บทที่ 2

ในฐานะ Alpha ที่อยู่บนยอดพีระมิดของมวลมนุษย์ ฉันกลับไม่ประสบความสำเร็จในการสร้างความแตกต่าง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในครอบครัวมีจำนวน Omega เยอะหรือเปล่า

จึงทำให้ฉันไม่เพียงแต่มีพละกำลังที่น้อย แต่รูปร่างก็ยังเล็กอีกด้วย สิ่งที่พูดไม่ออกไปกว่านั้นคือฉันไม่สามารถควบคุมฟีโรโมนของตัวเองได้

หรือจะพูดว่าเวลาฉันเดินบนถนน มันพร้อมจะล่อให้ omega พวกนั้นเข้ามาตะครุบฉันได้ตลอดเวลา

เพื่อไม่ให้กลายเป็นตัวประหลาดที่มีความหื่นกระหายกับผู้คนทุกที่ทุกเวลา ฉันจึงต้องพึ่งสารยับยั้งในการใช้ชีวิต

แต่สารยับยั้งจะมีฤทธิ์อยู่ได้เพียงช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น แล้วการใช้มันมากเกินไปไม่เพียงจะทำให้เกิดการดื้อยา แต่ยังทำให้อายุสั้นลงอีกด้วย

พี่สาวลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ เธอจึงจากไปก่อนที่จะถึงอายุสามสิบด้วยซ้ำ

หากถามถึงวิธีแก้ปัญหานั้นก็ง่ายมาก

ก็แค่มีอารมณ์เมื่อไหร่ แค่หาคนมานอนด้วย ก็จบเรื่องแล้ว

ทว่า ฉันดันเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจรักเดียวใจเดียว และไม่อยากที่จะทำตัวสำส่อนนี่สิ

เพราะอย่างนั้นฉันก็เลยตอบรับความรักของพี่ชายที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กอย่างเรนไปในตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย พอมีอารมณ์กระหายในตอนเป็นผู้ใหญ่ครั้งแรก ก็เลยร่วมรักกับเขาแล้วด้วย

ฉันคิดว่าฉันเข้ากันได้ดีกับเรน และฉันก็คิดว่าเราจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ

ใครจะรู้ว่าผู้ชายคิ้วหนาตาโตคนนี้ จะกล้านอกใจฉันได้!

ฉันเตะประตูเปิดออกเสียงดัง “ปัง” และสบตาเรนกำลังทำสีหน้าสับสน

“ไม่ต้องลังเลแล้ว เลิกกันเถอะ”

ฉันกระแทกกล่องของขวัญลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง

“ช่างรู้สึกผิดกับคุณเสียจริง ที่ต้องมาแต่งงานกับคนอย่างฉัน!”

เรนมองมาด้วยดวงตาตกใจ พร้อมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณ ได้ยินหมดแล้วหรอ…?”

“บอกตามตรงนะเรน ถ้าตอนนั้นคุณไม่มาไล่ตามจีบฉันแบบไร้ยางอายขนาดนั้นก่อน ฉันคงจะไม่มีทางตอบตกลงหรอก!”

“ต่อจากนี้ไปอย่ามาโผล่หน้าให้ฉันเห็นอีก มันน่าสะอิดสะเอียน!”

ฉันโกรธมากเสียจนเวียนหัว รีบวิ่งออกมานอกห้อง กลับได้ยินเสียงเรนร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจอย่างยิ่ง

“เจฟฟ์ จริงๆ แล้วฉันไม่ได้อยากทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นแบบ ...”

“อืมๆๆ โอเคๆๆ ฉันเข้าใจแล้วเพื่อน ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ ฉันขอตัวก่อนนะ”

หลังจากได้ยินเจฟฟ์ปัดเรนออกไปด้วยคำพูดไม่กี่คำ เขาก็ตามฉันมาทันภายในไม่กี่ก้าว พร้อมจับข้อมือของฉันเอาไว้

“ฮารุ รอผมก่อน!”

ในฐานะอัยการ การแต่งกายของเขาในครั้งนี้ไม่ได้เป็นทางการมากนัก

เขาเป็น Alpha ประเภทที่มีความเป็นระเบียบดั้งเดิมอย่างมาก มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา มีมันสมองที่ชาญฉลาด และชาติตระกูลที่โดดเด่น

ด้วยความชื่นชอบในการออกกำลังกาย กระดุมเสื้อบนหน้าหน้าอกจึงถูกบีบ จนเหมือนว่ามันจะระเบิดออกมาในไม่ช้า

การรู้จักเจฟฟ์ครั้งแรกเกิดจากการแนะนำของเรน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการที่ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับรูปร่างที่ย่ำแย่ของตัวเอง

ฉันสะบัดมือของเขาออก พร้อมพูดอย่างเย็นชา :

“ทำไม คุณอัยการเจฟฟ์ เมื่อกี้ที่เยาะเย้ยฉันยังรู้สึกไม่พอใจ ยังอยากจะมาดูถูกฉันต่อหน้าอีกหรือไง?”

ดวงตาที่สวยอย่างกับดอกท้อของเจฟฟ์หรี่ลง พร้อมโน้มตัวเข้ามาใกล้

ผมสีขาวเงินที่ถูกย้อมจนเกินจริงของเขา เกือบจะสัมผัสใบหน้าของฉัน

“คุณโกรธจริงๆ เหรอ?”

“เขาไปมีคนอื่นแล้ว ผมคงไม่จำเป็นต้องไปเตือนให้เขาคืนดีกับคุณหรอกนะ?”

ฉันยิ้มเยาะ พร้อมหันหลังกลับ ไม่อยากจะสนใจเขาอีก

แต่เจฟฟ์ก็ยังคงไม่เลิกตอแย เดินตามมาติดๆ อีกครั้ง

“เขาทำเกินไปจริงๆนั่นแหละ ยังไงคืนนี้ให้ผมดื่มเป็นเพื่อนสักแก้วเป็นไง”

“วางใจได้ คุณจะด่าจะว่าเขายังไงก็ได้ ผมไม่เอาไปบอกเขาแน่นอน!”

“ฮารุ ฮารุ นี่คุณได้ยินที่ผมพูดบ้างไหม?”

จนถึงตอนนี้เราก็เดินมาถึงถนนใหญ่แล้ว เขาที่เป็นคนรูปร่างหน้าตาน่าสะดุดตาอยู่แล้ว แถมยังมาเดินตามวนเวียนเหมือนเจ้าหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่มีความสุขรอบตัวฉันอีก

นั่นทำให้เมื่อฉันไม่สามารถต้านทานสายตาจากคนรอบตัวได้ เลยตะโกนใส่เขาอย่างหมดความอดทน :

“เจฟฟ์! หยุดพูด…”

ก่อนที่ฉันจะพูดจบ ร่างกายของฉันกลับมีอาการกระวนกระวายขึ้นมา——

แย่แล้ว!

เอาอีกแล้วหรอเนี่ย? ！