2 รีบไปก่อนเปลี่ยนใจ

“กรี๊ดดด!!!”

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวผู้โชคร้ายแผดไปทั่วบริเวณเส้นทางเปลี่ยวจนแทบได้ยินไปถึงบ้านคน ที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่เพียงกี่กิโลเมตร

ความตายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เธอแล้ว…

หลับตาปี๋รอรับแรงกระแทกจากรถหรูตรงหน้าอย่างไม่เต็มใจ หากแต่ก็ไม่สามารถหนีไปตอนนี้ได้ทัน ชีวิตเธอคงมาถึงจุดจบแล้วจริงๆ

เอี๊ยดด!!

เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนทำให้เธอยิ่งหลับตาแน่นขึ้น ไอร้อนจากตัวรถแผดเข้าใบหน้าจนรู้สึกเหมือนกำลังถูกเผาให้มอดไหม้ เสียงนั้นสิ้นสุดลงแต่ร่างกายกลับดูเหมือนไม่ได้รับแรงกระแทกแต่อย่างใด จึงทำให้ตัดสินใจลืมตาขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง

เธอยังไม่ตาย ทว่าก็เกือบแล้วเพราะหน้ารถคันนี้อยู่ใกล้รอมร่อ รถหรูเคลื่อนตัวออกห่างแล้วหยุดนิ่งอีกครั้ง ก่อนที่ประตูรถจะเปิดออกปรากฏร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำ

“มีนา มีนาลินทร์ พิธาตรัยกิจสกุล ใช่ไหม”

มัจจุราชตนนั้นกำลังเอ่ยชื่อจริงและนามสกุลของเธอ ทั้งที่เพิ่งเจอกันแต่เขากลับรู้จักชื่อและนามสกุล คงไม่ได้ให้คนตามสืบเพื่อหวังจะฆ่ายกครัวหรอกนะใช่ไหม!

“ฆ่าแค่ฉัน แต่อย่าแตะต้องครอบครัวของฉัน”

“หึ” ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มไปด้านข้างพร้อมกับส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ คนตัวโตเคลื่อนย้ายตัวเองมานั่งพิงกระโปรงรถหรู กอดอกมองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช

“เอางั้นเหรอ”

“ใช่” แม้เธอกลัวตาย พอลองนึกไตร่ตรองดูดีๆ ก็ไม่อยากอยู่โลกนี้แล้วเหมือนกัน

ระหว่างมีชีวิตอยู่แล้วต้องแต่งงานกับมาเฟียที่ทั้งอันตรายและน่ากลัว กับตายเสียตั้งแต่ตอนนี้เพื่อให้มันจบๆ เธอขอเลือกอย่างหลังดีกว่า

อยู่ไปคนก็ไม่เห็นค่า มีแต่หวังผลประโยชน์ด้วยทั้งนั้น ขอยอมตายเสียดีกว่า

เธอทรมานมาเยอะมากแล้ว

“ตอนแรกยังทำเหมือนกลัวตาย ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจอยากตายซะแล้วล่ะ”

“เพราะฉันรู้ยังไงล่ะว่าตัวเองไม่มีทางรอด” เลยยอมให้เขามอบความตายให้อย่างจำยอม

“ฆ่าฉันเลย”

“…”

“ฆ่าฉันให้มันจบๆ ไป”

วิคเตอร์มองมีนานิ่งๆ ก่อนจะหยิบปืนที่เหน็บไว้ข้างหลังออกมาแล้วใช้มือลูบไล้ตรงสันอย่างทะนุถนอม สายตาช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าซึ่งกำลังนั่งขอความตาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังร้องขอชีวิตด้วย

คนที่ไม่อยากตายมักได้ตายเร็ว ส่วนคนที่เอาแต่เรียกร้องหาแต่ความตาย…มักได้รับอนุญาตให้หายใจต่อ

“เธอเลือกเองนะ”

“…” เธอกำชายกระโปรงตัวเองแน่นเมื่อได้ฟังประโยคนั้น หลับตาลงรอคอยความตายที่กำลังคืบคลานเข้าหา ปากขอให้เขาฆ่า ทว่าสมองกลับกำลังบีบบังคับให้เธอขอให้เขาไว้ชีวิต

คนเราจะรู้คุณค่าของชีวิตก็ต่อเมื่อความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เธอเลือกแล้ว…

แกร๊ก!

วิคเตอร์ลั่นไกแล้วทว่ากลับไม่มีกระสุนพุ่งเข้าใส่มีนา ทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“ให้เธอตายตอนนี้มันยังเร็วเกินไป”

“หมายความว่ายังไง”

“ฉันไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก ให้เธอติดหนี้บุญคุณเล่นๆ น่าสนุกกว่าเยอะ”

“…” รอยยิ้มนั้นของเขาทำให้เธอไม่ไว้วางใจ ไม่สามารถเดาได้เลยว่าแววตาไร้อารมณ์นั้นกำลังรู้สึกอะไร เขาเป็นคนเดาใจได้ยาก

พยายามอ่านสายตาคู่นั้นแต่มันยากเหลือเกิน…

“รีบไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าเธอ” เขาโยนกระเป๋าของมีนาที่ยึดเอาไว้ก่อนหน้านี้คืนให้อย่างไร้เยื่อไย

“จะไม่ยุ่งกับครอบครัวของฉันใช่ไหม”

“ถ้ารู้จักรูดซิปปากให้สนิท คนรอบข้างของเธอก็จะปลอดภัย”

เขากำลังเตือนเธอว่า หากเรื่องในคืนนี้แพร่งพรายออกไปถึงหูคนอื่น ครอบครัวและคนรอบข้างของเธอจะเป็นอันตราย

“ฉะ…ฉันสัญญาจะไม่บอกใคร” แม้แอบเสียดายที่เขาไม่ฆ่าตัวเองให้ตาย ทว่าอีกใจก็รู้สึกโล่งที่ยังมีลมหายใจอยู่

อยากตายแต่ก็อยากมีชีวิตอยู่ต่อ…

วิคเตอร์นั่งมองมีนาเดินออกไปด้วยสายตายากคาดเดา นี่เป็นครั้งแรกที่ยอมปล่อยให้คนล่วงรู้ความลับรอดกลับไป ใจอยากฆ่าผู้หญิงคนนั้นให้ตาย แต่ติดอยู่ตรงเดียว

เธอคือคนที่ครอบครัวจะให้แต่งงานด้วย

หากเรื่องคืนนี้แพร่งพรายออกไป เขาไม่ฆ่ามีนาหรอก แต่คนรอบข้างเธอต่างหากที่จะซวยแทน…