บทที่ 3 : อย่ามาอ้อนวอน

บทที่ 3

ผ้าแพรหญิงสาววัย 19 ปีเธอดูบอบบางราวดั่งลูกคุณหนูทั้งๆที่เธอนั้นเป็นเพียง เด็กสาวชาวบ้านธรรมดา ทนความหิวไม่ไหวจึงขยับมาที่จานข้าวและแก้วน้ำของชายชุดดำนี่เขาได้วางไว้ให้ในความคิดของเธอนั้นคิดเพียงแค่ว่าเขาจับตัวเธอมาผิดเพราะว่าเธอเองไม่เคยมีศัตรูที่ไหนและที่สำคัญผ้าแพรไม่ใช่คนรวยคงไม่มีใครจับมาเรียกค่าไถ่อย่างแน่นอน

เฮียไบร์ท

ในขณะที่ผมกำลังมีความสุขอยู่กับพริตตี้คนหนึ่งเธอเข้ามาดูแลผมอย่างถึงเนื้อถึงตัวแต่ลูกน้องได้เดินมาบอกว่าพวกมันทำงานสำเร็จโดยที่จับลูกของพวกฆาตกรมาให้ผมได้แล้ว เธอคนนั้นชื่อว่าผ้าแพรอายุ 19 กำลังเข้าเรียนมหาลัยอยู่กับยาย 2 คน

"ทำงานได้ดี"ผมหันไปหาลูกน้องคนสนิทพร้อมกับเอ่ยชมเล็กน้อยลูกน้องของผมนั้นรุ่นราวคราวเดียวกับผมชื่อว่า เพทาย ทำงานกับผมมานานมากและผมไว้ใจมันมากที่สุด

"เธออยู่ในห้องเก็บของนะครับนาย"คำสั่งของผมมันก็ทำตามได้ดีปล่อยเธอไว้แบบนั้นแหละเธอคงไม่ตายง่ายๆหรอก ผมยังไม่อยากหยุดในสิ่งที่บำเรอร่างกายตนเองในตอนนี้

"เฮียคะเรามาต่อกันดีกว่าค่ะ"มือขวาของพริตตี้สาวหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาขยับเข้ามาใกล้ปากผมเพื่อป้อนจนลำตัวของเธอนั้นกระชั้นชิดและเนินนูนของเธอทั้งสองข้างติดกับแผงอกของผมมันยิ่งสร้างความรู้สึกเสียวไม่อยากดื่มไวน์ต่อ

"ชักเริ่มไม่อยากดื่มไวน์แล้วสิ"ผมเผยรอยยิ้มพร้อมก้มลงไปหอมที่ไหล่ขาวๆของพริตตี้สาวคนนี้เธอพยักหน้าและมีท่าทีเขินอาย

"ไปสิคะเฮีย เราขึ้นห้องไปกันเถอะเดี๋ยวดาวจะดูแลเฮียและดูดเฮียไม่เหลือน้ำเลยค่ะ"ในท่าเซ็กซี่และท่ายั่วยวนของเธอนั้นงัดออกมาใช้ได้เก่งสมชื่อกับการเป็นตัวขายจริงๆ

ในยามเช้าที่มีแสงอาทิตย์ลอดผ่านม่านหน้าต่างด้านข้างของเตียงนอน ผมหันไปเห็นหญิงสาวเปลือยเปล่านอนอยู่ข้างกายได้เพียงแต่สูบลมหายใจเข้าและปล่อยออกมาลุกจัดการร่างกายจนเสร็จพร้อมกับวางเงิน 1 ก้อนไว้ที่บนหัวเตียงให้กับพริตตี้คนนี้

"ไม่ต่อเหรอคะเฮีย"เธอลืมตาเห็นผมทำท่าทีจะลุกมาจับแขนแต่ผมนั้นไม่ได้มีอารมณ์กับเธอแล้วและที่สำคัญเมื่อคืนนี้ไม่ได้สนุกอย่างที่คิด เธอใช้ร่างกายของเธอเหมือนกับเครื่องยนต์ที่กำลังจะพังโดยที่เครื่องหลวมไปหมด

"ฉันจะเข้าไปอาบน้ำ หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จและเปิดประตูมาเจอเธออยู่ที่นี่เธอโดนดีแน่"สิ้นสุดคำพูดของตนเองผมเดินหันหลังเข้ามายังห้องน้ำชำระร่างกายของตนเองจนเสร็จเรียบร้อยและเดินออกมาดื่มกาแฟด้านนอก

"เฮียครับแล้วจะให้ผมทำยังไงกับเธอถ้ายังปล่อยเธอไว้แบบนั้นเธออาจจะตายได้นะครับผู้หญิงคนนี้เธอดูอ่อนแอและยังเด็กมาก"

"หรอ ขนาดนั้นเลยหรอ"ผมเผยรอยยิ้มด้วยมุมปากอีกครั้งและลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกมาจากในบ้าน มุ่งหน้าเดินไปทางด้านหลังที่ห้องเก็บของเพื่อที่จะไปดูลูกของฆาตกรที่ฆ่าพ่อของผม

"ยายจ๋าช่วยผ้าแพรด้วย"ฝีเท้าของผมหยุดเดินเมื่อถึงหน้าห้องเก็บของและได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องหายายปนกับน้ำเสียงสะอื้นร้องไห้ ในความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนกับกำลังได้ยินเสียงตนเองร้องไห้อ้อนวอนผู้เป็นพ่อไม่ให้ตายในความรู้สึกของเด็กวัย 5 ขวบมันเป็นความทรมานมากที่สุดและมันก็ฝังใจจนมาถึงทุกวันนี้

"เปิดประตู"ประตูห้องเก็บของถูกเปิดออกโดยลูกน้องคนสนิทหลังจากที่ผมออกคำสั่ง ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นลูกสาวของฆาตกรครั้งแรกทำให้ผมรู้สึกใจหายแปลกๆ

"คุณจับตัวฉันมาทำไมคุณปล่อยฉันไปเถอะนะ"มือทั้งสองข้างของผู้หญิงคนนี้พนมไหว้ผมพร้อมกับหยดน้ำตาทั้งสองไหลรินจนอาบแก้มพยายามอ้อนวอนให้ผมปล่อยเธอ

"ปล่อยอย่างนั้นหรอมานี่"ไม่มีวันที่ผมจะสงสารเธอหรอกยิ่งผมเห็นหน้าเธอผมยิ่งเกลียดทวีคูณเป็น 10 เท่าเรื่องราวที่พ่อกับแม่ของเธอทำกับพ่อของผมนั้นมันมากกว่าที่เธอกำลังจะโดนด้วยซ้ำ ผมก้มลงไปโดยที่ใช้มือจับเข้าที่แขนของเธอกระชากขึ้นด้วยความแรงจนตัวของเธอนั้นลุกขึ้นเซ

"ฮื่อๆเจ็บ" เธอหลับตาพร้อมกับร้องไห้ไม่มองหน้าผมมีท่าทีเจ็บนั่นมันก็เรื่องของเธอยิ่งเธอเจ็บมากเท่าไหร่ผมยิ่งสะใจมากเท่านั้น

"เจ็บอย่างนั้นหรอ หึ! ฉันเจ็บมากกว่าเธอหลายเท่าผ้าแพร ฉันทรมานมามากกว่า 10 ปีอีก รู้ไหมว่าฉันต้องทรมานแบบไหนฉันต้องสูญเสียพ่อที่ฉันรักไปโดยการที่เห็นเขาถูกยิงตายต่อหน้าต่อตาไงเล่า"ผมตะเบ็งเสียงและตะคอกใส่หน้าเธอ เธอไม่กล้าที่จะมองหน้าผม ทำท่าทีเหมือนกับไม่รู้อะไรใสๆแบ๊วๆเหมือนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา

"อยากรู้อะไรอีกไหมมานี่ฉันจะเล่าให้เธอฟัง"ตัวของเธอนั้นแทบจะลอยตามแรงกระชากของผมเลยก็ว่าได้ ผมกระชากแขนของเธอให้เดินตามผมเข้ามาในบ้านจนมาถึงห้องนอน ในห้องของผมนั้นมีรูปของคุณพ่อบานใหญ่ติดอยู่ที่ผนังบนหัวเตียง ผมจับต้นคอของเธอให้หันมองรูปบานนั้น

"เธอเห็นรูปบานนั้นไหมมองสิจะหลับตาอยู่ทำไม! เธอเห็นไหมเห็นผู้ชายในรูปหรือเปล่า"ผมกดให้เธอนั่งลงกับพื้น ที่ผมนั่งยองๆจับต้นคอของเธอให้หน้าของเธอหันไปทางรูปบานใหญ่ของคุณพ่อผม เธอพยายามปัดมือของผมออกด้วยความเจ็บที่ผมบีบคอเธออย่างแรง

"ฉันเจ็บ ฮื่อๆ"

"ฉันถามว่าเธอเห็นไหมเห็นรูปบานนั้นไหมไม่ใช่ให้บอกว่าเจ็บหรือไม่เจ็บ ฉันต้องการคำตอบ"ผมเน้นเสียงและเอ่ยถามเธออีกครั้งพร้อมขยับมือบีบแรงขึ้นอีกนิด

"เห็นแล้ว ฉันไม่รู้หรอกว่าคนในรูปนั้นเป็นใครแล้วทำไมคุณต้องการให้ฉันมาเห็นเขา"

"ถ้าไม่รู้ฉันจะบอกเองว่าคนในรูปเป็นใคร คนในรูปคือพ่อของฉันเองผ้าแพร เขาเป็นพ่อของฉันเองชัดหรือยัง แต่เขาเหลือเพียงแต่รูปชีวิตของเขาต้องสังเวยความชั่วของพ่อแม่เธอ พ่อกับแม่ของเธอมันเลวฆ่าพ่อของฉันในขณะที่ฉันเป็นเด็กเพียง 5 ขวบฉันต้องเห็นภาพที่เลวร้ายพ่อของฉันตายต่อหน้าต่อตาเพราะว่าพ่อกับแม่ของเธอ

"คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่ ฮื่อๆ ฉันมีเพียงยาย และยายของฉันก็ไม่ใช่ยายแท้ๆเขาเก็บฉันมาเลี้ยงคุณจับตัวคนผิดหรือเปล่าฮื่อๆ"

"เธอต้องชดใช้"

"ทำไมคุณถึงไม่ฟังที่ฉันพูดฉันไม่ชดใช้อะไรทั้งนั้นฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ปล่อยฉันไปนะ"ต่อให้ร้องไห้อ้อนวอนผมเท่าไหร่ผมก็ไม่มีวันปล่อยเธอหรอก เธอต้องสังเวยชีวิตของเธอให้กับความเจ็บปวดของผม