การเผชิญหน้า 1/2

ลู่หยวนฮวาก้าวเดินไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ที่เลียบไปกับแนวป่าทึบ ความเงียบสงัดของป่าโอบล้อมนางราวกับกำแพงที่หนาทึบ ต้นไม้สูงใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมท้องฟ้าเหนือศีรษะ ปิดกั้นแสงอาทิตย์ให้เลือนลางรางจากท้องฟ้าสีครึ้ม ทำให้ป่าแห่งนี้ดูมืดสลัวไปทุกทิศทาง ทว่าบรรยากาศนี้กลับทำให้นางรู้สึกสงบใจ รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่ไม่มีกฎเกณฑ์ของมนุษย์มาคอยขีดเส้นไว้

การตัดสินใจเดินทางเลี่ยงเมืองหมิงอี้ในครั้งนี้เป็นสิ่งที่ลู่หยวนฮวาคิดมาอย่างรอบคอบ ในเมืองหมิงอี้เป็นที่รู้กันว่าตระกูลลู่ของนางถูกกล่าวขานถึงตำนานคำสาปที่เล่นงานพวกเขามาอย่างยาวนาน

ชาวเมืองหวาดกลัวตระกูลลู่ เพราะเชื่อว่าสายเลือดของพวกเขานำพาความหายนะและโชคร้ายไปทุกหนแห่ง

ความเชื่อเหล่านั้นไม่ได้เป็นเพียงคำลือแต่อย่างใด หญิงสาวที่เกิดในตระกูลลู่เมื่อแต่งงานออกไปก็ไม่เคยมีใครพบความสุขได้ยืนยาว พวกนางมักจะนำความตายมาสู่คนรักเสมอ คล้ายกับดวงชะตากินสามี ไม่ว่าจะเป็นโรคภัย ภัยธรรมชาติ หรืออุบัติเหตุ หากใครได้เป็นคู่ครองกับคนตระกูลลู่ ชีวิตก็มักจะจบลงอย่างน่าสลด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมชาวเมืองหมิงอี้ถึงรังเกียจและหวาดกลัวนางยิ่งนัก

ด้วยเหตุนี้ ลู่หยวนฮวาจึงเลือกที่จะเลี่ยงเส้นทางที่ผ่านเมือง แม้ทางป่าที่นางเดินจะเต็มไปด้วยอันตรายจากสัตว์ป่าและความไม่แน่นอน แต่นางกลับรู้สึกว่ามันปลอดภัยกว่าการเดินผ่านหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยสายตาเย็นชาที่จ้องมองมา ด้วยความเชื่อและความหวาดกลัวที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น

ในระหว่างทางที่นางเดินอยู่ นางเหลือบไปเห็นสมุนไพรสีเขียวสดที่ขึ้นอยู่ริมทาง นางหยุดเท้าชั่วครู่ ก่อนจะคุกเข่าลงเพื่อเก็บมันขึ้นมาตรวจสอบ นางใช้ปลายนิ้วบรรจงขยี้ใบเล็กน้อยเพื่อตรวจสอบความชื้นและกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ สมุนไพรนี้มีสรรพคุณที่ใช้รักษาบาดแผลและช่วยบรรเทาความเจ็บปวด หญิงสาวเพ่งสมาธิไปที่การเก็บสมุนไพร โดยไม่ทันสังเกตว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจ้องมองนางจากระยะไกล

ทันใดนั้น ความเงียบสงัดของป่าก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ดังใกล้เข้ามา ลู่หยวนฮวาหยุดมือกลางคัน หูของนางได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ห่างไกลจากความเป็นมิตร นางเงี่ยหูฟังและค่อย ๆ หันไปตามเสียงนั้น

ใจของนางเต้นรัวขึ้นเมื่อมองเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดผ้าหยาบกร้าน พวกเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาของพวกเขาจับจ้องมาที่นางด้วยสายตาโลมเลียและท่าทางที่ดูหื่นกระหาย

"โฉมสะคราญเช่นเจ้า ใยจึงมาเดินเล่นในป่าแห่งนี้เพียงลำพัง?" หนึ่งในพวกเขาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงเจตนาร้ายอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้าของเขายิ่งทำให้นางตระหนักว่านี่ไม่ใช่การหยอกล้อธรรมดา

พวกเขาขยับฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ลู่หยวนฮวาหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ นางรู้สึกได้ว่าความตึงเครียดเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ลู่หยวนฮวาล้วงมือเข้าไปในถุงย่ามเล็กๆ ที่นางพกติดตัวตลอดเวลา ภายในถุงนั้นเต็มไปด้วยสมุนไพรที่นางเตรียมไว้สำหรับการรักษาโรคและการบรรเทาอาการเจ็บป่วย แต่นางก็ได้เตรียมมันไว้สำหรับเหตุการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ด้วย นางใช้ผงสมุนไพรที่บดละเอียดที่สามารถทำให้ผู้ที่สูดดมเกิดอาการระคายเคืองตาและไม่สามารถมองเห็นชั่วคราวได้

เมื่อพวกโจรคนหนึ่งย่างเท้าเข้ามาใกล้นางมากขึ้น นางไม่รอช้า ผงสมุนไพรในมือของนางถูกโยนออกไปอย่างรวดเร็ว ผงนั้นกระจายไปในอากาศและเข้าตาของพวกโจร เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นขณะที่พวกเขาพยายามขยี้ตาอย่างบ้าคลั่ง

“บัดซบ! เจ้ามันนังตัวดี!” หนึ่งในพวกโจรตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ขณะที่พวกเขาพยายามถอยหลังเพราะอาการระคายเคืองตา ลู่หยวนฮวารู้ว่านี่คือโอกาสที่นางจะหนี

ไม่รอช้า หญิงสาวหันหลังกลับและเริ่มวิ่งทันที ขณะที่ฝีเท้าของนางกระแทกพื้นดิน เสียงของพวกโจรก็ยังคงดังตามหลังมาเรื่อย ๆ พวกเขายังคงไม่ยอมแพ้และไล่ตามนางอย่างไม่ลดละ

ทางป่าที่นางวิ่งไปเต็มไปด้วยความยากลำบาก รากไม้ที่โผล่ขึ้นมาและก้อนหินที่กระจัดกระจายทำให้การวิ่งของนางไม่ง่ายอย่างที่คิด ลู่หยวนฮวารู้สึกว่าลมหายใจของนางเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสียงฝีเท้าของพวกโจรใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว