ตอนที่ : 7 กลับไม่ได้

3

กลับไม่ได้

‘ตายแล้ว คุณพิมมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไงคะเนี่ย’ นางสมเปี่ยมตบอกตัวเองอย่างตกใจ ไม่คิดว่าหญิงสาวจะมานอนหลับอยู่ในห้องรับแขกแบบนี้ได้ ซ้ำยังนอนหลับสนิทขนาดตนเองเดินไปมายังไม่ได้ยินอีก จะปลุกก็เกรงใจจึงปล่อยให้หลับไปก่อน เอาไว้ทำงานเสร็จค่อยมาดูอีกรอบ

สักพักใหญ่ ๆ คนหลับขยับตัวรู้สึกตื่นขึ้นมา หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งแบบงง ๆ ยกมือขึ้นสางเส้นผมตัวเองลวก ๆ เพื่อระลึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรอยู่ในห้องครัว เลยลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปดู

“ป้าเปี่ยมนี่เอง” ศศิพิมพ์ยิ้มให้คนที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตา มือก็ถือทัพพีคนหม้อไปด้วย

“ตื่นแล้วเหรอคะคุณพิม ป้ากะว่ารอทำกับข้าวเสร็จก่อนจะไปปลุกค่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมานอนที่ห้องรับแขกได้ล่ะคะ บนห้องนอนไม่สบายตัวเหรอคะ” หญิงสูงวัยหันมาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“มีคนไปแย่งห้องนอนค่ะ”

“ว่าไงนะคะ” คราวนี้นางสมเปี่ยมถึงกับต้องหันมามองหญิงสาวตรง ๆ

“ก็พี่ชัชน่ะสิคะ บอกว่าทำกุญแจห้องหาย ไม่อยากไปปลุกป้าเปี่ยมขอกุญแจห้องตอนดึก เลยจะไปนอนที่ห้องพิมแทน” ศศิพิมพ์ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร ก็เขาแย่งห้องนอนของเธอจริง ๆ นี่

“โทรไปบอกป้าก็ได้นี่คะ” นางสมเปี่ยมนึกไม่ออกว่าทำไมเตชัสถึงไม่โทรหาตน

“คงไม่อยากกวนป้าเปี่ยมมั้งคะ เห็นว่าต้องตื่นเช้ามาเข้าครัว ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พิมลงมานอนที่นี่ก็สบายดีไม่ได้รู้สึกลำบากอะไร”

“งั้นเหรอคะ”

“ป้าเปี่ยมมีกุญแจห้องพี่ชัชใช่ไหมคะ พิมขอหน่อยค่ะจะได้เอาขึ้นไปให้พี่ชัชเขา”

“มีค่ะ ๆ เดี๋ยวป้าโทรบอกไอ้ขวัญมันเอามาให้นะคะ อยู่ในห้อง ความจริงกุญแจรวมมีอยู่กับคุณปู่อีกพวงนะคะ คุณชัชคงไม่อยากปลุกท่านกลางดึกแน่ ๆ” นางสมเปี่ยมบอกก่อนหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือ กดโทรหาสามีเพื่อให้นำกุญแจรวมของบ้านมาให้ที่ห้องครัว

“คงงั้นค่ะ”

หลังได้กุญแจห้องนอนของเตชัสแล้ว ศศิพิมพ์ก็หอบผ้าห่มหมอนกลับขึ้นไปบนห้อง เธอนึกอยากเห็นว่าห้องนอนเขาเป็นยังไง เลยแอบไขกุญแจเข้าไปดู การตกแต่งห้องอยู่ในโทนสีขาวเทา ดูสะอาดสะอ้านกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก เฟอร์นิเจอร์ก็เข้ากันได้เป็นอย่างดี การเลือกซื้อของตกแต่งห้องของเขาใช้ได้เลยทีเดียว

“เข้าห้องคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต มันเสียมารยานะรู้ไหม”

“พี่ชัช” คนตกใจรีบหันกลับไปมอง ไม่คิดว่าเขาจะเปิดประตูเข้ามาตอนนี้

“ว่าไงเข้าห้องพี่ได้ยังไง” เตชัสจ้องคนบุกรุกห้องนอนของเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ

“พิมก็แค่เอากุญแจมาให้พี่ชัชค่ะ เลยลองไขดูว่าใช้ได้ไหม นี่ค่ะกุญแจ” หญิงสาวเดินเอากุญแจไปยื่นให้เขา ซึ่งเขาก็รับไปแต่โดยดี แต่ระหว่างที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้อง เท้าของเธอก็พันเข้ากับผ้าห่มนวมที่หอบอยู่

“อ๊ะ ! เฮ้ย !” ทำให้เสียหลักล้มลงไปกองอยู่บนพื้นอย่างทุลักทุเล เตชัสกลั้นขำไม่ไหว ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาดัง ๆ ไม่มีท่าทีจะเข้าไปช่วยอีกคนแม้แต่น้อย

“ห้องนอนพี่สะอาดอยู่นะน้องพิม ไม่ต้องอยากช่วยถูพื้นให้หรอก ลุก ๆ มานอนเกะกะขวางทางอยู่ได้” เขาพูดแล้วเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไป

“น้ำใจสักนิดก็ไม่มีนะ” ศศิพิมพ์แทบจะเห็นดาวเห็นเดือนกันเลยทีเดียว ดีนะที่ผ้าห่มหนารองกระแทกได้เป็นอย่างดี เธอพยายามลุกขึ้นจากพื้น แล้วหอบผ้าห่มกับหมอนกลับห้องตัวเองไป

ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าเมื่อคืนเธอเพิ่งให้เบอร์โทรศัพท์ของปู่ตัวเองกับนายตะวันไป ไม่รู้ว่าชายชราสองคนนั้น คุยกันได้เรื่องอย่างไร ไม่แน่เธออาจจะได้กลับบ้านวันนี้เลยก็ได้ คิดแล้วก็รีบลุกขึ้นจากเตียงนอน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแถมเอาเสื้อจากตู้พับเก็บใส่กระเป๋าอีกด้วย เตรียมพร้อมหากว่าต้องเดินทางในวันนี้

บนโต๊ะอาหารเช้านี้ นายตะวันนั่งทำหน้าเครียด ไม่ต่างไปจากหลานชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง ศศิพิมพ์รู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ

“ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีพิมไม่รู้เวลาตั้งโต๊ะของที่นี่” หญิงสาวบอกก่อนเลื่อนเก้าอี้ลงนั่น

“นึกว่าอยู่บ้านตัวเองหรือยังไง ต้องให้เจ้าของบ้านไปเชิญรึถึงจะลงมาได้” เตชัสพูดแบบคนกำลังไม่สบอารมณ์อยู่ เลยระบายใส่หญิงสาวแทน

ศศิพิมพ์ไม่ตอบโต้เขา เพราะคิดว่าไม่มีประโยชน์ ระหว่างที่นางสมเปี่ยมกำลังจะตักข้าวให้ทุกคนอยู่นั้น นายตะวันก็เปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไอ้ศัลย์มันบอกว่าหนูสรไม่ยอมมาเพราะมีคนรักแล้ว มีแผนจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ด้วย”

ศศิพิมพ์ถึงกับสำลักน้ำที่ดื่มออกมา หญิงสาวไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย

“เป็นอะไรครับน้องพิม เอ๊ะ น้องสรของปู่ท่าจะไม่เคยเกริ่นเรื่องนี้กับพี่สาวมั้งครับ” เตชัสมองออกว่าใครโกหกกันแน่ในเรื่องนี้ ดูเหมือนเขากลายเป็นคนที่ผู้หญิงไม่ต้องการไปได้เสียอย่างนั้น ต้องเป็นเขาสิที่เป็นคนปฏิเสธ ทำแบบนี้เขาเสียหน้าหมดพอดี

“ก็ เอ่อ คือว่า ก็พอได้ยินมาบ้างค่ะ” ศศิพิมพ์ฝืนตอบคนตรงหน้า ทำไมเตชัสต้องดูอารมณ์เสียแบบนี้ด้วยนะ เธอค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อย เขาน่าจะดีใจสิก็เห็นว่าไม่อยากแต่งงานไม่ใช่หรือ

“ฉะนั้นแล้วคนที่จะต้องแต่งงานกับชัชก็คือหนูพิม” เสียงของนายตะวันดังขึ้น ทำให้ศศิพิมพ์ถึงกับหันไปมองด้วยความตกใจ

“แต่งงานเหรอคะคุณปู่”