บทที่ 16 วางอำนาจจนเสียสติ

ผู้หญิงลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินช้าๆ ไปยังข้างๆ เขา จากนั้นก็ทอดถอนใจออกมา แล้วยิ้มหวาน

"ประธานฟู่ คุณคงจะแพ้ไม่เป็น.....ใช่หรือไม่?"

"เซี่ย! หยู! หว่าน!"

เมื่อเห็นหมัดภายใต้เสื้อสูทแขนยาวของเขากำแน่น จนข้อต่อกระดูกซีดเซียว เจียงเส้าเหยียนจึงกลัวว่าการโมโหของเจ้าหมอนี้จะส่งผลไม่ดีต่อหว่านหว่าน

จึงสาวเท้าก้าวเข้ามา และปกป้องผู้หญิงเอาไว้ด้านหลังของตนเองราวกับผู้พิทักษ์ "คุณก็คืออดีตสามีของหว่านหว่านใช่ไหม"

เขาเน้นคำว่า"อดีตสามี" ซึ่งฟังดูแล้วทำให้ภายในใจของฟู่เจวี๋ยเซินโมโหเดือดดาลขึ้นมาทันที

จึงพูดย้อนอย่างประชดประชันโดยไม่ลังเลใจแม้แต่น้อยว่า "คุณก็คือชายชู้ของเธออย่างนั้นเหรอ?"

เซี่ยหยูหว่านได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา นี่เขาหมายความว่ายังไงกัน?

แต่เจียงเส้าเหยียนกลับยิ้ม ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเสียดายเป็นอย่างมาก "ฉันก็คิดอยู่ แต่หว่านหว่านปฏิเสธฉันมาโดยตลอด ต้องขอบคุณอย่างมากประธานฟู่ที่ปล่อยมือ ในอนาคตฉันจะได้ตามจีบเธอได้อย่างเปิดเผย"

ฟู่เจวี๋ยเซินรู้สึกเพียงว่าภายในใจกลัดกลุ้ม และไม่รู้ควรจะระบายความอัดอั้นอย่างไร

ลางสังหรณ์บอกเขาว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา!

"ของที่หว่านหว่านต้องการ ฉันจะไม่ยอมให้คุณโดยเด็ดขาด! ยานี้ ฉันเอาไปแล้วกัน" เจียงเส้าเหยียนหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าว แล้วนำแขนไปโอบไหล่ของเซี่ยหยูหว่านและกลับไปยังที่นั่งด้วยกัน

สามสิบล้าน......

ราคามากกว่ายาตัวนี้ถึงห้าเท่า

ในเวลานี้ จู่ๆ เจ้าภาพสาวสวยเมื่อครู่นี้ก็มองเข้ามา แล้วกล่าวด้วยเสียงอันอ่อนโยนว่า: "ทุกท่านคะ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง เมื่อครู่นี้เจ้านายของพวกเราแจ้งมาว่า สมุนไพรชนิดนี้ไม่ขายแล้ว แต่จะมอบให้กับคุณผู้หญิงท่านนี้ฟรีๆ"

อะไรนะ!

สามสิบล้าน บอกว่าจะให้ฟรีก็ให้อย่างนั้นเหรอ?

เป็นไปได้ไหมว่าเจ้านายของงานประมูลหยุนเทียนนี้ถึงขั้นกับวางอำนาจจนเสียสติไปแล้ว?

จึงไม่รู้ว่าเงินสามสิบล้านคืออะไร

เซี่ยหยูหว่านที่อยู่ด้านล่างเวที ก็มีสีหน้าที่งุนงง และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอมางานประมูลหยุนเทียน

จึงไม่รู้จักเบื้องหลังเจ้านายของพวกเขาโดยสิ้นเชิง

เจี่ยงเส้าเหยียนก็มีสีหน้าไม่สบายใจ จึงจับมือของเซี่ยหยูหว่านเล็กน้อย "หว่านหว่านช่างมีเสน่ห์จริงๆ ฉันชักจะหึงแล้วนะ"

"คุณช่วยจริงจังกับฉันหน่อยได้ไหม ฉันเองก็งงมากเหมือนกัน?"

เธอพูดพลาง ชักมือของตัวเองกลับ แล้วกลอกตามองบน

ไม่นาน เจ้าภาพสาวสวยผู้นั้นก็เดินลงมา ด้านหลังมีพนักงานต้อนรับสวมชุดกี่เพ้าคนหนึ่งเดินตามมาด้วย

ในมือถือถาดไม้ ด้านบนมีสมุนไพรคืนชีพเจ็ดดาววางอยู่ และทั้งสองก็เดินผ่านหน้าซูอวี่ซินไป

และมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเซี่ยหยูหว่าน

"คุณสุภาพสตรี ได้โปรดรับสมุนไพรนี้ไปด้วยเถอะค่ะ"

"ทำไมกัน?"

เซี่ยหยูหว่านอ้าปากเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ และไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ

เจ้าภาพยิ้มเล็กน้อย "ท่านประธานกล่าวว่าให้มอบให้กับท่านค่ะ ในขณะเดียวกัน เขาก็อยากที่จะพบหน้ากับคุณสุภาพสตรีสักครั้ง จึงรออยู่ที่ห้องด้านบนค่ะ"

ฉะนั้น เมื่อรับยาไปแล้วก็จะต้องไปพบหน้ากับเขาอย่างนั้นเหรอ?

เซี่ยหยูหว่านสูดลมหายใจเข้าเบาๆ แล้วพยักหน้า "โอเค ฉันจะไปพบหน้ากับท่านประธานของพวกคุณ"

"หว่านหว่าน ไปต้องไป ยานี้ ถ้าหากว่าคุณอยากได้ ฉันค่อยช่วยคุณหาอีกที หรือซื้อในราคาที่สูงกว่าก็ได้" ใครก็รู้ดีว่าท่านประธานของพวกเขามีเจตนาอะไร?

ถ้าหากคิดจะทำอะไรหว่านหว่านแล้วจะทำอย่างไรล่ะ?

แต่พอเจี่ยงเส้าเหยียนพูเจบ ก็ถูกเธอปฏิเสธ "คุณโง่หรือไง คนอื่นเอามาให้ฟรีๆ แล้วยังจะไม่เอาอีกเหรอ? ก็แค่ไปพบหน้ากันก็เท่านั้น เงินสามสิบล้าน ก็ถือว่าคุ้มค่ามากแล้ว!"

"แต่ว่า....."

"ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้น ถ้าหากคุณไม่สบายใจ ก็ไปด้วยกันกับฉันก็ได้"

เมื่อคำพูดของเธอจบลง เจ้าภาพสาวสวยคนนั้นก็ค่อนข้างลำบากใจ เจ้านายเพียงแค่บอกว่าต้องการพบหน้าผู้หญิงท่านนี้ และไม่ได้มีคำสั่งอื่นๆ

"เช่นนั้นก็ได้"

"โอเคค่ะ ทั้งสองท่านเชิญตามฉันมาค่ะ"

พูดจบ คนทั้งสองก็เดินตามเจ้าภาพสาวสวยคนนั้น และเดินเข้าไปยังห้องหรูชั้นสองท่ามกลางสายตาอันอิจฉาริษยาของทุกคน

จนกระทั่งภาพเงาของเธอหายไปจากในสายตา ฟู่เจวี๋ยเซินก็ดึงสายตากลับ และยืนอยู่กับที่อย่างเงียบๆ

ตอนที่มองไปยังซูอวี่ซิน ก็ปรากฏความรู้สึกผิดเล็กน้อย "ซินเอ๋อร์.....ขอโทษนะ อาจจะ.....อาจจะ......."

อาจจะต้องรอไปอีกห้าปี

ภายในใจของซูอวี่ซินแทบจะระเบิดแล้ว ทำไมนังหญิงแพศยาใจง่ายอย่างเซี่ยหยูหว่านถึงได้มีผู้ชายแย่งกันปกป้องเธอมากมายขนาดนี้

บนใบหน้าจึงแสดงสีหน้าอันอ่อนแอออกมา และกล่าวอย่างแฝงไปด้วยน้ำตาและสะอื้นไห้ "ไม่....ไม่เป็นไรค่ะ พี่เจวี๋ยเซิน ฉันชินแล้วล่ะ"

เธอรู้ดีว่ายิ่งตัวเองเป็นเช่นนี้มากเท่าไรฟู่เจวี๋ยเซินก็จะยิ่งรู้สึกผิด และปฏิบัติต่อเธอยิ่งดีขึ้น

"ขอโทษนะ"

……

ห้องที่อยู่ชั้นบนสวยงามไม่ธรรมดา ด้วยการตกแต่งสไตล์จีน เฟอร์นิเจอร์ไม้และเต็มไปด้วยของโบราณที่วิเศษล้ำค่า กลิ่นอายของความโบราณกระจายอยู่ทั่วทุกแห่งหน

ชายวัยกลางคนอายุกว่าเจ็ดสิบปีคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาสวมเสื้อคลุมสีคราม กางเกงขายาว และสวมรองเท้าหนังแท้นำมือ

แว่นตาขอบทองที่อยู่บนสันจมูก ดูหรูหราสง่างาม และโดดเด่นเป็นพิเศษ

"คาดว่า คุณก็คือคุณเซี่ยใช่ไหม"

เขายกมือขึ้น แสดงเจตนาให้คนทั้งสองเข้ามานั่ง

เซี่ยหยูหว่านนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงกันข้ามกับเขา บนใบหน้าอันงดงามแฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย "ฉันคือเซี่ยหยูหว่านค่ะ คุณรู้จักฉันได้อย่างไรเหรอคะ"

คนคนนั้นไม่ได้ตอบกลับ แต่หยิบป้านชาจากบนโต๊ะขึ้นมา และหยิบถ้วยสองถ้วยเอามา

และรินชาให้กับคนทั้งสองด้วยท่าทีที่สง่างาม

แขนเสื้อของเขาร่นลง แนะคำบนข้อมือก็ปรากฏออกมา ซึ่งสะท้อนเข้าไปในดวงตาของเซี่ยหยูหว่าน และสายตาก็มืดสลัวลงเล็กน้อย

ประคำเส้นนี้ คุณตาก็มีเหมือนกัน

"คุณเซี่ย คุณผู้ชาย......เชิญดื่มชาครับ"

เซี่ยหยูหว่านนั่งตัวตรง มือทั้งสองรับถ้วยชา แล้วจิบเบาๆ อึกหนึ่ง

แล้วจึงได้ยินผู้อาวุโสแนะนำตัวเองว่า "ฉันแซ่ไป๋ ชื่อไป๋หมิงเย่า จะว่าไปแล้วคุณเซี่ยคงจะต้องเรียกฉันว่าคุณลุง ฉันกับคุณตาของคุณเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ในปีนั้นได้ออกจากหมู่บ้านมาทำงานด้วยกัน เขามาที่เมือง A ส่วนฉันก็ไปที่หนานหยาง"

คุณลุง!

เซี่ยหยูหว่านก้มหน้าลง อย่างมีสมาธิ แต่คุณตาไม่เคยเอ่ยถึงเขาเลยนะ

"อะแฮ่มๆ ....ฉันกับคุณตาของคุณ ตอนที่ยังหนุ่มมีความขัดแย้งกันเล็กน้อย ฉะนั้นจึงเป็นเวลาหลายปีที่ไม่ได้ไปมาหาสู่กัน"

"อ๋อ"

ไป๋หมิงเย่านำถ้วยชาในมือวางลง และแสดงสีหน้าที่พูดลำบาก:

"พวกเรามาพูดกันอย่างตรงไปตรงมาเลยก็แล้วกัน ตอนนี้ลุงติดตามตระกูลเย่อยู่ หลายปีก่อนนายน้อยตระกูลเย่ถูกศัตรูซุ่มโจมตีตอนที่ไม่ทันได้ระวังตัว จึงนอนบาดเจ็บอยู่บนเตียง ลุงจึงหวังว่าคุณจะสามารถไปตรวจดูอาการป่วยของนายน้อย และเงื่อนไขก็เป็นไปตามที่คุณกำหนดได้เลย"

เย่หยุนเฟิงนายน้อยตระกูลเย่

เซี่ยหยูหว่านเคยได้ยินชื่อของคนคนนี้ เมื่อสามปีก่อน เย่หยุนเฟิงถูกมอบหมายตำแหน่งให้เป็นพลตรีเย่แห่งประเทศ C เรียกได้ว่ามีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อย และมีคุณธรรมสามารถปกป้องแผ่นดินได้

สื่อมักจะชอบเปรียบเทียบเขากับฟู่เจวี๋ยเซินอยู่เสมอ

เธอได้เห็นพลตรีเย่ผ่านทางข่าว เป็นผู้ชายอายุยี่สิบสาม ยี่สิบสี่ปี เขาหน้าตาหล่อและสง่างามมาก และเครื่องแบบทหารก็ยิ่งทำให้เขาดูมีพลังอำนาจไม่ธรรมดา

เพียงแต่เธอในตอนนั้นเพิ่งจะได้รู้จักกับความรัก ในสมองเต็มไปด้วยฟู่เจวี๋ยเซิน ความรักทำให้โลกกลายเป็นสีชมพู จึงมัดจะรู้สึกเสมอว่าฟู่เจวี๋ยเซินเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดบนโลกใบนี้

เพียงแต่น่าเสียดายวันหนึ่งเมื่อสามปีก่อน ดวงดาวที่ส่องประกายในจักรวรรดินี้ก็ตกไปต่อหน้าต่อตาของทุกคน

ที่แท้ พลตรีเย่ก็ล้มป่วยนี่เอง

เซี่ยหยูหว่านก็นึกถึงตอนที่คุณตาฝากฝังกับเธอ จึงเคลื่อนสายตาเล็กน้อย บนใบหน้าจึงแสดงสีหน้ายิ้มเยาะ

"คุณลุงคะ ฉันก็เห็นใจพลตรีเย่เป็นอย่างมากเลยนะคะ แต่ว่า.....ฉันไม่มีทักษะทางการแพทย์ ในปีนั้นตอนมหาวิทยาลัยฉัน.....ฉันลงสมัครสอบแผนกศัลยกรรมก็จริง แต่ว่ายังไม่ทันได้เปิดเทอมก็แต่งงานเสียก่อนค่ะ"

ไม่มีทักษะทางการแพทย์?

ตอนนี้ ถึงตาที่ไป๋หมิงเย่าจะต้องตกใจแล้ว