ลูกเมียน้อย : Ep.5 ถูกรังเเก

ลูกเมียน้อย Nc [ ซัน ]

Ep.5

?..“ต่าย”..?

“จะไปไหนลูกเมียน้อย” คำพูดของผู้ชายคนหนึ่งที่พูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่จ้องมาทางเราบ่งบอกเลยว่าเขาเกลียดเรามากผู้ชายคนนี้เป็นลูกของสามีใหม่แม่ของเราตอนนี้เราได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของสามีใหม่เเม่เราแล้วถ้าเเม่ไม่ครับป่วยและถ้าเขาไม่ขอให้เรามาอยู่ดูแลเขาบอกเลยว่าที่เราอยู่หรอกที่นี่ไม่มีความสุขเราโดนลูกชายของเขาว่าเราสารพัดแกล้งเราหลายอย่างจนบางครั้งก็คิดว่าจะหนีออกไปแต่ก็สงสารแม่ตอนนี้เขายิ่งป่วยเป็นโรคร้ายเรายิ่งไม่อยากไปไหนส่วนเรื่องของพี่เชนจบลงแล้วแหละป่านนี้เขาคงมีความสุขกับภรรยาของเขาแล้วเจ็บหรือเปล่าก็เจ็บนะคนที่เรารักนี่แต่ถ้าปล่อยให้เขาไปมีความสุขและก็สิ่งที่ถูกต้องก็ต้องเป็นแบบนั้นเราไม่เคยยอมลูกชายของสามีใหม่ของแม่เราหรอกนะว่าเราเราก็ว่าตอบเราไม่เคยอ่อนแอเมื่อมาอยู่ที่นี่เหมือนตัวคนเดียวที่เรายอมไม่ได้เลยก็ตอนนี้มันรังแกแม่เรานี่แหละ

“เสือก”เราหันหน้าไปหามันพร้อมกับคำว่าเสือกออกจากปากเราใช่เมื่อก่อนนี้เราเป็นคนดีไม่ค่อยด่าไม่ค่อยพูดแต่ในเมื่อเรามาเจอคนที่ด่าเราพูดหยามเราดูถูกเขาเราจะทนพูดดีกับมันทำไมในเมื่ออายุเท่ากัน

“มากเกินไปละนะ”

“เข้ามาสิถ้าคิดว่าตัวเองแน่”ตลอดที่เราอยู่บ้านหลังเราก็คิดว่าตัวเองไม่ปลอดภัยหรอกเราพกมีดพับไว้กับตัวตลอดไม่ว่าจะเป็นกระเป๋ากางเกงหรือว่ากระเป๋าสะพายอันไม่ใหญ่แต่สามารถแทงแล้วเลือดออกได้เลยแหละ

เราควักมีดอันนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะชี้หน้ามันทำให้มันถอยหลังหนีออกจากเราพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนคงไม่คิดว่าเราจะทำจริงสินะถ้าลองเข้ามาใกล้สิเราไม่ไว้หน้าเหมือนกัน

“ต่ายหนูจะทำอะไรลูก”ที่เรายืนกันอยู่หน้าบ้านแต่เราไม่เห็นว่าแม่ของเราเดินออกมาไงแม่ของเราเดินออกมาเห็นเรากำลังเอามีดชี้หน้าลูกเลี้ยงเขาอยู่พอดีแม่จับมีดลงงก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้เราแล้วก็จับมีดที่มือของเราออก

“แม่”

“สอนลูกแบบนี้หรอมาอยู่บ้านคนเขาและยังจะทำร้ายลูกชายเจ้าของบ้านอีกหึ! ต่ำฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอทั้งคู่”

“ขอโทษนะคะคุณซันเเต่ต่ายไม่ตั้งใจจริงๆค่ะขอโทษนะคะอย่าแจ้งความเลยนะต่ายขอโทษคุณซันเดี๋ยวนี้”แม่เอามีดออกจากมือเราแล้วพร้อมกับมองหน้าเราแถมยังบอกให้เราขอโทษมันอีกแม่ไม่รู้เลยหรอมันรังแกลูกสาวแม่มาโดยตลอดหรือว่าแม่รู้แม่ก็ยอมเพราะว่าต้องการอยู่กับครอบครัวของเขา

“ไม่ค่ะต่ายไม่ผิดมันต่างหากที่ผิด”

“ต่ายถ้ายังรักแม่อยู่ขอโทษคุณซะ”แม่ของเรามองหน้าอีกครั้งพร้อมกับบอกให้เราขอโทษมันด้วยคำพูดที่เหมือนตะคอกคือแม่เราไม่เคยตะคอกเราหรอกเราน้ำตาคลอเลยแหละคือมันมาถึงจุดที่แบบเราไม่ผิดเราแค่ป้องกันตัว

“เอ้าขอโทษสิหรือว่าจะให้ไปแจ้งความ”มันพูดย้ำอีกครั้งความรู้สึกตอนนี้โคตรเกลียดมันเลยอย่าให้มีโอกาสบ้างนะมึง

“ต่ายถ้าต่ายไม่ขอโทษเเม่จะไม่ขอโทษคุณซันเอง”

“ค่ะ ต่ายขอโทษ” เราพูดคำขอโทษออกไปโดยที่ไม่มองหน้ามันด้วยซ้ำ

“ขอโทษแบบนี้ใครก็พูดได้แล้วจะไปรู้หรอว่าขอโทษใครต้องไหว้ฉันด้วย”เราหันกลับไปมองหน้ามันคือมันจะให้เราไหว้มันเราก็ขอโทษมันด้วยบางทีมันก็มากเกินไปป่ะวะ

“อย่ามากเกินไปไอ้ซัน”

“เอออย่างนั้นรออยู่ตรงนี้แหละกูจะไปแจ้งความ”

“ต่ายไหว้เขาไปเถอะลูกขอโทษเขา”

“ฮึ้กขอโทษพอใจหรือยัง”เรายกมือไหว้มันพร้อมกับขอโทษก่อนที่น้ำตาเราจะไหลออกมาคือไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้วอ่ะเราเลยเดินออกมาจากบ้านทันที

“ต่ายไปไหนลูก”คำพูดของแม่เราที่ถามแต่เราไม่ได้หันกลับไปมองหรอกเพียงแต่สองมือของเราเช็ดน้ำตาแล้ว 2 ขาของเราพาตัวเองออกมาจากบ้านหลังนั้นเราไม่ได้หนีไปไหนแต่เราแค่ออกมาตั้งหลัก ในจุดนี้มันท้อแล้วก็เหนื่อยที่จะต้องรับมือกับมันทุกวันโดนแกล้งทุกครั้งที่เจอพูดทำร้ายจิตใจตลอดเวลาแถมแม่ยังเข้าข้างมันอีกต่างหากถ้าไม่ติดว่าแม่ป่วยเป็นโรคร้ายเราคงไม่ทนอยู่หรอก

เราเดินร้องไห้ออกมาไม่รู้จะไปไหนเลยไปที่ป้ายรถเมล์ก่อนที่จะนั่งรถเมล์ 10 บาทแล้วตรงไปที่ห้าง! เฮ้อการที่เราอยู่บ้านหลังนั้นทำขนมขายมีความสุขอยู่แล้วนะทำไมเรื่องต้องมาเกิดกับเราด้วยทำไมแม่ต้องป่วยด้วยเราไม่อยากกลับไปบ้านของสามีแม่ใหม่เราอีกแต่เราก็ทำไม่ได้หรอกเพราะว่าเราต้องไปดูแลแม่เราปล่อยให้มันแกล้งแม่เราไม่ได้แน่นอนแต่ตอนนี้เราเหนื่อยเราท้อเราเลยเดินออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอก

เรานั่งอยู่ในห้างพร้อมกับกินไอศครีมโคนอันละ 20 กว่าบาทไม่ได้ไปนั่งกินในร้านหรอกกินจนหมดแล้วก็เอาเปลือกทิ้งก่อนที่จะนั่งมองคนอื่นที่เขามาเดินห้างเป็นครอบครัวบางคู่ก็มีลูกน้อยด้วยกันก่อนที่จะหยิบมือถือของเราออกมามีเบอร์แม่เราโทรหาแล้วก็เบอร์แปลกโทรหาเราเลือกที่จะไม่รับก่อนที่จะกดโทรไปหาเพลงพิณเพื่อนของเราเป็นยังไงบ้างนะคิดถึงน้องแก้มจัง

“ฮัลโหลว่าไงจ๊ะป้าต่ายคิดถึงน้องแก้มหรอ”เสียงหวานๆของเพลงพิณที่ฟังดูแล้วเธอกำลังมีความสุขทำให้เรามีความสุขนะเมื่อได้เห็นเพื่อนที่เรารักมีครอบครัวที่ดีเราไม่เคยน้อยใจที่เราได้อยู่คนเดียวเราดีใจที่เขามีครอบครัวแล้วก็มีพ่อให้กับน้องแก้มต่างหาก

“เป็นยังไงบ้างคะคิดถึงจังน้องแก้มล่ะ”

“เจ้าแก้มอยู่ด้านล่างจ้าอยู่กับคุณแม่ของเสี่ยกล้า”

“วันมาเรียนเอาน้องแก้วมาด้วยนะคิดถึงจัง”

“เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงเหมือนว่ากำลังร้องไห้อยู่ที่ไหนหรอเดี๋ยวเพลงไปหา”

“ฟังผิดแล้วร้องไห้ที่ไหนล่ะยังอยู่ที่ห้างเนี่ยกินไอศครีมเสร็จแล้วกำลังจะกลับบ้าน”เราพยายามพูดให้ดูมีความสุขแต่จริงๆแล้วน้ำตาของเราไหลโดยที่เราเอามือเช็ดน้ำตาเเละคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่อ

“อ่าวเพลงคิดว่ามีเรื่องอะไรมาเที่ยวบ้านเสี่ยกล้าหรือเปล่ามาหาน้องแก้มนะเราคิดถึงต่าย”ทำไมเราถึงไม่อยากไปบ้านเสี่ยกล้าหรอก็เพราะว่าเราไม่อยากไปเจอคุณหมิวแล้วก็พี่เชนถึงเราจะโอเคเเล้วแต่ความรู้สึกของเรามันยังรู้สึกเจ็บแล้วก็ยังไม่อยากเห็นทั้ง2 คน

“เอาไว้วันหน้านะวันนี้ต่ายต้องกลับบ้านก่อน”

“ต่ายรู้หรือยังว่าพี่เชนเขาเป็นพ่อคนแล้วนะ”

“ละหรอดีใจกับเขานะอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะเรากลับบ้านแล้วจะโทรหาใหม่”เรากดวางสายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงโทรศัพท์ถึงแม้ว่าเราจะจบกันได้ด้วยดีแต่ความเจ็บปวดของเรายังคงอยู่เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์พ่อแม่ลูกแล้ว

“ฮึ้บ! เธอจะร้องไห้ทำไมถึงต่ายเขามีความสุขก็ดีอยู่แล้วไงเราตกลงกันแล้วว่าเราเป็นน้องสาวเขานี่ยอมรับให้ได้”คำพูดของเราที่พูดกับตัวเองเหมือนกับคนบ้าเลยแหะ

เราลุกขึ้นพร้อมกับเดินว่าจะไปซื้อครีมเพราะว่าไม่มีครีมทาหน้าเลยแต่ไม่รู้ว่าโลกกลมหรือว่าอะไรนะทำให้เรามาเจอพี่เชนแล้วก็คุณหมิวอยู่ที่โซนครีมพอดีคือเราเห็นเขายืนอยู่พร้อมกับเลือกครีมและดูหยอกกันทำไมที่ตรงนั้นไม่ใช่ของต่ายละเราไม่ได้ถามใครนะถามตัวเองต่างหาก

“ต่าย”เรากำลังยืนดูเขาโดยที่ไม่ทันได้คิดว่าต้องถอยออกมาพี่เชนหันมาพอดีก่อนที่จะเรียกชื่อเรา

“มาซื้อครีมหรอคะ”

“อื้มพาน้องหมิวมาซื้อ”ไม่เพียงแต่คำพูดแต่เขายังเดินขยับเข้าไปใกล้คุณหมิวก่อนที่จะเอามือโอบเอวภรรยาของเขาที่เขาแสดงออกแบบนี้ก็กลัวว่าภรรยาของเขาจะคิดมากโดยที่ไม่ได้สนใจว่าเราก็มีหัวใจเหมือนกัน

“ค่ะอย่างนั้นต่ายไปก่อนนะ”

“ครับแล้วมาซื้ออะไรหรอ”

“มาธุระค่ะ”

“จะคุยกันหรือเปล่าคะหมิวจะได้ไปรอที่อื่น”คุณหมิวพูดขึ้นโดยที่มองหน้าที่เชนเขากำลังหึงสามีของเขาไงเราดูออกแต่ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะว่าเขารักคุณไปแล้ว

“ไม่ต้องหึงต่ายนะคะพี่เชนเขารักคุณแล้วก็แคร์คุณมากนะ”หลังจากที่เขาพูดจบเราหันหลังให้เขาทั้งสองคนทันทีเพราะว่าน้ำตาของเราจะไหลไม่สิไหลออกมาแล้วในวันนี้เป็นวันอะไรนะมีแต่เรื่องให้เราร้องไห้!

บ้าน!!

เมื่อมาถึงบ้านเรากำลังจะเข้าบ้านเเต่ประตูรั้วล็อคเราก็กดออดนั่นเเหละไม่มีเเม่บ้านมาเปิดเลยไปไหนกันหมดเนี้ย

“อ่าวกลับมาทำไมละฮ่าๆอยู่นอกรั้วนั่นแหละลูกเมียน้อย” ไอ่ซันไงเดินหัวเราะออกมาคือแบบตอนนี้ยังร้อนอยู่ไงบ่ายสองบ่ายสามอะ

“ไอ้สัดเปิดประตู”

“กูชื่อซัน”

“มึงสมควรชื่อสัด!”

“ปากดีนอนตรงนั้นเเหละมึง” นั่นไงมันเดินหนีเราเข้าไปเเล้วคือรถของพ่อมันไม่อยู่เขาคงพาเเม่เราไปหาหมอนั่นแหละหึก็แค่รั้วบ้านทำไมจะปีนไม่ได้เราปีนทันทีเลยแหละไอ่ซันไม่ได้หันมามองด้วยก่อนที่เราจะหลนลงไปคือเสียงเท้าไงหันกลับมามองและตกใจ

“เหี้ยคนหรือลิงวะ”

“เก่งนักหรอซันมึงเก่งมากใช่ไหม” เราหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ข้างพุ่มไม้ตีเเม่ง

“ผวะ! โอ้ยต่ายกูเจ็บโอ้ยหยุด” เราฟาดมันสองทีก่อนที่มันจะเอามือจับไม้กวาดเเละดึงจะเเย่ง

“เอามานี่”

“ไม่มีทาง” เราเเย่งคืนคือแบบว่ามีแรงเท่าไหร่คืนมาให้หมดไงเราต้องเอาไม้กวาดขึ้นมาฟาดมันอีก

ตุ๊บ. “ฮ่าๆไงมดลูกพังไหมมึง” ก็มันปล่อยไม้กวาดเราก็หงายท้องดิถึงกับก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรงจุกท้องเลยแหละ

“ฮึ้ก”เราร้องไห้พร้อมกับมองหน้ามันด้วยความโกรธวันนี้เราร้องไห้ 3 ครั้งแล้วคือทั้งเจ็บใจแล้วก็เจ็บตัวแถมยังไปเจอพี่เชนทำให้แผลเก่าแล้วเจ็บซ้ำขึ้นมาอีก!

“ขี้เเยหึอ่อนแอก็พาแม่กลับบ้านไป”

“ฮึ้กคิดว่ากูอยากอยู่หรอจำไว้ว่ากูไม่เคยอยากได้เงินของใครหรือว่ามาอยู่สุขสบาย”เรากัดฟันแล้วก็กำหมัดในขณะที่เรากำลังนั่งอยู่ที่พื้นลุกไม่ขึ้นหรอกจุกปล่อยซะขนาดนั้นดีหัวไม่ฟาดพื้นเเม่ง

“ถ้าไม่อยากอยู่ก็พาแม่ออกไปสิออกไปพวกเมียน้อยลูกเมียน้อย” มันรีบเดินเข้าไปในบ้านคำก็เมียน้อยสองคำก็ลูกเมียน้อยเเม่งเหนื่อยเเล้วนะ!

?