บทที่ 3

เจฟฟ์มองเห็นความผิดปกติในตัวฉันอย่างทันควัน ก่อนที่รีบดึงตัวฉันไปยังป่าที่อยู่แถวนั้น พร้อมกับทาบหลังมือลงมาบนหน้าผากของฉัน

“ฮารุ ฤดูติดสัดของคุณมาแล้ว”

“ไม่ คุณไม่จำเป็นต้องเตือนฉัน...”

ฉันรู้สึกคอแห้งไปหมด ถึงขั้นที่ยืนไม่ไหว

นึกว่าครั้งสุดท้ายที่มีเพศสัมพันธ์กับเรน จะสามารถอยู่ได้อย่างน้อยหนึ่งเดือน ไม่คิดเลยว่ายังไม่ทันได้หนึ่งสัปดาห์ด้วยซ้ำ ฤดูติดสัดก็มาอีกแล้ว!

จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเจฟฟ์พูดข้างหูอย่างเบาๆ ว่า :

“ฮารุ ให้ผมช่วยคุณเถอะ”

ในโลกนี้ที่ Alpha และ Omega ตกหลุมรักกันถึงจะนับเป็นเรื่องปกติ ฉันที่ได้ยินคำพูดนี้ของเขาก็แทบจะเป็นลมทันที

“ไม่ใช่สิ สหาย นี่คุณเป็นพวกรักร่วมเพศ Alpha งั้นหรอ?”

เจฟฟ์ไม่ได้มีท่าทีขุ่นเคืองอะไหลังจากที่ได้ยินคำถามจากฉัน แถมยังจะท่าทีที่เปลี่ยนไปจากปกติ พร้อมกับสีหน้าก็ดูจริงจังเป็นอย่างมาก

"ก่อนที่จะพบคุณ ผมก็ชอบ Omega มาตลอดนะ "

“ถึงผมจะรู้อยู่แล้วว่าคุณคงรับไม่ได้แน่ ๆ แต่ผมเต็มใจที่จะเป็นเบี้ยล่างเอง”

“วางใจได้ ผมเคยแอบถามเรนมาแล้ว ท่าที่คุณชอบน่ะผมทำได้หมดเลย”

ช่างเป็นคำพูดที่น่าซาบซึ้งใจจริงๆ

น่าเสียดายที่ฉันเป็น Alpha แบบดั้งเดิมอ่ะนะ แถมก็มีความแอบกลัวพวก Alpha เพศชายด้วย

หลังจากที่เจฟฟ์พูดจบ เขาก็ค่อยๆ ปล่อยฟีโรโมนของตัวเองออกมา

กลิ่นสนซีดาร์เย็นๆ ที่ไม่ค่อยเข้ากับตัวเขาก็ค่อย ๆ ปกคลุมไปทั่วร่างกายของฉัน ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้มากกว่าเดิม

ฉันแทบจะพูดไม่ออกเลย ร่างกายเองก็เริ่มอ่อนระทวย

เจฟฟ์ที่เห็นอย่างนั้น ก็นั่งยองๆ ลงไปต่อหน้าฉัน และกำลังจะปลดซิปกางเกงของฉัน——

ฉันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ถีบลงไปตรงไหล่ของเขา!

พร้อมกับรีบสับเท้าวิ่งหนี!

พวกเขาทำบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย!

ไม่รู้เหมือนกันว่าวิ่งออกมานานแค่ไหนแล้ว ฉันรู้สึกแค่ว่าภาพตรงหน้ามันกำลังพร่ามัวเท่านั้น

จนหมดแรงแล้วล้มลงไปนอนกองบนถนน

ในช่วงที่กำลังสะลึมสะลือ ฉันมองเห็นรถคันหนึ่งเทียบจอดอยู่ใกล้ตัว

พอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ฉันก็อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเสียแล้ว

เพียงครู่เดียว ก็มีคนที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเดินเข้ามาจากทางประตู

"คุณตื่นแล้วหรอ?"

เดรคสวมเครื่องแบบของนักบวชสีดำสนิท บริเวณอกของเขาห้อยสร้อยคอของคริสตจักรเอาไว้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นอาจารย์วิทยานิพนธ์ของเรน และเป็นหนึ่งใน Beta ไม่กี่คนที่สามารถรับปริญญาเอกได้

“อาจารย์เดรค คุณมาอยู่...?”

ด้วยความที่ฉันเจอกับเดรคในตอนงานปาร์ตี้มหาลัยของเรน ฉันจึงเรียกเขาแบบนี้ประจำจนติดปากไปแล้ว

“บังเอิญผมกำลังเดินทางไปงานหมั้นน่ะ แล้วเห็นคุณหมดสติอยู่ข้างถนน ก็เลยพาคุณมาที่โบสถ์”

เดรคเดินมาหาฉันทีละก้าว แล้วนั่งลงข้างๆ

“เกิดอะไรขึ้น? คุณหน้าแดงไปหมด”

แสงแดดสาดส่องไปยังใบหน้าที่ลึกล้ำของเขา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองมาด้วยสายตาที่ให้ความรู้สึกถึง "ความเห็นอกเห็นใจต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย"

จริงด้วยสิ ถึงตอนนี้ฟีโรโมนของฉันจะฟุ้งไปทั่ว แต่พวกที่มีการรับรู้ฟีโรโมนต่ำอย่าง Beta ก็ไม่มีทางรับรู้ว่าเกิดอะไรได้เลย

"อาจารย์เดรค คุณพอจะช่วย...ช่วยฉีดสารยับยั้งให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?"

ฉันถามพร้อมกับพยายามยึดตัวให้มั่นคง

เมื่อเดรคได้ยินอย่างนั้น คิ้วของเขาก็คลายออก และดูจะเข้าใจโดยปริยาย

"ได้สิ รอสักครู่นะ"

เขาลูบหัวของฉัน ก่อนจะเดินออกไป สักพักก็กลับเข้ามาพร้อมกับสารยับยั้ง

ที่จริงฉันอยากจะฉีดมันด้วยตัวเอง แต่เดรคกลับกดตัวฉันเบา พร้อมพูดอย่างอ่อนโยน :

“เดี๋ยวผมเอง คุณนอนลงไปก็พอ”

เข็มฉีดยาค่อย ๆ เข้าไปในเนื้อ ก่อนที่ฉันจะรู้สึกเหมือนได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง

ถึงอย่างนั้นบนหลังของฉันมันก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำให้ต้องคอยสะบัดคอเสื้ออย่างอึดอัด

เดรคมองมาที่ฉัน ในขณะที่ลูกกระเดือกก็เคลื่อนขึ้นลง

เขาวางสารยับยั้งในมือลง แล้วขยับเข้ามานั่งใกล้ฉันมากขึ้น

“ได้ยินมาจากเรนว่า เธอเลิกกับเขาแล้ว?”

ไม่พูดก็ไม่เป็นไรอยู่หรอก พอพูดถึงเรื่องนี้ฉันก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง

ยิ่งทำให้ฉันจำคำพูดที่ออกมาจากปากของเรนได้เลย

(ทั้งอาจารย์เดรคและไคต่างก็คิดว่าเลือกบอสดีกว่า)

แล้วนี่เดรคแสร้งทำเป็นเหมือนเพิ่งจะได้ยินเรื่องนี้ มันหมายความว่ายังไงกันแน่?

แต่ด้วยสถานะของเขาในตอนนี้ แถมเขาก็เพิ่งจะช่วยฉันไป ฉันจึงได้แต่เก็บสีหน้าเอาไว้

“ใช่ค่ะ วันนี้ต้องขอบคุณอาจารย์มากๆ เดี๋ยวรอให้อาการฉันดีขึ้นอีกนิดก็จะกลับแล้วค่ะ”

“ไม่ต้องรีบหรอก”

เดรคลดตาลงมองมาที่ฉัน ผมสีน้ำตาลเข้มหลุดออกมาสองสามเส้น ลูกประคำที่หมุนอยู่ในมือของเขาส่งเสียงที่เร็วและดังมากขึ้น

“อาจารย์เคยได้รู้เรื่องสภาพร่างกายของคุณมาจากเรน...ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารเสียจริง คงจะใช้ชีวิตลำบากน่าดู”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

เจ้าเรนนี่ ทำไมถึงได้เรื่องอะไรก็เอาไปพูดนอกบ้านหมดแบบนี้นะ? โรคจิตป่ะเนี่ย!

“ก็ ก็ไม่ได้แย่มากค่ะ ไม่ได้...ไม่ได้ลำบากขนาดที่อาจารย์พูดหรอกค่ะ ...”

“คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าการแก้ปัญหา ไม่ใช่แค่การหาคนมาแต่งงานด้วยเท่านั้นน่ะ”

จู่ๆ เดรคก็ขัดจังหวะฉัน แล้วใช้มือทั้งสองข้างค้อมตัวฉันไว้

"อาจารย์ชื่นชมกับนิสัยการรักเดียวใจเดียวของคุณนะ..."

ฝ่ามือของเขาค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ต้นขาของฉันอย่างช้าๆ

“และก็ชื่นชอบในตัวคุณ...”

จากนั้นท่อนบนของเขาก็กดทับลงมา จนสร้อยคอสีเงินนาบลงบนหน้าอกของฉัน ทำให้รู้สึกเย็นเฉียบขึ้นมา

“ต่อไปถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย ก็ให้อาจารย์คอยปลอบประโลมให้ ดีไหม?”