บทที่ 5 รสชาติของผู้ชายแก่คนนี้ก็แค่ธรรมดา

ในเวลานี้ เซี่ยหยูหว่านสังเกตถึงความอาฆาตใต้ตาของเขาอย่างชัดเจน

หัวใจของเธอแตกขาดไปหมด ประกอบไม่ได้อีกเลย

"แค่กๆ......แกปล่อย ปล่อยมือ!"

ผู้ชายโมโหมากอย่างกับสิงโตในทุ่งหญ้า ดวงตาที่เย็นชาและลึกซึ้งคู่นั้นได้สะท้อนให้เห็นใบหน้าที่งดงามมากขึ้นของผู้หญิง

จากซีดขาวค่อยๆกลายเป็นแดงก่ำ

การขาดหายใจทำให้เธอเริ่มมีสีดำปรากฎอยู่ต่อหน้า ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับว่าตัวเองจะตายแล้วจริงๆ

อยู่ๆเซี่ยหยูหว่านก็เกิดความอยากมีชีวิตรอดขึ้นมา เธอก้มหน้ากัดหลังมือของผู้ชายอย่างแรง

ฟันฝังเข้าไปในผิวกายของเขา เธอใช้แรงอย่างเต็มที่

สังเกตว่ามีเลือดที่คาวและหวานแพร่ไปทั่วปาก เธอก็หัวเราะเยาะออกมา

นัยน์ตาที่สดใสถูกหมอกปกคลุมหน่อยนึง ที่แท้แล้วเธอร้องไห้แล้วนี่เอง

ฟู่เจวี๋ยเซินเห็นเช่นนี้หัวใจหยุดเต้นไปทีหนึ่ง แล้วถึงค่อยๆปล่อยมือออกมา พร้อมถอนหายใจออกอย่างเงียบๆ

ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้เลวร้ายขนาดไหน เขาก็ฆ่าเธอไม่ได้

"แกไปเถอะ ห้ามเหยียบเข้ามาในวิลล่าฟู่ซื่ออีกก้าวหนึ่ง!"

ฟู่เจวี๋ยเซินไม่สนเลยว่าแผลบนแขนของตัวเองกำลังเลือดไหลอยู่

หันหลังให้เซี่ยหยูหว่าน และเอ่ยอย่างเย็นชา

"แค่กๆ......"

กว่าจะหายใจได้แล้ว ใบหน้าที่แดงก่ำของเซี่ยหยูหว่านยังไออยู่อย่างต่อเนื่อง

เธอเงยหน้ามองข้างหลังที่สูงใหญ่ของผู้ชายอย่างตะลีตะลาน

ระหว่างที่ก้มหน้าลง ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงไป

อย่างเงียบๆ

"พี่เจวี๋ยเซิน มือของคุณ!ทำยังไงดี......น้องหว่านหว่านใจร้ายต่อคุณเช่นนี้ได้อย่างไร"

ซูอวี่ซินวิ่งขึ้นมา จับแขนของฟู่เจวี๋ยเซินและร้องไห้อย่างน่าสงสาร

เป็นลักษณะที่เป็นห่วงเขามาก

"ฉันไม่เป็นไร"

เห็นฉากนี้แล้วรู้สึกกลมกลืนกันมาก

"คุณฟู่ไม่ต้องห่วง ในเมื่อเราหย่ากันแล้ว ก็เท่ากับว่าตัวใครตัวมัย ไม่ยุ่งเกี่ยวกันแล้ว"

"วิลล่าฟู่ซื่อสกปรกไปตั้งนานแล้ว ฉันเซี่ยหยูหว่านยังไม่อยากกลับมาเลย ข้างนอกกว้างใหญ่ขนาดนั้น ยังมีหนุ่มหล่ออีกมากมายรอให้ฉันไปจีบเลย แกนี่เป็นแค่อะไรเอง?"

เซี่ยหยูหว่านยืดหลังและยิ้มอย่างสดใส

ตัวใครตัวมัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน......

นี่ก็คือสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ใช่หรือ?

ยินดีด้วยค่ะ ฟู่เจวี๋ยเซิน คุณอิสระแล้ว!

พูดจบ เซี่ยหยูหว่านลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินทางเตรียมจากไป

ก่อนไป เธอยังหันมายิ้มต่อซูอวี่ซินและโบกมือ

"และขอบคุณคุณหนูซูที่ทำให้ฉันมองออกชายเหี้ยคนนี้ จริงๆแล้วรสชาติของชายเหี้ยคนนี้ก็แค่ธรรมดาเท่านั้น"

"ตอนนี้ฉันไม่ต้องการแล้ว ให้คุณเลย คุณก็ไม่ต้องขอบคุณฉันอะไรมากนะ"

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของฟู่เจวี๋ยเซินดำอย่างกับก้นหม้อ

ส่วนซูอวี่ซินกัดฟันเอาไว้

เธอต้องทำตัวเป็นหญิงผู้ดีต่อหน้าผู้ชาย ไม่สามารถด่าคนได้

มีแต่ต้องยิ้มอย่างเก้อเขิน และมองหลังที่เย่อหยิ่งของหญิงสาวนั้นจากไป

เซี่ยหยูหว่าน แกรอเถอะ ฉันจะไม่ให้แกได้ดีแน่นอน!

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง เซี่ยหยูหว่านถือกระเป๋าเดินทางที่ใหญ่และหนักลงจากตึก แต่ในใจยังคงรู้สึกปวด

เห็นเธอมา ซ่งเจิงเหรินรีบเก็บหวี ยัดเข้าไปในชุดสูท

พร้อมเดินขึ้นไปต้อนรับ

"หว่านหว่าน เป็นไรหรือเปล่า?"

เขารับกระเป๋าเดินทางในมือของเธอมา

ซ่งเจิงเหรินเห็นว่าขอบตาของเธอแดงไปหมด ก็รู้สึกเสียใจตาม

ในความทรงจำของเขา หว่านหว่านเป็นหญิงสาวที่อิสระ ทำตามใจตัวเองตลอด

พอเธอกลายเป็นน่าสงสารเช่นนี้แล้ว ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูมาก

"ไม่เป็นไร เราไปเถอะ"

"คอของแก เขาเป็นคนทำหรือ?"

"แม่ง ฟู่เจวี๋ยเซินยังเป็นผู้ชายหรือเปล่า!ลงมือต่อแกได้อย่างไร ฉันจะไปคิดบัญชีกับเขาเดี๋ยวนี้!"

ซ่งเจิงเหรินโมโหมาก ลูบแขนเสื้อของตัวเองขึ้นมา เหมือนจะไปต่อสู้กับเขาสักหน่อย

แต่เสียดายว่าเขาเพิ่งเดินไปสองก้าว ก็หยุดลงทันที

ข้างหลัง เซี่ยหยูหว่านกำลังกอดอกมองเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่หยอกล้อ

"ไปเลยสิ ทำไมหยุดลงแล้วล่ะ?"

ชายหนุ่มหน้าแดงเลย ยื่นมือไปจับจมูกของตัวเอง และเอ่ยอย่างขี้กลัว

"หว่านหว่าน ฉันเหมือนสู้เขาไม่ได้!"

เซี่ยหยูหว่านมองบนใส่เขา ทำเป็นสีหน้าแบบว่า"ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้"

"ไปไหนมาไหนอย่าบอกว่ารู้จักฉันนะ ฉันอายเขา!"

"อิๆ เป็นเพราะว่าช่วงนี้ฉันนอนดึกไปหน่อยไม่มีเวลาออกกำลังกาย รอให้ฉันพักฟื้นแล้วค่อยไปจัดการเขาให้แกนะ!"

"เหอๆ"

......

ตระกูลเซี่ยอยู่ในโซนที่เจริญของเมือง A

พอมองไป จะเป็นวิลล่าสไตส์ตะวันตกขนาดเล็กตั้งอยู่มากมาย

รถจอดอยู่หน้าประตู เซี่ยหยูหว่านให้ซ่งเจิงเหรินกลับไปก่อน ส่วนเธอก็ถือกระเป๋าเดินทางเดินไปถึงหน้าบ้าน

"คุณหนูใหญ่......ท่าน ทำไมท่านถึงกลับมาแล้วล่ะ?"

ลุงหวังที่เฝ้าประตูนั้นเป็นคนเก่าของที่บ้านแล้ว

เขาดูแลเซี่ยหยูหว่านจนโต ความสัมพันธ์ค่อนข้างจะดีเลย

คราวนี้เขาเปิดประตูให้เธอด้วยดวงตาที่แดง สีหน้ามีความสุขมาก

"ลุงหวัง ไม่เป็นเจอมานานเลยค่ะ"

"ครับ"

ตั้งแต่คุณหนูแต่งออกไปแล้วก็ไม่เห็นเธอกลับมาเลย นอกจากช่วงปีใหม่จะเข้ามาเยี่ยมเยียนสักหน่อย

สาเหตุในนี้เขาในฐานะที่เป็นคนใช้ก็ไม่สามารถไปนินทาได้

เซี่ยหยูหว่านเดินข้ามธรณีประตูก็ได้ยินเสียงที่ดูถูกเยาะเย้ยดังขึ้นข้างหู

"เซี่ยหยูหว่าน แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ?เรื่องที่แกไปมีชู้แล้วถูกฟู่เจวี๋ยเซินทอดทิ้ง คนทั้งเมือง A รู้กันหมดแล้วนะ ขายหน้าของตระกูลเซี่ยจริงๆเลย!"

หญิงสาวใส่เดรสแขนกุด ลอนผมที่ประณีต ผิวขาวเนียน หน้าตาค่อนข้างจะคล้ายคลึงเธออยู่เล็กน้อย

คนนี้คือน้องสาวต่างแม่ของเธอ

เซี่ยชิวเสวี่ย

ตอนที่ลุงเซี่ยเป็นหนุ่มอยู่ได้แต่งงานกับคุณหนูของตระกูลไป๋ ก็คือไป๋ซู่ซิน แม่ของเซี่ยหยูหว่านนั่นเอง

แต่เสียดายว่าไป๋ซู่ซินร่างกายไม่ค่อยดี เสียชีวิตไปเนื่องจากคลอดลำบาก

ตอนนั้นบริษัทของตระกูลเซี่ยกำลังอยู่ในช่วงที่เริ่มต้น พ่อยุ่งกับธุรกิจทุกวัน ก็ไม่สามารถดูแลลูกสาวที่เพิ่งเกิดคนนี้ให้ดี

ในเวลานี้หวงกั๋วเยว่ก็ปรากฏตัว

เธอเป็นเพื่อนสนิทกับไป๋ซู่ซิน ใช้ข้ออ้างว่าคิดถึงเพื่อนสนิทเพื่อไปที่ตระกูลเซี่ยเป็นประจำ

ไปๆมาๆก็อยู่ด้วยกันกับลุงเซี่ย

ไป๋ซู่ซินเสียชีวิตไปไม่นานเอง ทั้งสองก็จดทะเบียนแต่งงานแล้ว ดังนั้นเซี่ยชิวเสวี่ยก็แค่น้อยกว่าเธอปีเดียวเท่านั้น

ต่อมาหวงกั๋วเยว่ก็ได้ตลอดลูกชายอีกคนหนึ่งชื่อเซี่ยตงอวี่ ปีนี้อายุสิบแปดเพิ่งเรียนมหาลัย

พอมีลูกชาย ตำแหน่งในตระกูลเซี่ยของเธอก็ถือว่ามั่นคงแล้ว

ตอนแรกเพื่อจะสร้างความรู้สึกที่ดีต่อหน้าคนอื่น หวงกั๋วเยว่ยัวดีต่อเซี่ยหยูหว่านอยู่

แต่พอเซี่ยชิวเสวี่ยเกิดมา เธอก็เริ่มเห็นแก่ตัว เริ่มดูแลแต่ลูกชายและลูกสาวของตัวเองเท่านั้น

ส่วนลุงเซี่ยยุ่งธุรกิจปีหนึ่งกลับบ้านไม่กี่ครั้งเอง ก็เลยยึดคำพูดของเธอเป็นหลัก

ไปๆมาๆ ความสัมพันธ์สองพ่อลูกก็ค่อยๆแย่ลง

เซี่ยหยูหว่านมองข้ามคำพูดของเธอ เดินไปถึงข้างโซฟา และเทน้ำแก้วหนึ่งให้ตัวเอง

ดื่มขึ้นมาอย่างเพลิดเพลิน และเหลือบตามองเธอทีหนึ่ง

"พอยัง?พอแล้วก็ไสหัวไป!"

พูดเสร็จ เซี่ยชิวเสวี่ยก็โมโหจนกัดฟัน

"แม่ ดูท่าทีของพี่สาวสิ ที่นี่เป็นบ้านฉันนะ เธอให้ฉันไสหัวออกไป!"

"พอเถอะ เป็นพี่น้องกัน จะทะเลาะอะไรล่ะ?"

"เสวี่ยเอ๋อร์ อย่าไปทำให้พี่สาวแกโมโหเลย เธอเพิ่งหย่าอารมณ์ไม่ค่อยดีก็เป็นเรื่องปกติ"

หญิงวัยกลางคนที่สวยงามคนหนึ่งออกไปไกล่เกลี่ย

เธออายุประมาณสี่สิบ แต่เนื่องจากดูแลได้ดีมองขึ้นไปแล้วเหมือนแค่สามสิบห้าหกเอง

มีเสน่ห์ยั่วยวนและมีบุคลิกที่สง่ายิ่งนัก

ร่างกายที่สมส่วนถูกห่อหุ้มอยู่ภายใต้กี่เพ้ารัดเอว ค่อยๆเดินมาด้วยรองเท้าส้นสูง

ไม่ยากที่จะมองออกว่าสมัยสาวๆก็เป็นคนสวยคนหนึ่งเช่นกัน ไม่งั้นก็คงไม่ทำให้พ่อหลงรักในระยะสั้นขนาดนั้นหรอก

เซี่ยหยูหว่านหัวเราะเย็นชาออกมา

มองข้ามพวกเธออย่างเด็ดขาด