บทที่ 6 เซี่ยหยูหว่านโง่จนไม่เอาอะไรจากการหย่า

สำหรับลูกเลี้ยงคนนี้ หวงกั๋วเยว่รู้สึกมองไม่ออกมากขึ้นเรื่อยๆ

ตอนเด็กเซี่ยหยูหว่านยังเชื่อฟังอยู่เลย ทำตามคำสั่งของเธออย่างกับคนโง่

ต่อมาเธอเข้าเรียนมัธยมต้นก็เข้าสู่ช่วงที่ต่อต้าน ราวกับหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิที่ไม่ได้เติบโตไปตามทิศทางลม เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง

มาสาย ลอกข้อสอบ ทะเลาะวิวาท......ทุกวันจะต้องก่อเรื่องวุ่นวายถึงจะจบ

และยังเป็นศัตรูกับเธอทุกอย่าง

แต่เธอต้องดำรงชื่อเสียงเป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีของลูก เลยไม่สามารถจัดการไอ้หญิงคนนั้นโดยตรง อึดอัดใจมากเลย

"หว่านหว่าน อยู่ดีๆทำไมแกกับคุณชายฟู่ถึงหย่ากันล่ะ?"

"เฮ้อ แกนี่ก็ใจร้อนจริงๆเลย ในเมือง A ยังมีใครที่เทียบกับฟู่เจวี๋ยเซินได้ล่ะ!"

หวงกั๋วเยว่นั่งอยู่ข้างเธอ เอ่ยด้วยสีหน้าที่เสียดาย

"ผู้หญิงหลายใจคนนี้แหละไปมีชู้ ถ้าฉันเป็นคุณชายฟู่ ก็ไม่อยากได้ผู้หญิงแบบนี้หรอก"

เซี่ยชิวเสวี่ยพึมพำเบาๆ เสียงส่งเข้าไปในหูของเซี่ยหยูหว่านอย่างชัดเจน

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเธอทีหนึ่งอย่างเย็นชา และหัวเราะเยาะออกมา

"เซี่ยชิวเสวี่ย แกเห็นตรงไหนว่าฉันไปมีชู้?"

ตกใจในบุคลิกของเธอ เซี่ยชิวเสวี่ยก้มหน้าลง

เสียงเบาลงเยอะเลย"ฉัน......ในหนังสือพิมพ์เขียนแล้ว แกยังกล้ามาเถียงอีก......ไร้ยางอาย"

"พวกนักข่าวชอบแต่งเรื่องอยู่เรื่อย ฉันไม่ได้ทำ ไม่อยากอธิบายอะไร"

"ใช่ ฉันกับฟู่เจวี๋ยเซินหย่ากันเป็นเรื่องจริง พวกแกยังมีอะไรจะถามอีกไหม?ถ้าไม่มีฉันจะขึ้นไปนอนละ"

เมื่อคืนไม่ได้นอนหลับทั้งคืน ตอนนี้เธอง่วงมาก

หย่าแล้วจริงด้วย?

แม่ลูกสองคนนี้รู้สึกทั้งดีใจทั้งกังวล

ก่อนหน้านี้ตอนที่ได้ข่าวว่าตระกูลฟู่มาขอแต่ง เซี่ยชิวเสวี่ยพยายามทุกวิธีเพื่อจะแต่งงานไปแทนเธอ

ในระหว่างนี้ยังจะทำร้ายชื่อเสียงของเธอ ให้ตระกูลฟู่เลิกความคิดนี้

แต่ท่านฟู่ยืนยันว่าเอาแต่เซี่ยหยูหว่าน แผนของแม่ลูกคู่นี้จึงไม่สมหวัง

ต่อมาเซี่ยหยูหว่านก็กลายเป็นคุณนายฟู่ที่สูงส่ง

ได้ครอบครองคนที่ใครๆในเมือง A ล้วนศรัทธา ทำให้คุณหนูในตระกูลสูงศักดิ์ต่างๆล้วนอิจฉามากนัก

เซี่ยชิวเสวี่ยรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้แย่กว่าไอ้ขยะนี้เลย เกือบจะโมโหจนสลบไปในงานแต่งของเซี่ยหยูหว่าน

ตอนนี้เซี่ยหยูหว่านหย่าแล้ว กลายเป็นหญิงที่ถูกทอดทิ้งที่ใครๆล้วนนินทากัน เธอก็ต้องดีใจอยู่แล้ว

พอเป็นเช่นนี้ตระกูลเซี่ยก็ไม่ได้รับการปกป้องของตระกูลฟู่แล้ว จะส่งผลกระทบใหญ่มากต่อธุรกิจของตระกูล

ถึงแม้หลายปีนี้ฟู่เจวี๋ยเซินเย็นชามากต่อเซี่ยหยูหว่าน แต่ตระกูลเซี่ยก็ได้รับผลประโยชน์มากมายจากการพึ่งพาอำนาจของตระกูลฟู่

ดังนั้นเธอเลยไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองต้องชดเชยให้ตระกูลนี้อะไรอีก!

ตอนนั้นพวกเขาเรียกค่าสินสอดมากขนาดนั้น เหมือนเป็นการขายลูกสาว ทำให้เธอเสียใจมากนัก

จะมาพูดถึงความสัมพันธ์หรือ?

พวกเขามีสิทธิ์อะไรหรือ?

ไม่นานหวงกั๋วเยว่ก็ฟื้นสติกลับมา ตระกูลฟู่รวยขนาดนั้น หย่าแล้วก็คงได้รับเงินแบ่งมากมายเลยนะ!

อย่างน้อยก็หลายร้อยล้าน!

คิดถึงตรงนี้ สายตาของเธอก็มีความโลภพาดผ่าน

ใบหน้าที่สวยงามนั้นปรากฏรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ

"หว่านหว่าน หย่าก็หย่าเถอะ ไม่เป็นไร แกยังอายุน้อยอยู่ยังหาผู้ชายดีๆคนต่อไปได้"

"แต่แกได้รับทรัพย์สินส่วนแบ่งเท่าไหร่หรือ?คุณชายฟู่คงไม่ได้หาเรื่องแกในเรื่องนี้สินะ?"

เหอๆ อย่างที่เธอคาดเดาเลยนะ หวงกั๋วเยว่มุ่งมาที่เงินเลย

แต่เธอนี่ก็ใจร้อนไปหน่อย ตัวเองเพิ่งหย่าวันแรกเอง!

เซี่ยหยูหว่านยิ้มต่อเธอ สีหน้าที่สดใสใบนั้นมีความสงสารอยู่ด้วย

"เพื่อปูทางให้ผู้หญิงของเขา คุณชายฟู่ดูถูกฉันทุกเรื่อง ยังไงฉันก็เป็นคุณหนูของตระกูลเซี่ย จะไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนั้นได้อย่างไร?"

"ดังนั้นในตอนที่หย่า ฉันเลือกที่จะไม่เอาอะไรทั้งสิ้น คุณน้าว่าฉันทำถูกไหม?"

อะไรนะ!

ไม่เอาอะไรทั้งสิ้น!!!

นี่หมายความว่า เธอไม่ได้รับเงินสักบาทเลยหรือ?

หวงกั๋วเยว่สองแม่ลูกตกใจทันที สีหน้าที่มึนงงนั้นทำให้เซี่ยหยูหว่านรู้สึกสะใจมาก

อยากได้เงิน?

ฝันไปเถอะ!

อย่าว่าแต่ไม่มี ถึงมี ก็ไม่ให้!

สีหน้าของหวงกั๋วเยว่แข็งตัวทันที ในใจรู้สึกโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ

ความศักดิ์ศรีคืออะไร?

กินได้หรือ?

จะมีอะไรดีกว่าเงินล่ะ!

ไอ้เซี่ยหยูหว่าน ปล่อยให้คนเขานอนไปฟรีๆสามปี ไม่เอาสักบาท......

อยากจะใช้มีดผ่าสมองของเธอออกมาดูว่าข้างในเป็นหญเาหรือเปล่า?

"พวกแกมองฉันแบบนี้ทำไม?"

"หากไม่เชื่อ พวกแกสามารถไปตรวจสอบบัญชีธนาคารของฉัน ไม่มีเงินสักบาท"

สามปีที่เธออยู่ในตระกูลฟู่ มีกินและมีที่พัก ที่ๆต้องใช้เงินไม่มาก

"ทำไมฉันถึงมีลูกที่โง่อย่างแก!โง่พอๆกับแม่ของแกเลย!"

อยู่ๆหน้าประตูก็มีเสียงตวาดส่งมา

สั่นจนบ้านเคลื่อนที่ไปตามหลายที โคมระย้าคริสตัลบนเพดานเปล่งแสงสะดุดตาออกมา

ค่อนข้างจะขัดตา

เซี่ยหยูหว่านอดไม่ได้ที่จะเหล่ตา มองไปคนที่มา

เกือบหนึ่งปีไม่ได้เจอแล้ว พ่อของเธอเซี่ยเจี้ยนกังเหมือนอ้วนขึ้นมาหน่อย

พุงที่เห็นได้ชัดเปิดเสื้อสีฟ้าออกมาส่วนหนึ่ง

ตอนที่ด่าเธอ ใบหน้าที่กลมนั้นก็สั่นไปด้วย

ดวงตาคู่หนึ่งที่อยู่ภายใต้แว่นตาขอบสีทองนั้นกำลังมีความโมโหสะสมอยู่

เซี่ยหยูหว่านได้ยินเขาพูดถึงแม่ของตัวเองไป๋ซู่ซิน นัยน์ตาก็มีความเศร้าโศกพาดผ่าน

เป็นสามีภรรยากันมาหลายปีนี้ ได้ความเห็นของผู้ชาบคำเดียวว่า

"ไร้สมอง!"

เศร้าจริงๆ

เธอวางแก้วในมือไว้บนโต๊ะ และยืนขึ้นมา มองกลับไปด้วยสายตาที่ไม่กลัวใดๆทั้งสิ้น

พูดเสียดสีด้วยเสียงที่เย็นชา"ก่อนที่แต่งงานแกก็รู้แล้วว่าแม่ของฉันมีปัญหาเรื่องสติปัญญา หากไม่ใช่ว่าเพื่อทรัพย์สินของตระกูลไป๋ แกจะแต่งงานกับเธอหรือ?"

ปีนั้นเซี่ยเจี้ยนกังเป็นเพียงพนักงานธรรมดาของโรงงาน

แต่ไป๋ซู่ซินกลับเป็นคนที่ใครๆในเมือง A ล้วนชื่นชมกัน

แต่เสียดายว่าเป็นแค่คนโง่ที่สวยแต่หน้าตาเท่านั้น

สองคนที่มีฐานะแตกต่างกันมากทำไมถึงอยู่ด้วยกันได้?

สิ่งนี้แม้กระทั่งเซี่ยหยูหว่านยังรู้สึกหดหู่ใจเลย

เซี่ยเจี้ยนกังบอกว่า ปีนั้นเขาตั้งใจทำงานและมีความพยายามด้วย ดังนั้นท่านประธานถึงชื่นชอบเขา

จากนั้นก็แนะนำไป๋ซู่ซินให้เขา

อยู่นานกันทั้งสองก็เกิดความรักกัน เขาถูกความไร้เดียงสาและความน่ารักของแม่ดึงดูด และตัดสินใจที่จะแต่งเข้าไปในตระกูลไป๋

ไม่กี่ปีเองตระกูลไป๋ก็ประสบวิกฤตทางการเงิน คุณตาไป๋หมิงฉีแบกรับความกดดันไม่ไหวก็ขายบริษัทให้เขา

ธุรกิจของตระกูลไป๋อันตรายมาก

ตอนนั้นแม่ก็มีเธออยู่ในท้อง ส่วนเซี่ยเจี้ยนกังยุ่งกับธุรกิจมาก ไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น

ไม่คิดเลยว่าแม่เสียชีวิตไปเนื่องจากคลอดลำบาก

เขาคนเดียวที่ทำให้ตระกูลไป๋ฟื้นฟูขึ้นมา

เพื่อเข้ากับตลาดเศรษฐกิจสมัยใหม่ ก็แก้ชื่อเป็นเซี่ยซื่อกรุ๊ปในตอนนี้

และสิ่งที่เสียดสีกว่าเดิมคือ แม้กระทั่งเขาแต่งงานกับหวงกั๋วเยว่ ยังบอกว่าหวังดีต่อเธอเลย

ใบหน้าของผู้ชายมืดทึบลงเพราะคำพูดที่เสียดสีของเซี่ยหยูหว่าน

ไม่อยากสนใจ

"เซี่ยหยูหว่าน แกนี่กล้าหาญมากขึ้นเลยนะ!ฉันเป็นพ่อของแก!"

ในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงตวาดของเซี่ยเจี้ยนกัง

แต่ผู้หญิงบนโซฟากลับหาวขึ้นมาอย่างขี้เกียจและสวยงาม

"ฉันรู้ว่าคุณเป็นพ่อของฉัน ถ้าคุณพ่อไม่มีเรื่องอะไร ฉันจะขึ้นไปพักผ่อนแล้ว เพราะว่าการไปหย่าเหนื่อยมากเลยค่ะ"