บทที่ 17 อย่างนั้นก็ไปนอนบ้านฉันสิ

บรรพบุรุษของตระกูลไป๋ของพวกเขาเป็นแพทย์หลวงในพระราชวัง และในสมัยกลางและปลายราชวงศ์ชิงก็เป็นพ่อค้ายาสมุนไพรที่ยิ่งมีชื่อเสียงโด่งดัง

ในฐานะคนตระกูลไป๋ ทุกคนแทบจะเข้าใจในยาและวิชาแพทย์ แต่ไป๋หมิงฉีกลับให้กำเนิดลูกสาวโง่ๆ คนหนึ่งออกมา เดิมทีเขายังคิดว่าจะถ่ายทอดทักษะทางการแพทย์ให้กับเซี่ยหยูหว่านผู้เป็นหลาน

สุดท้ายเซี่ยหยูหว่านกลับบอกตนเองว่าไม่มีทักษะทางการแพทย์ นี่มัน....แปลกประหลาดไปแล้ว

ดูเหมือนว่า ตาแก่นั่นจะเอาของซ่อนเอาไว้ในมือของตัวเอง คงจะต้องหาเวลาไปเยี่ยมเยียนเขาสักหน่อยแล้วล่ะ

เห็นสีหน้าของคุณลุงที่เปลี่ยนจากเคร่งเครียดเป็นครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ภายในใจของเซี่ยหยูหว่านก็คาดเดาถึงความเป็นจริงของ"คุณลุง"ท่านนี้

"โอเค ในเมื่อคุณทำไม่ได้ เช่นนั้นลุงก็จะไม่ฝืนใจคุณหรอก ช่วงนี้คุณตาของคุณสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีไหม?"

คำทักทายสองสามคำนี้ ก็ทำให้เซี่ยหยูหว่านค่อนข้างนั่งไม่ติด และสายตาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังสมุนไพรคืนชีพเจ็ดดาวต้นนั้น

"เช่นนั้น....คุณลุง ยานี้....ฉันสามารถเอาไปได้ไหมคะ?"

พอเซี่ยหยูหว่านพูดจบ บนใบหน้าที่มองคุณลุงท่านนี้ปรากฏความเจ็บปวดใจอย่างเห็นได้ชัด

"เอาไปเถอะ"

คำตอบนั้นดูหมดอาลัยตายอยาก และโบกมือให้

หญิงสาวได้ยินเช่นนี้ ทันใดก็เงยหน้าอันงดงามของตัวเองขึ้น และยิ้มให้เขาอย่างงดงามและสดใส "คุณลุงช่างใจกว้างจริงๆ เช่นนั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะคะ ขออวยพรให้คุณลุงอายุยืนเป็นร้อยๆ ปี หากมีเวลาว่างฉันจะมาเยี่ยมนะคะ"

ไป๋หมิงเย่า: "......."

ยัยเด็กคนนี้พอได้ประโยชน์ก็ปากหวานเป็นอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ฉันไม่อยากฟัง คุณรีบไปเสียเถอะ!

เมื่อคนทั้งสองออกมาจากในห้องคนที่อยู่ด้านนอกก็แทบจะออกไปกันหมดแล้ว ภายในห้องโถงใหญ่ไร้ซึ่งผู้คน และแสงไฟก็หรี่ลงเล็กน้อย

มีเพียงแค่ไฟสองดวงตรงมุมเท่านั้นที่เปิดอยู่ และส่องสว่างบริเวณรอบๆ

ชายคนหนึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ ชุดสูทสีดำหลอมรวมเขาเข้ากับความมืดมิด ราวกับประติมากรรมน้ำแข็งอันโดดเดี่ยว

กลิ่นอายของความเยือกเย็นตลบอบอวลไปทั่วทั้งร่างกาย ราวกับได้เข้าสู่ฤดูหนาวก่อนกำหนด

ดวงตาอันลึกซึ้งคู่นั้นจับจ้องมองเขม็งมาที่คนทั้งสองที่อยู่อยู่บนบันได มือทั้งสองที่วางอยู่ข้างๆ กางเกงกำแน่นจนกลายเป็นหมัด

เธอยิ้มอย่างมีความสุขเป็นอย่างมาก

ระยะห่างระหว่างเธอกับไอ้ชายกระจอกคนนั้นไม่ถึงครึ่งเมตร ช่างไม่มีความละอายใจแม้แต่น้อยเลยจริงๆ

"หว่านหว่าน ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันไปส่งคุณกลับบ้านนะ"

ตอนนี้ในมือของเธอมีสมุนไพรคืนชีพเจ็ดดาวมูลค่าสามสิบล้านอยู่ หากมีคนที่มีเจตนาไม่ดีต่อเธอขึ้นมาจะทำอย่างไรกัน?

แต่พอเจียงเส้าเหยียนพูดจบ เซี่ยหยูหว่านก็ปฏิเสธเขาอย่างไร้ความปรานี "ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านของคุณกับบ้านของฉันอยู่กันคนละเส้นทางโดยสิ้นเชิง"

"เช่นนั้นคุณก็ไปพักที่บ้านของฉันเลยสิ บ้านของฉันมีห้องจำนวนมาก คุณนอนได้ตามสะดวกเลย หรืออยากจะนอนบนเตียงของฉันก็ไม่มีปัญหานะ"

เสียงหัวเราะที่ดึงดูดของชายหนุ่มดูชัดเจนเป็นพิเศษในความมืด

เขาคล้ายกับเป็นพรานที่มีน้ำอดน้ำทนคนหนึ่ง เพื่อล่อลวงให้เหยื่อติดกับของตนเอง

ฟู่เจวี๋ยเซินก็ได้ยินคำพูดของเขาเช่นเดียวกัน จึงมองไปยังเซี่ยหยูหว่านด้วยสายตาอันเคร่งขรึม ในเวลานี้มองไม่เห็นสีหน้าของหญิงสาวได้ชัดเจน แต่มืออันขาวผ่องของเธอที่จีบอยู่บนแขนของชายหนุ่มมันช่างบาดตาเป็นอย่างยิ่ง

"ฉันคงจะไม่ไปหรอกค่ะ ถึงแม้ว่าบ้านคุณจะดีมาก แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกค่ะ"

"หว่านหว่านช่างใจดำจริงๆ ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างโดดเดี่ยวในห้องอันว่างเปล่าอีกแล้ว"

เดี๋ยวนะ ทำไมน้ำเสียงนี้มันช่างดูเหมือนสามีบ่นภรรยาเลยล่ะ!

ฉากทั้งหมดที่พวกเขาพูดหัวเราะต่อกระซิกกันล้วนอยู่ภายใต้สายตาของฟู่เจวี๋ยเซิน และความโกรธเคืองที่ไม่อาจอธิบายได้ก็พรั่งพรูขึ้นในหัวใจของเขา ซึ่งยิ่งช่วยยืนยันข้อเท็จจริงที่ว่าเซี่ยหยูหว่านมีกิ๊กตั้งแต่ก่อนแต่งงาน

แต่ไหนแต่ไร มีเพียงแค่ผู้หญิงที่ฟู่เจวี๋ยเซินไม่ต้องการ!

เมื่อตระหนักได้ถึงสายตาอันเยือกเย็นที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหารที่กำลังจ้องมองตนเอง เซี่ยหยูหว่านจึงอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ

เธอมองตรงไปยังดวงตาที่คุ้นเคยคู่นั้น

แสงไฟส่องลงมาที่ครึ่งหนึ่งของใบหน้าชายหนุ่ม หน้าผากอันเอิบอิ่ม จมูกที่โด่งเป็นสันและริมฝีปากบางที่เม้มจนแน่นทำให้เค้าโครงใบหน้าสมบูรณ์แบบ

เมื่อผสมผสานลายเส้นอันเย็นชาและแข็งกระด้างเข้ากับใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของเขา ก็ดูมีความหมายลึกซึ้ง ราวกับฉากในภาพยนตร์

ฟู่.....ฟู่เจวี๋ยเซิน?

ทำไมเขายังไม่ไปอีกล่ะ?

ชายหนุ่มนำมือข้างหนึ่งสอดในกระเป๋ากางเกง ข้าอันเรียวยาวเดินไปยังทิศทางของเซี่ยหยูหว่าน

เจียงเส้าเหยียนเห็นเช่นนี้ ก็มาขวางตรงหน้าของเซี่ยหยูหว่านทันที ทำท่าเป็นผู้พิทักษ์อย่างเต็มตัว

"คุณคิดจะทำอะไร?"

"ไสหัวไป"

ฟู่เจวี๋ยเซินจ้องมองเซี่ยหยูหว่านไม่เคลื่อนสายตาไปไหน สายตาเยือกเย็นจนผิดปกติ สีหน้าไม่เป็นมิตร

สีหน้าของเจียงเส้าเหยียนเปลี่ยนไป ยิ่งไม่อาจหลีกทางให้เขาได้

"คุณมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันถอยไป ตอนนี้ฉันเป็นคนปกป้องหว่านหว่าน และเธอก็ไม่ได้ต้องการพบคุณ คุณควรจะไสหัวไปจากตรงนี้ซะ!"

ในฐานะทนายความเหรียญทอง เจียงเส้าเหยียนจึงได้พบกับบุคคลที่มีหน้ามีตาไม่รู้มากมายแค่ไหน

แต่รังสีอันแข็งแกร่งของฟู่เจวี๋ยเซิน ทำให้เขาค่อนข้างหวาดกลัว

"เซี่ยหยูหว่าน ฉันมีเรื่องที่อยากจะพูดคุยกับคุณ บอกให้ชายชู้ของคุณรีบไสหัวไปซะ เพราะฉันไม่รับประกันว่าอีกสักครู่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น"

ชายชู้?

เมื่อเธอได้ฟังคำสองคำนี้ ภายในใจก็จมดิ่ง

เขามองตนเองเป็นแบบนี้เหรอ?

จึงหันหน้าไปมองเจียงเส้าเหยียนด้วยรอยยิ้มอันหวานหยาดเยิ้ม จากนั้นมืออันขาวผ่องก็ตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ แล้วกล่าวกระซิบว่า: "เส้าเหยียน คุณไปรอฉันที่ด้านนอกนะ"

"เอ่อคือ......"

เจียงเส้าเหยียนยังคงชำเลืองมองฟู่เจวี๋ยเซินด้วยสายตาที่ไม่ค่อยไว้วางใจ แต่ในที่สุดก็พยักหน้าตอบรับ

"เช่นนั้นฉันไปรอหว่านหว่านด้านนอกนะ ถ้าหากเขากล้าทำอะไรที่ไม่เอื้อผลต่อคุณ คุณเรียกฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ"

"โอเคค่ะ"

เส้าเหยียน หว่านหว่าน.....เรียกชื่อกันได้สนิทสนมจริงๆ

ก่อนที่จะไป เจียงเส้าเหยียนยังคงชำเลืองมองชายหนุ่ม ในขณะที่เดินเฉียดไหล่จะผ่านไป ได้ทำการกล่าวเตือนข้างหูของเขาด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนว่า: "ถ้าคุณกล้ารังแกหว่านหว่าน ฉันจะทำให้คุณต้องเสียใจ"

ฟู่เจวี๋ยเซินชำเลืองมองเขาที่เดินผ่านหน้าตนเองไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย กระทั่งคำกล่าวเตือนนั้น ก็ถูกเขาเพิกเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยสิ้นเชิง

ในที่สุด ภายในห้องโถงก็กลับมาเงียบสงบดังเดิมอีกครั้ง

ภายใต้แสงไฟอันมืดสลัว เหลือเพียงแค่คนสองคนที่ยืนประจันหน้ากัน เซี่ยหยูหว่านหัวเราะเยาะ มือทั้งสองกอดอกมองเขา

"ประธานฟู่ต้องการจะพูดอะไรกับฉันเหรอคะ? ชายหญิงอยู่กันตามลำพังภายในห้องโถงเช่นนี้ เกรงว่าอาจจะทำให้คนคนนั้นที่คุณหมายปองหึงหวงหรือเปล่า?"

ได้ยินเธอหัวเราะเยาะตนเอง ฟู่เจวี๋ยเซินก็ขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยจิตสำนึก แต่ก็ยังคงเย็นชา

เขาเดินเข้าไปใกล้อีกก้าวหนึ่ง แล้วเอ่ยปากขึ้นว่า: "ว่ามา คุณต้องการเงินเท่าไร?"

เมื่อหญิงสาวฟังจบก็หัวเราะออกมาอย่างโอเวอร์ และนำนิ้วมือของเธอตีเบาๆ ที่แขนอย่างต่อเนื่อง แล้วยิ้มราวกับนังจิ้งจอกตัวน้อย ที่ทำให้คนหลงใหลเป็นอย่างยิ่ง

"อะไรกัน? ต้องการเงินเท่าไรอะไรเหรอ? ที่ประธานฟู่ถามคือ นอนด้วยกันคืนหนึ่งเท่าไรเหรอ?"

"เซี่ยหยูหว่าน!"

เสียงอันโมโหเดือดดาลดังขึ้นข้างหูของเธอ ชายหนุ่มหันหลังให้กับแสงไฟ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นก็เต็มไปด้วยความมืดมิด

เธอเสื่อมทรามขนาดนี้เลยเหรอ!

"อ๋อ เช่นนั้นฉันก็เข้าใจผิดแล้วล่ะ ประธานฟู่อย่าโกรธเลยนะ ในเมื่อคุณไม่ได้ถามถึงเรื่องนี้ คุณก็อย่าทำให้เสียเวลาการอยู่ร่วมกันของฉันกับชายชู้ของฉันเลย"

เมื่อเปรียบเทียบกับความโกรธเดือดดาลของเขา เซี่ยหยูหว่านก็ดูสงบนิ่งอย่างเห็นได้ชัด

กระทั่งคำว่า"ชายชู้"สองคำที่กัดฟันพูดออกมา ก็ฟังดูชัดเจนเป็นพิเศษ

ท่าทีที่ทำหน้าทะเล้นของเธอนี้ ทำให้ความโกรธที่ฟู่เจวี๋ยเซินที่อดกลั้นมานานพังทลายลงอีกครั้ง จึงยื่นมือไปคว้าข้อมืออันขาวผ่องของเธอเอาไว้

"ไม่ให้ไป!"