บทที่ 6

ครอบครัวของฉันอาศัยอยู่เขตชานเมืองของจีซี กว่าจะขับรถมาถึงบ้าน บริเวณโดยรอบก็มืดไปหมดแล้ว

ไคกระชากฉันลงจากรถด้วยท่าทีขุ่นเคืองอีกครั้ง พร้อมต่อว่า " ทุรกันดารขนาดนี้เลยเชียว" แล้วดึงฉันขึ้นไปบนตึก

ฉันคิดว่าคงจะไม่มีเรื่องแย่ๆ อะไรเกิดขึ้นอีก แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ฉันจะได้เห็นร่างที่คุ้นเคยสองคนยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

เจฟฟ์สังเกตเห็นฉันก่อน จึงโน้มตัวลงมาด้านหน้าด้วยรอยยิ้ม:

“หวัดดี~ บังเอิญจังเลยนะ”

ฉันหน้าชาเลยทันที

นี่เล่นมาดักรออยู่หน้าบ้านขนาดนี้ บังเอิญบ้าอะไร

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเดรคก็หันหลังมา พร้อมรอยยิ้มแบบเดิมราวกับใส่หน้ากากบนใบหน้า

“รอพวกคุณนานแล้วนะ”

“อาจารย์เดรค ทำไมคุณถึงมา...?”

สีหน้าของฉันเต็มไปด้วยความงุนงง

เมื่อกี้นี้เขายังอยู่ที่โบสถ์อยู่ไม่ใช่หรอ?

“พอดีทางโบสถ์มีเครื่องบินส่วนตัวน่ะ ก็ผมมีความกังวลใจมากไปหน่อย”

เขาตอบด้วยรอยยิ้มและค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน

"หลบไป!"

ไคเข้ามาขวางหน้าฉันไว้ ในแววตามีลูกไฟลุกโชนขึ้นมา

“ทั้งศาลอัยการสูงสุดและคริสต์จักรต่างก็รับทุนสนับสนุนจากครอบครัวของฉันทั้งนั้น พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นใครกล้ามาแตะต้องสิ่งของของฉัน!”

“นายน้อย นี่มันคนละเรื่องกันนะ เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ …”

“หุบปาก ฉันอยากจะว่านายมานานแล้ว เป็นถึงอัยการดูแลความสงบให้ประชาชนยังไม่ได้เลย ยังจะคิดมาแย่งชิงกับ Omega อีก เศษขยะสิ้นดี หากศาลอัยการสูงสุดต้องเลี้ยงแกนะให้เลี้ยงสุนัขยังจะดีกว่าเยอะ!”

“นายน้อยไค วันนี้พวกเราไม่ได้มาเพื่อพบคุณ…”

“ถึงคราวแกพูดแล้วหรือไง เดรค ปู่ของฉันช่วยอุปถัมภ์แกตั้งแต่ยังเป็นแค่ไอ้ขอทานตัวเหม็นจนแกมีตำแหน่งมาได้ขนาดนี้ เพื่อที่จะให้แกมาเป็นไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์ต่อหน้าฉันหรอห๊ะ!”

สุด การตอบโต้ที่โคตรสุด

ฉันดึงแขนเสื้อของไค

“ไค คุณใจเย็นหน่อยเถอะ พวกเรามานั่งค่อยๆ …”

“เธอไม่ได้รับอนุญาตให้พูดแทนพวกเขา!”

ทันใดนั้นดวงตาของไคก็เต็มไปด้วยน้ำตา สีหน้าเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดี แต่ปากของเขาก็ยังคงจิกกัดไม่หยุด

“ถ้าไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด ทั้งที่ชอบฉันก็ไม่กล้าพูดออกมา จนฉันต้องลำบากขนาดนี้เพื่อให้เธอมาแต่งงานกับฉันหรือไง!”

ฉันยังไม่ทันเข้าใจคำว่า "ต้องลำบากขนาดนี้" จากปากเขาว่าหมายความว่าอะไร จู่ๆ ฉันก็ได้กลิ่นกุหลาบที่กำลังหอมฟุ้งในอากาศ——

ไคเสียการควบคุมฟีโรโมนไปแล้ว

นี่มันไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย

ฉันรีบปิดปากและจมูกทันที ไม่คาดคิดเลยว่ามันกลับไม่ทันซะแล้ว

เดรคเข้ามาประคองฉันที่กำลังแขนขาอ่อนแรงทันที เจฟฟ์ที่เห็นก็ขมวดคิ้วแน่น ดูท่าจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ :

“นายน้อย คุณควรสงบสติอารมณ์ลงก่อน ไม่งั้นคุณจะดึงดูดอาการติดสัดของฮารุออกมาอีกครั้งนะ”

แต่ไคกลับไม่มีท่าทีสนใจฉันเลย เขาย่อตัวลง หมกมุ่นอยู่ในโลกของตัวเอง :

“ฉันรอมานานมากแล้ว...เธอจะทำ...ทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้...”

เจฟฟ์เหมือนจะคิดถึงอะไรบางอย่างออก เขาหยิบแผ่นแปะยับยั้งออกมาจากกระเป๋า แล้วแปะลงไปที่หลังคอของไคเพื่อป้องกันไม่ให้ฟีโรโมนฟุ้งออกมา

ด้วยความที่เขาเป็น Alpha คุณภาพสูง เขาจึงปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

แต่ฉันทำไม่ได้ สารยับยั้งที่ฉันเพิ่งฉีดไปเมื่อกลางวันก็ไม่มีประโยชน์เลย ฉันรู้สึกเวียนหัว และร่างกายก็รู้สึกร้อนรุ่มราวกับไฟเผา

“ในเมื่อไม่มีใครยอมปล่อย งั้นก็มาแข่งขันกัน”

เจฟฟ์เอามือล้วงกระเป๋า เดินมาหาฉัน แล้วจับหน้าฉันเบาๆ

“แข่ง...อะไร?”

เสียงพูดของฉันราวกับถูกเบียดออกมาตามไรฟัน

เดรคที่กำลังประคองฉันไว้จากด้านหลัง จูบลงตรงใบหูฉันอย่างอ่อนโยน :

"ใครปรนนิบัติให้คุณมีความสุขมากที่สุด คุณก็เลือกคนนั้น"