยวไปเรียกให้” ท่านตอบเป็นภาษาอังกฤษก่อนเดินไปเรียกลูกสาวที่อยู่บ้าน ส่วนน้าเขียวนั้นเข้ามาหาอย่างรวดเร็วพร้อมถามไถ่ โดยมีแอพแปลภาษาเป็นสื่อกลางระหว่างคนทั้งสอง

ไม่นานหญิงสาวก็เดินออกมาด้วยชุดเอี๊ยมขายาวและผมหางม้าที่มัดขึ้น น่ารักจนอดยิ้มออกมาไม่ได้ เธอเหมือนเด็กมัธยมปลายและเขาเป็นลุงแก่ที่ล่อลวงสาวน้อยอย่างไรไม่รู้

“ไปกันค่ะ” โบกมือลาคนที่บ้าน ก่อนจะเห็นว่าร่างสูงนำรถยนต์ มาด้วย

“ผมยืมรถเพื่อนมาน่ะ เราจะได้เดินทางสะดวก” พูดจบก็เปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่ง ก่อนจะรู้ว่าทัวร์วันนี้หล่อนจะพาเขาทำบุญเก้าวัด

กับคนที่ไม่นับถือศาสนาเลยเนี่ยนะ!

แต่ชายหนุ่มก็ไม่สามารถขัดได้ พวกเขาไปจอดรถไว้แล้วเริ่มเดินทางไหว้พระเก้าวัดที่อยู่ใกล้กัน แน่นอนว่าวัดอรุณราชวรารามคือสถานที่แรก ชายหนุ่มเข้าไปไหว้พระแล้วก็เดินมายังสถานที่ถ่ายรูปยอดฮิต พระปรางวัดอรุณฯมักจะเป็นที่ถ่ายรูปของคนที่แวะเวียนมาเสมอ

ชายหนุ่มมองสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นแห่งนี้ด้วยความชื่นชม ถึงไม่ได้ชอบในศิลปะแต่เขาบอกเลยว่าสิ่งก่อสร้างตรงหน้าควรค่าแก่การเป็นมรดกโลก สวยงามจนต้องหยิบกล้องขึ้นมาบันทึกภาพเอาไว้

อลิสาเห็นท่าทางตื่นตาตื่นใจของเขาก็บอกให้อีกฝ่ายเข้าไปเป็นนายแบบ โดยหล่อนถ่ายภาพให้อย่างชำนาญ และรูปที่ออกมาก็สวยงามมากซะด้วย ทั้งพื้นหลังและนายแบบหล่อเหลาจนสามารถนำไปขึ้นปกนิตยสารได้

“รบกวนถ่ายรูปให้พวกเราได้ไหม” ชายหนุ่มหันไปถามคนที่เดินผ่าน ซึ่งเขาก็ต้องอึ้งเพราะผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขานอนด้วยเมื่อคืน

หล่อนมากับหนุ่มฝรั่งที่คาดว่าน่าจะเป็นแฟน แต่ทำไมเมื่อคืนถึงได้มีเซ็กส์กับตนล่ะ คำถามไม่ได้รับคำตอบ และซีน่อนก็ไม่อยากตกเป็นที่สงสัยจึงทำทุกอย่างปกติ

“ได้สิ” อีกฝ่ายยินดีเป็นอย่างยิ่ง ผู้ชายถ่ายรูปให้พวกเขาทั้งสองคน

อลิสาทำหน้าไม่ถูก แต่มือหนาก็เลื่อนมาโอบไหล่หล่อนเอาไว้พลางยิ้มให้กล้อง แล้วค่อยหันมามองคนข้างกาย เล่นเอาคนตัวเล็กแข็งทื่อไปชั่วขณะ

“สวยมาก พวกคุณสองคนเหมาะสมกันดีนะ” เอ่ยชมตามสิ่งที่เห็น ทำเอาซีน่อนหันมามองสาวธนาคารแล้วอมยิ้ม

“เห็นด้วย ผมก็ว่าเราเหมาะสมกัน” สาวลูกครึ่งถึงกับพูดไม่ออก ก่อนทั้งสองคู่จะแยกย้ายโดยไม่พูดอะไรกันสักคำ

ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น คู่นอนของเขาบางครั้งก็เป็นแฟนของเพื่อนที่รู้จักกันผิวเผิน มันก็แค่เซ็กส์ไม่ได้ใส่ความรู้สึกลงไปด้วย สักหน่อย ทุกอย่างล้วนเกิดจากความต้องการ และเมื่อสมปรารถนาก็แยกย้าย

แต่คงทำแบบนั้นกับอลิสาไม่ได้...

เพราะเธอคือสมบัติมูลค่ามหาศาล ต้องทะนุถนอมจนกว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ

พวกเขาทำบุญทั้งวันกว่าจะครบเก้าวัด หญิงสาวเป็นไกด์นำเที่ยวได้ดีจนเขาเอ่ยปากชมไม่ขาด ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยการไปแลนด์มาร์กอีกที่ของเมืองหลวง ซึ่งนักท่องเที่ยวชอบไปอย่างมากคือถนนเยาวราช

“ไชน่าทาวน์เหรอ” มองทางตรงหน้าที่มีป้ายภาษาจีนเต็มไปหมด แน่นอนว่าเขาอ่านไม่ออก

“คล้ายกันค่ะ ที่นี่เราเรียกเยาวราช แหล่งรวมอาหารจีน รสชาติอร่อยมากเลยนะคะ เดี๋ยวฉันพาคุณตะลุยของกิน” เห็นท่าทีมุ่งมั่นของหล่อนก็ไม่กล้าขัด ทำเพียงเดินตามหลังแล้วมองร้านอาหารข้างทางด้วยความกังวล

ไม่เคยกินสักครั้ง กลัวว่าจะทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน ทว่าพอหยุดชิมหมูสะเต๊ะก็ทำเอาตาลุกวาว เขาชอบมันมากจนกินไปคนเดียวเกือบยี่สิบไม้

ร้านต่อมาคือหมึกย่างราดน้ำจิ้มรสแซ่บ สั่งไว้แล้วเดินหาอย่างอื่นกิน พวกเขาแวะร้านสุกี้กระทะร้อน สั่งอาหารก่อนจะรอสักพักก็มาเสิร์ฟ

“อร่อย อร่อยมาก” ชมไม่ขาดปาก กินไม่หยุดเล่นเอาหล่อนหัวเราะตัวโยน เห็นสีหน้าตอนแรกที่เข้ามาต่างจากตอนนี้ที่เริ่มติดใจ

“เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปกินขนมปังไส้เยิ้มที่เคยซื้อไปฝากนะคะ” แค่ได้ยินก็น้ำลายสอแล้ว พวกเขารับประทานอาหารเรียบร้อยก็ไปรับปลาหมึกย่างที่ใส่ถ้วยไว้คอยท่า จ่ายเงินแล้วเดินกินระหว่างทาง

ไม่แปลกใจเลยที่คนจะเดินเบียดเสียดเพราะอาหารแต่ละอย่างอร่อยจนวางไม่ลง หล่อนพาเขาแวะร้านของหวานอย่างไอศกรีมรสซอสที่ได้ยินแค่ชื่อคนก็คิดว่ามันไม่อร่อยแล้ว แต่แท้จริงใครจะรู้ว่ารสชาตินั้นอร่อยจนต้องขอสองถ้วยเป็นอย่างต่ำ

ร่างสูงเผ็ดจากปลาหมึกรสแซ่บ พอได้ของเย็นมาจึงกินจนหมดถ้วย ขอเพิ่มเป็นสามและจัดการคนเดียวเรียบ

“อร่อยไหม” หล่อนถามขณะจ้องใบหน้าคม

“อร่อยมาก เราต้องไปต่อนะ จะหยุดแค่นี้ไม่ได้” เริ่มสนุกกับการกินและได้ลองอะไรใหม่ๆ เธอพยักหน้ารับคำแล้วพาเขาออกเดินหาของกินต่อ

กว่าจะออกจากเยาวราชได้ก็เกือบสี่ทุ่ม และชายหนุ่มก็แน่นซะจนเดินแทบไม่ไหว พวกเขาเลยพากันไปนั่งยังร้านเครื่องดื่มริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ซีน่อนเป็นคนจองเอาไว้

หล่อนนึกสงสัยว่าเขาจองทำไม เพราะตอนนี้ร่างหนาเอาแต่นั่งลูบท้องเนื่องจากกินเยอะเกินไป พวกเขาจึงสั่งเพียงเครื่องดื่มคนละอย่างแล้วนั่งดูวิวริมแม่น้ำเจ้าพระยา

“นั่นใช่วัดที่คุณพาผมไปตอนเช้าไหม” ชี้ไปยังวัดอรุณที่ตอนนี้เปิดไฟสีเหลืองนวลดูสวยจับตา ทำเอาหนุ่มอิตาเลี่ยนมองอย่างหลงใหล เหมือนพระจันทร์ที่อยู่บนพื้นดิน ไม่แน่ว่าตอนนี้เขาอาจนั่งอยู่สรวงสวรรค์ที่จำลองเหมือนโลกมนุษย์ก็ได้

หล่อนพยักหน้าแล้วตอบกลับ “ใช่ วัดอรุณฯ” ทั้งสองปล่อยให้เสียงเพลงคลาสสิคปกคลุมบรรยากาศที่แสนหวาน เพียงนั่งข้างกันไม่ต้องมีคำพูดใดก็อบอุ่นใจแล้ว

อลิสาเคยมีความรักมาสองครั้ง แต่ไม่เคยรู้สึกสบายใจเท่าครั้งนี้มาก่อน สามารถเป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ต้องกังวลคำพูด แต่งกายตามใจชอบ พูดคุยในเรื่องทั่วไปทั้งเศรษฐกิจ ชีวิตทั่วไป การเมือง หรือศาสนาที่เพิ่งรู้ว่าเขาไม่นับถืออะไรสักอย่าง

แต่ก็ยังเขียนในใบเกิดว่านับถือคริสต์ เพราะตอนตายจะได้ทำพิธีศพเหมือนคนอื่น ทว่าซีน่อนแทบไม่เคยเข้าโบสถ์เลย มักใช้ข้ออ้างเสมอยามที่ถูกชักชวนไปทำพิธีมิสซา

“คุณจะกลับอิตาลีวันไหนคะ” หันมาถามทำลายความเงียบ

“ไม่แน่ใจ คุณอยากให้ผมกลับแล้วเหรอ” สาวสวยนิ่งคิดสักพัก ถ้าเขากลับอิตาลีเธอก็คงโหว่งในใจเพราะได้ตกหลุมรักชายหนุ่มไปแล้ว

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วไปหมดจนกลัวว่าจะกลายเป็นเพียงความฝัน รักที่เหมือนฟองอากาศอีกไม่นานก็สลายไปกับสายลม มองผืนน้ำเบื้องหน้าพลางคิดถึงเรื่องเงือกน้อยที่หลงรักเจ้าชาย ยอมแลกเสียงอันไพเราะเพื่อได้เท้าอย่างมนุษย์

ทว่าสุดท้ายก็ต้องเจ็บปวดจากรักครั้งนั้น

เธอจะเป็นเหมือนนางเงือกหรือเปล่า...

“ไม่ตอบแบบนี้คงอยากให้ผมกลับสินะ” เห็นร่างบางเงียบจึงได้เอ่ย อลิสาหันมามองเขาก่อนส่ายศีรษะ