ลูกเมียน้อย : Ep.6 ทนอยู่

ลูกเมียน้อย Nc [ ซัน ]

Ep.6

?.....“ต่าย”.....?

หลายวันผ่านไป

“ต่ายหนูไปเอาเสื้อผ้าคุณซันมาซักไปลูก”เรากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในบ้านนั่นแหละโดยที่แม่ของเราก็นั่งอยู่คุณลุงไปทำงานอีกเช่นเคยตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมาไม่มีวันไหนที่เราไม่เจอไอ้ซันและไม่มีวันไหนที่มันไม่ด่าเรา จนบางครั้งเราเริ่มรำคาญเราเลยเดินนี้เราก็มันจะพูดอยู่คำเดียวว่าอีลูกเมียน้อยถามว่ามันเจ็บมันไม่เจ็บหรอกแต่รู้สึกแบบไม่โอแต่ทุกวันนี้ก็อดทนเพื่อแม่อยากให้แม่มีความสุขเเล้วก็อยากให้แม่หาย เราจะได้ไปจากที่นี่สักที

“คนอื่นก็มีแม่เดี๋ยวเขาก็ไปเอามาซัก”

“เรามาอยู่บ้านเขานะลูกไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่ไปเอามาซักเอง”

“โอเคแม่อย่างนั้นเดี๋ยวต่ายไปเอง”เราเอาหนังสือของเราไปเก็บพร้อมกับเดินขึ้นไปบนห้องของไอ้ซันโดยที่เราก็รู้ตัวว่ามันจะต้องแกล้งเราอีกเช่นเคยเราเลยพกมีดไปด้วยมีดพับอันน้อยของเรานั่นแหละ

ก๊อกๆๆ!! “กูมาเอาเสื้อผ้าไปซัก”

“อื้อ”ปกติถ้าเราเรียกมันบางครั้งมันก็จะเปิดประตูมาพูดว่าเรานู่นนี่นั่นบางครั้งก็โยนตะกร้าเสื้อผ้าออกมาแต่ครั้งนี้ได้ยินเสียงมันอื่อแบบเบาๆเราไปจับลูกบิดประตูและบิดเปิดประตูเข้าไปเห็นมันนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กวางบนหน้าผาก ไม่มันไม่สบายหรอ

“ตายหรือยัง”เรานี่แหละเป็นคนเอ่ยถามมันก่อน

“ยังอยู่ไล่มึงได้อีกนานต่าย”ขนาดจะตายยังปากดีอีกเราเลยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมกับเอาตะกร้าเสื้อผ้าที่มันใส่แล้ว

“มึงซักให้ดีนะเสื้อผ้ากูตัวนึงเป็นหมื่น”

“นอนป่วยไปเถอะมึงปากดีอะสมควร”

“เออเรื่องของกูรอกูหายเมื่อไหร่กูจะไปเล่นงานมึงกับแม่มึง”

“รีบหายนะจ๊ะพ่อคู๊ณ” เรายิ้มอย่างน้อยวันนี้มันก็ลงมากวนเราไม่ได้แล้วแหละมีเวลาอ่านหนังสือแล้วก็มีเวลาที่จะทำขนมเราเลยเอาเสื้อผ้าลงมาจากห้อง

“คุณหนูคะเดี๋ยวพี่เอาไปซักเอง”พี่แม่บ้านคนที่อยู่ที่นี่นั่นแหละเขาเห็นเราเขารีบเดินมาจากตะกร้าเสื้อผ้าของไอ้ซันที่มือเราและบอกว่าเขาจะซักเองเราก็ส่งให้กับเขาพร้อมกับพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะเดี๋ยวต่ายทำขนมเผื่อนะคะ”

“หู๊ยขอบคุณมากๆเลยค่ะ”เมื่อพี่แกเอาเสื้อผ้าไปซักแล้วเราเลยเข้ามาในครัวพร้อมกับทำขนมวันนี้จะทำบัวลอยไข่หวานเราก็เริ่มลงมือทำเลยใช้เวลานานพอสมควรนั้นแหละ แต่ยังไม่เห็นไอ้ซันมันลงมากินข้าวเลยนะหรือว่าจะแย่แต่ก็ช่างมันเถอะเราจะเป็นห่วงมันทำไม

พอเราทำขนมเสร็จเราก็ตักขนมไปให้กับแม่ของเราที่นั่งอยู่เก้าอี้ริมขอบสระแต่พอเราเดินขยับเข้าไปใกล้แม่ของเราโดยที่เขาไม่รู้ตัวเราแอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์

“แล้วก็ลูกจับได้เขาจะไม่โกรธฉันหรอค่ะ”ลูกจับได้เขาจะไม่โกรธหมายความว่าอย่างไรคือเราเริ่มงงแต่เรายังคงยืนฟังอยู่

“ฉันกลัวไม่ได้มีเพียงแต่ต่ายเเล้วถ้าลูกชาย...

ต่าย!! เรากำลังฟังแม่ของเราคุยโทรศัพท์กันแต่จู่ๆมีคนเรียกชื่อเราขึ้นด้วยความเสียงดังแม่ของเราหันกลับมามองก่อนที่จะวางโทรศัพท์

“ต่ายมาตั้งแต่ตอนไหนลูก”

“เอ่อคือเพิ่งมาค่ะ”

“แล้วหนูได้ยินอะไรหรือเปล่า”

“ได้ยินอะไรหรอคะ”

“อ๋อๆป่าวจ้า”

“ขอโทษนะที่เรียกเสียงดังไปหน่อยพี่จะบอกว่าที่พักซักผ้าเสร็จแล้วเราก็กำลังจะรีดให้”นั่นเป็นสิ่งพี่แม่บ้านที่เราตะกร้าเสื้อผ้าของไอ้ซันไปซักแทนเราเราพยักหน้าให้กับเขาพร้อมกับยิ้ม

“ขนมเสร็จแล้วนะคะอยู่ในครัวตักกินได้เลยมี 2 หม้อ เอาไปแบ่งกัน 1 หม้อนะคะ ”

“ขอบใจนะจ๊ะใจดีจังเลย”

“แม่ต่ายทำขนมมาให้ชิม”

“ขอบใจมากลูก !”หลังจากที่เราขนมวางไว้ให้กับแม่ของเราเราก็มองหน้าแม่ของเราแต่เขาไม่สบตาและดูสายตาเราเหมือนกับกำลังมีความลับอะไรที่ปิดบังเราอยู่

“คุณหมอว่ายังไงบ้างคะแม่”

“แคร๊กๆ!!เรารีบหยิบแก้วน้ำให้กับแม่ของเราที่เขากินขนมแล้วก็สำลักในขณะที่เราถามยิ่งทำให้เราสงสัยแล้วก็รู้สึกแปลกๆเหมือนแม่กำลังโกหกอะไรเราอยู่สักอย่าง

“หืมแม่รีบกินไปหน่อยมันร้อนด้วยเลยสำลัก”

“คะ”

“แล้วเรื่องเรียนของลูกเป็นยังไงบ้างย้ายมาเรียนภาคปกติสิไม่ต้องเรียนภาคพิเศษหรอก”

“หนูถามแม่เรื่องป่วยแม่ยังไม่ตอบหนูเลยนะ ”

“ไม่มีอะไรหรอกอาการปกติดีคุณหมอเขาเก่ง”

“แล้วเรื่องยาไม่กินครบหรือเปล่าแม่กินถูกไหมเอามาให้ต่ายจัดให้สิ”

“ไม่เป็นไรลูกแม่จัดเองได้ว่าแต่คุณซันเขาลงมาหรือยัง”

“ไม่รู้เขาสิแม่”

“แปลกปกติจะลงมาแล้วแต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ลงมากนะข้าวเช้าก็ไม่มาทาน”ทำไมสายตาของแม่เราพร้อมกับคำพูดเขาดูเป็นห่วงไอ้ซันมากกว่าเป็นห่วงเราอีกนะเขายังไม่ถามเราเลยว่าเรากินข้าวหรือยัง มีแต่แม่เลี้ยงที่ขี้เกลียดลูกเลี้ยงแต่แม่เรากับห่วงลูกเลี้ยงมากกว่าลูกตัวเอง

“ตอนที่ต่ายไปเอาเสื้อผ้ามันไม่สบาย”

“ห๊ะซันไม่สบายหรอแล้วเป็นยังไงบ้างทำไมเพิ่งบอกเเม่”

“ดูแม่เป็นห่วงมันจังเลยนะต่ายเป็นลูกแม่หรือว่ามันเป็นลูกแม่กับแน่”

“ต่ายหนูพูดอะไรลูกนี่เรามาอาศัยบ้านเขาอยู่มาใช้เงินของเขาต้องดูแลเจ้าของบ้านและภักดีกับเขาสิลูกเขาอยากได้อะไรก็ยอมเขาไปก่อน”

“เห้อ”

“ไปดูเขาสิเป็นอย่างไรบ้างถ้าไม่สบายหนักจะได้พาไปหาหมอ”

“ช่างมันเถอะแม่มันปากดีให้มันนอนตายอยู่นั่นแหละ ”

“ไม่เป็นไรงั้นแม่ไปดูเองก็ได้”นี่ไงแม่ของเราชอบพูดแบบนี้คือเราก็ไม่อยากให้เขาลำบากเรารีบลุกขึ้น

“เคเเม่ต่ายไปดูมันก็ได้” หลังจากนั้นเรารีบเดินออกมาพร้อมกับขึ้นมาบนห้องของมัน พอเปิดประตูห้องเข้ามาเราก็ไม่เคาะด้วย

“เหี้ยเอ้ย!” “ว้าย” เรารีบเอามือทั้งสองข้างปิดตาของเราเพราะว่าตอนนี้มันโป๊อยู่ไงคือเห็นเต็มๆ

พรึ่บ! เเคร๊กแกร๊ก! ก็ตัวของเราถูกกอดเเละดึงเข้ามาในห้องคือเราไม่ทันตั้งตัว

“ปล่อยนะไอ้ซันปล่อยกู” เราทั้งดิ้นเเละถีบเเต่มันโยนเราลงที่เตียงก่อนที่จะรีบขึ้นมาค่อมเราเเละกดเเขนของเราทั้งสองข้างลงเตียง

“หึ! เธอก็ต้องการบอกมาเถอะอย่ามาเเอ๊บต่ายมานี่กูสนองความร่านให้”

“อร้ายไอ้ซันปล่อยกูไอ้สัดซันปล่อย”เราไม่มีโอกาศได้หยิบมีดเลยเเหละมันจับเเขนเราเเละไซร้คอเราจูบปากเราด้วย

“ฮื่อๆปล่อยกูไอ่เหี้ยซัน”

“โอ้ยฮื่อๆเจ็บ”

?

เอาแล้วสิลุ้นกันตอนต่อไป จุ๊บ?