ตอนที่ 4 จะหนีไปไหน

คนตัวบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งในช่วงบ่าย คราวนี้เธอเจ็บปวดร้าวรานไปทั้งลำคอ และหนักอึ้งที่หัวสมองราวกับมีอะไรมากดทับ

“คุณผู้หญิง รู้สึกตัวแล้วหรือคะ”

เธอมองไปยังต้นเสียงอย่างเลื่อนลอย ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอมันบอบช้ำแทบไม่เหลือชิ้นดี วันนี้เธออยู่ในเงื้อมือของเขาแล้ว ยังไงเธอก็ไม่มีวันรอด เพราะคนที่หักหลัง แมทธิว เฮย์ส บทลงโทษมีเพียงความตายอย่างทุกข์ทรมานเท่านั้นที่คู่ควร

ลำพังตัวเธอจะตายก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์ต่อชีวิตเท่าไรนัก เป็นห่วงก็แต่แม่ผู้น่าสงสารของเธอ ที่รอคอยเธออย่างมีความหวังอยู่ที่เมืองไทย ป่านนี้คงรู้ตัวแล้วว่าลูกสาวของตัวเองยังเดินทางกลับไม่ถึงบ้าน ทั้งๆ ที่เลยเวลานัดหมายกันมาแล้วหลายชั่วโมง “ลุกไหวไหมคะ กินข้าวกินยาก่อน เดี๋ยวป้าเช็ดตัวให้อีกรอบคุณไข้ขึ้นด้วย”

เดียน่า แม่บ้านวัยหกสิบปี รีบกุลีกุจอมาประคองคนตัวบางที่น่าสงสารให้ลุกขึ้นมานั่ง

ดวงตากลมโตคู่นั้นแดงก่ำ มองทุกอย่างอย่างเลื่อนลอยราวกับไม่มีวิญญาณและความรู้สึก ยิ่งรอยนิ้วมือแดงช้ำที่ลำคอ ยิ่งทำให้แม่บ้านเก่าแก่นึกเวทนานัก ไม่รู้ว่าไปทำความผิดอะไรมา ถึงโดนจับมาขังและทำร้ายร่างกายแบบนี้

“ป้าชื่อเดียน่านะคะ คุณชื่ออะไรคะ”

คนแก่ชวนคนที่วิญญาณยังไม่กลับเข้าร่างคุย เพื่อให้เธอกลับมาสนใจเรื่องตรงหน้าอีกครั้ง

“พรีมค่ะ”

เพราะผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับแม่ของเธอ และท่าทางอบอุ่นที่ได้รับ ทำให้อดคิดถึงแม่ไม่ได้ จึงยอมพูดคุยด้วย อย่างน้อยก็เพื่อปลอบประโลมจิตใจที่อ่อนล้าของคนที่มีเวลาอยู่บนโลกใบนี้แบบนับวันถอยหลังอย่างเธอ

“คุณพรีม ชื่อเพราะจัง กินข้าวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะได้กินยา”

คนตัวบางยอมรับชามข้าวต้มแบบคนไทยที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งมาจากป้าเดียน่า อดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าแม่ครัวที่นี่ทำไมถึงต้องยุ่งยากทำอาหารไทยให้นักโทษแบบเธอด้วย

เมื่อกินข้าวกินยาเสร็จ เธอก็นอนหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว พร้อมกับอาการไข้ที่หายไปเป็นปลิดทิ้ง เธอรู้สึกเหนียวเนื้อเหนียวตัวเพราะยาแก้ไข้ที่กินไป มันขับพิษไข้ออกมาทางเหงื่อจนตัวเธอเปียกชุ่มไปหมด จึงขอเข้าไปอาบน้ำเองหลังจากกินข้าวและกินยามื้อเย็นเสร็จ

ร่างบางเปลือยเปล่ายืนอยู่หน้ากระจกบานโตที่มีความสูงเกือบ 2 เมตรในห้องน้ำ เธอมองร่องรอยที่เขากระทำรุนแรงกับเธอเอาไว้ที่ลำคอระหงแล้วอดที่จะรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้

เกิดเป็นเธอกับแม่ ชีวิตมันไม่ได้ง่ายเลย แค่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลกก็ผิดแล้ว เธอกลายเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญของความมักมากของพ่อ ถูกพี่น้องพ่อเดียวกันรังเกียจและรังแกมาตั้งแต่เด็ก แม่ผู้อ่อนแอของเธอก็ไม่สามารถกางปีกปกป้องเธอได้เพราะมีชะตากรรมเป็นแค่เมียน้อย ที่ต้องยอมโดนเมียหลวงก่นด่า โดยที่พ่อไม่เคยมาสนใจเหลียวแล หรือปกป้องดูแลให้ความอบอุ่นและปลอดภัยกับเธอและแม่ได้เลย จนเด็กอย่างเธอต้องกัดฟันลุกขึ้นมาทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อปกป้องแม่ของตัวเอง

แค่เธออยากจะมีอิสระจากคนอย่างพ่อ อยากกลับไปใช้ชีวิตเรียบง่ายกับแม่แค่สองคน เธอยังต้องยอมทำงานที่เสี่ยงต่อชีวิตของตัวเอง เพื่อแลกเปลี่ยนกับอิสระในครั้งนี้เลย

และสุดท้าย เธอก็ทำมันไม่สำเร็จ ถึงแม้เธอจะสามารถนำข้อมูลความลับเรื่องราคาประมูลไปให้พ่อได้ จนพ่อชนะการประมูล ได้ทำโครงการที่รอมานาน แต่เธอดันไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการกับแม่ได้ แถมยังต้องเอาชีวิตมาทิ้งในอาณาจักรของมาเฟียตระกูลเฮย์ส ที่ต่อให้พ่อรู้ พ่อก็คงไม่เสี่ยงมาช่วยเธอแน่ๆ เพราะคนอย่างพ่อ ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง

มือเล็กๆ ลูบไล้ร่องรอยแดงช้ำเป็นปื้นที่ลำคอ มันเจ็บนะ แต่มันไม่เจ็บเท่าความรู้สึกในหัวใจของเธอหรอก ในตอนนี้ เธอภาวนาอย่างเดียว ขออย่าให้เขาไปยุ่งกับแม่ของเธอ ถ้าเธอไม่ได้กลับไปหาท่านจริงๆ อย่างน้อย พี่สาวของแม่และครอบครัวก็คงช่วยดูแลแม่ของเธอได้

ร่างบางตัดใจเลิกอาลัยอาวรณ์ในชีวิตตัวเอง แล้วอาบน้ำสระผมทำความสะอาดร่างกายทุกซอกทุกมุม ใช้เวลาอ้อยอิ่งอยู่ในห้องน้ำเป่าผมจนแห้ง จึงออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเพราะลืมขอเสื้อผ้าชุดใหม่จากป้าเดียน่า

แต่แทนที่ออกมาจากห้องน้ำแล้วจะเจอแม่บ้านที่อยู่ดูแลเธอมาทั้งวัน กลับเจอเขา ผู้ชายที่พร้อมจะฆ่าเธอให้ตาย..อีกครั้ง

พริมายืนชะงักเท้าอยู่กับที่ เมื่อสบตาคมกริบดุดันของเขา ที่ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าหากเขาเข้ามาเอาชีวิต เธอก็พร้อมยอมตายอย่างไม่เกรงกลัว จริงๆ มันไม่ใช่ มันก็แค่คำปลอบใจตัวเองเท่านั้น เพราะตอนนี้ เธอกลัวเขา กลัวมากจนขยับถอยหลังตั้งใจจะหนีกลับเข้าห้องน้ำ

แต่ความไวของเธอหรือจะสู้คนขายาว เขาสาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้วอุ้มเธอลอยหวือมาโยนลงกลางเตียงอย่างแรง

แม้จะจุกจนตัวงอ แต่เธอก็กลั้นใจลุกขึ้นนั่งแล้วกระถดตัวหนีเขาที่คลานขึ้นเตียงเดินหน้ารุกรานเธออีกแล้ว

“จะหนีไปไหน พริมา”

เจ้าของชื่อหันซ้ายหันขวาหาผู้ช่วย แต่อนิจจา ไม่มีแม้เงาป้าเดียน่าที่อยู่กับเธอมาทั้งวัน หรือแม้แต่เงาของลูกน้องคนไหนของเขาทั้งนั้น ในห้องนี้ มีเพียงเขากับเธอแค่สองคนเท่านั้นจริงๆ

“ไม่ต้องมองหาใคร ถ้าผมเข้ามาหาคุณ จะไม่มีใครอยู่รอบบริเวณนี้ และไม่มีใครช่วยคุณได้”

“คุณจับฉันมาทำไม”

“หึ ยังต้องถามอีกหรือพริมา นี่คุณไม่รู้จริงๆ หรือ ว่าทำไมผมถึงจับคุณมา”

“จะฆ่าก็รีบฆ่าสิ จะมัวมาชักช้าทำไม ถ้าคิดว่าจะจับฉันเพื่อกดดันพ่อให้ถอนตัวเรื่องประมูล ขอบอกเลยว่าต่อให้ขังฉันไว้จนแก่ตาย พ่อก็ไม่มีวันยอมเอาอะไรไปแลกกับผลประโยชน์ของเขาทั้งนั้น”

“แม้แต่ลูกสาวในไส้อย่างคุณงั้นเหรอ”

“ใช่ เพราะงั้น คุณจะฆ่า ก็รีบฆ่าฉันเสีย”

“หึ อย่ามาอำผมดีกว่า ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกตัวเอง แม้ว่าไอ้พ่อคนนั้นมันจะเลวแสนเลวหรือรักตัวเองและผลประโยชน์มากมายขนาดไหนก็ตาม”

มือใหญ่ยื่นไปลูบไล้ใบหน้าขาวเนียนที่ตอนนี้เริ่มมีเลือดฝาด ริมฝีปากอวบอิ่มคู่นั้นก็มีสีแดงสดตามธรรมชาติแล้ว

คนตัวบางพยายามย่นคอหนี แต่ก็หนีไม่พ้นเมื่อเขาใช้มือจับล็อกที่กรามของเธอเอาไว้ แล้วใช้แรงบังคับให้ใบหน้าสวยงามของเธอขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิด

“ปล่อยฉัน”

แม้จะเกรงกลัวในท่าทีดุดันของเขา แต่คนตัวบางที่ทำตัวเป็นคนแข็งแกร่งมาตลอดชีวิต ก็เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ข่มความกลัวนั้นลงไปให้ลึกสุดใจ

“ปล่อยเหรอ ได้สิ”

มาเฟียหนุ่มปล่อยมือที่ล็อกกรามของเธอออก ขยับตัวถอยห่างทำให้เหยื่อชะล่าใจ แล้วดึงร่างบางของเธอลงมานอนหงายอย่างหมดท่าใต้ร่างของเขาที่คร่อมทับอยู่ทั้งตัว

“ปล่อยฉันนะ ลงไปเดี๋ยวนี้”

มือเล็กระดมทุบตีและผลักดันเขาให้ยอมล่าถอยลงไปจากการทาบทับร่างเธอ แต่แรงเท่ามดของเธอมีหรือที่เขาจะสะเทือน

คนตัวโตแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมแล้วจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นไปล็อกอยู่ที่เหนือหัวโดยใช้มือใหญ่ของเขาเพียงแค่มือเดียวเท่านั้น

ส่วนมืออีกข้างก็กระตุกปมชุดคลุมอาบน้ำแล้วแหวกสาบชุดออกจากกัน ทันทีที่ร่างงามแสนเย้ายวนขาวผ่องปรากฏตรงหน้า มาเฟียหนุ่มที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่กับความสวยงามไร้ที่ติ

เขาปล่อยมือของเธอแล้วจับเธอถอดเสื้อคลุมตัวนั้นทิ้งลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว และอาศัยความว่องไวปลดเข็มขัดกางเกงตัวเองแล้วเอามันมาใช้มัดรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างติดกับเสาหัวเตียงเอาไว้

“ไอ้เลว คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อย”

“เลวเหรอ แล้วที่คุณกับพ่อชั่วๆ ของคุณทำกับผม มันเรียกว่าอะไร มันไม่เลวกว่าผมหรอกเหรอ”

เสียงทุ้มตวาดก้อง มือใหญ่จับล็อกใบหน้าของเธอเอาไว้ แล้วก้มลงประกบริมฝีปากหยักได้รูปของตัวเองกับริมฝีปากจิ้มลิ้มสีสด แล้วบดเบียดขบเม้มอย่างกักขฬะรุนแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดจึงเริ่มมีสติรู้ตัว ความรุนแรงแปลเปลี่ยนไปเป็นขบเม้มบดเบียดกลีบปากนุ่มนิ่มด้วยจังหวะเชื่องช้าเนิบนาบชวนฝัน จนคนตัวบางที่หลับตากรีดร้องดิ้นรนอึกอัก หลับตาพริ้ม ปล่อยให้ชายหนุ่มผู้มากประสบการณ์มอบสัมผัสอันแสนดูดดื่มให้เธอต่อไป

“อืมมมม”

เสียงครางทุ้มจากลำคอหนา บ่งบอกถึงความพึงพอใจในรสสัมผัสที่นุ่มนิ่มราวพุดดิ้งราคาแพงของคนตัวบางใต้ร่าง อยากที่จะสัมผัสเธอให้ลึกซึ้งขึ้นอีกนิด จึงกดแทรกเรียวลิ้นลงไปไล่ต้อนลิ้นเล็กของเธอ ก่อนจะเกาะเกี่ยวดุนดันจนเธอค่อยๆ แลบลิ้นนั้นออกมาให้เขาไล้เลียและดูดดึงอย่างหิวกระหาย

มือใหญ่ร้อนผ่าวละจากคางของเธอลงมาลูบไล้ที่หน้าอกกลมกลึงใหญ่โตเกินตัว นิ้วร้ายสะกิดปลายยอดสีชมพูสดที่เขาเห็นเมื่อครู่จนมันแข็งตั้งเป็นไตน่ารัก ในที่สุดก็อดใจไม่ไหวบีบขยำเคล้นคลึงความตรึงแน่นนุ่มหยุ่นนั้นเบาๆ

“อือออออ”

คนตัวบางไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป จึงระบายความรู้สึกอึดอัดในอกด้วยการส่งเสียงครางแผ่วเบาในลำคอ

ความช่ำชองของเขาทำเอาเธอหัวหมุนเคว้งไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อเขาบดจูบเธออย่างเร่าร้อนหิวกระหายอีกครั้ง และครั้งนี้มือใหญ่ร้อนผ่าวทั้งสองข้างก็ตรงเข้าบีบขยำหน้าอกของเธอพร้อมๆ กัน

“อื้อออ”

ปากร้อนค่อยๆ ไถลมาที่ซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือแดงช้ำ เขาใช้จมูกถูไถแล้วกดจูบแผ่วเบาราวกับต้องการปลอบประโลมรอยช้ำนั้นให้จางหายไปโดยเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวบางก็รู้สึกเจ็บจนสะดุ้งโหยง

เขาจึงตัดใจเปลี่ยนเป้าหมาย ไล่จูบซับตั้งแต่ไหปลาร้าลงมาจนถึงเนินอกอวบอิ่ม แล้วตวัดลิ้นร้อนๆ ลงที่ปลายยอดสีชมพูสดน่ารักด้วยจังหวะช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้น คนตัวบางก็หลับตาปี๋ ส่งเสียงครางในลำคออื้ออึงอย่างน่าสงสาร

“อื้อ พอแล้ว ลงไป”

หญิงสาวผู้น่าสงสาร แม้จะหวิวไหวล่องลอยไปกับสัมผัสสุดสยิวของเขา แต่ก็ยังมีแก่ใจพยายามจะเรียกสติของตนเองตลอดเวลา

มาเฟียหนุ่มจึงตวัดลิ้นระรัวสลับกับดูดดึงปลายยอดสีชมพูอย่างตะกละตะกลามจนเกิดเสียงดังฉ่ำแฉะลามก มืออีกข้างก็บีบขยำก้อนซาลาเปาของเธออย่างแรงตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งทะยานของเขา

“อ๊ะ อย่า”

ในขณะที่ปากยังคงทรมานเธออยู่อย่างนั้น ก็ละมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองมือไม้สั่นแล้วปามันทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี ตามด้วยกางเกงขายาวและกางเกงชั้นในแบรนด์ดัง ทำให้ตอนนี้สองร่างมีสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างกันแล้ว