บทที่ 5

สีหน้าของเดรคสงบลงทันที จากนั้นเขาก็ถอนหายใจเฮือกยาวออกมา พร้อมกับลุกจากเตียงไปจัดเสื้อผ้าตัวเอง

ซึ่งทันทีที่เขาเปิดประตู ไคก็วิ่งเข้ามาอย่างกับปีศาจตัวน้อยที่กำลังโมโห

“ฮารุ! ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าอย่าสนใจไอ้สองตัวนี้!”

ผมสั้นสีทองสวยงามของเขาพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว พร้อมดวงตาสีฟ้าของเขากำลังพร่ามัว

ส่วนฉันที่เพิ่งลุกขึ้นนั่ง ก็หันไปเห็นสภาพหน้าโง่ของตัวเองในกระจก——

ปากที่อ้าค้างไว้ ดวงที่เหม่อลอย

ไคดึงตัวฉันขึ้น แล้วเดินออกไปข้างนอกโดยที่ไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัว พร้อมบ่นพึมพำอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าพอเลิกกันแล้วเธอจะไม่มาหาฉันเป็นคนแรก!”

“ไอ้เรนนั่นก็เส็งเคร็ง นี่ขนาดฉันรีบตามไปแล้วนะ กลับเป็นว่าเอาใครไม่อยู่เลยสักคน ขยะชัดๆ !”

ส่วนฉันได้เพียงเดินตามไปโดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ไม่มีเหตุผลอะไรมากมายหรอก ก็แค่เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของบริษัทที่ฉันทำงานอยู่เท่านั้นเอง

เขาเป็น Omega ที่เลื่องลือในเรื่องการเข้าสังคมแห่งจีซีเลยก็ว่าได้

ผมสีบลอนด์ และตาสีฟ้าอันเป็นเอกลักษณ์เด่นบ่งบอกความเป็นลูกครึ่งในตัวเขา

คนที่อยากแต่งงานกับเขา ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตา ก็เพราะเรื่องเงินทั้งนั้น

แล้วคนที่ต่อคิวก็ยาวกว่ารอบเมืองจีซีหลายรอบเลยทีเดียว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเรน ฉันว่าจะกี่ชาติก็คงจะไม่ปัญญาได้รู้จักคนแบบนี้หรอก

“ฮารุ ทำไมไม่พูดล่ะ”

"สนใจฉันหน่อย!"

ดีก็ดีอยู่หรอก แต่เสียงดังไปหน่อย

เหมือนนกคีรีบูนที่ถูกขังในกรงที่เคยเห็นตอนสมัยเด็กๆ เลย

“ก็คุณเอาแต่พูดไม่หยุด จนฉันขัดจังหวะไม่ได้เลยนี่สิ...”

ถึงฉันจะยังชอบ Omega อยู่ก็เถอะ แต่คนอย่างไค ฉันไม่กล้าจะคิดเลยหากอยู่กับเขาแล้วฉันจะต้องทุกข์ทรมานน่าดู

"ฉัน……"

ไคสำลักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยความเกรี้ยว :

“ในเมื่อตอนนี้เธอโสดแล้ว งั้นเธอก็คือของฉันแล้ว”

“เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับไปเก็บกระเป๋าที่บ้าน พอเก็บเสร็จก็ไปอยู่ที่บ้านฉัน”

“ส่วนงานแต่งก็จัดช่วงวันเกิดของฉันเดือนหน้านี้!”

ฉันถูกไคสะบัดตัวเปลี่ยนทิศทางจนเวียนหัว ก่อนจะถูกยัดเข้าไปในรถด้วยความมึนงง

ตอนที่เรนกับฉันออกเดตกันก่อนหน้านี้ ไคเคยแสดงออกมาแล้วว่าเขาชอบฉัน ขณะที่ฉันก็ปฏิเสธไปอย่างสุภาพโดยอ้างว่า "มีแฟนแล้ว"

ซึ่งนั่นคงเป็นครั้งแรกที่ไคถูกปฏิเสธ

ถึงอย่างนั้นด้วยความที่เขาถูกเทิดทูนจากเหล่าคนดังมาตั้งแต่เด็ก ต่อให้ฉันจะแต่งงานกับเรน สุดท้ายก็คงต้องหย่าเพราะเขา

เพราะอย่างนั้นตอนนี้ไคถึงยิ่งมั่นใจว่า พอฉันโสด และอุปสรรคเพียงอย่างเดียวได้หมดไป ฉันก็จะต้องคบกับเขาอย่างแน่นอน

ช่างเป็นเจ้าชายขี้เอาแต่ใจจริงๆ ฉันล่ะยอมเลย

ขณะที่ฉันกำลังคิดหาวิธีปฏิเสธอย่างสุภาพอีกครั้งดีนั้น จู่ๆ ไคที่อยู่ข้างๆ ฉันก็ยื่นมือมา ดึงหน้าฉันหันไปหาเขา

“ฮารุ ทำไมเธอถึงดูไม่มีความสุขเลยสักนิด”

“เธอไม่ได้คิดถึงไอ้จิ้งจอกเวรอย่างเดรคอยู่หรอกใช่ไหม? หรือจะเป็นเจฟฟ์ไอ้สุนัขป่าเถื่อนนั่น? เธอไม่มีสิทธิ์ไปคิดถึงพวกมันแล้ว!”

“เธอคือของฉัน ๆ ของฉัน!”

เห้อ

น่ารำคาญซะจริง