5 | ว่าที่สามี

“คุณให้คนสะกดรอยตามฉันใช่ไหม” ถามคนข้างกายตรงๆ ถ้าไม่ใช่ เขาคงไม่รู้ว่าเธออยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯ

“แค่ให้จับตาดู”

เธอแค่นหัวเราะในใจ ในหัวมีคำด่ามากมายที่อยากพ่นใส่ผู้ชายคนนี้ ทว่ากลับทำได้เพียงเก็บมันเอาไว้ เพราะไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปแล้วเขาจะโกรธและทำร้ายเธอหรือเปล่า ภาพในคืนนั้นที่โดนเอาปืนจ่อหัวยังติดตา

ยิ่งอยู่ใกล้เขา ความปลอดภัยของเธอมันเท่ากับศูนย์

“ทำแบบนี้ทำไม”

“อย่าคิดว่าแค่รอดมาได้แล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม”

“…”

“ชีวิตเธอ… เป็นของฉัน” มือหนาเลื่อนไปบีบแก้มหญิงสาวแล้วกระชากใบหน้าสวยหวานเข้ามาหา ระยะห่างเพียงไม่กี่เมตรทำให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดใส่กัน

พอได้มองผู้ชายคนนี้ใกล้ๆ มันตอกย้ำว่าเขาหล่อมากจริงๆ กลิ่นอายความอันตรายยังคงลุกโชนรอบตัวเขาจนเธอรู้สึกขนลุกซู่

นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า ‘หล่ออันตราย’

ผลัก!

เธอกลั้นใจผลักผู้ชายคนนี้ออกห่างเพราะทนความเจ็บของมือหนาที่บีบแก้มจนรู้สึกปวดร้าวไปทั่วกรอบหน้า

“ชีวิตฉันเป็นของฉัน ไม่ใช่ของคุณ”

“หึ เธอแน่ใจจริงๆ เหรอ” มีนาคงไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองจะแต่งงานคือเขา

ความจริงเธอยังเด็กมาก เพียงแต่หน้าตาและบุคลิกมันทำให้เธอดูโตเกินกว่าวัย ถ้าต้องแต่งงานกับเธอ เขาคงกลายเป็นมาเฟียเคี้ยวหญ้าอ่อน เพราะอายุของมีนากับเขาห่างกันประมาณห้าปี นับว่าเธอเป็นผู้หญิงอายุน้อยที่สุด ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

“คุณจะพาฉันไปไหน”

“ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง”

เธอเริ่มไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอีกแล้วสิ ตั้งแต่เจอเขา เธอก็กลายคนเป็นระแวงทุกสิ่งอย่างรอบตัวไปโดยอัตโนมัติ

“คุณเป็นใครกันแน่” สงสัยมานานแล้วว่าเขาเป็นใคร ที่แน่ๆ ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

“พอถึงที่หมายเธอจะรู้ทุกอย่างเอง”

“ทำไมไม่บอกตอนนี้เลย ไหนๆ คุณก็รู้จักฉันแล้ว ก็บอกมาเลยสิว่าคุณเป็นใคร” เขาหันมามองเธอนิ่งๆ สายตาคู่นั้นพลันทำหัวใจเธอกระตุกวูบ น่ากลัวจัง…

ก็ได้ ไม่อยากบอกเธอก็ไม่เซ้าซี้ต่อ รอถึงที่หมายเดี๋ยวคงได้รู้เองว่าเขาเป็นใคร ว่าแต่…เขาจะพาเธอไปไหนกันแน่นะ อยากถามทว่าก็กลัวโดนมองด้วยสายตาแบบเมื่อครู่อีก

เงียบไว้ปลอดภัยดีที่สุด

รถหรูราคาแพงขับเคลื่อนมาถึงจุดหมาย โดยใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง มีนาก้าวลงจากรถอย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตากวาดมองสถานที่ไม่คุ้นเคยแล้วหันไปมองวิคเตอร์

มาเฟียหนุ่มไม่ได้ขยับริมฝีปากบอกให้มีนาเดินตาม หากแต่สายตามันได้บอกแทนไปหมดแล้ว หญิงสาวเดินตามวิคเตอร์เข้าไปในโรงแรมหรูระดับห้าดาว โดยมีชายชุดดำเดินขนาบข้าง เรียกสายตาจากคนในโรงแรมให้หันมามองได้ไม่ยาก

“จะพาฉันไปไหน”

“เดี๋ยวก็รู้”

เขาตอบแบบเดิมอีกแล้ว! บอกตามตรงว่าเริ่มหงุดหงิด ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวเพราะไม่รู้ว่าเขาพาเธอมาโรงแรมทำไม

คงไม่ได้พามาทำมิดีมิร้ายใช่ไหม เริ่มหวาดระแวงมัจจุราชหน้าหล่อคนนี้เสียแล้ว

เดินตามเขาเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ทันทีที่เข้ามากลับต้องชะงักทันที สายตาเพ่งมองไปยังบุคคลกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังนั่งมองมาที่เธอกับมัจจุราชหน้าหล่อ หนึ่งในนั้นทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ

“พ่อ แม่…” พ่อกับแม่ของเธอนั่งร่วมโต๊ะกับชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูน่าเกรงขาม มีใบหน้าละม้ายคล้ายกับมัจจุราชหน้าหล่อ โดยมีชายชุดดำยืนตามจุดต่างๆ ในบริเวณนั้น

ทำไมพ่อแม่ของเธอถึงรู้จักกับคนพวกนี้นะ…

“นั่งสิ” ผู้ชายที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับมัจจุราชหน้าหล่อเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แววตาดูไร้อารมณ์ไม่ต่างกันเลย

เธอเดินไปนั่งลงเก้าอี้ตัวว่าง โดยเก้าอี้ข้างกายเป็นของมัจจุราชหน้าหล่อ

“ทำไมพ่อกับแม่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ”

พ่อแม่มีนาหันหน้ามองกัน ก่อนที่คนเป็นพ่อจะขยับริมฝีปากตอบคำถามลูกสาว

“ถึงเวลาที่ลูกต้องรู้แล้ว คนที่นั่งอยู่ข้างๆ คือวิคเตอร์ คนที่ลูกต้องแต่งงานด้วย”

“!!!” ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนลงชั่วขณะทันทีที่คนเป็นพ่อบอกว่าผู้ชายคนนี้คือ ‘วิคเตอร์’ คนที่เธอจะต้องแต่งงานด้วย หันไปมองเขาอย่างอึ้งๆ

คนที่ตั้งใจฆ่าเธอในวันนั้น กำลังจะกลายเป็นว่าที่ ‘สามี’ ของเธอในอนาคต

บอกทีว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างที่รับรู้ในวันนี้คือความฝัน เธอไม่อาจยอมรับความจริงในวันนี้ได้…

“ที่ผ่านมาทั้งคู่ต่างไม่ขอเปิดเผยตัวตน ในเมื่อจะแต่งงานกันอยู่แล้ว พวกเราเลยคิดว่าน่าจะรู้จักกันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ น่ะดีแล้ว”

“…”

“ใช่ จะได้สนิทและผูกพันธ์กัน เพราะถึงยังไงอีกไม่นานทั้งหนูมีนาและวิคเตอร์ก็ต้องแต่งงานกัน” ลักษิกา แม่ของวิคเตอร์พูดด้วยรอยยิ้ม

เธอเริ่มทำตัวไม่ถูก สายตาทุกคนต่างเพ่งมองมาจนทำให้รู้สึกประหม่า มือทั้งสองที่วางบนหน้าตักจิกเข้าหากันเพื่อระบายความรู้สึกตอนนี้

นี่เธอต้องแต่งงานกับคนที่คิดจะฆ่าตัวเองจริงๆ หรือเนี่ย แค่นั้นยังโหดด้วยเลย ไม่อยากนึกถึงตอนแต่งงานเลยว่ากันจะโหดด้วยขนาดไหน…

“คือว่า…มีนายังไม่พร้อมแต่งงานค่ะ” เธอตัดสินใจบอกทุกคนตรงๆ พอหันมองคนเป็นพ่อ สายตาคู่นั้นที่มองเธอกลับมามันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนมีนาเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง มือที่คลายออกกลับมาจิกกันแรงกว่าเดิม สายตาคนเป็นพ่อทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้น

“ติดอะไรเหรอมีนาไหน ลองบอกพ่อซิ”

เธอกำลังโดนพ่อกดดันผ่านสายตา…

“มีนา…”

“ตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดเตรียมมาครึ่งทางแล้ว ฤกษ์แต่งงานคุณลักษิกาก็หามาไว้แล้วเรียบร้อย อย่าทำให้ทุกอย่างมันพังเพราะความเอาแต่ใจของตัวเองเลยนะ”

“…” เธอถูกตำหนิต่อหน้าทุกคนอีกแล้ว แม้น้ำเสียงของพ่อจะฟังดูนุ่มนวล หากแต่คำพูดที่พ่นออกมากลับทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร ผิดด้วยเหรอที่เธอบอกว่าไม่พร้อมแต่งงาน

อายุยังน้อย เรียนยังไม่จบ แถมยังต้องแต่งงานกับมาเฟียที่เกือบลงมือฆ่าตัวเอง

“คุณลักษิกากับคุณวาคินทร์อย่าถือสายัยมีนาเลยนะครับ แกคงเหนื่อยกับงานมาก็เลยพูดแบบนั้น”

“ไม่เป็นไรครับ” วาคินทร์ พ่อของวิคเตอร์พูดเสียงเรียบ ก่อนจะปรายสายตาไปมองมีนากำลังที่นั่งก้มหน้าอยู่เงียบๆ

เด็กคนนั้นคงลำบากใจมาก…

“ถ้าหนูมีนายังไม่พร้อมแต่งงาน พวกเราสามารถรอหนูมีนาเรียนจบก่อนได้นะ” ลักษิกาพูดอย่างเข้าใจ มีนายังเรียนอยู่ คงยังไม่พร้อมแต่งงานจริงๆ

หัวใจมีนาพองโตอย่างมีความหวัง ทว่าพอหันไปมองสีหน้าคนเป็นพ่อที่กำลังกดดันและบีบบังคับทางอ้อม มันทำให้เธอกลับมารู้สึกแบบเดิม

สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ของคนเป็นพ่อ…

“ไม่เป็นไรค่ะ ไหนๆ ก็เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว ดำเนินการตามนั้นเถอะค่ะ” อยากขอบคุณแม่ของวิคเตอร์ที่เข้าใจ ถ้าครอบครัวเธอเข้าใจอย่างครอบครัววิคเตอร์ก็คงจะดี

•••

“อาวานไปส่งมีนาทีนะวิคเตอร์”

“ได้ครับคุณอา ไม่มีปัญหา” เขารับปาก อานนท์ พ่อของมีนา

“แค่เป็นเราอาก็สบายใจแล้ว”

วิคเตอร์ยิ้มรับ

เธอแอบลอบถอนหายใจแล้วกรอกกลิ้งดวงตาไปมา พ่อคงไม่รู้ว่าอยู่กับวิคเตอร์นั่นแหละที่จะไม่ปลอดภัย

“แม่กับพ่อกลับก่อนนะมีนา”

“ค่ะ” เธอเข้าไปสวมกอดแม่ ยืนส่งพวกท่านจนกระทั่งรถหรูประจำบ้านจะเคลื่อนย้ายออกไป ก่อนจะหันไปมองครอบครัวของวิคเตอร์แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้

แม่ของวิคเตอร์น่ะไม่เท่าไรหรอก แต่พ่อของเขาเนี่ยสิ… ดูน่ากลัวไม่ต่างวิคเตอร์เลย

ทั้งสองคนก้าวขึ้นรถพร้อมกัน เหลือเพียงมีนาและวิคเตอร์ที่ยังไม่ขึ้นรถ

“เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง” ไม่อยากให้เขาไปส่ง บอกตามตรงว่าระแวงเขามาก

“ขึ้นรถ” ออกคำสั่งเสียงเข้ม

เธออยากขัดคำสั่งวิคเตอร์อยู่เหมือนกัน แต่ติดตรงชีวิตคนรอบตัวของเธอตกอยู่ในกำมือเขาไปหมดแล้ว ทางเดียวที่จะทำให้พวกเขาเหล่านั้นปลอดภัยมีอยู่ทางเดียว

คือเธอต้องยอม….