บทที่ 5 เผชิญหน้า
“พี่วินมีอะไรเหรอ” น้องชายถาม แล้วเลิ่กคิ้วมอง
“วุฒิได้ไปทำอะไรมาหรือเปล่า” เขาย้อน ทำเอาคนฟังชะงัก
“หมายความว่ายังไงพี่”
“เราได้ไปทำผู้หญิงท้องหรือเปล่า”
คนถูกถามชะงัก สบตาพี่ชายสีหน้าเครียดขึ้น ไหนนิดบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเขา แล้วนี่มันอะไร เรื่องถึงพี่ชายเลยเหรอ ทำแบบนี้มันเกินไปไหม
“ใครบอกพี่!”
“ไม่ต้องถามหรอกว่าใครบอกพี่ ตอบคำถามพี่มาก่อน!”
เขาขบกรามสีหน้าไม่พอใจ แล้วระบายลมหายใจหนักออกมา
“ผมไม่มีอะไรจะบอก เรื่องนี้ผมตกลงกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว!”
ดวงตาคมวาววับ ไม่คิดว่าน้อง จะพูดจาแบบนี้ออกมา
“ตกลงหรือไม่ตกลงมันไม่เกี่ยว มันเกี่ยวตรงที่แกไปนอนกับใครจนท้องต่างหาก แกรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงคนที่แกทำให้ท้องเป็นใคร!”
ราวุฒิสบตาพี่ชาย “เป็นใครล่ะ”
“น้องสาวของประธานบริษัทคลาสสิคไวน์”
คนฟังนิ่งงัน ราวกับถูกสาป แบบนี้ต้องเป็นเรื่องแย่แน่ ๆ
“พี่วิน! ไม่ใช่วุฒิไม่อยากรับผิดชอบ แต่ตอนเรามีความสัมพันธ์กัน เราตกลงกันว่าจะไม่ผูกมัดใด ๆ ต่างคนต่างมีคนอื่นได้ อีกอย่างวุฒิมีคนที่วุฒิรักแล้ว!”
ไรวินทร์ระบายลมหายใจ มันไม่ง่ายขนาดนั้น ในเมื่อพี่ชายเขาไม่ยอมแบบนี้
“แล้ววุฒิจะปล่อยให้ลูกตัวเอง เกิดมาไม่มีพ่อหรือไง”
“แต่นิดบอกว่าจะเอาเด็กออก!”
พี่ชายขบกรามแน่น “แกบ้าหรือไง ใครจะเอาออก เด็กคนนั้นเป็นถึงหลานคนแรกของตระกูล ผู้หญิงของแกรวยขนาดนั้น คิดว่าเขาไม่มีปัญญาเลี้ยงหรือไงกัน!”
“แล้วผมจะทำยังไง ผมไม่ได้รักนิดเลย”
“ทีหลังจะนอนกับใคร ก็หัดดูตาม้าตาเรือซะบ้าง จะได้ไม่เป็นแบบนี้ไง!”
ราวุฒิขบกรามแน่น ไม่อยากแต่งงาน รับผิดชอบพนิดา แบบนี้มันเหมือนถูกบังคับ เราสองคนมีความสุขด้วยกัน ตกลงกันแล้วว่าไม่ผูกมัด แต่มันเป็นแบบนี้ แล้ววีเล่า เขาอุตส่าห์จีบตั้งนาน จะให้ยอมปล่อยมือได้ยังไง
“ไม่พี่! ผมยอมรับไม่ได้ ผมกับวีรักกันอยู่ จะให้ผมไปรับผิดชอบนิด ผมทำไม่ได้ ถ้าจะให้ผมรับผิดชอบ ผมขอรับแค่ลูกแล้วกัน!” เขาตัดบท
ไรวินทร์ชะงัก ไม่อยากเสียเรื่องแผนร่วมธุรกิจ ถ้าหากน้องชายแต่งงานกับอีกฝ่าย ธุรกิจที่ต้องการทำ คงดำเนินการได้โดยง่ายอย่างไม่มีอะไรติดขัด
“ไม่ได้! แกต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น!”
ชายหนุ่มลุกยืน “พี่อย่ามาบังคับผมดีกว่า ผมรู้นะว่าพี่คิดอะไร พี่เห็นว่านิดเป็นน้องสาวของประธานบริษัทคลาสสิคไวน์ ที่พี่ต้องการร่วมธุรกิจใช่ไหม พี่ถึงพยายามให้ผมแต่งงานแบบนี้!”
“วุฒิ!”
“ผมสัญญากับวีไว้แล้ว ผมจะรับผิดชอบแค่ลูก พี่ไปบอกทางนั้นด้วยก็แล้วกัน” เขาบอก แล้วหันหลังเพื่อเดินออกจากห้อง ก่อนหันกลับมา “ยังไงผมก็ไม่มีวันแต่งงาน อย่าบังคับผมอีกพี่วิน”
ประตูห้องปิดลง ไรวินทร์ขบกรามแน่น แววตาแข็งกร้าว น้องชายตัวดี กล้าขัดคำสั่งกันแบบนี้ เห็นทีคงต้องหาทางจัดการผู้หญิงที่เป็นปัญหาแล้ว
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้อง ไรวินทร์ชะงักเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ สบตากับลูกน้อง ซึ่งเคยใช้งานประจำ ก่อนลุกจากเก้าอี้ มาหย่อนกายตรงโซฟา พิษนุยืนท่าทีนอบน้อม
“นั่งลงก่อนนุ” เขาบอก ลูกน้องทำตามความต้องการเจ้านาย
พิษนุรอฟัง ว่าเจ้านายต้องการอะไร ถึงได้เรียกตนเองมา
“ฉันอยากให้นายช่วยสืบเรื่องของวุฒิหน่อย” ชายหนุ่มเปรยออกมา
“คุณวุฒิมีปัญหาอะไรเหรอครับ!” ลูกน้องย้อนถาม สีหน้ากังวล
คนถูกถามส่ายหน้า แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จะว่ามีก็มี แต่ถือว่ามันอาจเป็นเรื่องดีนั่นแหละ”
“แล้วจะให้ผมสืบเรื่องอะไรครับ”
“ช่วยดูให้หน่อยว่าวุฒิมันคบใครอยู่ แต่เท่าที่รู้ ผู้หญิงคนนั้นน่าจะชื่อวี”
คนฟังชะงัก ทำไมเจ้านายต้องให้สืบหาผู้หญิง ที่คุณวุฒิคบหาด้วย อายุป่านนี้แล้ว น่าจะให้อิสระกัน แต่เขาไม่อยากยุ่ง มันเป็นเรื่องของเจ้านาย
“ครับ ผมจะสืบมาให้นะครับ”
“สามวันนะนุ ฉันไม่มีเวลามากนัก”
พิษนุนิ่งงันไป ทำไมถึงรีบร้อน
“ได้ครับคุณวิน” เขารับคำ แล้วลุกยืน “ผมไปก่อนนะครับ”
“ได้”
ชายหนุ่มก้าวออกจากห้อง สีหน้าครุ่นคิด เขาทำงานให้กับคุณไรวินทร์มาเกือบห้าปีแล้ว แต่ไม่เคยถูกให้สืบหาผู้หญิงเลยสักครั้ง ดูท่าเรื่องนี้คงสำคัญ ถึงกับทำให้คุณไรวินทร์คิดหนักขนาดนี้
สามวันต่อมา
พิษนุเปิดประตูเข้าห้อง ไรวินทร์เดินมาหาแล้วนั่งลงตรงข้าม เขาหยิบมือถือซึ่งถ่ายภาพของราวุฒิไว้มากมาย มันเป็นภาพของเขากับหญิงสาวหน้าตาหมดจด ไรวินทร์หรี่ตามอง ขบกรามแน่น สีหน้าครุ่นคิด ผู้หญิงคนนี้ หน้าตาสะสวย ผิวกายขาวอมชมพู แค่เห็นในรูปยังทำเอาใจเขาสั่นแบบนี้ มีหรือน้องชายจะไม่สนใจ
“ผู้หญิงคนนี้หรือนุ” เขาถามลูกน้อง แล้วสบตา
“ใช่ครับ ผมเห็นคุณวุฒิตามจีบอยู่”
“แล้ว... สองคนเป็นแฟนกันหรือเปล่า”
“ผมไม่แน่ใจครับ ก็คล้ายจะเป็นแฟนกันนะครับ” เขาเองพยายามดูหลายครั้งแล้ว บางครั้งก็เหมือนแฟน แต่บางครั้งก็เหมือนเพื่อน ทำเอาตัวเองสับสนเหมือนกัน
สีหน้าชายหนุ่มไม่สู้ดีนัก แบบนี้คงหาทางให้น้องรามือยากนัก แต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเขา ในเมื่อไม่ยอมเลิก ก็ต้องหาทางบีบบังคับทางฝ่ายผู้หญิงเอง ต้องการเงินเท่าไหร่ เขาพร้อมจ่าย
“แล้วชื่ออะไรรู้หรือเปล่า”
“ชื่อจันทร์รวีครับ ชื่นเล่นวี นี่พ่อของเธอครับ” พิษนุนำรูปของบิดาให้ดู ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้ม หน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ชายหนุ่มระบายลมหายใจ เอนกายพิงพนักเก้าอี้ คงถึงเวลาที่เราต้องพบกันแล้ว เพราะเขาคงยอมให้น้องชายคบหากันต่อไปไม่ได้ ทางพลวัตรเองก็โทรมาถามบ่อยครั้ง อีกไม่กี่วัน ก็ต้องจัดการทำเรื่องสู่ขอ คงปล่อยให้คาราคาซังนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว